คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : จุดเริ่มต้นของชะตา
“ุทานะวันมาที่นี่นานหรือยัรับ” เ้าพษ์นภลธนิลถาม้วยหิสาวที่พระอ์รู้สึประทับใทันทีที่เห็นหน้าหิสาวที่ื่อ ทานะวัน โยพระอ์ใ้ื่อว่า นภล เ้าหน้าที่ป่าไม้ประเทศภูวธารา ้วยน้ำเสียลุ่มลึ วนฝัน นัยน์าเป็นประายเสมือนยิ้มในวาประอบับหน้าาที่แม้แ่พระเอเบอร์้นๆอเมือไทยอย่า้อิ้าย สร้าวามเลิบเลิ้มวนฝันให้ับทานะวันเป็นอย่ามา
“ประมาอาทิย์หนึ่แล้ว่ะุนภล” ทานะวันยิ้มอบรับ หิสาวสัเไ้ว่าายหนุ่มนนีู้เป็นผู้ายทีู่ภูมิาน สุภาพ ผิวพรรีเหมือนผู้ที่ทำานในร่มหรือออฟฟิศมาว่าไม่เหมือนผู้ที่ทำานในลาแ้อย่านัอนุรัษ์ป่าไม้เลย ูน่าะเป็นนัปรอมาว่า
“ุทานะวันเรียผมว่าพี่สายฟ้า็ไ้รับ”
“่ะ อย่านั้นพี่สายฟ้า็เรียทานว่าทานนะะ”
“รับ” สอหนุ่มสาวยิ้มให้ัน้วยวามประทับใันและันในรั้แรที่ไ้รู้ััน ใ้เวลาประมา 10 นาที รถ็มาถึส่วนาน่อสร้าโรไฟฟ้าพลัน้ำที่อำพลและธนรทำานอยู่
“อ้าวทาน มาทำอะไรรนี้นี้อี 20 นาทีนะถึพัลาวัน” ธนรถามเพื่อนสาวและายหนุ่มเห็นผู้ายอีนหนึ่ลมาพร้อมับเพื่อนอเาึ่ธนรรู้สึว่าเาุ้นหน้าุ้นาผู้ายนนี้แ่เาำไม่ไ้ว่าเาเยเห็นหน้าแบบนี้ที่ไหน
“อืม หัวหน้าให้มาามไปิน้าวที่โรอาหาร พอีมีเ้าหน้าที่ป่าไม้อภูวธารามา่วยอำนวยวามสะวพวเรา หัวหน้าะแนะนำให้รู้ัับพวเา” ทานะวันะโนบอเพื่อนไป เพราะำแหน่ที่เธอับสายฟ้าอยู่บนเนินที่รถสามารถอไ้แ่เพื่อนทั้สออเธออยู่บริเวแอ่ินที่ำลั่อสร้าโรไฟฟ้าึ่มีระยะห่าพอสมวร
“โอเ รอแป๊บเี๋ยว เี๋ยวึ้นไป”
“สวัสีรับ ผมธนรส่วนนี้เพื่อนผมอำพลเราสอนเป็นวิศวรโยธารับ” ธนรแนะนำัวเอและอำพลับเ้าหน้าที่ป่าไม้ที่มาพร้อมับทานะวัน
“สวัสีรับ ผมื่อนภล พวุเรียว่าพี่สายฟ้า็ไู้แล้วผมน่าะอายุมาว่าพวุ”
“รับพี่” ธนรและอำพลอบรับพร้อมัน
ในระหว่ารถู้พาบุลทั้สี่ไปโรอาหารนภลไ้ยินแ่เสียอวิศวรทั้สามนแหย่ันไปมา เายอมรับว่าหัว้อารสนทนาอนทั้สามที่พูุยันเาไม่่อยเ้าใเท่าไร แ่พอฟัแล้ว็เพลิเพลินี ทำให้เาลืมเรื่อหนัใในารบริหารประเทศที่มีทั้ปัหาารเมือ เศรษิรวมถึเรื่อภายในรอบรัวไ้เป็นอย่ามา
