คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ช่างภาพ vs นายแบบ (2)
ารถ่ายภาพโษาเสร็ามำหนแผนารอย่าราบรื่นใน่วสาย ทีมานพาันไปพัรับประทานอาหารยัร้านิ่มำเลื่อื่อในย่านอันั้ถัไปไม่ไลาายหา
เป็นร้านที่แ่้วยเฟอร์นิเอร์หวายธรรมาิและเรื่อัสานแลูราวรีสอร์ลมลืนับบรรยาาศายทะเล ภายในร้าน่อน้าึั้วยนัท่อเที่ยวที่ผลัันแวะเวียนันมาลิ้มลอวามสอร่อยออาหาร่อนพาออไปเยี่ยมเยียนสถานที่่าๆ รอบเมือ
แสะวันเริ่มั้าส่อเม็ทรายบนหาับผืนน้ำเป็นประายระยับสะท้อนวานน้อมอ้อหลบ หันลับมาสนใรายาร
ิ่มำหอมรุ่นสใหม่ที่ทยอยวาลบนโ๊ะ้อนันสูหลายั้ ส่ลิ่นเรียน้ำย่อย
พนัานหน้าใหม่สอหนุ่มสาวที่นั่้าันลอบสบา ลืนน้ำลายอึให่้วยวามหิวโหยระนื่นะลึ เมื่อนึำนวถึราาอาหารทั้หมที่ไม่่ำว่าพันลาับปริมาและวัถุิบัสรร
พวเาอนึเปรียบเทียบับที่ทำานเ่าไม่ไ้ที่ไม่เยไ้รับสวัสิารหนัๆ เ่นนี้
ทีมานทุนลมือัารอาหารามใอยาในบรรยาาศเป็นันเอราวเป็นเพื่อนร่วมรุ่น ระทั่อิ่มแปล้ นเป็นหัวหน้าทีม่าย่าอาหาร้วยบัรเริำนวนว่าห้าพัน เ็บใบเสร็ส่ืนบริษัท
พาันเินทาลับ้วยรถู้ประำบริษัทไปยัสถานที่ทำาน
ทีมานในห้อโยสาร่าพาันีบหลับระหว่าเินทาไปไ้สัพั ส่วนันพิ์ที่นั่เบาะหลัิับนรีาน์ ลอบมอเธอที่นั่เหม่อลอยสายาทอออไปไลเหมือนิอะไร้วยท่าทีสสัย
“มีอะไรหรือเปล่า” ายหนุ่มระิบถาม นรีาน์ทำท่าเหมือนอยาะพูอะไรบาอย่าับเา หา็เอนศีรษะไปอีทา ทำท่าหลับาแทนารปิเสธ
“ถ้าเมื่อย ะหันมาบไหล่ัน็ไ้นะ ยินีมาๆ” ายหนุ่มเสนอพลาอัวเอียระับไหล่ให้ใล้เียับเธอ นถูัวนลืมา มุ่นิ้วหันมอเาประหลา หาไม่ไ้พูอบอะไร้วยเรใวามเียบภายในห้อโยสารรถ เธอเพียส่ายหน้าปิเสธ เบนสายาไปยัหน้า่าอีฝั่ หยิบหูฟัและมือถือาระเป๋าสะพายเปิเพลพลาเลื่อนู่าวสารโลออนไลน์
ันพิ์ทำปายื่นน้อยๆ ล้ายเ็ถูัใ ทำท่าหยิบโทรศัพท์ึ้นมาบ้า หาวัถุประส์อเายัไม่ไ้เปลี่ยนไปาเิม เาหาเรื่อราวีให้อีนสนใโยารหาภาพสถานที่ถ่ายรูปสวยๆ ในเมือหลว ส่ให้เธอผ่านโปรแรมสนทนาาม้วยสิเอร์รอยยิ้มว้า
เห็นหน้า่าแ้เือนเ้โผล่บบััวหนัสือ่าวที่ำลัอ่าน เป็น้อวามาเพื่อน่าอแย้าๆ นรีาน์ลอาถอนใ เหลือบมอเารู่หนึ่ เ้าห้อสนทนาพิมพ์อบลับรำาใ
‘?’
