คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หยุดไม่ได้ถ้าหัวใจอยากจะรัก
The star ค้นฟ้าคว้ารัก Part 1
หยุดไม่ได้ถ้าหัวใจอยากจะรัก
“ตื่นๆ แกง ตื่น แกง ไอ้แกง ตื่นได้แล้ววว”เสียงแว่วที่ข้างหูปลุกผมให้เริ่มมีสติรับรู้เหตุการณ์ต่างๆรอบตัวมากขึ้น
ผมค่อยๆหันมามองตามเสียงที่ตะโกน ก่อนที่จะสะดุ้งเพราะโดนถีบที่สีข้าง
“โอ้ยยย ไอ้พี่ฮั่น เล่นอะไรอย่างนี้วะ เจ็บนะ” ผมลุกพรวดขึ้นมาก่อนที่จะเจ็บตัวจากการปลุกอย่างทะนุถนอมของ
พี่ชายที่แสนดีคนนี้
“ก็ ปลุกแล้วไม่ตื่นก็ต้องโดนขั้นรุนแรงอย่างนี้แหละเว้ย”เสียงพี่ฮั่นพูดมา “เตรียมตัวไปฟิตเนสกันได้แล้ว เดี๋ยวสายๆก็ต้องมาเลือกเพลงกันอีก”
ครับ สวัสดีครับ ผมเองแกงส้มในเช้าวันจันทร์หลังจากที่น้องสมายด์น้องสาวคนเดียว ตกรอบไปเมื่อวานนี้ การแข่งขันต้องดำเนินต่อไป วันนี้ก็เริ่มจากไปฟิตเนสเช่นเคย ผมลุกขึ้นแต่งตัว สายตาแอบมองพี่ฮั่น ผมรู้สึกกระตุกในใจอย่างประหลาด ความจริงความรู้สึกนี้ไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้น มันเกิดขึ้นมานานแล้ว ตั้งแต่มาเก็บตัว 20 คนสุดท้ายและที่ผมได้สนิทกับพี่ชายคนนี้
ผมไม่รู้ว่าผมเริ่มรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้สึกตัวอีกที ผมมีพี่ฮั่นอยู่ในลานสายตาของผมตลอด
ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งก็ไม่ได้ดีเด่อะไร หล่อก็ไม่เท่าไหร่ พี่แคนยังหล่อกว่าอีก เสียงก็ไม่ได้เทพอะไร พี่โดมร้องเพราะกว่าตั้งเยอะ แต่เพราะอะไรนะ ผมละสายตาจากพี่เค้าไม่ได้สักที ผมตั้งคำถามถามตัวเอง ดูสิ แม้แต่ตอนออกกำลังกายโทรมสุดขีดขนาดนี้ ผมเหลือบตาไปมอง ผู้ชายอะไรวะ ดูดีชมัด
อาจเป็นเพราะ ตัวผมเองเป็นลูกคนกลางมีแต่พี่สาว ไม่มีพี่ชาย ครอบครัวผมก็เป็นแบบธรรมดา
รั่วๆอาจทำให้ผมมองหาคนที่จะมาเป็นต้นแบบให้ชีวิต มาเป็นพี่ชายที่แสนดี คอยให้คำแนะนำให้ผม
พี่ฮั่นเป็นผู้ชายที่มีทั้งความแข็งแกร่งและอ่อนโยน พร้อมด้วยคุณสมบัติที่ผมกล่าวมา พี่ฮั่นเป็นตัวของตัวเองสูง
พี่เค้ารู้ว่าชีวิตเค้าคืออะไร จะไปทางไหน แต่พี่เค้าก็มีมุมที่อ่อนโยน อย่างเช่นวันที่พี่เค้ามองหาแม่อย่างน่าสงสาร
ในวันที่ประกาศผล 8 คนสุดท้าย อย่านึกว่าผมมองไม่เห็น น้ำตาของลูกชายคนหนึ่งที่รอบอกข่าวดีที่สุด
กับผู้หญิงคนหนึ่งที่พี่เค้ารักที่สุดในชีวิต ผมไม่แปลกใจหรอกที่คนจะรักพี่ฮั่นทั่วประเทศ ก็แม้แต่......