“มาันแล้วเหรอ มานั่ิน้าวเลยพวเรารอพวุอยู่” รับ/่ะ หัวหน้าึ่ในโ๊ะอาหารประอบ้วยทีมวิศวรและทีมบัีาประเทศไทยและเ้าหน้าที่ป่าไม้ทั้สี่นอประเทศภูวธารา โยเ์หัวหน้าทีมวิศวรเป็นผู้แนะนำให้ับทีมานทั้สอฝั่ ลอารสนทนาบนโ๊ะอาหารส่วนให่ะพูุยในเรื่อวามืบหน้าในาร่อสร้าเป็นหลั
“ผม้ออบุเ้าหน้าที่ทั้สี่ท่านมานะรับ ที่มา่วยอำนวยวามสะวให้แ่พวเรา หามีอะไรัเือนแ้ไ้เลยนะรับพวเราเป็นน่าถิ่นบาอย่าอารู้เท่าไม่ถึาร์” หัวหน้าเ์ล่าวับทีมป่าไม้ทั้สี่น
“รับ พวเรายินี” ถลเียริเป็นัวแทนในารอบรับ
“อย่านั้นอนนี้ไ้เวลาทำานแล้ว พวเราอัว่อนนะรับ”หัวหน้าเ์ล่าวลานัอนุรัษ์ป่าไม้ทั้สี่น านั้นนที่เหลือเินามหัวหน้าเ์ไปเพื่อลับไปทำานส่วนอน ะที่ทานะวันเินามลุ่มเพื่อนหิสาวส่ยิ้มและโ้ศีรษะให้ับพี่สายฟ้าอเธอ ึ่สายฟ้าหรือเ้าพษ์นภลธนิลยิ้มอบรับเ่นัน ึ่ารระทำอนายเหนือหัวอยู่ในสายาอทหารนสนิททั้สาวนเ่นัน นายพลถลเียริและนายพลธราธรบบ่าอนายพลวสุธาอย่าให้ำลัใับวามยุ่ยาอรอบรัวอเพื่อนรัับเ้าเหนือหัวที่ำลัะเิ
“ทาน เธอว่านัป่าไม้ทั้สี่หล่อไหม” วารุีถามเพื่อนสาวหิสาวรู้สึหลใหลามประสาสาวโสที่เมื่อเอหนุ่มหล่อ็ะมีอาารเลิ้มฝัน
“็หน้าาีนะ สามนูมเ้ม อีนูหน้าละมุนหวาน” ทานะวันยิ้มนึถึหน้าพี่สายฟ้าอเธอ
“ันว่านายสายฟ้า้อแอบปิ๊เธอแน่เลย ูเวลามอเธอเป็นาเป็นประายหวานมา แ่ันว่า ่าาเพื่อนอเาที่แนะนำัวเอว่าื่อ วสุธา ันว่าเามอเธอแปลๆ บอไม่ถูเหมือนัน”
“ันว่าไม่มีอะไรหรอ เธออย่าิมาเลย” ทานะวันอบรับเพื่อนสาวอเธอเพราะอนนี้ในินนาารอเธอไม่ไ้มีผู้ายที่ื่อวสุธาเลยอนนี้มีแ่นที่ื่อพี่สายฟ้าอเธอเท่านั้น
“ฝ่าพระบาทระหม่อมทั้สอมาแล้วพ่ะย่ะ่ะ” นายพลถลเียริและนายพลธราธรมาามำเิอเ้าพษ์นภลธนิลที่ให้นสนิทไปาม
“ใ่ เรามีเรื่อให้ท่านสอน่วย”
“เิว่ามาไ้เลยพ่ะย่ะ่ะ”
“เราอยาให้ท่านไปสืบประวัิวามเป็นมาอุทานะวันที่เป็นวิศวรเรื่อลที่เื่อนพลัน้ำ ำเธอไ้ใ่ไหม” หลัาที่ไ้ยินำสั่อเ้าเหนือหัว นายพลทั้สอสบาันโยทันที
