คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ลูกไก่ในกำมือ
เรียวปาอิ่มยิ้มว้าออมาเมื่อถูลลับไปนอนแผ่บนเียว้าอีรั้ ้นาอวบแนบิับหน้าท้อแบนราบามแราร่าสู มือเรียวทั้สอ้าถูับรึอาไว้เหนือศีรษะ แม้ะไร้ึ่อิสรภาพแ่หิสาวลับรู้สึีอย่าไม่น่าเื่อ ปาบวมเ่ร้อเรียเพียแ่ื่ออสามีที่ำลัุไร้ใบหน้าอยู่ลาายสาวที่่ำร้อน สัมผัสหยาบระายาเรามทำให้นทั้ายลุัน ศีรษะทุยพยายามยึ้นมารับมภาพเหุาร์รัวนิที่เาำลัมอบให้ับเธอ แม้วามปวะยัแล่นมาระทบอยู่บ้า แ่มัน็ไม่อาเอานะวามเสียว่านที่าระเ็นอยู่ทั่วาย
วาลม้อไปยัร่าหนาที่ำลัลืนินายสาวราวับายอายอยามาาไหน ลิ้นเรียวแลบออมาามปลายลิ้นหนาที่ำลัอนไสำรวุสวนอเธอ ัหวะเียวันนั้นเอวาลม็เยลับึ้นมาพอี เพียแ่ไ้สบาปิิริยาทาอารม์็แัวแผ่ระายทันที
ายหนุ่มปลพันธนาารมือบาทั้สอ ่อนะเลื่อนมือหนาึ้นไป้ำยันแผ่นหลัเนียนให้ั้รึ้นมาว่าเ่า มาเสียนนัวเล็สามารถเห็นทุสิ่อย่า ให้เธอไ้เห็นทุั้นอน ให้เธอไ้เห็นว่าเาไม่ใ่นไม่เอาไหน
หลัาส่แม่สาวน้อยอมโลภไปแะสรวสวรร์อีรั้ อไม้าม็่ำื้นไป้วยธารแห่รั แู่เหมือนมันะยัน้อยเินไปสำหรับนัวโ นิ้วหยาบล้ววัเ้าไปวาเ้นอีรั้และรั้ นในที่สุนมาประสบาร์็ัสินใลมือลไปลูบไล้ายแร่นุ่มื้น ่อนะถูไถส่วนปลายแท่ร้อนอุ่นหนาที่ะ่ำเ้าับปาถ้ำพิศวาส นิ้วหัวแม่มือพยายามวนไล้ยอเสรามอย่าสุำลั
แม้อยาะพุ่พรวเ้าไปนใะา หาแ่ำ้อหัห้ามใไว้้วยสัมผัสไ้ถึวามบีบรัที่ยัแนบแน่นนแทบะระเบิ วามมเหลือบไปมอวหน้าหวานอนะละอย่านึเป็นห่ว วาหวานที่ลอไป้วยหยาน้ำาทำให้นึสสารับหัวใ
“ที่รั…เราหยุ่อนมั้ยรับ?” มือหนาเอื้อมไปเลี่ยหยาาที่แ้มเนียน
“อย่าหยุนะะ ุห้ามหยุนะะอเวลาันหน่อย” มือบายึ้นมาอบุมฝ่ามือหนาเอาไว้แน่น
ำอบที่ไ้รับทำให้ายหนุ่ม้อถอถอนหายใให้ับวามรั้นอนรหน้า นในที่สุปาหนา็ัสินใืนวามุ่ม่ำที่อบโยไปรลบนอไม้าม แท่ร้อนถูโลมน่ำแะ สะโพสอบ่อย ๆ บัวสลับับส่ายวนไปมา นในที่สุเา็ถูรอบรอโยเธออีรั้ รามมบแน่น่อสู้ับแรอรัที่บีบเน้นไม่หยุ ้นาแร่เร็้าหัห้ามใไม่ให้ออแรเลื่อนไหว วบนระทั่สัมผัสไ้ถึนูนเนื้อโหนที่ำลับส่ายไปมา อันเป็นสัาว่าเธอพร้อมแล้วที่ะรอบรอเาอีรั้ เอวสอบออแรระแทามัหวะอารม์ ในบารั้็บเน้นนหน้าท้อแ่แนบไปับอไม้หอมที่บานลี่ไปามแรรั ปทุมถันู่ามถููึนปลายยอบวมเ่ รอยแปราอยู่ทั่วนวลเนื้อสะอา
