ห้องเก็บของ 2 ห้ามเข้า

ลำดับตอนที่ #4 : ลำดับตอนที่ 4

ชื่อเรื่อง  dog unsurprising love สาววัยใสแบ่งหัวใจนายขี้โมโห


พล็อตเรื่องย่อ :

                  สาวน้อยผู้มีจิตมุ่งมั่นในการเขียนนิยายเพื่อส่งประกวดเข้าสำนักพิมพ์แห่งหนึ่งตามคำแนะนำของรุ่นพี่และสำนักพิมพ์นั้นก็มีชื่อเสียงในเรื่องที่ว่านิยายเรื่องไหนที่ได้รับการตีพิมพ์จากสำนักพิมพ์นี้ต้อง 'สนุกทุกเรื่อง' แต่สาวน้อยความฝันไกลคนนี้คิดพล็อตเรื่องนิยายไม่ออก จึงขอคำแนะนำจากพี่ชายของตนที่พึ่งพาไม่ค่อยได้ แต่ก็ได้ผลสรุปมาว่า ครอบครัวของเธอต้องเดินทางไปเซียงใหม่ ทำให้เธธอต้องอยู่บ้านคนเดียวเพื่อเขียนนิยายให้เสร็จ

                         แต่พ่อกับแม่กลับไม่ยอม จึงขอให้ 'ซิมส์' พี่ชายตัวแสบของบ้าน เอา 'ซีน' สาวน้อยความฝันไกลไปอาศัยที่บ้านของเพื่อนตนเองที่มีความฝันเป็นนักวาดการ์ตูนที่ชื่อ 'รูม' พร้อมกับสุนัขตัวน้อยนามว่า 'ทาโร่' สุนัขตัวแสบที่จะมาป่วนความรู้สึกของทั้งสองคน


       


เนื้อเรื่อง :

          วันนี้ฟ้าสีสดใส เต็มไปด้วยนักเขียนมากมายกายกอง ผู้คนคอยยืนต่อแถวอยู่เพื่อการขอลายเซ้นต์จากนักเขียนชื่อดังวัยยี่สิบสามปี ในสำนักพิมพ์ที่มีชื่อเสียงในเรื่องของการคัดสรรนิยายออกมาตีพิมพ์เสมอมา รวมถีงฉันหญิงสาวอายุสิบหกปี สวมใส่แว่นตากรอบหนาสีดำเพราะมีเหตุผลสองข้อคือ หนึ่ง ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันคลั่งไคล้นิยายมาก เพราะเพื่อนสาวทุกคนของฉันก็คลั่งเหมือนกัน แต่เพราะความยโสฉันเลยบอกไปว่า 'นิยายอะไร น่าเบื่อ น่ารำคาญ ไม่เห็นมีสาระ' แต่สุดท้ายฉันก็มาชอบนิยายเอาเอง แงงงง ไม่น่าพูดออกไปเลย ส่วนข้อสองเพราะ ฉันสายตาสั้นค่ะ ส่วนมากฉันใส่แต่คอนแทคเลนส์

          งั้นขอฉันสาธยายรูปร่างตัวเองต่อแล้วกันน่ะ ฉันผมสีดำยาวถึงเอว มัดรวบเป็นหางม้า ดวงตาสีดำ ปากสวยอมชมพู พร้อมกับการแต่งตัวด้วยชุด เสื้อยืดสีชมพูอ่อน เสื้อทับนอกให้ดูมีระดับสีดำเท่คล้ายสาวห้าว กางเกงยืนยาวสีน้ำเงินเข้ม บวกกับความสูงที่ไกล้จะเข้าขั้น 170 ซม. พอดีแล้ว

          "เขียนว่าอะไรดีค่ะ"เสียงของหญิงสาวนักเขียนคนที่ฉันกำลังรอให้เขาช่วยเซ้นต์ให้อยู่พูดขึ้นกับฉันที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะที่ปูผ้าสีขาวลายดอกไม้สวย

          "เขียนว่า ขอให้สมหวังในการเป็นนักเขียน ค่ะ"ฉันตอบก่อนที่หญิงสาวจะทำหน้ายิ้มแย้มมากกว่าเดิม พร้องกับเซ้นต์ให้พรางพูดกับฉัน