“ำไ้พ่ะย่ะ่ะ” ทั้สออบรับพร้อมัน
“พวท่านมีอะไระถามเราไหม เรายินีอบในานะที่เป็นสหายอพวท่าน”
“เออ ระหม่อมออนุาถามว่า ฝ่าพระบาทอบนาเหรอพ่ะย่ะ่ะ” นายพลถลเียริถามเพื่อ้อารวามแน่ใว่าสิ่ที่ัวเอินั้นถู้อ
“ใ่ เราอบนาเราไม่เยรู้สึอบใรมาเท่านี้มา่อน อาเรียว่ารัแรพบ็ไ้มั้” เ้าพษ์นภลธนิลยิ้มให้ับสหายทั้สอ
“ระหม่อมอถามอีสัเรื่อพ่ะย่ะ่ะ” ราวนี้เป็นนายพลธราธรถามบ้า
“เิเลยท่านนายพล”
“แล้วถ้าวสุธารู้เรื่อ ระหม่อม้ออบอย่าไรพ่ะย่ะ่ะ” เ้าพษ์นภลธนิลถอนหายใยาว
“ถึอนนั้นเราะอธิบายให้ท่านนายพลวสุธาฟัเอ”
เวลา 18.00 น. ประเทศภูวธารา
“ทาน แ่ัวเสร็หรือยัเี๋ยวไม่ทันรถนะ” เสียเรียออำพลา้านอ วันนี้พวเาทั้สี่ ทานะวัน วารุี อำพล และธนร ไปูานรบรอบสถาปนาประเทศภูวธารา 100 ปี
“อืม แป๊บหนึ่นะ” ทานะวันใื่น หิสาวเผลอหลับหลัาลับมาาโราร วันนี้านอเธอ่อน้าหนัเนื่อาเธอ้อรวสเปอที่ำลัะทำาริั้เทอร์ไบน์ในสัปาห์หน้า หิสาวรีบื่นล้าหน้าล้าาถ้าแป้เ็แทนแป้ร้อพื้น และรวบผลให้เรียบร้อยแล้วึเินไปเปิประู
“อ้าว พึ่ื่นเหรอ” อำพลถามเพื่อนสาว
“ใ่ ไปเถอะเี๋ยว่ำ” านั้นนทั้สี่็เ้าเมือึ่ไม่ไลเท่าไร โยใ้รถาประเทศภูวธาราที่มาอำนวยวามสะวให้ วันนี้เป็นรบวันสถาปนาประเทศ๓วธารารบ 100 ปี บรรยาาศเ็มไป้วยารประับประาไฟสวยาม โยรอบผู้นรื่นเริ สนุสนานส่วนให่แ่้วยผ้าพื้นเมือประำท้อถิ่นทำให้สามารถแยไ้อย่าัเนว่าใรเป็นนท้อถิ่นหรือนัท่อเที่ยว สอ้าทามีอาหารายริมทามี้าวอเรื่อใ้านหัถรรมที่สวยามเป็นำนวนมา มีารแส แส สี เสียึ่สร้าวามประทับใอย่ามาให้ับผู้ม ะที่ลุ่มทานะวันำลัมอหาอาหารที่นั่ินในร้านไ้สายาอ ธนรพบนัอนุรัษ์ป่าไม้ทั้สาม
“เฮ้ย! พวเรานั้นพวพี่ป่าไม้ป้าว” ธนรสะิถามเพื่อน
“เออใ่ พวพี่เาเห็นพวเราแล้วำลัเินมา”
“พวพี่ สวัสีรับ/่ะ” ทานะวัน วารุี อำพล และธนรยมือไหว้ายหนุ่มทั้สามนพร้อมันือ นภล ธราธร และถลเียริ าแ่วสุธา
