คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : ความหวาดกลัว
อถ่ายโษาโปรโมทผลิภั์ใหม่บริษัท สำเร็ลุล่ว้วยีในเวลาีหนึ่ เหล่าทีมานและพนัานที่เี่ยว้อแยย้ายันเ้าโรแรมสามาวใล้ๆ ที่บริษัทัหาไว้ให้
บุริศร์ไ้รับุแห้อที่นาบ้วยวิมลพัร์และิราพัร เาอยาเ้าไปุยึ่หน้าับฝ่ายหลั แ่เมื่อมอนาฬิาเาเห็นว่าึเินะรบวนเวลาพัผ่อน เาึผลัธุระให้เป็นเรื่ออพรุ่นี้ เพราะัวเาเอ็อ่อนล้าเ่นัน
วันนี้เป็นารเริ่ม้นสัปาห์ไม่ีนั าราานเายุ่เหยิาาร่วยทีมแ้ปัหา ทั้ยัมีเรื่อส่วนัวมาวนใาโพส์อนึนิย์ที่ถูใรหลายนมอเห็น
ลอทั้วันเาถูมอ้วยสายาประหลา่อน้าไปทารัเียับพฤิรรมหลายใาโพส์อนรัเ่าที่มีนนำไปพู่อัน ส่วนิราพัรเาไม่ทราบว่าเธอเป็นอย่าไร เพราะวันนี้เาไ้เห็นเธอในอถ่ายแ่ห่าๆ เาแทบไม่ล้าสู้หน้าเธอ แ่็อยาอโทษเป็นเรื่อเป็นราวับเหุที่เิึ้น เพราะาว่าในไม่้าเธอทราบ่าว
ำระร่าาย เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นุลำลอเรียมเ้านอน ู่ๆ ไฟฟ้าในห้อับพรึ่บ ่อนลับมาสว่า้วยไฟสำรอ เาไ้ยินเสียหวีร้อแหลมอใรบานัแว่วเ้ามา
สาวๆ ใับเหุไฟฟ้าในโรแรมั้อ บุริศร์ไม่ไ้ใส่ใ เินไปล้มัวลบนเีย นอนิทบทวนเรื่อราวหลายอย่าในหัว ่อนเาไ้ยินเสียสะอื้นเบาๆ ัาห้อ้าๆ
มันเป็นห้ออิราพัร
ายหนุ่มยันัวาเีย มอฝาผนัทึบราวะมอเห็นอีฟาอย่าัวล เาไม่สบายใับเสียนั้นนั เธออยู่นเียว เพราะปัยาอัวลับไป่อน เาไม่แน่ใว่ามีอะไรเิึ้น
นิ่ิรู่หนึ่ บุริศร์ไ้ยินเสียะุะัาห้อ้าๆ เหมือนนำลัรีบร้อนทำอะไรบาอย่า ายหนุ่มที่ำลัละล้าละลัรีบัสินใหยิบมือถือโทรหาหิสาว
รอสายเนิ่นนาน เธอไม่อบรับ เาระวนระวาย เปิประูออไป ยืนรอหน้าห้อรุ่นน้อ ทำท่าะเาะเรีย หาบานไม้ถูเปิออมาพอี
“เนลับนะะ ฝาบอทุน้วย” ิราพัร้มหน้าบอเา
ในมือถือระเป๋าเสื้อผ้าสะพายลวๆ บนไหล่ แม้แสไฟสลัวเาเห็นเาอราบน้ำาวาวบนแ้มาว เนื้อัวเธอสั่นเทา
ายหนุ่มไม่อาปล่อยให้เธอเินาไปเยๆ
“เน… เป็นอะไรหรือเปล่า”
หิสาวไม่อบ ระับระเป๋าเินผ่านเาไปอย่าเร่ร้อน ในะรอบายเาเริ่มมีเสียโหวเหวโวยวายเรื่อไฟั้อ พนัานโรแรมสอสามนออมาแ้เหุั้อและออภัยับลู้า
ายหนุ่มยืนนิ่ท่ามลาวามวุ่นวาย สายามอามแผ่นหลัรุ่นน้อ ปลายเท้ายับไปมา้วยใสับสน
เธอไม่ปิเลย อย่าน้อยถ้าไม่้อารวาม่วยเหลือเธอ้ออบปัหรือไล่เาไปสัอย่า แ่วันนี้เธอลับเียบ
มันไม่ใ่สัาที่ี
ายหนุ่มเื่อสัาาอัวเอ ้าวห่าๆ ามเธอไป เธอเินไปยัลานอหลัอาาร มอหารถัวเอ รีโมเปิฝาท้าย
มือสั่นเทายระเป๋าึ้นวา หามันลับร่วลบนพื้นอย่าไร้เรี่ยวแร หิสาวทำท่า้มเ็บ แ่เนื้อัวเธอสั่นเินะหยิบึ้นมา
ิราพัรยืนนิ่ ับ้อมือัวเอราวพยายามฝืนลั้นอารม์อ่อนไหวสุวามสามารถ
บุริศร์ทนมอ่อไปไม่ไหว เาเินเ้าไปปราัวให้วาม่วยเหลือเธอ หยิบระเป๋าสัมภาระอเธอึ้นวาท้ายรถ ปิมันล เป็นัหวะเียวับที่แสไฟสลัวอที่พัลับมาสว่าเป็นปิ เสียอื้ออึอผู้น่อยเียบหายไป เหลือเพียหรีหริ่เรไรระพือปีับเสีย
หัวใเ้นหนัๆ อหิสาว
ิราพัรเบิาว้า มอายรหน้า้วยวามใ หาไม่มีเสียใหลุรอาริมฝีปาแห้ผา
“เน… เป็นอะไร” ายหนุ่มถามอย่าระมัระวั รัษาระยะห่าไม่ให้เธอหวาลัว
นรหน้านิ่เียบ มือสั่นประสานเ้าหาัน มูสูหายใลึ ไม่สบา
ความคิดเห็น