คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Prologue 2 : ตัวทดลองของเทพแห่งตราบาป
การที่มนุษย์จากมิติอื่นจะถูกดึงเข้ามามันเป็นอะไรที่ยากและสิ้นเปลืองพลังงานมากๆ แต่ว่าไม่ใช่กับเขาคนนี้ เขาคือชายหนุ่มผู้ถูกขนานนามว่า "บุตรแห่งราชามังกร" ที่มีชื่อเสียงและโดดเด่นมากๆทั้งด้านการสู้รบและสติปัญญา เขาได้ถูกเทพจับไปทดลองอะไรแผลงๆโดยที่เขาถูกส่งไปในอีกโลกนึงพร้อมกับคำสาปที่ทำให้เขาไม่สามารถเข้าใจภาษาของคนที่นั่นได้
“ข้าหวังกับเจ้าไว้เยอะนะ ข้าคิดว่าเจ้าจะต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับคนต่อไปแน่ๆ...” โอริออนกล่าว
“(คนต่อไป?!)”
พอสิ้นเสียงนั้นชายหนุ่มผมสีดำคลับก็ได้ตื่นขึ้นมาบนผืนหญ้าในป่าทึบ เสียงจิ้งหรีดร้องดังสนั่นไปทั่วป่า ชายหนุ่มทำหน้าฉงนพร้อมกับมองไปรอบๆก็เจอกับหญิงสาวประหลาดที่หน้าตาสะสวย ผมสีม่วงถักเปียยาว สวมชุดยูกาตะของญี่ปุ่นและถือร่มหนึ่งคัน แต่ที่น่าแปลกคือเธอคนนั้นไม่มีขา
“ตกใจหมดเลย! เจ้าเป็นใคร?! ทำไมเจ้ามาอยู่อยู่ที่นี่” หญิงสาวถาม
ชายหนุ่มที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาในตอนนี้ก็ได้แต่นั่งคิดย้อนไปถึงอดีต ก่อนที่เขาจะเริ่มเปล่งเสียงออกมา ซึ่งหญิงสาวคนนั้นในครั้งแรกที่เธอได้ยินเสียงของชายหนุ่ม เธอตกใจเล็กน้อยเพราะนอกจากจะโผล่ออกมาแบบปุบปับแล้ว สำเนียงและคำแต่ละคำที่เขาพูดออกมาล้วนแต่เป็นศัพท์ที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยในชีวิต แต่เธอก็เข้าใจที่เขาพูดทุกคำ
“เจ้าเองก็จำไม่ได้หรอว่าทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
“ผมไม่รู้ ว่าแต่คุณเป็นผีหรอ?” ชายหนุ่มถามแล้วหญิงสาวก็ทำหน้าครุ่นคิด
“จะเรียกแบบนั้นก่อนก็ได้ แต่เจ้าอย่าพูดอีกเลยจะดีกว่า ภาษาของเจ้าจะทำให้มนุษย์แตกตื่นเอานะ”
“แล้วผมต้อง-”
ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ถามข้อมูล เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของคนที่กำลังถูกโจมตีโดยเหล่ามอนสเตอร์ที่คล้ายกับก็อบลินที่โลกของเขา ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยเหลือคนที่ถูกโจมตีทันที แต่ด้วยความที่เขาลองพูดเพื่อใช้เวทย์ของเขาแล้วมันก็ไม่สามารถปรากฏออกมาเป็นรูปร่างได้ เขาจึงได้วิ่งเข้าไปเตะที่กลางลำตัวของมอนสเตอร์ตัวนั้นอย่างจัง ก่อนที่จะตามไปเหยียบหน้าซ้ำพร้อมกับเอากระบองไม้ที่มอนสเตอร์ตัวนั้นถือมาฟาดลงหัวอย่างจังจนแหลก
“ขอบคุณมากๆเลย คุณเป็นนักผจญภัยหรอ?” ชายวัยทำงานถาม
