คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความผูกพันธ์ของหนึ่งชะตา
“ปล่อยันล ันเินเอไ้” ทานะวันพยายามิ้นลาารอุ้มอเ้าหน้าที่ป่าไม้ที่ื่อ วสุธา หิสาวรู้สึเลียายหนุ่มเธออยู่อเธอีๆ เา็สร้าเรื่อให้เธอ้อเ็บัว ูเอาเถอะไ้นอนอยู่แ่ในห้อไม่้อไปทำานทำารพอี
“ไม่ปล่อย ไม่มีวันปล่อย” วสุธาอบทานะวันโยไม่้อิ ายหนุ่มรีบ้าวาเินอย่ารวเร็วเพื่อพาหิสาวไปหาหมอที่หน้าเื่อน โยไม่สนใสายาอนายเหนือหัวที่มอมาทาเาอย่าไม่พอใและเสีย่าว่าอทานะวัน พอพาทานะวันึ้นรถโฟร์วีลู่ใอเาไปไ้ วสุธารีบับรถออไปทันทีโยไม่รอเ้าพษ์นภล ถลเียริ และธราธรเลย
“พระทัยเย็น ฝ่าบาท ินมีเหุผลที่ทำแบบนี้ พวเรารีบามพวเาไปีว่า พ่ะย่ะ่ะ” ธราธรรีบวิ่ไปเอารถเพื่อรับสหายทั้สอนามวสุธาและทานะวันไปที่หน้าเื่อน
“โรธพี่เหรอ” วสุธาถามทานะวัน อนนี้หิสาวไม่ยอมมอหน้าและไม่พูับเาเลย พอึ้นรถไ้สะบัหน้ามอออไป้าทา
“เลีย” ทานะวันอบเสียห้วน
“พี่ไม่เื่อว่าทานเลียพี่ ทานแ่โรธพี่ ที่ทำให้ทานเ็บ พี่อโทษนะ”
“ใ่ันโรธ โรธมา ันไม่เ้าใ ทำไมุอบยุ่ับันและทำไม้อโรธันที่ันไปเที่ยวป่าพนาไพรับพวุ้วย ทั้ที่พวุเป็นนวนพวเราเอ” ทานะวันหันมาพูอบลับายหนุ่มทันที หิสาวนิ่วหน้าอนนี้เธอเ็บมาว่าเิม
“พอๆ เี๋ยวถ้าทานหาย ะ่าะว่าพี่ พี่ะอยู่ให้ว่าลอีวิเลย”
“ฝันไปเหอะ บานที่เื่อนนี้ันะไม่เหยียบที่นี่อีเลย” หลัานั้นภายในรถเียบ่าน่าอยู่ในวามิัวเอนมาถึศูนย์แพทย์หน้าเื่อน วสุธาอุ้มทานะวันไปหาหมอทันที
“เิอะไรึ้นรับ” หมอถามทันทีที่เห็นนายพลวสุธาอุ้มทานะวันวิศวรสาวาเมือไทย เารู้มาสัพัแล้วว่าทั้สี่นปลอมัวมาเพื่อูวามเรียบร้อยในารสร้าเื่อน
“ล้ม่ะหมอ” ทานะวันเป็นผู้อบเอ
“ไ้รับเี๋ยวผมอรวอาาร่อน” ะที่หมอำลัรวและถามอาาร บุลทั้สาม็ามมาถึ เ้าพษ์นภลเินเ้าไปห้อรวนเียวโยที่อรัษ์ทั้สออยู่้านอ พอหมอเห็นหน้าพระอ์เรื่อมือในารรว หลุมือโยทันที เ้าพษ์นภลรีบบอหมอให้รีบทำ่อโยทันที่อนที่ทานะวันะรู้วามลับว่าพระอ์เป็นใร
“ระหม่อมเออหมอิว่า วรรีบพาุทานะวันไปโรพยาบาลในัวเมือเพื่อให้แน่ใว่ามีไม่มีส่วนใเสียหาย อให้ทุนออไป่อนหมอับพยาบาละปมพยาบาลเบื้อ้นุทานะวัน่อน”
“ุวสุธา หมอรบวนแ้เ้าที่ให้นำรถพยาบาลมารับที่นี้รับ”