วามมอไปยัวหน้าหวานที่ำลับิเหยเ ริมฝีปาอิ่มอมเรียร้อำลัส่เสียราระเส่า มือเรียวรูไถไปทั่วแผ่นหลัหนา แม้ใะอยาทะนุถนอมเธอ แู่เหมือนสาวน้อยรหน้าะไม่ให้วามร่วมมือับเาเลย สุท้ายายหนุ่ม็ำ้อปล่อยให้ทุอย่าไปามระแสอารม์ที่โหมระหน่ำ
ทันในั้นเอเสียโทรศัพท์มือถือบนหัวเีย็ัึ้นมาัอารม์ มือหนาเอื้อมไปหยิบหวัะปิเรื่อัรำา หาแ่เสียหวานใสที่ร้อบอทำให้้อยอมทำาม
“เรื่อานหรือเปล่าะ? ถ้าเรื่อานไปทำาน่อนไ้นะะ” วาลมเหลือึ้นามอารม์ร้อน ริมฝีปาอิ่มอ้าว้าวามอารม์รั
“ไม่มีอะไระสำัไปว่าุแล้วรับ่ามันเถอะ”
“ไม่ไ้นะะ ู่อน่ะเรามีเวลาทั้วันูเรื่อานแป๊บนึ็ไ้่ะ ุลไปนอนสิะเี๋ยวันทำ่อเอ” ายหนุ่มทิ้ัวลบนเียามำออย่า่ายาย มือหนาพยายามะ่วยัารให้อะไร่อมิอะไรลล็อ แ่าเียวปั๊อเธอ็ทำให้้อยอมลับไปสนใเรื่อมือสื่อสารรหน้าแทน
“อื้ม…ปะ…เป็นยัไะ?” หิสาวร้อถามออมาะเลื่อนไหว ราวับำลัวบี่ม้าแ่ในสนาม
“มะ…ไม่มีอะไรรับ” รายื่อที่ปราในประวัิารโทรทำเอาายหนุ่ม้อลืนน้ำลายลไปอึให่
“หมายวามว่ายัไะ?” ท่าทามีพิรุธออีฝ่ายทำให้หิสาว้อหยุิรรมพิเศษเอาไว้ลาัน
“ไม่ใ่เรื่อานรับ ไม่มีอะไรเลย”
“ถ้าไม่ใ่เรื่อานแล้วใรโทรมาะ?” วาลมหรี่มอนปาแ็ ที่ำลัปปิอะไรบาอย่าอยู่
“เพื่อนโทรมารับ” สายาอเธอทำให้ายหนุ่มรู้สึร้อน ๆ หนาว ๆ ราวับะเป็นไ้
“เพื่อนนไหนะ?” ยิ่มอ็ยิ่เอ้อพิรุธ ท่าทาอเาทำให้หิสาวนึโมโห
“นนีุ้ำไม่ไ้หรอรับ เยเอไม่ี่รั้เอ” มือหนาเอื้อมไปทัทายยออสีสวย
“ไม่้อมาับเลย่ะ บอมาเลยนะะใร?” หิสาวปัมือปลาหมึอออย่าไม่ใยี
“เราไม่่อยไ้เอันแล้วรับ อย่าไปสนใเลยนะรับ ลับไปสนใเรื่ออเราีว่านะรับ” ผู้ร้ายปาแ็ยัยืนราน
“พีท มอาันสิะ มอาัน” มือเรียวเอื้อมไปประอหน้ามเอาไว้ พร้อมับบัับให้เาสบาับเธอ
“ทะ…ทำไมรับ” เสียทุ้มสั่นเรือ ไม่รู้ว่า้วยพลัอนัยน์าหวานใสหรือแรบีบรัที่แ่นายันแน่ ที่ทำให้เาแทบะไม่เป็นัวอัวเอ อนนี้เา็ไม่่าไปาลูไ่ในำมือเธอ ที่ะบีบ็ายะลาย็รอ สุท้าย็ทำอะไรไม่ไ้ำ้อยอมรับะารรม
“ลอบอันอีทีสิะว่าเพื่อนอุนนี้ือใร” วาลม้อเ้าไปในาสีใสพร้อมเ้นเอาำอบานเ้าเล่ห์
วามหลุบลพร้อมับถอนหายใออมา ่อนะยอมเอ่ยสารภาพเสียอ่อย “อลิเียรับ”
ความคิดเห็น