พอถูกถามไปแบบนั้นตัวของชายหนุ่มก็ทำหน้างงเพราะเขาไม่เข้าใจคำพูดของคนที่ถูกช่วยไว้เลยสักนิด มีเพียงแค่ท่าทางและการแสดงออกเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าเขาคนนี้กำลังขอบคุณอยู่ ชายหนุ่มจึงวางอาวุธพร้อมกับโค้งให้แล้วเดินจากไป ปล่อยให้คนที่ถูกช่วยนั้นงงเป็นไก่ตาแตก
“เจ้าฟังเขาไม่รู้เรื่องหรอ?” หญิงสาวคนเดิมถาม
ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนที่ทั้งสองคนจะได้มาคุยกันในที่ลับตาคน ชายหนุ่มได้เล่าให้ฟังว่าตัวของเขานั้นชื่อว่า “เธโอ แองเจโล่” เขาเคยเป็นแม่ทัพของจักรวรรดิในการบุกยึดครองอำนาจเพื่อประเทศ แต่ตอนนี้เขาเป็นนักผจญภัยและเลิกทำงานสกปรกแล้ว
“แต่การที่เจ้าสามารถสื่อสารกับข้าได้มันต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ เพราะข้าก็ไม่ใช่วิญญาณธรรมดา ข้าคืออดีตอาร์คอนแห่งสายฟ้า ไรเดน มาโกโตะ หรืออีกชื่อที่คนมักจะเรียกข้าว่า บาอัล”
“อาร์คอนหรอครับ?”
“อารมณ์คล้ายๆกับเทพนั่นแหละ ถ้าเกิดไม่ว่าอะไร ข้าสามารถช่วยเจ้าได้นะเธโอ”
“คุณช่วยให้ผมพูดได้เลยได้หรือเปล่า-”
“เรื่องนั้นคงยากเพราะข้าก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับมนุษย์เลยสิ ถึงแม้ว่าเจ้าเรียนกับข้าไปก็สื่อสารกันไม่ได้อยู่ดีเพราะเป็นภาษาโบราณ แต่เรื่องที่เขาพูดอะไรกับเจ้าข้าแปลให้ได้นะ”
เมื่อหญิงสาวพูดออกมาแบบนั้นชายหนุ่มก็ดีใจเป็นอย่างมาก เพราะต่อไปนี้เขาจะได้มาโกโตะมาแปลในสิ่งที่ชาวเทย์วัทพูดให้ด้วย แต่เขายังสงสัยว่าทำไมเธอเลือกที่จะช่วยเขา มาโกโตะจึงได้ตอบกลับไปสั้นๆว่า
“เพราะตัวเจ้าน่าสนใจยังไงล่ะ”
หลังจากนั้นทั้งเธโอและมาโกโตะก็ได้ออกมาจากป่าแล้วก็มาโผล่ที่สปริงเวลที่ถูกมอนสเตอร์ฝูงนึงโจมตีอยู่ ชายหนุ่มผมสีดำจึงวิ่งไปหยิบคราดของชาวบ้านฟาดเข้าไปที่ใบหน้าของมอนสเตอร์อย่างรุนแรงและเขาก็ได้ใช้แขนในการหักคอของมอนสเตอร์อีกตัวจนเหลือแต่ตัวใหญ่ที่ถือขวาน
‘เอาล่ะ จะทำยังไงกับเจ้านี่ดี’ ชายหนุ่มคิดไปพลางกระโดดหลบการโจมตีไป จนมาโกโตะถึงกับตกใจในปฏิกิริยาตอบสนองของเขา
พอหลบการโจมตีแบบฟาดลงได้ ชายหนุ่มก็กระโดดไปเตะหน้าเพื่อให้มันตกใจปล่อยมือจากขวาน ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกขวานขึ้นมาพร้อมกับสับมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ให้ตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
‘สุดท้ายก็แค่ก็อบลินตัวใหญ่’
หลังจากนั้นไม่นานก็ได้มีเหล่าอัศวินเดินทางมาช่วยเหลือ แต่ก็ไม่ได้เจอกับกองทัพของมอนสเตอร์แต่อย่างใด สิ่งที่เห็นมีเพียงศพของเหล่ามอนสเตอร์กับชายหนุ่มผมสีดำที่กำลังไปไม่เป็นคำขอบคุณจากเหล่าชาวบ้าน หญิงสาวผมสีทองคนหนึ่งจึงได้เดินเข้าไปหาพร้อมกับทักเขาในทันที
“นายเป็นคนจัดการพวกนี้หรอ?”