“รับหมอ” นายพลวสุธารีบเินออไปทันที เพื่อรถะไ้รีบมารับทานะวัน เ้าพษ์นภลเินามนายพลวสุธาออมาพระอ์เินไปหาอรัษ์ทั้สอ
“ฝ่าบาทวันนี้พระอ์มีนัเสวยระยาหาร่ำับพระมเหสีและท่านหิธารานรินทร์ระหม่อม” นายพลธราธรรีบแ้นัหมายึ่พระอ์ไม่สามารถปิเสธไ้ัวเารู้ีว่าอ์เหนือหัวอยาามทานะวันไปโรพยาบาลมาว่า เ้าพษ์นภลถอนหายใ
“ไ้ เรารู้แล้ว ธราธรไปับเราส่วนถลเียริเราฝาทานี้้วย” พระอ์รอนรถเ็นนอนผู้ป่วยอทานะวันออมา
“ทาน พี่มีธุระสำั้อรีบลับ ถ้าเสร็ธุระแล้วพี่ะรีบลับมาหาทานนะ”
“่ะ พี่สายฟ้าทานไม่เป็นไร” านั้นรถเ็นนอนผู้ป่วยอทานะวันึ้นไปยัรถุเินเพื่อไปโรพยาบาลโยมีถลเียรินั่อยู่หน้ารถ้านับมีพยาบาลประำ้าผู้ป่วยอยู่้าหลั
“พระอ์ไปแล้วเหรอ” ถลเียริหันไปหานับทันที
“ิน ทำไมเป็นนายับ นับรถไปไหน”
“เราเป็นนอับเอ”
“นายรู้ไหมฝ่าบาทโรธมา”
“รู้และเรา็รู้ว่าพระอ์ิะทำอะไร”
“ฝ่าบาทอบุทานะวันและูเหมือนเธอ็อบฝ่าบาท” ถลเียริเือนสิวสุธาให้ายหนุ่มิให้ีว่าู่แ่อเาไม่ใ่นที่ะสู้ไ้่าย ถ้าเพียแ่เ้าพษ์นภลิอยู่ฝ่ายเียว็มีลุ้น แ่นี่ฝ่ายหิ็มีหัวใรับพระอ์เ่นัน
“แ่ฝ่าบาทอภิเษแล้ว” วสุธาเถียเพื่อน
“ิน แ่นาย็รู้ว่าฝ่าบาทไม่ไ้ทรรัพระมเหสี บาทีเราิว่าุทานะวันอายอมรับไ้เมื่อเธอรู้วามริ” หลัาที่เพื่อนรัทั้สอนพูุยันระหว่าพาทานะวันมาหาหมอที่โรพยาบาล รถ็มาถึหน้าห้อุเินที่โรพยาบาลทหารในัวเมืออประเทศภูวธารา พออรถเสร็วสุธาระโลารถทันที อนนี้ทานะวันหลับไปแล้วาว่าพยาบาลให้ินยาแ้ปวที่มีฤทธิ์่วนอนับเธอ เวรเปลทำวามเารพนายพลทั้สอแล้วรีบพาทานะวันไปยัห้อุเินเพื่อรอหมอระูมาูอาาร
“โอเ พาุทานะวันเ้าห้อเอเรย์เลย”
“รู้ผลวันนี้เลยไหมรับหมอ” วสุธาถามหมอทันที
“ประมาั่วโมหนึ่รับ แ่ผมว่าอาารไม่น่าหนัมาอาะแ่ล้ามเนื้ออัเสบ ผมอัว่อนนะรับ” หมอทหารอาวุโสยิ้มให้ลับนายพลหนุ่มอนาไลทั้สอ
พระราวัประเทศภูวธารา
“น่าเสียายที่ินิภาริเลยไม่ไ้มาิน้าวับพวเรา”
“ไม่เป็นไรเส็อา รั้หน้าหลานะนัให้รับ่วเวลาที่พี่ินไม่ิภาริ” เ้าพษ์นภลำใปท่านหิธารานรินทร์
“อา็หนัใเหมือนัน อนนี้ินอายุสี่สิบปีแล้วแ่ยัไม่มีรอบรัว”