ความคิดผมหยุดลงในตอนค่ำวันจันทร์หลังจากเลือกเพลงและทำกิจกรรมต่างๆ เสร็จหมดแล้ว
ผมกำลังนั่งอยู่ที่เปียโนตัวโปรด และนั่น พี่ฮั่นนั่งอยู่ตรงโซฟานั่งเล่น ส่วนพี่แคนกะพี่โดมไม่รู้อยู่ไหน
ผมเหลือบตามองพี่ฮั่นที่กำลังก้มหน้าก้มตาศึกษาเพลงที่ได้รับมา
....ตะกี้ผมคิดอะไรนะ ความรู้สึกบางอย่างสว่างวาบมาในหัวผม
ผมไม่แปลกใจหรอกที่คนจะรักพี่ฮั่นทั่วประเทศ ก็แม้แต่...ผม
นี่ใช่ไหม คือคำตอบที่ผมเพียรถามตัวเองมาเกือบเดือน ว่ามันคืออะไร
“พี่ฮั่น” ผมหลุดความคิดออกมาเป็นคำพูด พี่ฮั่นเหลือบตามามองคล้ายกับจะถามว่าผมจะพูดอะไร
“พี่ฮั่นว่า ความรักคืออะไร” ผมหลุดถามออกไป พร้อมกับกลั้นใจรอฟังคำตอบจากพี่ชายคนนี้
“ก็อยากทำให้คนที่เรารักมีความสุขมั้ง” พี่ฮั่นตรงพลางทำหน้างงๆที่อยู่ๆ ผมก็ถามขึ้นมา
“มึงถามเชี่ยไรเนี่ย อินกะเพลงรึไง” พี่ฮั่นถามขึ้นมา ผมเดินไปหาพี่พร้อมกับนั่งตรงกันข้ามเพื่อมองหน้าพี่ฮั่นชัดๆ
“เปล่า ก็แค่อยากรู้ว่า พี่มองความรักแบบไหน...แล้วพี่ว่าสมัยเนี้ยยย อย่างที่มีความรักหลายๆรูปแบบอะนะ
อย่างหญิงรักหญิง ชายรักชายเนี่ย พี่คิดยังไง” ผมหลุดคำถามไปแล้ว ก็แทบจะกัดปากตัวเอง
แต่เมื่อถามไปแล้ว ผมก็ได้แต่กลั้นใจรอฟังคำตอบ
แต่แปลก..พี่ฮั่นสะดุ้ง กระดาษที่อยู่ในมือหลุดจากมือร่วงลงพื้น พี่ฮั่นเอื้อมมือไปเก็บผมเห็นมือพี่ฮั่นสั่นน้อยๆ
“ก็ความรักทุกอย่าง ถ้ารักด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน มันก็ดีทั้งนั้นแหละ”
เสียงพี่ฮั่นสั่นนิดหน่อยแต่มันก็มากพอ ที่จะทำให้ผมจับความผิดสังเกตได้
“แต่ถ้า ความรักนั้นมันไม่สามารถเปิดเผยได้ล่ะ พี่ฮั่นจะรับได้ไหม”
ผมนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนที่จะกล้าถามคำถามนี้ออกไป ใจของผมกระตุกแรงขึ้น ผมเข้าใจตัวเองอย่างถ่องแท้แล้ว
ณ วินาทีนี้ ความรู้สึกสับสนอย่างอื่นเข้ามาแทนที่ ความรู้สึกกลัวที่คนอื่นจะยอมรับได้หรือไม่
และที่สำคัญที่สุด ความรู้สึกของผู้ชายคนที่นั่งต่อหน้าผม จะยอมรับความรู้สึกนั้นได้หรือไม่ นี่ต่างหากที่ผมหวั่นใจ
พี่ฮั่นวางกระดาษลงบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เล่นเอาผมตกใจ ลุกขึ้นยืนตามไปด้วย
“มึงเป็นรัยของมรึงกันแน่ ไอ้แกง มึงเมาเพลงเหรอ” พี่ฮั่นถามขึ้น แต่เสียงดูเข้มๆดุๆแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน
“มึงจะมาซักกรูเอาโล่ห์เลยหรืองัย กับไอ้คำว่าความรักเนี่ย” พี่ฮั่นเงยหน้ามามองตรงๆ แต่สายตาเอาเรื่อง
ผมตกใจ นี่ผมทำอะไรให้พี่เค้าโกรธเหรอ
“ไม่เป็นไรพี่ถ้าพี่ไม่พอใจ ผมขอโทษ ไม่ต้องตอบก็ได้”ผมกลืนน้ำลายแต่กลับรู้สึกลำบาก
เพราะผมพยายามกลั้นสะอื้น ขอบตาผมร้อนผ่าว เฮ้ยย น้ำตาผมไหล..!!!