          "อยากเป็นนักเขียนสิน่ะค่ะ พี่ว่าน้องจะต้องเป็นนักเขียนได้แแน่ๆ ^ ^ มีอะไรโทรมาเบอร์นี้น่ะค่ะ พี่จะช่วยน้องเสมอค่ะ"หญิงสาวตอบก่อนจะส่งสมุดเล่มสีน้ำเงินคืนฉันมา พร้อมกับเบอร์โทรน่ารักๆของเธอ

          กรี๊ดดด ฉันได้เบอร์โทรของพี่ 'บาร์' ด้วยล่ะค่ะ นักเขียนคนนี้ฉันติดตามผลงานของเธอมานานมากแล้วล่ะ ดีใจจัง >_<  

          เวลาต่อมา

          ติ่ง ต่อง 

          "อ้าวๆ ใครมาล่ะเนี้ย"

          เสียงของพี่ชายตัวแสบที่เดินออกมาจากบ้านสองชั้นสีส้มแดงตามสไตล์ของคุณแม่ในท่าทางที่หงุดหงิดเหมือนโดนขัดใจ เหอะ ถ้าให้ฉันเดาคงเพราะ พี่ชายกำลังนั่งคุยแชทกับสาวๆในสต็อกอยู่ พอคุณแม่ได้ยินเสียงกดกริ่งของฉันก็เลยสั่งให้ชายที่กำลังคุยแชทอยู่มาเปิด พี่ชายเลยอารมณ์บูดสิน่ะ คนอย่างพี่ ซิมส์ ต่อให้เป็นเด็กสามขวบยังอ่านออกเลยค่ะ

          "คนมา"ฉันตอบก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในบ้านหลังจากที่พี่ซิมส์เปิดประตูรั้วให้

          "แล้วทำไมแกไม่เปิดประตูรั้วเข้ามาเองว่ะยัยซีน"พี่ซิมส์ตอบพรางทำหน้าเซ็ง

          เออ.. จริงสิลืมบอกไป ฉันชื่อ ซีน ค่ะ เป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน มีพี่ชายที่ไม่ค่อยน่านับถือชื่อ ซิมส์ ซึ้งมีนิสัย ขี้โมโห ไม่แคร์ใคร เจ้าชู้ หัวงู นิสัยเสีย ปากหวาน ชอบมีเรื่องเป็นที่หนึ่งของโลกนั้นเอง ซึ้งต่างกับฉันที่มีนิสัยเป็น นางเอ๊กนางเอก เรียบร้อย อ่อนโยน (แอบ)แรง ปากไม่ตรงกับใจ และก็น่ารัก อิ อิ (หลงตัวเองจัด = =;;;)

          ฉันเป็นพวกคลั่งไคล้นิยายเหมือนที่ฉันบอกนักอ่านไปก่อนหน้านี้ค่ะ แต่ก็น่ะชีวิตของฉันมันรันทดต้องทำตัวแอบๆ เวลาที่จะทำในสิ่งที่ตนเองชอบค่ะ ฮืออออ มันไม่ยุติธรรมเลยน่าาา (ก็ตัวเองไปปากเสียเองนี้หว่า =*=) ไอตัวในวงเล็บออกไปไกลๆเลยน่ะย่ะ เดียวปัดตบเลยนี้

          "ก็ประตูรั้วมันล็อคนี้ พี่ก็อย่าบ่นมากดิ ฉันไปล่ะมีนัดกับเพื่อนในออนไลน์อ่ะ"ฉันตอบแบบไม่ค่อยสนใจก่อนจะหอบของที่ตัวเองซื้อติดมือมาจากงานเทศการที่ไปมาก่อนหน้านี้ขึ้นห้องนอน 

          .....

          .....

          .....