“โธ่ ท่านแม่เพะ ถ้าพี่ินรู้ว่าเรายัพูเรื่อว่าเมื่อไรพี่ินะมีรอบรัวอีพี่ินะโรธเอานะะ ทีนี่ถ้าอฝ่าบาทไปทำภาริไล ท่านแม่ะโรธลูับฝ่าบาทไม่ไ้นะเพะ” พระมเหสีนภานรีธนิลเย้ามารา
“เส็อาสบายใไ้ หาหลานเอสรีใที่มีวามเหมาะสม หลานะรีบัสมรสพระราทานทันที”
“ฝ่าบาท อาไม่ไ้้อารผู้หิร่ำรวยหรือาิระูลีแ่อให้เธอเป็นนีและินรัเธอ็พอ”
“เิพระอ์ับพระมเหสีเสวยเพะ”
“เิเส็อาเ่นัน”
“ุหมอ นไ้เป็นอย่าไรบ้ารับ” วสุธาลุึ้นเินรไปหาหมอทันทีโยมีถลเียริยืนอยู่้าๆ
“ไม่เป็นไรมา ล้ามเนื้ออัเสบ ่วนี้็ลารใ้านแน้าที่เ็บสัระยะหนึ่เี๋ยวะพันแนให้ และ็อาให้หยุานเพื่อพัผ่อนสัสอสามวันน่าะีึ้น”
“ท่านนายพละใหุ้ทานะวันพัทีนี้หรือลับไปที่บ้านพั”
“บ้านพั่ะ” ทานะวันอบทันทีโยมีพยาบาลเ็นรถเ็นเธอออมาาห้อหัถาร ถลเียริับวสุธาสบาันทันทีสสัยว่าหิสาวไ้ยินหมอเรียื่อยศเาหรือเปล่า แู่แล้วไม่ไ้ยิน วสุธาึหันไปพยัหน้าับหมอ
“ไ้รับ ผมะให้พยาบาลัารให้”
“อบุรับ/่ะ” ระหว่าที่พยาบาลเ็นรถเธอนั่นหิสาวิว่าลุ่มผู้ายสี่นนี้้อไม่ธรรมาในประเทศนี้ ที่นี้โรพยาบาลทหารนาหมอยั้อให้เียริพวเา
“ุทานะวันลุไหวไหมะ” พยาบาลถามเพื่อให้หิสาวึ้นรถุเินลับไปส่ที่บ้านพั
“ไหว่ะ” ทานะวันพยายามลุึ้นารถเ็นแู่เหมือนวสุธาทนไม่ไหวายหนุ่มอุ้มหิสาวึ้นไปหลัรถ รู้ัวอีทีอนนี้เธออยู่ในรถพยาบาลเรียบร้อยไปแล้ว
“เียริ นายับรถลับเื่อน ุพยาบาลรับผมอุยับทานะวันหน่อยนะรับ” นายพลถลเียริับนาพยาบาลพยัหน้ารับับวามหน้ามึนอนายพลวสุธาที่นส่วนให่มอว่าเป็นนริัในทุๆเรื่อและเาถึยา
“ึ้นมาทำไม” ทานะวันถามายหนุ่มทันที
“พี่ะูแลทาน หายโรธพี่เถอะนะ พี่ไม่ั้ใะทำให้ทานเ็บ” ทานะวันมอหน้าายหนุ่ม หิสาวถอนหายใ
“็ไ้่ะ แ่รั้นี้รั้เียวนะะ ถ้าพี่ทำทานเ็บอี ทานะไมุ่ยับพี่อี”
“รับทาน พี่ะไม่ทำอี” ายหนุ่มยิ้มให้ับหิสาว หลัานั้นทานะวันนั่หลับลอถาม เมื่อรถมาถึที่พัรั้นี้ทานะวันยอมให้วสุธาอุ้มมาส่ที่พัโยี มีลุ่มเพื่อนอเธอเินามมายัห้อนอนอหิสาว ทานะวันิในใีนะที่่อนออไปทำานเธอเ็บอเรียบร้อยไม่อย่านั้นอายทั้วสุธา ถลเียริ และนาพยาบาลแน่
“น้อวา พี่ฝาทาน้วยนะรับ เี๋ยวพรุ่นี้พี่ะมาอนเ้า่อนพวน้อไปทำาน” นายพลวสุธาุยับวารุีหลัาที่ทุนออมาาห้อพัอทานะวัน
“่ะ พี่ิน พี่เียริไม่้อเป็นห่วนะะ เี๋ยวพวเราูแลทานเอ”
ความคิดเห็น