คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ขอเพียงอยู่ใกล้ ก็ดีใจแล้ว
The star ค้นฟ้า คว้ารัก Part 3
ตอน ขอเพียงอยู่ใกล้ ก็ดีใจแล้ว
ผมส่ายหน้าด้วยความระอา เมื่อได้ยินเสียง พี่ฮั่นกับแกงทะเลาะกันอีกแล้ว
อยู่ห้องใกล้ๆกันก็ได้ยินทุกวัน ผมเก็บอาการเหงาลึกๆ ไว้ในใจ ตั้งแต่เจ้ามังกรฮัทออกจากบ้านไป
ก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร เจ้าโดมก็ดูอ่อนต่อโลกเหลือเกิน
ครับ ผมเอง แคน เบอร์4 หนุ่มสุโขทัยที่มาใช้ชีวิตในบ้านเดอะ ดาวแห่งนี้
ผมเองก็มีความรู้สึกผูกพันกับเพื่อนๆ ในบ้านมาก ยิ่งสาวๆในบ้านนี่ก็ตามเจ้าฮัทกันไปหม
ดอาการเซ็งก็ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก
ผมเห็นพี่ฮั่นกะแกงเค้าเล่นกันหนุงหนิง ทำไมไม่รู้ในหัวใจมันรู้สึกเจ็บแปลบๆ
เหมือนมีฟ้าแลบฟ้าผ่าในสมอง ผมน่ะ ใครๆเค้าก็ว่าผมมันรั่ว ใช่สิ ผมก็ยอมรับนะ
ผมถึงได้แอบมองความเท่ห์ของพี่ฮั่น ความมีเสน่ห์ของเค้า ที่แม้แต่ผมเองก็ยังรู้สึกได้
ผมพยายามที่จะเข้าหา เข้าไปคุยกับพี่ฮั่น แต่ทุกครั้งก็ไม่เคยเข้าถึงเลย
เพราะ ทุกครั้งแกงส้มจะอยู่ใกล้ๆพี่ฮั่น ตลอดเวลา จนบางครั้งก็รู้สึกท้อ
แล้วความคิดของผมก็มาสะดุดลงตอนค่ำวันนี้ หลังจากไปวิ่งออกกำลังกายตอนเย็นกะเจ้าโดมมา
ผมเดินผ่านห้องนั่งเล่น ได้ยินพี่ฮั่นกะแกง คุยกันเสียงดัง มันน่าจะปกติ แต่มันไม่ปกติ
ผม หลบฟังอยู่ที่ประตูทางเข้า ได้ยินเสียง2คนนั้นทะเลาะกัน ชัดเจน
“มึงเป็นรัยของมรึงกันแน่ ไอ้แกง มึงเมาเพลงเหรอ มึงจะมาซักกรูเอาโล่ห์เลยหรืองัย กับไอ้คำว่าความรักเนี่ย”
เสียงพี่ฮั่นดุดันอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ผมเอามือปิดปากตัวเองไว้กลัวจะหลุดคำอุทานออกไป
“ไม่เป็นไรพี่ ถ้าพี่ไม่พอใจ ผมขอโทษ ไม่ต้องตอบผมก็ได้” เสียงของแกงส้มสั่นมาก พอกับที่ใจผมสั่น
“ผม ..ผม ขึ้นห้องก่อนนะ พี่ดูเพลงพี่เสร็จแล้วก็ตามไปแล้วกัน” ผมหันตัวไปมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
พี่แกงกระชากแขนแกงส้มแล้วลากไปชิดผนัง มือสองข้างของพี่ฮั่นกางออกดันผนังไว้ ไม่ให้แกงหนี
ณ วินาทีนั้น ผม...ผมอยากไปยืนตรงนั้นแทนแกงส้ม
“มึงร้องไห้ทำไม”พี่ฮั่นถามแกง ถึงแม้เสียงจะดุ แต่ผมจับถึงกระแสความห่วงใยได้
“ผมขอโทษพี่ ผมขอโทษ แต่ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้” แกงส้มเองก็ร้องไห้
ผมเองก็รู้สึกถึงความร้อนผ่าว รอบดวงตาของผม น้ำตาของผมก็กำลังจะไหล
เมื่อเห็นภาพ อย่าเลยนะ แกง....อย่าพูดคำที่พี่คิดไว้
“ก็ ...ก็ความรู้สึกที่ผมมีให้พี่งัย เพราะผมชอบพี่ พี่ได้ยินไหม ว่าผมชอบพี่”
นั่นไง มือขวาของผมเกาะขอบประตูไว้ ความรู้สึกที่มีเหมือนจะยืนไม่อยู่
“เลิกคิดซะ มันไม่ถูก” ใช่ เลิกคิดทั้งคู่นั่นแหละ ผมตัดพ้อในใจ
“พี่จะบ้าเรอะ เรื่องอย่างนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน มันเป็นเรื่องของความรู้สึก เข็มแทงเนื้อ พี่จะห้ามไม่ให้มันเจ็บ
พี่เองทำได้หรือเปล่า ผมห้ามความคิดไม่ได้โว้ย”
แกงส้มโวยวายทั้งน้ำตา ผมเห็นพี่ฮั่นกำหมัดแน่น แต่....
