คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ขอแค่ใครสักคน
The star ค้นฟ้า คว้ารัก Part 5
ตอน ขอแค่ใครสักคน
สายลมหอบนำความร้อนพัดผ่านผิวกายของผม แม้นี่จะเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว
พระจันทร์เว้าๆแหว่งๆ ในคืนวันแรมหนึ่งค่ำที่ฉายแสงอยู่บน ผืนพรมสีดำ ยังส่องแสง
สว่างราวกับจะกลบแสงวิบๆ วับๆของดวงดาวหลายล้านดวง ที่แย่งกันอยู่บนผืนพรม
ผืนเดียวกัน ผมยืนอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้านกับบรรยากาศอย่างนี้อีกแล้ว
ในคืนวันจันทร์หลังจากที่ เจ้าแคนน้อยระเห็จออกไปเป็นคนที่ห้า บ้านเงียบลงอย่างบอกไม่ถูก
ทั้งเหงาที่เพื่อนๆน้องๆ ทยอยออกไปกันจนเหลือแค่ 3 คน เจ้าอ้วนโดม แกงส้ม และผม
ฮั่นหมายเลข2และยังรู้สึกเจ็บชาอยู่ลึกๆ กับคำพูดของพี่ม้า
“ ร้องเพลงแบบนี้ ชาตินี้ทั้งชาติ ก็ไม่มีใครรักคุณ” ผมรู้พี่ม้าไม่ได้ด่าผมจริงๆหรอก
นี่คือการบิวท์โหวต ที่ทำให้แฟนคลับทุ่มโหวตมาให้ผม ถึงแม้ผมจะสงสารแคน
แต่ผมก็ต้องขอบคุณที่ให้ผมได้อยู่ต่อ และถึงแม้จะไม่มีใครรักผมก็..ไม่เป็นไรหรอก
แต่...อย่างน้อยขอแค่หนึ่งคนเท่านั้น ที่ยังยืนเคียงข้างผมตลอดเวลา...
“พี่ฮั่น” เสียงที่ผมกำลังคิดถึงอยู่ในใจ ตะโกนใกล้ๆหู จนผมสะดุ้งสุดตัว
“เฮ้ยย...ไอ้แกง ตกใจหมด มาเงียบๆ อย่างกะถอดวิญญาณมา”
ผมเสทักทายกลบเกลื่อนความเขินมันคงไม่รู้หรอกว่าเขิน ผมว่าผมเนียนนะ
“ก็เห็นยืนบริจาคเลือดให้ยุงอยู่นานแล้ว พี่เลือดกรุ๊ปโอเนกาทีฟ หายากขาดตลาดหรืองัย
ถึงได้มายืนให้ยุงมันกัด”
ผมมองไอ้ตัวแสบด้วยความหมั่นไส้ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือ ไปยีผมมันเล่นก่อนที่จะผลักหัวมันเบาๆ
ความสัมพันธ์ของผมกับไอ้ตัวแสบก็ดีขึ้นเรื่อยๆ หลังจากเรื่องราวสัปดาห์ที่แล้ว
ที่ผมเกิดอารมณ์บ้าระห่ำต่อยกำแพงจนเลือดออกที่มือ ก็ได้เจ้าแกงนี่แหละ หายา หาผ้ามาพันให้
ส่วนเจ้าแคนน้อยก็ช่วยทำความสะอาดคราบเลือดบนกำแพงจนไม่เหลือคราบ แต่นั่นมันก็เป็นแค่คราบบนผนัง
แต่ใครจะรู้ มันยังมีตะกอนในใจที่ผมยังไม่ได้ล้างมันออกไปให้เด็ดขาด
วันนั้น เจ้าแกงไม่ได้ถามอะไรอีกเราสองคนก็คงยังพูดคุยกันเหมือนเดิมโดยที่ไม่มีใครเริ่มต้นเรื่องนั้นอีก
“เป็นรัยพี่ฮั่น” ไอ้ตัวแสบเอ่ยถามขณะที่ยกสองมือแต่งผมให้หล่อเหมือนเดิม
“ก็แค่คิดถึงคำพูด ของพี่ม้าเมื่อวันเสาร์” ผมเอ่ยตอบ ก่อนที่จะหมุนตัวมายืนเผชิญหน้ากับเจ้าแกง
“ชาตินี้ทั้งชาติ คงไม่มีใครที่รักพี่จริงใช่ไหม”ผมถามโดยที่ยังมองสบตาเจ้าตัวแสบอยู่
ผมไม่อยากหลบตามันอีกแล้ว
กลายเป็นเจ้าตัวแสบที่ชะงัก มือที่กำลังจัดทรงผมของมันค้างเติ่ง มันมองสบตามาที่ผม
ประมาณจะถามว่า ผมถามอะไรบ้าๆวะ แต่พอเจ้าตัวแสบสบตาผมสักพัก กลับเป็นมันเองที่หลบสายตาไป
“ถามอะไรอย่างนั้นเล่า” เจ้าแกงพูดขึ้น โดยที่ยังไม่ยอมสบตาผม
“ถ้าคนอย่างพี่ไม่มีคนรัก โลกนี้ก็คงจะมีแต่หุ่นยนต์แล่วว” ไอ้ตัวแสบ พูดพลางยิ้มเขินๆ
ผมได้เห็นแค่เสี้ยวหน้าด้านข้างของมันเท่านั้นเอง มันโดนยุงกัดหรือเปล่าหว่า ทำไมหน้ามันแดงๆ
“จริงเหรอวะ” ริมฝีปากของผมปรากฎรอยยิ้มขึ้นมา “จริงเหรอมึง” ผมถามย้ำๆเน้นๆอีกครั้ง
คราวนี้เป็นคราวของไอ้หนุ่มตัวแสบ ที่ดูท่างกๆเงิ่นๆบอกไม่ถูก ดูว่ามันคงไม่รู้จะเอาแขนสองข้างของมัน
ไปวางไว้ตรงไหน ไอ้หน้าที่แดงเพราะยุงกัด ตอนนี้มันแดงลามไปถึงหูสองข้างแล้ว
“พี่จะถามเอาโล่ห์เลยรึไง” มันถามพลางทำหน้างอนๆ ผมถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ผมพยายามแล้วนะ
แต่หน้ามันน่าเอ็นดูจริงๆ
ดูท่าทางมันจะงอนจริง มันหัน 45 องศาอย่างรวดเร็ว ทำท่าจะเดินเข้าบ้าน แต่ความเร็วของมัน
ทำให้ไอ้ตัวแสบพลาด เท้าเจ้าแกงไปเหยียบเอาเศษกระถางที่เจ้าโดมแอบทำแตกไว้ตั้งแต่ตอนเย็น
เจ้าตัวแสบสะดุ้งสุดตัว “โอ๊ยยย” มันร้องเสียงดัง พลางเซไปด้านข้าง
ใจผมหล่นไปที่ตาตุ่ม ผมรีบถลาไปรับตัวมันไว้ ณ จุดนี้ ผมอยู่ด้านหลังเจ้าแกง มือผมจับที่แขนมันแน่นกลัวมันจะล้มลง
เหมือนมีประจุไฟฟ้า วิ่งผ่านมาตั้งแต่ร่างมันมาถึงร่างผม เราสองคนหยุดนิ่งอยู่กับที่ ผมหลับตาลง
อยากให้ โลกหยุดหมุนแค่วินาทีนี้.....
ความคิดเห็น