คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ผลของความเอาแต่ใจ
เสียไ่ันเป็นสัาบ่บอเวลาเ้าวันใหม่ไ้เริ่มึ้นอีรั้ โยเพาะวันนี้เป็นวันเสาร์ึ่เป็นวันหยุที่ทุนโหยหาหลัาที่ทำานหนัทั้สัปาห์ และ้วยสภาพอาาศที่เป็นใ ท้อฟ้าปลอโปร่ มีสายลมเบาบาพัผ่าน อำพล ธนร และวารุี ึมาวิ่ออำลัายรอบที่พัเพื่อเป็นารเพิ่มพลัให้ับนเอ
“วา ทำไมไม่เาะประูเรียทานออมาวิ่้วยัน พรุ่นี้็ะลับเมือไทยแล้ว ะไ้อยู่้วยันนานๆ” ธนรถามเพื่อนสาวเมื่อไม่เห็นทานะวันออมาวิ่้วยัน
“เราเาะเรียแล้ว แ่ไม่มีเสียอบรับ สสัยนอนยัไม่ื่นมั้ เราะว่าเี๋ยวพวเราวิ่เสร็ อนไปหา้าวเ้าินะไปเรียอีรอบ เพื่อะไ้ไปเที่ยวส่ท้ายที่ทานะลับเมือไทย” วารุีอบำถามเพื่อน ึ่ทั้สอหนุ่มพยัหน้าเ้าใ านั้นทั้สามนวิ่ัน่อ นไปเห็นรถันหนึ่ที่อหลัพุ่มไม้ใล้ที่พัอพวเา
“พวนายว่า รถมันุ้นๆป้าว” อำพลถามวามเห็นเพื่อนทั้สอ โยที่วารุีและธนรพยัหน้าพร้อมัน
“เราว่า แ่เหมือนนะ” วารุีพยายามิในแ่บว ออย่าให้เป็นอย่าที่เธอิเลย
“ั้น เราเินไปูใล้ๆพร้อมัน” เมื่ออำพลพูเสร็ ทั้สามนเินเ้าไปูรถโฟล์วิลล์ที่อหลัพุ่มไม้ พบราพยัที่ิอยู่หน้ารถรู้ทันทีว่ารถใร อำพล ธนร วารุี มอหน้าันโยมิไ้นัหมาย านั้นนทั้สามวิ่ลับไปยัห้อพัทานะวันทันที เมื่อมาถึหน้าห้อพัทั้สามนระหืระหอบ้วยวามเหนื่อยเพื่อวิ่ลับมาหาเพื่อน หวัว่าสิ่ที่พวเาแ่ละนิะไม่เป็นริ
“เี๋ยว” ธนราแนห้ามเพื่อนทั้สอ
“มีอะไรอี” อำพลเอยเสียั้วยวามร้อนใเป็นห่วทานะวัน
“เราว่า เราับพลรอรนี้แหละ ให้วาเ้าไปเรียทาน” เพราะุที่นทั้สามยืนอยู่รนี้ไม่ห่าาห้อพัทานะวันมานัถ้าเิอะไรึ้นพวเาเ้าไป่วยไ้ทันที วารุีเ้าใหิสาวพยัหน้าอบรับเพื่อนแล้วเินไปที่หน้าห้อและเาะประูเรียทานะวันทันที ้วยใที่อนนี้อยู่ที่าุ่มแล้ว
“ทาน ื่นยั” เสียวารุีเรีย เมื่อไม่ไ้รับารอบรับ วารุีเสียัึ้นและเาะประูัึ้นเรื่อยๆ เพราะเธอสัมผัสไ้ถึวามเย็นอเรื่อปรับอาาศา้านใน เสียที่ัอวารุีทำให้วสุธาใื่น ายหนุ่มหันไปมอน้าๆพบว่าเธอยันอนบอเาอยู่ในห้วอนิทรา ึู่แล้วน่ารัน่าใร่สะริๆ วสุธาอใไม่ไหวหอมแ้มบาไปหนึ่ที แ่ายหนุ่มสัมผัสไ้ถึไอวามร้อนในัวหิสาว ในะที่เาิว่าะทำอย่าไรี เสียนภายนอ็ัึ้นอี
