คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ภูวธาราพวกเรามาแล้ว
เวลาอารเินทาไปยัประเทศภูวธารามาถึ ทานะวัน วารุี และอำพล ำลัยืนรอรถู้อหน่วยานมารับเพื่อไปส่ที่สนามบินสุวรรภูมิ ึ่อนนี้มีหัวหน้าอมาร่วมส่พวเาไปปิบัิภาริที่ประเทศภูวธารา
“ผมอให้พวุเินทาปลอภัย แล้ว็ทำานในส่วนที่ัวเอรับผิอบสำเร็ลับมานะ” หัวหน้าอโรไฟฟ้าพลัานน้ำให้พรับลูน้อทั้สาม
“อบุมา่ะ/รับ หัวหน้า”
“ถ้ามีอะไรหรือมีปัหา ิ่อหาผมไ้โยร หรือิ่อหัวหน้าานอพวุเลยนะไม่้อเรใ มีอะไราเหลือเี๋ยวทาเราส่ไปให้”
่ะ/รับ หัวหน้า” เมื่อบุลทั้สามลาหัวหน้าานเรียบร้อยแล้วพวเาึ้นรถู้ไปยัสนามบินสุวรรภูมิ
“เฮ้อ” เสียวารุีถอนหายใ
“วา แเป็นอะไร ถอนหายใสะัเียว” ทานะวันถามเพื่อนสาว้วยน้ำเสียิล ยิ่เห็นสีหน้าที่รู้ว่าเพื่อนสาวรู้สึเ็ เธอยิ่ำ
“ไม่ลเลยทาน ไ้ยินหัวหน้าอบอไหม เมื่อี้นะ”
“ไ้ยิน ท่านอให้พวเราทำานสำเร็ลับมาและถ้ามีอะไรบอท่านไ้เลย” อำพลเป็นนย้ำประโยที่หัวหน้าอเป็นนพู
“นั่นไ แปลวามหมายว่า พวเราะ้ออยู่นบาน ไม่มีใรมาเปลี่ยน”
“เอาน่า ใเย็น ไปแล้วอาสนุ็ไ้ ถือว่าไปเที่ยวละัน”
“บาทีพวเราอาไ้ไปเที่ยวในประเทศภูวธารามาว่านในประเทศนั้น็ไ้นะ” ทานะวันบบ่าและพูปลอบใัวเอและเพื่อนๆ
“โอเ ั้นันะถือว่าไปทำาน้วยเที่ยว้วยละัน”
เมื่อมาถึสนามบินสุวรรภูมิทั้สามนเ็อินเรียบร้อย เินเ้าไปในเทเพื่อรอเรียให้ึ้นเรื่อไปยัประเทศภูวธารา ่วว่าทานะวันหา้อมูลอประเทศภูวธารา หิสาวอ่าน้อมูลบับบย่อาเว็บไ์หนึ่ให้เพื่อนทั้สอฟัาสมาร์โฟนอเธอ
“ประเทศภูวธาราเป็นประเทศเพื่อนบ้านอยู่ทาทิศะวันอประเทศไทย มีลัษะภูมิประเทศเทือเาสูทาอนเหนืออประเทศ ส่วนอนลาเป็นที่ลาเิเามีน้ำและแม่น้ำไหลผ่าน มีวามอุมสมบูร์ไป้วยธรรมาิอป่าไม้นานาพันธุ์อย่ารบถ้วน ปัุบันผู้ปรอประเทศือ เ้าพษ์นภลธนิล และพระมเหสีนภานรีธนิล” ทานะวันให้เพื่อนๆูรูปอผู้ปรอประเทศทั้สอที่แ่ายสวยามส่าามุประำาิอประเทศภูวธารา
“ทรพระสิริโมามทัู้่” วารุีบอับเพื่อนๆ
“ในเว็บนี้บอว่า ปัุบันเ้าพษ์นภลธนิลอายุ 37 พรรษา และพระมเหสีนภานรีธนิลอายุ 25 พรรษา” อำพลหา้อมูล่อาเพื่อนสาว
“พระมเหสีอายุเท่าับพวเราเลย ถึว่า ทำไมถึูยัสาวอยู่” อำพลพู่อามประสาาวบ้านนิยมพูัน
“ท่านผู้โยสารที่้อารเินทาาสุวรรภูมิไปยัประเทศภูวธาราให้เรียมัวไ้เลย่ะ โยให้เลที่นั่...”