สัลัษ์ำถามที่ปลายทาส่มา ทำให้ายหนุ่มนึถึเมื่อืนวัน่อนที่นพยายามพิมพ์ำหวาน ลอบสัเสีหน้าเธอุ่น่านรหาา เาิว่าวันนั้นเธอรู้สึแบบเียวัน ึิอยาสร้าโอาสสารภาพับเธอรๆ เมื่อเห็น่อทาวันนี้
‘เสาร์อาทิย์นี้ไปถ่ายรูปัน ันเป็นแบบ’
ำวนไม่าิอายหนุ่มสร้าวามนให้ใรอีนยิ่
นรีาน์หันวับะพริบามอเพื่อนราวนำลับพร่อทาสายา
มือไม้อ่อนทำโทรศัพท์ร่วผล็อยลบนหน้าาัุบ หลุส่เสียถาม
“นายว่าไนะ”
“็หมายวามว่าามที่บอนั่นแหละ ันะวนแถ่ายรูป”
ไ้ยินำวนย้ำั หิสาวปั้นหน้าไปไม่เป็น ปาเหวออ้า้ารู่หนึ่แทบะไม่เื่อหู หาวาเป็นประายระริื่นเ้น วามริมันเป็นสิ่ที่เธอเยลอบิไว้เป็นแผนราๆ ั้แ่วันที่เทัแนะนำ แ่วันนี้เมื่อไ้เห็นอีฝ่ายผ่านเลนส์ล้ออย่าเป็นธรรมาิใน่วท้าย เธอมีวามิอยาัวนเามาเป็นแบบเ่นัน ทว่าระนั้นเธอยัิไม่เรื่อวิธีารวน ระทั่อีฝ่ายออปาเอเมื่อรู่
เธอแทบพยัหน้าอบเาทันที หาแล้วเธอะั่อนลเมื่อนึว่าานนี้เธอไม่มีอะไร่ายเาเป็น่าอบแทนับารสละเวลา หิสาวเิวามลัเลใลอบมออีฝ่ายัวล ันพิ์ส่ยิ้มน้อยๆ รู้ทัน
โบมือ
“แไม่้อเรใอะไรันหรอ ันเ็มใอยาไปเอ แะใ้านันหนัแ่ไหน็ไ้ แ่อ่า้าเป็น้าวมื้อหนึ่”
้อเสนออเพื่อนหนุ่มที่ฟัูเป็นเื่อนไใว้าอย่าประหลา ทำให้นรีาน์สัมผัสไ้ถึวามผิปิบาอย่า เธอ้อมอเานิ่ๆ เห็นสายาหวานเื่อมอเา้อลับมาอย่ามีนัยยะ หัวใเธอระุวูบร้อนผ่าวรพวแ้มโยเธอไม่เ้าใสาเหุ และเธอไม่ไ้พยายามิหา เพราะอนนี้ในหัวเธอเริ่มมีภาพสถานที่ที่ัวเออยาไปถ่ายแทรเ้ามานไม่เหลือพื้นที่
นิ่ิพัให่ าล้อสาวเรียลำับในหัวไ้สามที่โยำนึถึารเินทาที่สะว ผู้นไม่วุ่นวายนเินไป ่อนหันสอบถามวามเห็นนายแบบ
“ันที่ไหน็ไ้ อแ่มีแ” น้ำเสียหวานนุ่มว่าปิที่ฟัวนเลิ้ม ทำนฟัรู้สึแปลๆ รอ้ายอีรั้ราวำลัมีมนับสิบำลัวิ่เ้ารุมล้อมหัวใรู้สึันยุบยิบ เธอำลัไม่เ้าใว่าเาำลัเล่นลอะไรับเธอ หรือมีุประส์ใแอบแฝในรอยยิ้มหวานหยปานน้ำผึ้นั้น
เธอส่ายหน้าไล่วามรู้สึแปลๆ ออไป ้มหน้ามอมือถือ ศึษารายละเอียารเินทา เพื่อวาแผนารถ่ายภาพในวันหยุที่ะถึ
ความคิดเห็น