“แย่ล่ะ?! มีคนมาเพิ่ม แล้วพูดอะไรบ้างเนี่ย!”
“นางถามว่าเจ้าเป็นคนจัดการรึเปล่าน่ะ” มาโกโตะพูดขึ้นมาแล้วเธโอก็พยักหน้ารับ
“งั้นหรอ...นายเป็นใครกัน ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อน”
“อืม นางถามว่าเจ้าเป็นใครแหละเธโอ”
“แล้วผมจะตอบยังไงล่ะครับ!!”
เธโอได้แต่ยืนอ้ำอึ้งก่อนที่เธอคนนั้นจะจับสังเกตได้ว่าเขานั้นไม่น่าจะเข้าใจภาษาของเทย์วัทแน่ๆ เพราะทั้งลักษณะท่าทางรวมถึงเวลาถามแล้วจะตอบช้าพร้อมกับมีอาการตื่นตระหนกเมื่อเจอคำถามอีกด้วย เธอจึงได้สั่งให้ทำลายซากของมอนสเตอร์พวกนั้นก่อนที่จะพาเขากลับมาที่สำนักงานใหญ่กองอัศวินพร้อมกับขึ้นกระดานให้
“อะไรน่ะ ตัวอักษรหรอ? ถ้าเป็นเจ้าพวกนี้พอได้อยู่แฮะ”
“เอาล่ะ จะถามอีกครั้งนึงนะ-” ในขณะที่หญิงสาวยังไม่ทันได้ถาม ชายหนุ่มก็ได้ไปเขียนกระดานเป็นชื่อของเขา
“T-h-e-o...เธโอ?” หญิงสาวพูดขึ้นมาแล้วเธโอก็พยักหน้า ซึ่งมีเพียงแค่คำนี้เท่านั้นที่เขาฟังออกว่าเป็นชื่อเขาเอง
“ฉันชื่อว่า จีน กุนน์ฮิลด์ รักษาการหัวหน้ากองอัศวินแห่งฟาโวนิอัส...เอ่อ นายเข้าใจไหม?” จีนถามแล้วเธโอก็ทำหน้างง
“ดีที่อย่างน้อยอ่านตัวอักษรออกแต่อะไรจีนๆนะ ชื่อของคนๆนี้หรอ?”
“รอเดี๋ยวนะ” แล้วจีนก็ได้รีบวิ่งเข้าไปในห้องสมุดเพื่อไปเอาหนังสือเด็กสำหรับเรียนเริ่มต้นมาให้กับเธโอ
“อา...นี่มันฝันร้ายชัดๆ ต้องมาเรียนใหม่ตั้งแต่ศูนย์เลยหรอเนี่ย”
“นางพยายามช่วยเจ้าให้พูดได้อยู่นะเธโอ ยินดีซะสิ” มาโกโตะกล่าวแล้วเธโอก็เอามือทาบหน้าผากตัวเอง
“ฉันช่วยได้แค่นี้แหละ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน นายต้องช่วยจัดการมอนสเตอร์ให้กับเราด้วย” หญิงสาวผมสีทองกล่าวก่อนที่มาโกโตะจะแปลให้เธโอฟัง ชายหนุ่มผมสีดำจะตอบโอเคกลับไป
.
.
.
.