“ทาน ถ้ายัไม่เปิ เราะให้นมาพัประูนะ”
“อย่า น้อวา” วสุธาร้อห้ามเสียหล ลัววารุีะามนมาพัประูเ้ามาริๆ เห็นภาพทานะวันร่าายเปลือยเปล่าึ่เายอมไม่ไ้แน่ๆ เมื่อวารุีไ้ยินเสียนในห้อ เธอหันลับมาหาเพื่อนทั้สอทันที แน่นอนทั้สอนไ้ยินเ่นัน อำพลวัมือเรียวารุีให้เินลับมาหาพวเาทันที เมื่อทั้สามนอยู่้วยันปรึษาหารือว่าะเอาอย่าไรี ไ้ำอบสุท้ายว่าให้วสุธาเป็นนเปิประูออมาเอ ภายในห้ออนนี้ทานะวันไ้ึ้นสูมาสาเหุเิาารระทำอวสุธาเมื่อืนนี้ ายหนุ่มอยาะเหัวัวเอแรๆสัหนึ่ทีที่เป็นสาเหุที่ทำให้หิสาวไ้ึ้นสูมานานี้ ยิ่พอูามเนื้อามัว้วยแล้วมีแ่ร่อรอยที่เิาเาเ็มไปหม วสุธาัารเพิ่มอุหภูมิอเรื่อปรับอาาศและเ็ัวให้ทานะวันเมื่อเสร็เรียบร้อยายหนุ่มัารห่มผ้าห่มเพื่อป้อันวามหนาวให้ับเธอ ึ่ทานะวัน็ยัหลับใหลไม่ไ้สิ ายหนุ่มเปิู้เสื้อผ้าึ่น่าแปลใในู้ไม่มีเสื้อผ้าสัิ้นมีเพียระเป๋าเินทาใบให่แ่ใบเียวเท่านั้น ายหนุ่มัารเปิระเป๋าเินทาพบว่าในระเป๋าเสื้อผ้าถูัเป็นระเบียบ้าวอถูเ็บเอาหมเรียบร้อย เหลือเพียอบาส่วนเท่านั้นที่ยัอยู่้านอเพราะำเป็น้อใ้ เมื่อู้าน้าอระเป๋าพบระาษหนึ่ใบึ่เป็นเอสารเที่ยวบินลับประเทศไทยในวันพรุ่นี้ไฟล์อนเ้า วสุธาหันไปมอทานะวันที่ยันอนอยู่บนเีย้วยวามผิหวั “นี้ หิสาวิะลับประเทศไทยโยที่ไม่บอเาสัำเลยเหรอ” อยู่ในวามิัวเอไม่นาน วสุธาหยิบเสื้อผ้าออมาหนึุ่สวมใส่ให้หิสาว านั้นโทรหาเพื่อนสนิทอเาที่เป็นแพทย์ นายแพทย์ พน์ นะธร
“ว่าไิน โทรมาแ่เ้า” ปลายสายอบลับ้วยเสียัวเีย วันนี้วันเสาร์ใอมันะไม่ให้พัผ่อนเลยเหรอ เาเพิ่ออเวรอนีห้าเอ
“แพรวาวอยู่ไหม” ไอ้นี่ เ้ามามันโทรหาเมียเาแ่เ้า สสัยมีนให้ไปรัษา ็เมียเาเป็นหมอสูินารีอันับหนึ่
“อยู่” นายแพทย์พน์อบเพื่อนสั้นๆ
“ั้นอย่านี้นะ รบวนบอแพรวาวหน่อยว่า มาเอที่บ้านันภายในเ้าโมเ้านะ” านั้นวสุธาัสายทันที นายแพทย์พน์ถอนหายใและรีบไปบอภรรยาสาว าว่าอนนี้น่าะทำอาหารอยู่ที่ห้อรัว ใรใ้ให้ระูลร์เัยพรมีบุุับพวเาละส่เสียให้เรียนหมอนบทั้สอน หลัาที่วาสายเสร็ วสุธาอุ้มทานะวันออาห้อนอนทันที ึ่ทันทีที่ายหนุ่มเปิประูเพื่อนทั้สามอทานะวันวิ่เ้ามาหาทันที