          "เฮ้อออ"

          เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของฉันดังขึ้นหลังจากที่ล้มตัวลงนอนกับเตียงสีน้ำเงิน ในห้องนอนสีน้ำเงินดำสไตล์คลาสสิค ตามความเป็นจริงฉันก็ชอบแนวนี้หรอกน่ะ มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงอยู่ในโลกแห่งความมืดมัวและกำลังรอการช่วยเหลือจากเจ้าชายรูปงามที่แสนจะอ่อนโยน แต่ขอเบรกไว้ก่อนเพราะโลกแห่งความเป็นจริงมันไม่มีหรอกเรื่องแบบนั้นน่ะ

          "วันนี้ได้อะไรมาบ้างน่าา"ฉันเริ่มลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปเปิดโน๊ตบุ๊ค ยี่ห้อ Apple ที่คุณพ่อซื้อให้เมื่อเดือนก่อนสดๆร้อนๆ พรางเดินไปสำรวจข้าวของที่ตัวเองซื้อมาว่ามีอะไรบ้าง

         แต่ของที่จะสดุดตาของฉันมากที่สุดก็คงไม่พ้นเรื่อง เบอร์โทรของพี่บาร์ ที่ฉันได้มาตอนที่ไปขอรายเซนต์พี่เขาหรอก ฉันเห็นดังนั้นจึงยกโทรศัพย์ขึ้นมาเมมเบอร์ของพี่บาร์แล้วก็เริ่มปฏิบัติการโทรหานักเขียนในฝันทันที และไม่นานพี่เขาก็กดรับ แงพูดยังไงดี คิดไม่ออกบอกไม่ถูก(แล้วเธอจะโทรไปทำไม -*-)

         [สวัสดีค่ะ บาร์พูดค่ะ]

         "สวัสดีค่ะ หนูชื่อ ซีน น่ะค่ะ เป็นคนที่ไปขอรายเซนต์พี่เมื่อตอนเย็นน่ะค่ะ"

         [อ๋อ คนที่พี่ให้เบอร์ไปน่ะหรอจ๊ะ อืมมีอะไรให้พี่ช่วยหรอ]

         "คือว่าที่พี่รู้นั้นแหละค่ะ ซีนอยากเป็นนักเขียนแบบพี่บาร์ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง"

         [น้องซีนรู้จักเว็บไซต์นิยายมั้ยจ๊ะ ไปสมัครในเว็บไซต์พวกนั้นเลยจ๊ะ แต่พี่ขอย่ำว่าต้องเป็นเว็บไซต์ชั้นนำน่ะ]

         "อืม เป็นอยู่ค่ะ ตอนนี้ซีนเริ่มแต่งเรื่องแล้ว แต่ยังมีปัญหาอยู่สองอย่างค่ะ คือหนึ่ง ซีนยังคิดพล็อตเรื่องไม่ออก และสอง ซีนยังไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเมื่แต่งเสร็จ"

         [อืมม งั้นเรื่องนี้พี่ขอแนะนำให้ซีนลองส่งนิยายเข้าไปทางสำนักพิมพ์ที่พี่อยู่ดูน่ะ ลองเอาไปประกวดดูสิจ๊ะ เพื่อว่าน้องซีนจะได้ พอได้แล้วน้องซีนจะได้รับรางวัลต่างๆของทางสำนักพิมพ์ แต่ต้องผ่านกิจกรรมต่างๆมากมายเลยน่ะ]

         "หนูจะพยายามค่ะ พี่บาร์"

         [อืม ใช่แล้ว งั้นพี่ขอแนะนำน่ะ ว่าการเป็นนักเขียนไม่ใช่เรื่องง่ายๆ พวกเราต้องเหนื่อย อดทนและก็มีความมุ่งมั่นสูงๆ]

         "เข้าใจแล้วค่ะ เอ๋ ตอนนี้ก็มืดแล้วงั้นซีนไม่รบกวนพี่บาร์แล้วน่ะค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ พี่สาว"

         [ฝันดี ราตรีสวัสดิ์จ๊ะ]

         ติ๊ด

         หลังจากนั้นพี่บาร์ก็ว่างสายไป เฮ้อ ยิ่งพี่บาร์พูดแบบนี้ฉันยิ่งไม่ค่อยแน่ใจตัวเองเลยแฮะ ฉันจะทำได้หรอ ฉันจะผ่านกิจกรรมของทางสำนักพิมพืได้หรอ แต่ชั้งเถอะ ฉันจะขอลองดู แต่ปัญหาในตอนนี้ก็คือ ฉันคิดพล็อตเรื่องไม่ออกง่ะทำไงดียัยซีนคิดสิคิด เธอต้องคิดให้ออก