“ผม ..ผม ขึ้นห้องก่อนนะ พี่ดูเพลงพี่เสร็จแล้วก็ตามไปแล้วกัน” ผมหันหลังเดินไปที่บันไดอย่างรวดเร็ว
ไม่อยากให้พี่ฮั่นเห็นน้ำตาของผม แต่เดินไปยังไม่ทันถึงบันได ก็รู้สึกตกใจ เพราะแขนผมโดนกระชาก
และลากผมไปชิดผนังห้อง หลังผมกระแทกผนังปูนอย่างแรง ผมพยายามกลั้นเสียงอุทานด้วยความเจ็บ
เมื่อสติกลับมาผมเงยหน้าขึ้นมอง สติผมก็เตลิดอีกครั้ง
หน้าของพี่ฮั่นห่างจากหน้าผมแค่คืบ แขนสองข้างของพี่ฮั่นดันผนังห้องไว้ เหมือนจะกันไม่ให้ผมหนีไปไหนได้
สายตาของพี่ที่มองผมนั้น บอกความรู้สึกหลากหลาย เหมือนทั้งรักทั้งแค้น ผมเดาไม่ออกเลย
“มึงร้องไห้ทำไม” พี่ฮั่นถามเสียงต่ำๆ เล่นเอาผมรู้สึกกลัวจับใจ
“กูถามว่า ร้องทำไม” พี่ฮั่นตะโกนขึ้น ผมสะดุ้งทั้งตัว รู้สึกว่าตัวสั่นแรงๆ อย่างไม่สามารถจะห้ามได้
ผมยกมือไหว้พี่ฮั่น “ผมขอโทษพี่ ผมขอโทษ แต่ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้”
ผมยกมือไหว้พี่เค้าอย่างไม่รู้จะทำอะไรให้พี่เค้าเย็นลงได้
“ความรู้สึกอะไรของมึงที่ห้ามไม่ได้” พี่ฮั่นถาม ผมจับความสั่นของเสียงที่พี่เค้ามีได้เช่นกัน
“ก็ ...ก็ความรู้สึกที่ผมมีให้พี่งัย”ผมร้องไห้ ผมกลั้นไม่อยู่แล้ว น้ำตาผมไหลเป็นทางกับความรู้สึกที่อัดอั้นมาตลอด 3เดือน
ที่ผ่านมา พี่จะรู้ไหม ที่ผมคอยเทคแคร์พี่ คอยปลอบโยนพี่ ทุกอย่าง มันเป็นเพราะผม...
“เพราะผมชอบพี่ พี่ได้ยินไหม ว่าผมชอบพี่” ผมตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมากับคำพูดนั้น พลันรู้สึกโล่ง ขึ้นมาอย่างที่สุด ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ นำความเป็นตัวเองกลับคืนมา ผมค่อยๆ เงยหน้ามองพี่ฮั่น ที่นิ่งไป
เวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาที ที่เรายืนสบตากัน แต่สำหรับผมกลับรู้สึกเนิ่นนานเป็นสิบปี
กับสายตาของพี่ฮั่นที่มองหน้าผม พี่ฮั่นคิดอะไรอยู่
“เลิกคิดซะ” พี่ฮั่นพูดขึ้น “มันไม่ถูก” พี่ฮั่นพูดต่อเสียงสั่นๆ
“พี่จะบ้าเรอะ” กลายเป็นผมที่โมโหแทน “เรื่องอย่างนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน มันเป็นเรื่องของความรู้สึก
เข็มแทงเนื้อ พี่จะห้ามไม่ให้มันเจ็บ พี่เองทำได้หรือเปล่า ผมห้ามความคิดไม่ได้โว้ย” ผมตะโกนใส่หน้าพี่ฮั่น
พี่ฮั่นเงียบแต่สีหน้าดูดุดัน ผมเริ่มตกใจ มือขวาพี่ฮั่นกำหมัดแน่น และเงื้อขึ้นมาเหมือนจะต่อยผม
ผมหลับตาแน่นเกร็งกล้ามเนื้อแถวใบหน้า รอรับความเจ็บปวด
พลั่ก พลั่ก มีเสียงดังเกิดขึ้นใกล้ๆหูซ้ายของผม ก่อนที่ความเงียบจะมาเยือน
แต่แปลก ทำไมผมไม่รู้สึกเจ็บ
ผมเงยหน้าสบตาพี่ฮั่น มองตามแขนและมือพี่ฮั่นที่หยุดอยู่ที่กำแพง ใกล้ๆหูผม
เฮ้ยย....ไม่ต่อยผม แต่ต่อยกำแพงแทน มือพี่ฮั่น มีเลือดซึม เปื้อนติดกำแพง
“เฮ้ยยย พี่ฮั่น ทำรัย บ้าเปล่าวะ” ผมตะโกนสุดเสียง
ความคิดเห็น