“ทานเป็นอะไระ พี่ิน” วารุีใที่เห็นวสุธาอุ้มทานะวัน ึ่อนนี้หลับไม่ไ้สิ
“แล้วพี่ิน ะพาทานไปไหนะ” วารุียัถาม่อ ราวนี้เธอะไม่มีทายอมให้เพื่อนเธออยู่นเียวอีแล้วนว่าะไ้ลับเมือไทย
“พี่ะพาทานไปที่บ้านอพี่ พี่เรียหมอไว้แล้ว”
“ให้พี่รีบไปเถอะ เี๋ยวอาารอทานะแย่เอา” วสุธาบอเพื่อนๆอทานะวันอย่าร้อนใ
“เอาอย่านี้พี่ ผมะับรถให้ พี่เอาุแรถมา” านั้นวสุธายื่นุแรถให้อำพล ายหนุ่มรีบวิ่ไปเอารถที่วสุธาออยู่และรีบมารับบุลทั้หมไปที่บ้านวสุธา
“พี่อยบอทาผมนะรับ” วสุธาอบรับ อนนี้ภายในรถัววสุธาอยู่้านหลัายหนุ่มอทานะวันไว้แน่นและมีวารุีนั่อยู่้าหลั้วย ส่วน้าหน้าอำพลเป็นสารถีับรถธนรนั่อยู่้าน้า
แปนาฬิาสี่สิบนาทีรถอนายแพทย์พน์และภรรยา็มาถึบ้านนายพลวสุ ร์เัยพร เมื่อนทัู้่มาถึท่านหิธารานรินทร์ออมา้อนรับแเพียนเียวเพราะท่านนายพลวสุมีราารที่เมือไทย
“พน์ แพรวาว นัินไว้เหรอ ิน้าว้วยัน่อน” ท่านหิธารานรินทร์ล่าวทัทายอย่าเป็นันเอับสหายอบุราย
“พวเราสอนินันแล้วรับ ไม่ทราบว่ามีใรเป็นอะไรหรือเปล่ารับ ินถึเรียแพรวให้มารับทราบ” นายแพทย์พน์ถามทันที ถ้าวสุธายัไม่มา็ไม่้อรอะไ้รัษาไ้ทันที
“ไม่มีใรป่วยนะ” ท่านหิธารานรินทร์ปิเสธพร้อมมอหน้านสนิมึ่็ส่ายหน้าปิเสธเ่นัน หลัาที่พูุยสารทุ์สุิบไ้ไม่นาน วสุธา็มาถึพร้อมับอุ้มทานะวันเ้ามาในบ้าน ทันทีที่มาถึนายพลหนุ่มะโนเรียมาราโยทันที
“ท่านแม่รับ ท่านแม่อยู่หรือเปล่า” ท่านหิธารานรินทร์เินเ้ามาหาบุรายโยทันที พบว่าบุรายอุ้มทานะวันอยู่ และมีลุ่มเพื่อนอทานะวันเินเ้ามา้วย
“หนูทานเป็นอะไรลู”
“ทาน ไ้ึ้นสูมาเลยรับ ท่านแม่่วยิน้วย” ท่านหิธารานรินทร์บอนสนิทให้ไปัห้อรับแแ่ลูายไม่ยอม นายพลวสุธาะให้ทานะวันพัที่ห้อนอนอเา สถานาร์อนนี้ท่านหิธารานรินทร์้อามน้ำไป่อน
“รีบพานไ้ไปพัเถอะ เราะไู้อาาร” วสุธารีบพาทานะวันึ้นไปที่ห้อพัอเาทันทีโยมีท่านหิธารานรินทร์และลุ่มเพื่อนอทานะวันามึ้นไป้วย เมื่อนายพลหนุ่มวาทานะวันลบนเีย แพทย์หิแพรวาวรวูอาารเบื้อ้นพบว่าหิสาวที่วสุธาพามามีร่อรอยามเนื้อามัวเ็มไปหม แพทย์หิแพรวาวสบาับเพื่อนและสามีทันที
“รบวนทุนออไปให้หม่อนนะะ แพรวะไ้รวนไ้อย่าละเอีย” ทุนในห้อออไปหมแล้วรวมถึนายแพทย์พน์ออไป้วย อนนี้ภายในห้อมีแ่วสุธาและแพทย์หิแพรวาว
