คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1
M.Y.F พลิกล็อคหัวใจคุณชายวายระดับ 1 [ไม่ใช่นิยายวายแน่นอน]
บทนำ
วันที่ 21 เดือน ธันวาคม พ.ศ.25**
แก่ลูกที่รัก...
Hi สวัสดีครับ ลูกสาวที่รักของดาดี้และม่ามี้ วันนี้ที่ฝรั้งเศสก็ยังหนาวเหมือนเดิม ใกล้จะถึงวันคริสต์มาสแล้วน่ะครับ ลูกสาวของพ่อก็จะได้ อายุครบสิบแปดปีสักที ดีจังเลยเนอะ แต่พ่อกับแม่ก็คงไม่ได้กลับไปฉลองกับลูกอีกแล้วล่ะ ลูกต้องเข้าใจน่ะครับ ว่าวันนั้นเป็นวันคริสต์มาส วันที่พ่อและแม่ต้องอยู่กับคุณย่า และคุณปู่ แต่ลูกต้องเรียนอยู่ที่ลอนดอนจนกว่าจะจบน่ะครับ แล้ววันนั้นพ่อกับแม่จะพาลูกสาวของพวกเรามาอยู่ด้วย
ช่วงนี้หนาวแล้วลููกต้องดูแลตัวเองดีๆน่ะครับ เดียวจะไปสบาย เชื่อฟังคำพูดของพ่อและแม่น่ะ เพราะเราไม่ได้เจอกันมาแปดปีแล้วปีหน้่ชานี้แหละครับ ดาดี้จะพาหนูมาอยู่ด้วยแน่นอน สัญญาครับ
หวังว่าลูกจะเข้าใจ
ด้วยความรักจากพ่อและแม่
แปดปีแล้วหรอเนี้ย แปดปีที่ฉันไม่ได้เจอะเจอกับพ่อและแม่เลย... ทำไมพวกท่านต้องให้ฉันอยู่ที่นี้ด้วยน่ะ.....
ค็อก! ค็อก!
เสียงเคาะจากบานประตูสีครีม ในห้องโถงที่เต็มไปด้วยหนังสือ และหญิงสาวที่นั่งอ่านจดหมายจากบิดาของตนอยู่ตรงบานหน้าต่างใหญ่ที่ด้านนอกเต็มไปด้วยหิมะสีขาวโพลน หญิงสาวดวงตาสีสวย ผมยาวสีคาราเมล ชุดกระโปรงนอนยาวสีขาวสายเดี่ยว สายตาที่สื่อถึงความเศร้าเกี่ยวกับพ่อแม่ที่ไม่สามารถมาในงานวันเกิดของเธอได้สักครั้ง
"ได้เวลาอาหารแล้วค่ะ คุณหนู"
เสียงของสาวใช้ภายในคฤหาสน์ส่งเสียงเรียกหญิงสาวผู้เป็นเจ้านายอยู่หลังประตู ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ต้องหันไปมองแล้วพูดเบาๆว่า
"ฉันยังไม่หิวนะ ขอบใจน่ะ เอาเป็นว่า นำอาหารไปว่างไว้ในห้องนอนแล้วกัน เดียวฉันกลับไปกินเอง"
"แต่.. เดียวคุณหนูจะเป็นโรคกระเพาะน่ะค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันสบายดี สั่งให้ทำก็ไปทำสิ ยืนอยู่ทำไมกัน"
"ขะ ขอโทษค่ะ งั้นดิฉันไปเตรียมอาหารก่อนน่ะค่ะ"
จบประโยค หญิงสาวก็หันไปมองบทโต๊ะทำงานสีขาวของเธอที่อยู่ฝั่งซ้ายของห้อง แล้วคิดสิ่งบ้างอย่างในใจ ที่ทำให้เธอเศร้าจนอยากร้องออกมาดังๆ ทำไมน่ะ เธอต้องอยู่เพียงลำพังแบบนี้ ตลอดมาทุกๆปี
ทำไมนะ เธอถึงแตกต่างจากเพื่อนคนอื่นๆ ที่จะมีงานวันเกิดของตัวเองและได้อยู่กับครอบครัวตลอด หญิงสาวเป็นคนที่ทางบ้านมีฐานะรวย มั่นคง มีทุกสิ่ง ทุกอย่างที่หญิงสาวทั้งโลกอยากจะได้ ยกเว้นความอบอุ่น ความรักจากพ่อและแม่ เธอขาดสิ่งเหล่านั้นมานานกว่าห้าปีแล้ว
"เฮ้อ.. ทำไมต้องเป็นฉันน่ะ"หญิงสาวพูดก่อนจะมีน้ำใสๆหล่นลงมาจากใบหน้าเนียน ใครก็ได้ช่วยพาความเหงานี้ออกไปที ช่วยด้วย~
ไม่นานหญิงสาวก็ค่อยลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเช็ดน้ำตาออกเบาๆ พรางเดินไปวางจดหมายไว้บทโต๊ะ แล้วเดินค่อยๆเดินกลับห้องนอนไป
ตอนนี้ในหัวของหญิงสาวก็ได้แต่หวัง ว่าความคิดพวกนั้นจะเบาบางลง
วันต่อมา
ณ ประเทศไทย
ปึ้ง!
