คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ทางผ่านคือความสวย
เ็นใบรายานารเเรียบร้อย สาวหวานำแลับายสูศัิ์่าแยทาัน ทีแรฝ่ายายอาสาะไปส่เธอ แ่เธอปิเสธ เพราะเายัมีอะไรหลายอย่าไม่รใ เธอเลยไม่อยาสาน่อสัมพันธ์ับเา
หิสาวเินออาภัาารไปยัลานอรถพลารู้สึวิเวียนในหัวล้ายอาารมึนเมาสุรา เธอนึทบทวน้วยใสสัยว่าเหุใเธอึเป็นเ่นนี้ในเมื่อเธอไม่ไ้ื่มอะไรนอาน้ำส้ม
มันเิอะไรึ้น เธออุปทานไปเอ หรือเธอะถูู่เหนุ่มวายา
“อ้าวุวีวี่ ะลับแล้วหรือรับ” เสียนุ่มทัทายหิสาวผู้ึ่ยืนไม่มั่นใล้รถน
เ้าอื่อหันลับไปมอาม้นเสีย แม้เห็นเป็นเพียภาพเบลอเลือนรา หาเธอำไ้ว่าเาือายอมับผินเิมที่่าบัเอิมาเอเธอในสภาพูไม่ี
“ันำลัะลับบ้าน่ะ”
“ท่าทาุูไม่่อยีเลยนะรับ ให้ผมไปส่หรือเปล่า”
“ไม่เป็นไร่ะ ันับเอไหว” เธอปิเสธอย่าสุภาพ เพราะไม่อยาให้ายที่เพิ่รู้ัไม่นานทราบที่อยู่ส่วนัว
“ันอัว่อนนะะ” เธอบอลาเาพลารีโมปลล็อรถยน์พาร่าบาไม่มั่น้าวึ้นประำที่นั่นับ สะบัศีรษะสอสามทีไล่วามมึน ับพวมาลัยรถแน่น ิเรื่อยน์ทะยานออไป
“เินทาปลอภัยรับ!” ายี้สสัยะโนไล่หลัมา เธอเหลือบูเาผ่านระ เาำลัโบมือให้เป็นารอวยพรให้เธอับรถลับที่พัโยสวัสิภาพ
เธอเอ็อให้เป็นเ่นนั้น
ทว่า
ับไปไม่ทันไร สาวเ้าันเอับ่านรว นายำรวหนุ่มโบมือเรียรถให้เธอหยุอ
บ้าะมั เธอำหนิัวเอที่เผลอเหยียบันเร่เินเ้าสิบิโลเมรามวามเยิน แบบนี้เธอ้อโนยัเ้าะรา้อหาเมาแล้วับเป็นแน่
สโนวี่ไ้แ่ภาวนาในใออย่าให้เธอถูับ เธอไม่อยามีประวัิเสีย
“ุับรถเินเ้าสิบิโลเมร่อั่วโม อใบับี่้วยรับ”
นายำรวหนุ่มเินมาเาะระรถอหิสาวผู้ึ่อยู่ในสภาพึ่หลับึ่ื่น เมื่อรู่เธอไ้ยินอีฝ่ายถามถึใบับี่ ึ่วันนี้เธอไม่ไ้พมันิัวมา เพราะมันอยู่ในระเป๋าอีใบ
อะไระวย้ำวย้อนนานี้ สสัยว่าเธอ้อใ้มารยาหิให้เป็นประโยน์ ไม่เ่นนั้นเธอ้อโน้อโนเสีย่าปรับบาน แถมอาะไ้นอนะรา่าห้อ
หิสาวปุ่มเลื่อนบานระรถล้าๆ ทันทีที่เห็นเ้าอรถนายำรวหนุ่มถึับเบิาโพลื่นะลึในวามามหวานหย โยเพาะสายาที่สบเารๆ อย่าใหว่านเสน่ห์
“ือันไม่ไ้ั้ใับรถเร็วนะะ พอีว่ามีโรินหนึ่ับมอเอร์ไ์ามันมาั้แ่ร้านอาหารแล้ว่ะ ันใมาๆ เลยับรถมาไม่ิีวิ เาน่าลัวมาเลย่ะ” สโนวี่แสร้ทำท่าใลัวะพริบาปริบทำท่าอ้อนวอนน่าเห็นใ ึ่มันไ้ผล นายำรวมอเธอ้วยท่าทีื่นๆ แววาอ่อนล เปลี่ยนประเ็นสนใทันที
“เป็นรถหน้าาประมาไหน สีอะไร ุผู้หิำไ้ไหมรับ เี๋ยวผมะสั่านไว้ให้” ายหนุ่มหยิบปาารรอฟัรายละเอียท่าทีระือรือร้น หิสาวลอบยิ้มมุมปาเ้าแผน ทำทีเป็นนึแล้วบอลัษะส่ๆ ไม่เาะนัเพื่อไม่ให้มีใรเือร้อน
“โอเรับ อบุมา เี๋ยวผมัารให้ เิุผู้หิเินทาลับบ้านไ้เลย ผมถือว่ามันเป็นเหุสุวิสัย”
“อ๊ะ ั้นหรือะ อบุมาเลย่ะุำรว ุน่ารัีใมาๆ” สโนวี่ยิ้มหวาน ผศีรษะอบุ ทำนมอแทบละลาย ผายมืออนุาให้เธอผ่านไปไม่ั้อ
ีวิที่มีหน้าาเป็นใบเบิทามันีเสียริๆ เธอิพลาับรถออา่าน แล้วเหยียบันเร่พุ่าศูนย์เป็นร้อยโยไม่มีอุปสรรวาั้น
ความคิดเห็น