“เาเรียแล้ว พวเราเรียมัวไปันเถอะ” ทานะวันบอเพื่อนๆ
ารเินทาาประเทศไทยไปยัประเทศภูวธาราโยารเินทาทาอาาศใ้เวลาประมาสอั่วโมรึ่ เมื่อึ้นเรื่อที่นั่อทานะวันไม่ไ้ิับเพื่อนๆที่มา้วย ทีแรอำพละแลที่นั่ให้แ่ทานะวันบอว่าไม่เป็นไร หิสาวนั่รไหน็ไ้เพราะใ้เวลาไม่นาน็ถึประเทศภูวธาราแล้ว ทานะวันนัู่้อมูลพิมพ์เียว ้อมูลวัสุ และาริั้เทอร์ไบน์ (ัหันน้ำ) ที่มาาบริษัทแห่หนึ่าประเทศีนที่ะทำาริั้โรไฟฟ้าพลัานน้ำที่ประเทศภูวธารา ะที่ทานะวันำลัูพิมพ์เียวและโน้้อมูลบาอย่าไว้ในไอแพอเธอ ็มีเสียหนึ่าผู้โยสาร้าน้าพูึ้นมาเป็นภาษาไทย
“ุเป็นวิศวรเหรอ” ทานะวันหันไปมอ น้าน้าเธอเป็นผู้ายผิวสอสี มีหนวเราปรหน้า ัวอเาหนา แนูมีล้าม ภาพรวมเหมือนหุ่นผู้ายที่อบออำลัายเป็นประำ อายุหน้าะราวสามสิบปลายๆ
“่ะ” ทานะวันอบรับเสียสั้น ะไม่อบเลย็ไม่ไ้เธอไม่อยามีปัหาระหว่าเินทา “เี๋ยวสอั่วโมรึ่็ถึภูวธาราแล้ว ทนทนหน่อยละัน” หิสาวิในใ แ่น้าๆเธอ็ยัไม่หยุถามสัที
“ุไปทำอะไรที่นั่น” หิสาวแล้ถอนหายใให้ายหนุ่ม้าน้าไ้ยินเป็นารสื่อวามหมายว่า เาำลัรบวนารทำานูเอสารอเธอ
“ไปุมาน่ะ” หลัาที่ทานะวันอบายหนุ่ม้าน้าไปแล้ว หิสาวลับไปสนใเอสารอเธอ โยไม่สนใว่ามีสายาอายหนุ่ม้าน้าที่อยมอเธอลอารเินทา
“ผู้หินนี้ัว่าเป็นผู้หิหน้าาีนหนึ่ แม้ะไม่ถึนาสวยโเ่นแ่็ัว่าหน้ามอแบบธรรมาิ สายาและท่าทาส่อแววลาและมีวามมั่นใในัวเอสู ูหน้าะอายุรุ่นราวราวเียวับน้อสาวอเา” นายพลวสุธา ร์เัยพริับัวเอในใ ายหนุ่มแอบมอทานะวัน เห็นหิสาวโน้เป็นประเ็น่าๆไว้ โีว่าที่เาสามารถใ้ภาษาไทยไ้ี เพราะ่อนที่ะถูส่ไปเรียนที่ยุโรปเยไปเรียนโรเรียนประำที่ประเทศไทยมา่อน หวัว่าเาเาไม่ผิว่าหิสาว้าน้านนี้เป็นทีมวิศวรที่ทาประเทศไทยส่ไปวบุมาร่อสร้าโรไฟฟ้าพลัานน้ำที่ภูวธาราบ้านเิเมือนอนอเาเอ เวลาผ่านไปเือบสอั่วโมรึ่ ัปันเรื่อบิน็ประาศว่าะลอที่ประเทศภูวธาราให้ผู้โยสารเรียมัวให้พร้อมเ็บเรื่อมืออิเล็ทรอนิส์ ปรับเ้าอี้ให้ร และาเ็มัให้เรียบร้อย หลัานั้นเรื่อบิน็ลออย่าปลอภัย ผู้โยสารในเรื่อเ็บสัมภาระส่วนัวทยอยเินลาเรื่อ
“หวัว่าเราไ้พบันอี” ผู้ายนนั้นที่นั่้าเธอพูับเธอแล้วเินยิ้มาไป ทานะวันไ้แ่ถอนหายใอให้อย่าเป็นแบบที่ผู้ายนนี้พูเลย เมื่อเินไปถึทาอออสนามบินประำาิอประเทศภูวธารา ็มีรถู้มารับบุลาประเทศไทยทั้สาม โยมีธนรยืนยิ้มให้ับเพื่อน
“แะีใเินไปแหละ ที่เห็นพวันมา” ทานะวันว่าเพื่อนูหน้ามันสิ น่าหมั่นไส้มา
“ัน้อีใอยู่แล้ว เหาะายอยู่นเียว ไปเถอะ ภูวธารารอพวแอยู่” หลัาออาสนามบินใ้เวลาในารเินทาอีเือบสอั่วโมว่าะถึโรไฟฟ้า สอ้าทาเ็มไป้วยป่าไม้ที่มีถนนหลวัผ่าน ่วารเินทามีาร้ามเนินเาเป็นระยะๆ ลุ่มวิศวรอประเทศไทย็มาถึโรารสร้าโรไฟฟ้าพลัานน้ำประมา 11.00 น. เวลาในประเทศภูวธาราึ่ใล้เียับประเทศไทย ลุ่มทานะวันไ้เ้าไปรายานัวับวิศวรอาวุโสที่เป็นหัวหน้าโรารให่วบุมโรไฟฟ้าพลัานน้ำ
