คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เดินหน้า
“วา เ ะลับหอใ่ไหม เราไปส่”
เ้าอื่อทั้สอัวแ็เร็เมื่อเห็นว่าอีฝ่ายเป็นใร
“ไม่เป็นไรทิว เราับวารอรถไ้” เที่ั้สิไ้่อนโบมือปิเสธ
“รอบเย็นรถมันน้อยนี่ ห่ารอบละยี่สิบนาทีเลยไม่ใ่เหรอ” ทิว้มมอนาฬิา แล้วะเ้อหน้ามอเวลาเินทาอรถโยสารบนระาน้านหลั แ่เยัปิเสธำเิม ส่วนนวาบีบมือเแน่นเบือนสายาไปทาอื่น
“ไม่เป็นไรเราไม่วนทิว”
“ไม่วนเลย ทาผ่านเราอยู่แล้ว หอเรา็อยู่หน้ามอนะ” ทิวเลี้ยล่อมเสียอ่อน ทำอีนรัหวั่นไหว มือสั่นเม้มริมฝีปาแน่น เบีบมือเพื่อนลับ ปิเสธนบนรถเ็าึ้น
“ทิวไปเถอะ เราับวาไม่สะว อบุมา”
เห็นอีฝ่ายับท นวนผะ เลื่อนสายามอสอสาวสลับันรู่หนึ่สีหน้าเรียบนิ่ ่อนผศีรษะยอมรับ เลื่อนบานระรถึ้น
ปิ่อนใบหน้าัวเอนมิ ่อยทะยานเรื่อยน์ออไปเสียระหึ่ม าว่าไม่พอใับำอบนั
เลูบไหล่ปลอบเพื่อนที่ทำท่าะร้อไห้อยู่รอมร่อเบาๆ นวาัวสั่นลั้นน้ำาไม่ให้ไหลสุฤทธิ์อย่าทรมาน ระทั่ถึเวลารถโยสารมาเธอยั้อล้ำลืนวามเ็บปวนั้น่อไป เพราะไม่อยาเป็นุสนใอนิสินอื่นๆ
แวะหามื้อเย็นทาน่ายๆ เป็น๋วยเี๋ยวหน้าหอพั สอสาวเินทาลับเ้าที่พั ะเินเ้าโถั้นล่า ผูู้แลหอพัะโนเรียเพร้อมโบมือให้ไปหา
เ้าอื่อมวิ้วเินไป ส่วนเพื่อนสาวผู้อาศัยามมาิๆ
“มีนฝาอไว้ให้้ะบอว่าเอาให้วา เาื่อทิว”
หิวัยลานยื่นถุใสให้ ้าในบรรุนมหวานเ้าอร่อยที่นวารับประทานเป็นประำ
หิสาวเ่าแทบทรุ น้ำาที่เยลั้นไว้ไ้ถึเมื่อรู่ไหลทะลั สะอื้นเสียั ผูู้แลหอลุพรวะโหน้ามอาในห้อท่าทาื่นใ เพื่อนรัที่มา้วยัน ปรี่เ้าไปประอร่าเพื่อนไว้ โอบไหล่ปลอบเป็นารให่
ูเหมือนทิวะไม่ยอมรับสถานะนรัเ่า่ายๆ เาพยายามใ้
ไม้อ่อนละลายใออีน เไม่อบวิธีารเ่นนี้นั เธอเรว่าหาเาใ้ทุวันมันะไ้ผล เลยเป็นฝ่ายัไฟเสียั้แ่เนิ่น
“เยให้พี่แล้วัน่ะ วาเาินไม่ไ้” เบอพลาพาร่าายอ่อนปวเปียอเพื่อนรัเินึ้นบันไไปยัห้อพัั้นสอ ทิ้ให้ผูู้แลเหลียวมอามพวเธอ้วยสายาเ็มไป้วยำถาม
ถึห้อ เประอเพื่อนให้นั่ลบนเียนอน ทิ้ัวลนั่้าๆ โน้มัวโอบอร่าเล็ว่าไว้หลวมๆ นับั้แ่พวเธอย้ายมาอยู่้วยันหลัาเลิราับทิว นวาผ่ายผอมลาเิมนเธอโอบแทบมิ เพราะรับประทานอาหารไ้น้อยล ทั้ที่ปิเธอเป็นนินน้อยอยู่แล้ว
เลูบหลัเพื่อน้วยวามสะเทือนใ เธอไม่เยินับสภาพเศร้าโศอเพื่อนแบบนี้
ฝ่ามืออบอุ่นที่ลูบไปมาเบาๆ อย่าห่วใย ทำให้นในอ้อมอร้อไห้หนัึ้น เนื้อัวสั่นเทา น้ำาไหลอาบนอออีนุ่มโ
ัพ้อเสียาห้ว
“ทำไมถึพยายามทำีับเราอี... เราไม่อยาเอเาแล้ว”
“อทนไว้นะวา ถ้าเราไม่สนใ เี๋ยวเาไปเอ” อีฝ่ายพูพลาลูบหลัปลอบใรอีนเรื่อยๆ เ่นนั้น นวาปล่อยโฮเ็บปวราวบาแผลใหม่ เธอพยายามอย่ายิ่ยวที่ะไม่นึถึวันเ่าๆ เพราะไม่อยาลับไปเป็นนเิมที่หลเื่อำหวานอเาอีแล้ว
นวาปล่อยให้ัวเอร้อไห้ในอ้อมแนอเพื่อนรู่ให่นไหล่อีฝ่ายเปียุ่ม หลัสิ่อยสบล เธอหยิบระาษที่มีเบอร์โทรอ
รุ่นพี่ในะออมาาระเป๋า
สิ่นั้นทำให้ภาพอใรบานโผล่ึ้นมา อาารสะอื้นอเธอหยุะั วาหมอเศร้า่อยมีประายวามหวั แม้ะไม่มีโอาสไ้เอหน้าเา แ่เธอเื่อว่าเายินีับารระทำอเธออนนี้
เธอำลัั้ใัาาอี แม้ว่าะแล้วยวามทุ์ทรมานมาว่านี้อีหลายเท่า เธอไม่้อารให้วาม่วยเหลือาเาหรือเเสียเปล่า เธอ้อลับมารััวเอให้ไ้
เ็บอนนี้ีว่าทนเ็บไปเรื่อยๆ
นวาท่อบอัวเอในใเ่นนั้น้ำๆ ทั้ที่ในใยัเ็บปวสาหัสมามาย แ่อย่าไรเธอเื่อว่าเวลาะทำให้เธอะ้าวผ่านมันไปไ้ และลับมาเ้มแ็เ่นเิม
ความคิดเห็น