คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : นัดพบ (2)
หมาบเรียนใน่วเที่ย นวาไม่ไ้แยัวไปรับประทานอาหารามปิ หาแ่แวะรร้านเบเอรี่สหน้ามหาวิทยาลัย เลือื้อเ้ส้มับเลม่อนีสพายเป็นอฝาให้รุ่นพี่หนุ่ม เพราะเห็นว่าเ้าับบุลิเปรี้ยวอมหวานอเา
เินทาไปยัุหมาย้วยรถโยสารประำทาาป้ายหน้ามหาวิทยาลัย นวาใ้เวลาเินทาราวยี่สิบนาทีในสภาพราริัเล็น้อยอเวลาเที่ย อาาศร้อนระอุเห็นไอร้อนรุ่นบนถนนลอทา
รถโยสารเ่าไร้เรื่อปรับอาาศ ทำให้นวามีเหื่อผุึมเล็น้อยบริเวใบหน้าและลำอ แ่เธอไม่ไ้ใส่ใยมือึ้นับแ่อย่าใ เพราะอนนี้เธอพะวล่อนมในมือเสียมาว่า อน้าวลารถ เธอประอมัน้วยสอมือ เินอย่าระมัระวั เรหน้านมสวยามะบอบ้ำ
“เป็นเ็ื้อริๆ เลยนะ” เสียหวานปนเือทัทายทันทีที่รถประำทาเลื่อนออไป นวาเบิาว้าใแทบะทำล่อนมร่วเมื่อเห็นว่าอีฝ่ายเป็นใร แ่โีที่เธอรั้สิัวเอไว้ไ้ทัน
“พ...พี่ไมอน์ ทำไมมาอยู่รนี้”
“็บอเราแล้วนี่ว่าะออมารับ พี่็รออยู่ว่าเมื่อไระโทรมา
แ่ถึแล้ว็ไม่ิโทรเลยั้นสิ” เามอเธอ้วยสายาำหนิอย่าไม่ปิบั ้วย่อนหน้าเาส่้อวามบอเธอเรื่อนี้แล้ว อนอ่านเธออบรับเา้วยสิเอร์รับทราบอย่าี แ่วนถึเวลาเธอไม่ไ้ิ่อลับ ทำเาร้อนใเล็ๆ เระเิเหุไม่ีระหว่าทา ึรีบเินออมารอเธอรป้ายรถโยสารท่ามลาแร้อนั เรื่อสำอาหนาบนหน้ามีหยเหื่อผุึมแม้ว่าาร่ม
นวาหไหล่ลนัวลีบ ้มหน้าอโทษอโพยรุ่นพี่เป็นารให่
“วาอโทษ วาเรใน่ะ่ะ เห็นร้อนๆ วาะว่าะเินเ้าไปเอ”
“แ่ารที่เราไม่บอพี่้อออมายืนรอเราอยู่รนี้เือบรึ่ั่วโมนะ ถ้าะเินเ้าไปมาเอ อย่าน้อย็ส่้อวามหรือโทรมาบอหน่อยสิ” ผู้ให่บ่น่อรัว นถูำหนิหอึม ไหล่ห่อเหี่ยว พยัหน้ารับผิๆ ไม่ล้าเยสบา
“วาอโทษริๆ ่ะ”
เห็นใบหน้าแเรื่อน้อยๆ ับน้ำเสียสั่นล้ายะร้อไห้ออีฝ่าย นเป็นรุ่นพี่ึระบายลมหายใเบาๆ ไม่่อว่าอะไรเธออี ยับัวเ้าไปใล้ให้เธออยู่ใ้เาร่มเียวัน ยื่นมือไปรหน้าเธอ
“เอาล่อับระเป๋ามาพี่ถือ” เาพูน้ำเสียอ่อนล นวาะัเยมอ ทีแรเธอั้ใะปิเสธ แ่เมื่อุิไ้ว่าัวเอเยัใเาไปทีหนึ่นทำให้เาอารม์เสียเมื่อรู่ เธอึยอมยื่นอในมือส่แ่เาโยี
“ล่อนั้นวาื้อฝาพี่่ะ เป็นเ้แลอรี่่ำ” นวาี้ล่อเล็ในถุพลาสิอธิบาย อีฝ่ายมอามผะเล็น้อยาไม่ถึ ่อนพยัหน้าเบาๆ มุมปามีรอยยิ้ม
“อบุรับ”
ำลท้ายแบบเพศายที่เยทำให้นวาหวั่นไหวในมือถือ พอไ้ยินริับหู เธอรู้สึันยุบยิบรหัวใราวมีมนับร้อยวิ่ผ่าน ใบหน้าร้อน่าน้อยมือยับเสื้อนิสิพอีัวเรียลมเบาๆ
ในัหวะนั้นหาาหิสาวเห็นว่ารุ่นพี่เหลือบมอมายับริเวเนินอเธอ ใบหูมีสีระเรื่อ นั่นทำให้เธอเผลอุิถึภาพถ่ายุั้นในที่หลุออไปโยไม่ั้ใ
อนนั้นเาเห็นรูปเธอแล้วแน่ๆ
ิามแล้วนวาบริมฝีปาระาอาย บิัวเ้ัอยู่ับที่อย่าไม่รู้ะเริ่มวนอีฝ่ายุยารไหน
“ไปที่ลับเลยไหม” รุ่นพี่เปลี่ยนเรื่อ นวาผศีรษะเห็น้วยทันที ่อนเินเบียันไปใ้ร่มันสีาวประับระบายลูไม้ประี รอบายเ็มไป้วยเสียอแอผู้นที่เินวัไว่ไปมา รวมถึยานพาหนะบนท้อถนนที่ับเลื่อนอย่าึัใน่วใล้บ่าย
ะเินหิสาวอเหลือบมอนัวสู้วยสายาื่นมไม่ไ้ วันนี้เาสวมเสื้อล้ามรอปสีาวับาเเอวสูทรระบอสีมพูนมเย็น บนไหล่ผูเสื้อลุมสีเียวับาเ บนั้มูมีแว่นสีา เรือนผมสลวยถูเล้าึ้นยุ่ๆ อวลำอาว
นถูแอบมอเารู้ัว ลอบยิ้ม เอนร่มไปทารุ่นน้อให้เาระทบัวเธอมาว่า
ความคิดเห็น