“ผมีในะ ที่ทาส่วนลาส่พวุมา ไ้่าวว่าแ่ละนเป็นมือหนึ่ในสายานัวเอทั้นั้นเลย” วิศวรอาวุโสล่าวม และอ้าถึำพูที่หัวหน้าอไ้พูับเา
“หัวหน้ามเินไปแล้ว่ะ พวเราแ่ทำามหน้าที่ไ้รับมอบหมายให้ีที่สุเท่านั้น” ทานะวันอบรับวิศวรอาวุโส
“ไป ไ้เวลาอาหารลาวันแล้ว ผมเป็นเ้ามือเอ พาพวุไปทานร้านอาหารอันับหนึ่ในประเทศภูวธารา” านั้นนทั้ห้านนั่รถออาโราร่อสร้าไปินมื้อเที่ยที่ร้านอาหารที่มีื่อเสียใลาประเทศภูวธารา บรรยาาศร้านอาหารัแบบศิลปะามประเทศภูวธาราึ่ล้ายๆับศิลปะทาเหนืออประเทศไทย อาหารส่วนให่ะล้ายลึหรือมีื่อเรียเหมือนอาหารไทยแ่รสาิอาะเบาและั้านน้อยว่าอาหารไทย โยหลัๆารสนทนาในโ๊ะอาหาระพูถึาร่อสร้าโรไฟฟ้าพลัานน้ำและมอบหมายหน้าที่ามส่วนานที่นเอรับผิอบเพื่อเริ่มานในวันพรุ่นี้ ลอารสนทนาอทีมวิศวรประเทศไทยอยู่ในสายาอนายพลวสุธาที่นั่รับประทานอาหารับเพื่อนทหาร้วยันอยู่ทา้าน้า
“ิน รู้ันโ๊ะนั่นเหรอ” นายพลถลเียริเพื่อนทหารรุ่นเียวับนายพลวสุธาถาม้วยวามสสัย เห็นเพื่อนอเามอไปทานั่นลอเวลา เหมือนสายาะับ้อไปทาผู้หิสอน แ่เาไม่แน่ใว่านไหนเพราะพวเธอนั่ิัน
“เอันอนนั่เรื่อลับมาาประเทศไทย น่าะเป็นลุ่มวิศวราประเทศไทยที่มาุมาร่อสร้าโรไฟฟ้าพลัานน้ำ” นายพลวสุธาอบ้อสสัยอเพื่อน
“เออ พูเรื่อนี้็ีเลย ฝ่าบาทะเส็เป็นารส่วนพระอ์เมื่อไหร่” นายพลถลเียริถามเพราะเาเป็นหนึ่ในอรัษ์อารัา
“สัปาห์หน้า พวเราะปลอมัวเป็นนัอนุรัษ์ป่าไม้ที่อยอำนวยวามสะวในารสร้าโรไฟฟ้าและถือโอาสไปเินป่าพนาไพร้วย”
“เออ ็ี น่าสนุ ั้แ่พระอ์ึ้นรอราย์ านพวเรา็ยุ่ ไม่ไ้เินป่าันนานแล้ว” นายพลถลเียรินึถึภาพวันวานที่สมัยหนุ่มๆ เา นายพลวสุธา นายพลธราธร และเ้าพษ์นภลธนิล อบเินป่าพูไ้เลยว่าป่าในประเทศภูวธาราพวเาเินมาหมแล้ว และบาส่วนไ้มีโอาส้ามฝั่ไปเินป่าที่ประเทศไทยมาแล้ว้วย
“เี๋ยวันมา” นายพลวสุธาอัวับเพื่อนทันทีที่เาเห็นทานะวันเินเ้าห้อน้ำ หลัาที่ทานะวันทำธุรส่วนัวเสร็ หิสาวเินออมาล้ามือที่อยู่หน้าห้อน้ำึ่ั้อยู่ระหว่าห้อน้ำายและห้อน้ำหิ ะที่หิสาวล้ามืออยู่ ส่อระสำรววามเรียบร้อยัวเอ ปราว่าสายาหิสาวเห็นผู้ายที่นั่้าเธอบนเรื่อบินมาเมื่อเ้าในระ
“สวัสีรับ เราเอันอีแล้วนะ” วสุธาทัหิสาว้วยสายาและสีหน้ายิ้มแย้ม แม้เาะไม่ไ้ยิ้มาทาปา็าม
“สวัสี่ะ” ทานะวันทัเาลับ หลัานั้นหิสาว็รีบล้ามือแล้วเินาเาออไปทันที
“เรียบร้อยไหมทาน” วารุีถามเพื่อนสาว
“เรียบร้อย เราไปันเถอะ” ทานะวันเินามลุ่มอเธอออาร้านอาหารไป โยมีสายาอนายพลวสุธามอไปทาทานะวัน้วยสายาหมายมั่น “รั้หน้าเราไ้รู้ัันสัที” ายหนุ่มิในใ
ความคิดเห็น