พี่ฮั่นไม่กล้าต่อยแกงส้ม เฮ้ยย.....พี่ฮั่นต่อยผนังปูนจนเลือดออก ผมทนไม่ไหวแล้ว
เท้าของผมเตรียมที่จะก้าวเพื่อไปห้าม แต่ก็มีอีกมือหนึ่งมารั้งแขนผมไว้ ผมหันไปมอง
โดมนั่นเอง สายตาของโดมนั้นเข้าใจผมแต่โดมส่ายหน้าน้อยๆ ทำนองห้ามไม่ให้ผมออกไป
“โธ่เว้ยยยย” เสียงพี่ฮั่นดังขึ้น แกงจับมือพี่ฮั่นมาดู ผมเองก็อยากเป็นคนดูแลพี่ฮั่น
“เฮ้ยยย พี่ฮั่น ทำรัย บ้าเปล่าวะ”
“ไม่เป็นไร แกง พี่ไม่เป็นไร”
“พี่แค่รู้แล้ว ว่าพี่คิดอะไร” พี่ฮั่นคิดอะไรผมอยากรู้
“พี่คิดอะไรพี่ฮั่น พี่คิดอะไร” แกงส้มพูดในสิ่งที่ผมคิด
“ก็มึงถามกรูเรื่องความรัก ไม่ใช่เหรอ กูก็รู้และเข้าใจแล้ว ว่าความรักคืออะไร”
ผมหันหลังกลับ เดินออกไปนอกบ้าน เจ้าโดมเดินตามมาห่างๆ ผมทรุดตัวลงนั่ง
ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน โดมตามออกมานั่งเป็นเพื่อน
ผมนั่งเงียบ ในใจฟุ้งซ่านไปหมด น้ำตาภายนอกหยุดไหลแล้ว แต่ในใจ ยังไหลริน
“โธ่เว้ยยยย....” ผมตะโกนออกไป โดมเอื้อมมือมาจับไหล่ผม
“บางครั้ง ความรักมันก็อธิบายไม่ได้หรอก พี่แคน” โดมพูด
“นิยามของความรักแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน พี่ต้องคิดว่าพี่ต้องการอะไรจากความรัก”
ผมนิ่งไป เจ้าโดมที่ผมคิดว่าไร้เดียงสา กลับเป็นคนพูดให้สติ
ใช่ ผมต้องการอะไร...ผมถามตัวเอง ผมไม่ได้ต้องการอะไร ผมแค่อยากให้คนที่เรารักมีความสุข
แล้วทำไมนะ ใครต่อใครถึงได้หวังอะไรมากมายจากความรัก
ผมยิ้มได้ เอื้อมมือไปตบบ่าโดมอย่างขอบคุณ ผมลุกขึ้นแหงนหน้ามองท้องฟ้า
ดวงดาวมากมาย ผมมาที่นี่เพื่ออะไร
“ขอบใจนะ ไอ้อ้วน น่ารักนะไอ้โดมเรมอน ไป..ไปซ้อมกันต่อ เพลงยากด้วย”
ผมยิ้มขอบคุณโดมอีกครั้งก่อนเดินเข้าบ้านไป
“อ้าววว พี่ฮั่น แกง ทำรัยกันอยู่วะ ไปซ้อมกันได้แล้ว”
ผมมองทั้งสองคนอย่างเต็มตาด้วยใจที่เบิกบาน
ความคิดเห็น