“ินออไป่อน” แพทย์หิแพรวาวเสียแ็ใส่ เธอเลียผู้ายพวนี้นั เอาแ่ใัวเอที่สุ
“แ่เราอยาอยู่” วสุธายันื้อ ายหนุ่มเป็นห่วอาารอทานะวัน
“ออไปิน ินอยู่เรารัษาไม่สะว เื่อเรา ถึมือเราแล้ว เธอปลอภัยแน่นอน”
“เราว่า... ินไปทำใเถอะ ถ้าเธอฟื้นมา เธอะให้อภัยในสิ่ที่ินทำับเธอหรือเปล่า” ูาท่าทาอผู้ป่วยและนที่พามา ทำให้แพทย์หิแพรวาวเาไ้ไม่ยาว่าเิอะไรึ้น เธอเป็นหมอสูินารีเธอเอเสอผู้หิมาทุรูปแบบ หลัาที่แพทย์หิแพรวาวพูบ นายพลวสุธาเินออาห้อไป
“ิน” ท่านหิธารานรินทร์เินเ้ามาหาลูายทันที ไ้แ่ปลอบใลูายว่า ทานะวัน้อปลอภัย อนนี้ทุนรออยู่หน้าห้อ้วยวามเียบสบไม่มีเสียพูุยอะไรันเลย ทุนใใ่อรอแพทย์หิแพรวาวเินออมาเพื่อแ้อาารป่วยอทานะวัน เพียไม่นานแพทย์หิแพรวาวเินออมา หิสาวเรียนายพลวสุธา ท่านหิธารานรินทร์ และวารุี เ้าไปในห้อ ส่วนพวผู้ายรออยู่หน้าห้อเหมือนเิม
“ิน รู้ใ่ไหมว่าเธอเป็นแบบนี้ไ้อย่าไร” แพทย์หิแพรวาวถาม นายพลวสุธาพยัหน้าอย่าสำนึผิ
“นไ้ ไม่เป็นอะไรมานะะ อนนี้แพรวให้ยาแ้อัเสบและยาแ้ไ้ให้แล้ว อีสัสอสามวันะเ้ามาูอาารอีที” แพทย์หิแพรวาวพูบเ็บเรื่อมือแพทย์ ่อนที่แพทย์หิะเินออาห้อไป หิสาวไ้หันมาเือนนายพลวสุธา
“ิน ถ้ารัมานานี้ ็ถนอมหน่อยนะ” ผลทำให้นายพลวสุธาหน้าแึ้นทันที านั้นหิสาว็เินออาห้อไป อนนี้ภายในห้อเหลือนายพลวสุธา ท่านหิธารานรินทร์ และวารุี
“ท่านหิะ ถ้าวาะออนุามาูแลทานไ้หรือไม่ะ” ท่านหิธารานรินทร์ำลัะเอยอนุา ลูายัวีเอยัสะ่อน
“ไม่้อน้อวา พี่ะูแลทานเอ” วสุธาไม่ยอม เมียเา เาูแลเอไ้
“แ่... พี่ิน” วารุีเรียมะว่าวสุธา ท่านหิธารานรินทร์เอยึ้นมา่อน
“หนูวา เื่อใป้านะ ราวนี้ป้ารับรอ หนูทานะปลอภัย พวหนูไปทำานเถอะ หลัเลิาน่อบมาเยี่ยมนะ๊ะ ป้าอนุา” วารุีเห็นแ่ผู้อาวุโส หิสาวยินยอม และออนุาลาเพื่อไปเอาอใ้ส่วนัวอทานะวันมาที่นี้ เมื่อวารุีเินออาห้อไป เหลือเพียสอนแม่ลู วสุธาเินึ้นไปบนเียที่ทานะวันนอนอยู่ และอหิสาวเ้ามาแนบอูบบนมับโยที่ไม่อายผู้เป็นมารา
“นี พี่อโทษนะรับ” านั้นวสุธา็หลับไปพร้อมับทานะวัน ท่านหิธารานรินทร์ไ้แ่ส่ายหน้าอย่าระอาใับวามลั่รัอลูาย
ความคิดเห็น