ห้ามเข้า

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

นิยายเรื่อง.. มนตราเจ้าหญิงน้ำแข็ง




 บทนำ


 
         ในสถานที่ที่มีชื่อเสียงเรียงนามว่าสถาบัน อินเดอร์แกม สถาบันที่ใหญ่โตและมีการแบ่งชนชั้นสูงและชนชั้นกลาง สถาบันการศึกษาขนาดใหญ่ที่รวบร่วมคนจากหลายๆประเทศมาร่วมตัวกันเสมอ นับตั้งแต่.. ชั้นอนุบาล ถึง มหา'ลัย โดยแยกเป็นสองแผนกคือแผนก มายซินเดอร์แกมกับไฮวูมบลาแกม ที่จะแบ่งเป็นสองชนชั้นอย่างที่บอกไปเมื่อบรรทัดก่อนหน้านี้ แผนกมายซินเป็นแผนกที่เต็มไปด้วยเหล่าผู้คนชนชั้นสูง ส่วนบุคคลชั้นกลางอย่างเราๆก็คงไม่ต้องพูดถึงแน่นอน เพราะแผนกไฮวูมนี้แหละคือแผนกของคนธรรมดาแบบคนทั่วไป


         แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีสำหรับพวกบุคคลที่ใช้เส้นสายด้านการเรียนดีเด่นระดับสถาบันมาเป็นตัวช่วยในการที่จะได้อยู่ในแผนกมายซิน ซึ่งบัจจุบันหากนับรวมๆแล้วพวกชนชั้นสูงตัวจริงในแผนกมายซินคงมีแค่ไม่กี่คนนักหรอก


         "หา!! จริงอ่ะ"


         "แกใช้เส้นนี้น่า.."


         "เอ๊ะ พวกแกนี้ก็พูดเสียงดังไปได้น่ะ"

       
          เสียงกำหลาบของฉันเองค่ะ ฟลาวเนีย ไฮโลเรีย ผู้หญิงอายุ 19 ปีเต็มเมื่อไม่นานมานี้ ลูกสาวอดีตนักธุรกิจชื่อดังของเมืองอีวินเซีย หรือเมืองของสถาบันอินเดอร์แกมที่ที่ฉันศึกษาอยู่นี่เองค่ะ ฉันเป็นคนเชื่อสายฝรั่งเศสแท้ผมสีน้ำตาลแดง ดวงตาสีฟ้าใส ผิวสีขาวผองเหมือนกับคุณแม่ แต่ฉันดันเป็นพวกไม่ชอบแต่งตัวเลยมองดูเหมือนพวกไร้น้ำยา


          "อ้าว ยัยเนียก็แกอ่ะเป็นถึงลูกสาวบุญธรรมของเจ้าของสถาบันอินเดอร์แกมเลยน่ะ เดือนหน้าพวกเราก็จะได้เข้าสูงรั้วมหา'ลัยแถมแกยังจะได้เปลี่ยนแผนกอีก เพราะงั้นก็แปลว่าเนียเพื่อนรักของฉันจะได้อยู่ใกล้ๆกับเจ้าชายทั้งห้าแห่งมหา'ลัยอินเดอร์แกมเลยน่ะ ยิ่งรวมไปถึงได้เจอกับพี่ชายบุญธรรมอีก"ยัยวิว

 
           หญิงสาวไทยแท้ผมสีดำ ดวงตาสีดำ คุณผู้ได้รับนามว่า เจ้าหญิงแห่งแฟชั่นในแผนกที่ฉันอยู่ยังปัจจุบันและคงไม่ได้อยู่อีกแล้วในเดือนหน้านี่ แผนกไฮวูม 


            "โอ้ย..! ฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆน่ะยัยเนีย แต่ก็น่ะมันก็น่าเห็นใจจริงๆ ยัยสาวน้อยตกยุคสมัยมีพ่อเป็นนักธุรกิจและแม่เป็นนางแบบได้ประสบอุบัติเหตุตกเครื่องบิน ทำให้แกกลายเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่อายุแค่ 13 และเพราะเหตุบางอย่างทำให้แกกลายเป็นลูกสาวของเจ้าของสถาบัน อินเดอร์แกม พรางมีพี่ชายเป็นบุคคลที่มีชื่เสียงด้านความหล่อและสมองปัญญาอย่างดี"คุณพ่อ คุณแม่..