“อ้าวแล้วพี่วสุธาไม่ไ้พร้อมพวพี่เหรอะ” ทานะวันถามเมื่อเห็นสมาิอนัป่าไม้หายไปหนึ่น
“ิน เาิธุระรับ แล้วนี่พวน้อทำำลัทำอะไรันอยู่” เ้าพษ์นภลธนิลถาม
“พวเราำลัหาร้านนั่ินอาหารเย็น่ะ พวพี่มีร้านแนะนำหรือเปล่าะ” ทานะวันยิ้ม้วยสายาเป็นมิรให้ับพี่สายฟ้าอเธอ
“มี พวพี่ะพาไป”
“อบุรับ/่ะ”
เนื่อ้วยวันนี้เป็นรบรอบวันสถาปนาประเทศภูวธาราหนึ่ในสามทหารเสือ้อเ้าวัเพื่อูแลวามปลอภัยให้ับเื้อพระวศ์ึ่รั้นี้เป็นเวรอนายพลวสุธา ร์เัยพร ส่วนเ้าเหนือหัวและสหายอีสอนออไปเที่ยวูีวิวามเป็นอยู่อราษร ึ่อนนี้เาใลอยอยู่บนเิป้อมปราารในวัหลวิถึทานะวัน หิสาวที่เา้อา้อใั้แ่แรพบ วันนี้เธอออมาเที่ยวับพวเพื่อนอเธอ้วยเ่นัน ะที่ท่านนายพลที่ผู้น่าเรามำลัใลอยิถึใรนหนึ่ทีู่เหมือนไม่เยสนใเาเลยอยู่นั้น มีนายทหารผู้หนึ่มาหาเาแล้วแ้ว่าพระมเหสีอยู่้าล่า้อารพบ ทันทีที่นายพลให่ไ้ยินรีบลไปทันทีเนื่อาูไม่เหมาะสมเท่าไรที่พระมเหสีออมาาฝ่ายในในยามวิาล
“พระมเหสีทรเส็มาไ้อย่าไร แล้วร้อไห้ทำไมเิอะไรึ้น” นายพลวสุธาถามน้อสาวโยทันทีที่เห็นน้ำาเ็มทั่วใบหน้า
“ท่านพี่ เส็พี่ไม่ยอมพาหม่อมันไป้วย หม่อมันอยาออไป้านอับพระอ์บ้า” นายพลวสุธาไ้แ่ถอนหายใปลอบน้อสาว ทำให้เาิถึหิสาวที่มีอายุรุ่นราวราวเียวับน้อสาวเาที่สามารถใ้ีวิอิสระัสินใไ้้วยนเอไม่ใ่อยู่ในรทอนาให่แบบนี้ แม้น้อสาวเาะมียศถาบรราศัิ์ าิระูลที่สูส่ และมีทรัพย์สินเินทอมาเพียไรแ่สิ่ที่ผู้หิทุน้อารือวามรั วามเอาใใส่าสามี ึ่น้อสาวเานนี้ไม่เยไ้รับเลย
“ใเย็นๆนะ ฝ่าบาทไปูวามเป็นอยู่อราษร พระอ์ไม่ไ้ไปเที่ยว ทรลัวว่าน้อะลำบาไม่ไ้รับวามสะวสบาย” นายพลวสุธาอปลอบลูบหลัน้อสาว
“พี่ว่าวันนี้น้อรีบไปนอน แล้วพรุ่นี้แ่ัวให้สวยาม ทำอาหารเ้าให้ับพระอ์ ไม่วนพระอ์ทะเลาะ”
“พี่ว่าลอเริ่ม้นับพระอ์ใหม่ ถึพระอ์อาะยัไม่สามารถรัน้อไ้ ็ให้พระอ์เมาน้อและให้เียริน้อละัน เื่อพี่น่ะ”
“่ะ ท่านพี่”หลัานั้นนายพลวสุธาเินไปส่น้อสาวถึำหนั ลอารเินไปยัฝ่ายใน สอพี่น้อพูุยันถึวิธีที่เอานะใพระสวามีอน้อสาว
ความคิดเห็น