ปั้ง!
โปล้ง!
ปึก!
เพล้ง!
(หลายเสียงเกินไปแล้ว = ='')
เสียงก้องดังลั้นไม่สิ้งสุดในห้องทำงานกว้างสีน้ำตาลเข้ม ดูหรูหรามีระดับสมกับเป็นห้องทำงานของนักธุรกิจมาทเข้มอย่าง 'คุณ บอสเตอร์' เจ้าของบริษัทใหญ่ของเมือง ไทย ชายหนุ่มที่อยู่ในสังคมที่มีแต่การลอกล่วงเป็นส่วนหลักๆ
"ทำไมแกเป็นคนแบบนี้ว่ะ"
"ผมเป็นแบบไหนหรอครับ"
ชายหนุ่มผมยาวละต้นคอ ดวงตาสีนิลสวย หน้าเรียว ปากสีอมชมพูเนียน ผู้ชายที่ผู้หญิงคนไหนเห็นก็ต้องละลายทั้งเป็น ลูกชายคนเล็กของตระกูล คาสิคโฟร
"ก็เป็นแบบที่คนทั้งโลกต้องเกลียดไงล่ะว่ะ! "
"เปล่าน่ะครับ ไม่มีใครเกลียดผมหรอก ^^ "
"ถึงยังไงซะ ฉันก็รับไม่ได้หรอกโว้ยย!! "
"ถ้ารับไม่ได้ คุณพ่อก็ไม่ต้องรับสิครับ"
ถึงเรื่องการเถียงในครั้งนี้จะเหมือนกับทุกๆครั้ง แต่ทำไมในความรู็สึกของคนเป็นพ่อ ถึงไม่รู้สึกว่ามันเป็นเหมือนกับเรื่องก่อนๆเลยน่ะ ยังไงซะเขาก็รับไม่ได้กับสิ่งที่ลูกชายทำลงไปหรอก
"งั้น แกออกไป! ออกไปไกลๆจากฉันเลยน่ะ ไอลูกชั้ว!!"
"ได้สิครับ คุณพ่อ"
จบคำพูดชายหนุ่มก็เดินออกไปนอกห้อง ไม่สิ ออกไปจากบริษัทในทันที ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน นอกจาก บ้านของเพื่อนชายที่เขารักอีกแล้ว
ก็อก ก็อก
ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพรางเผยให้เห็นชายวัยกลางคนหนึ่งที่ดูมีมาทของนักธุรกิจไม่น้อยไปกว่า บอสเตอร์เลย เขามีสีผมสีเหลืองขาวอ่อน ดวงตาสีคาราเมล รอยยิ้มสวยปรากฎบนใบหน้าของชายคนนี้ทันที พอเขาเดินเข้ามาหาเพื่อนชายของตน
"ทะเลาะกับลูกชายอีกแล้วหรอบอสเตอร์"ชายคนนั้นเอ่ยถาม
"แน่นอน ไอลูกไม่รักดีนี้ชอบก่อเรื่องอยู่ตลอด!"
"โห.. หนุ่มๆวัยกลางทั้งสองมาอยู่นี้เองหรอค่ะ ทำไมต้องให้คริสหาอยู่เรื่อยเลยน่ะ"
ไม่เท่าไหร่ ก็มีสมาชิกในห้องเพิ่มขึ้นอีกคน หญิงสาววัยกลางผมสีคาราเมล ดวงตาสีสวย หน้าเรียวเนียนดูดีหรูหรา ผมยาวหยักโศก ปากเรียวสีแดง ชุดเดรสสีขาว ทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นถึงแม้ว่าหน้าของเธอจะเด็กมากก็ตาม
"อ้าว สวัสดีครับคุณคริส"เสียงของบอสเตอร์เอ่ยขึ้น
"สวัสดีค่ะ คุณบอส ที่รักค่ะกลับกันเถอะค่ะ"หญิงสาว นามชื่อ คริส เอ่ยกับผู้เป็นสามีอย่างอ่อนหวาน
"อ้าว.. จะกลับกันแล้วหรอว่ะ ไอพีน"
"ช่วยไม่ได้นี้น่ะ งั้นเรื่องข่าวลือนั้นก็ตามคู่หมั่นของมาสมันมาเลยสิจบเรื่อง"ชายวัยกลางพูดพรางยิ้มเยาะเพื่อนของตน
"เออ ดีดิ งั้นฉันขอยืมลูกสาวแก 1 ปีน่ะ"
"มันจะดีหรอค่ะคุณ"
คริสออกความเห็น แต่มันไม่มีเสียงตอบกลับแต่อย่างใด มีแต่เพียงรอยยิ้มของสองชาย แล้วคริสกับพีนก็ออกมาจากบริษัทนั้น พวกเขาเป็นพ่อ เป็นแม่ ถึงจะรู้ว่าการจับคู่ลูกมาแต่งงานกันมันไม่ถูก แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ลองดูนี้น่า จริงไม เพราะยังไงซะ พวกเขาก็หวังว่าลูกๆจะเข้ากันได้ดี
ความคิดเห็น