           จบประโยคหน้าของฉันก็เริ่มซีดอย่างเห็นได้ัดทำให้ หญิงสาวผมสีครีมเชื่อสายญี่ปุ่นอย่าง ไอมิ เคียวสึ เพื่อนสนิทอีกคนถึงกับลืมตัวทำหน้าหงอยทันที เธอคงลืมเรื่องสำคัญไปสิน่ะ เรื่องของ พ่อและแม่ของฉัน ใช่ค่ะฉันเป็นเด็กกำพร้าตอนอายุ 13 จริงๆ


           'พ่อค่ะ แม่ค่ะ จะไปทำอะไรที่ฝรั่งเศสอีกหรอ'เสียงขอองฉันเอ่ยถามพ่อและแม่ที่มีท่าทีล้นลานอย่างเห็นได้ชัด ท่านทั้งสองรีบวิ่งเก็บเสื้อผ้า ข้าวของหลังจากได้รับสายของคุณลุงที่อยู่ฝรั่งเศส

 
            ฉันพึ่งมาอยู่ที่เมืองนี้ได้ไม่นานนับได้ก็แค่ครึ่งปีตอนนั้นเป็นวันเกิดของฉัน ฉันอายุ 13 พอดีเลย ฉันเรียนช้าน่ะค่ะตอนนั้นอีกสามเดือนฉันก็ได้ขึ้นมอต้นแล้ว ในขณะที่พ่อกับแม่ก็จะได้กลายเป็นคนดังอย่างเต็มรูปแบบ


            'คุณย่า..&&%^&%&^'หลังจากประโยคนั้นฉันก็เหมือนจะความจะขาดเนื้องไปโดยไม่มีสาเหตุ

              
            แต่ภาพพวกนั้นยังคงติดตาฉันอยู่เสมอ ภาพของเด็กสาวผมสีน้ำตาลแดงกำลังร้องไหที่จะตามพ่อและแม่ไปฝรั่งเศสด้วยคนแต่พวกท่านก็ห้ามฉันไว้แล้วบอกว่าฉันนั้นยังมีอนาคตอีกไกล ให้รีบเรียนให้จบแล้วตามพ่อและแม่ไปฝรั่งเศสก็ยังทัน และแน่นอนฉันเชื่อ เพราะมันคือความจริง


            และแล้วจุดจบก็มาถึงความคิดของฉันเหมือนกำลังจะสติแตกเป็นช่วงๆหลังได้รับข่าวสารจากคนใช้ในบ้านว่าเครื่องบินที่พ่อกับแม่นั่งไปเกิดเครื่องยนต์พังตกลงมาในคืนนั้น ความรู้สึกที่ต้องเจอกับเหตุการณ์นั้นยังคงอยู่ในหัวใจของฉันมาตลอด จนวันหนึ่งอาจารย์ที่สถาบันในชั้นมัธยมต้นก็บอกว่ามีคนอุปถัมภ์ฉันเป็นลูกบุญธรรม แต่น่าแปลกน่ะคนคนนั้นจนถึงตอนนี้ฉันยังไม่เคยเห็นเลย


            พอขึ้นมหา'ลัยฉันจะได้ย้ายไปอยู่บ้านเดียวกันกับคนที่อุปถัมภ์ฉัน หรือก็คือเจ้าของสถาบันนี้แล้วฉันสัญญาว่าจะคิดว่าเขาคือพ่อของฉันจริงๆเลย ฉันจะโดนขึ้น ทำงานเพื่อค่อยตอบแทนเขาคนนั้นแน่ๆ คุณพ่อบุญธรรม