เมื่อเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งเดือน เธโอก็ได้คำศัพท์ง่ายๆมาบ้างแต่ก็ยังสื่อสารกับชาวเมืองไม่ได้อยู่ดีเพราะมีหลายๆคำที่เขายังพูดไม่ได้และไม่รู้ความหมายก็เลยยังไม่พูด และเขาก็เคยพูดภาษาของเขาให้จีนฟังแล้ว เธอก็บอกว่าเหมือนภาษาของปีศาจเลยเขาจึงไม่พูดจนกว่าเขาจะสามารถสื่อสารภาษาเทย์วัทได้
“ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้วเจ้าพัฒนาขึ้นเยอะเลยนะเธโอ ข้าขอชมเชย”
“คุณมาโกโตะครับ ถ้าผมพูดได้ผมจะเก่งกว่านี้เยอะเลย ตอนนี้ผมหงุดหงิดมากๆเลย” เธโอพูดกับมาโกโตะด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนที่มาโกโตะจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“เจ้าไม่ต้องรีบหรอก ยังไงซะเจ้าก็เป็นผู้มีพระคุณของจีนไปแล้วเรียบร้อย การได้เป็นผู้มีพระคุณกับคนใหญ่คนโตนี่เจ้าต้องมีบุญพอสมควรเลยนะ”
“ดีทุกอย่างยกเว้นพูดกับฟังไม่ได้นี่แหละครับ มีแค่คุณคนเดียวที่คุยกับผมได้”
“มันก็มีแต่เจ้านั่นแหละที่คุยกับวิญญาณแบบข้าได้น่ะ”
“เธโอ วันนี้นายต้องเรียนเรื่องคำศัพท์นะ” จีนที่เดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือคำศัพท์หลายเล่มวางไว้ตรงหน้าเธโอ
“ถ้าเกิดว่านายทำได้มากกว่า8คะแนนฉันมีของรางวัลให้ด้วยนะ นายเข้าใจหรือเปล่า?” จีนถามแล้วเธโอก็พยักหน้า เพราะคำศัพท์เกี่ยวกับการใช้ชีวิตเขาก็รู้มาบ้างแล้วเพียงแต่ยังไม่ได้เรียนการออกเสียง
หญิงสาวยิ้มให้พร้อมกับเดินออกไปจากห้องเพื่อไปทำงานของเธอต่อ ส่วนเธโอที่กำลังนั่งท่องศัพท์อยู่ก็ถูกมาโกโตะแซวเล็กน้อยว่าตัวเขานั้นชอบจีนรึเปล่า ชายหนุ่มก็ออกอาการเขินเล็กน้อยเพราะถึงแม้ว่าจีนจะเป็นคนดีและเป็นสเปคของเขาเลย แต่ว่าเขาก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วซึ่งเป็นไทป์เดียวกัน
เย็นวันนั้น เขาก็ได้ออกไปปราบมอนสเตอร์เหมือนเดิมแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมก็คือวันนี้เขาได้เจอกับกลุ่มโจรภูเขาที่ได้ยินชื่อเสียงของเธโอมาบ้างเลยมาดักรอระหว่างกลับจากภารกิจ
“หมอนี่น่ะหรอยมทูตไร้เสียงของกองอัศวิน? ดูยังไงก็แค่คนปกติ เล่นมันเลยดีมั้ยลูกพี่?” ในขณะที่ลูกน้องโจรกำลังชักมีดออกมาเพื่อขู่ เธโอก็ได้เข้าลอยใส่เต็มๆหน้าก่อนจะขโมยมีดมาใช้พร้อมกับพูดเชิงท้าทายใส่
“เข้ามาเลยพวกไก่” นี่คือคำำสุดท้ายที่ออกมาจากปากของเธโอก่อนที่เขาจะได้1รุม4กับกลุ่มโจรจนพอใจแล้วก็มีอัศวินลาดตระเวนมาเจอ
“เหวอ! คุณจัดการหมดเลยหรอครับ!” อัศวินคนนั้นพูดด้วยสีหน้าตกใจเมื่อเห็นเธโอกระทืบโจรเละคาตรีน
“ครับ...เก็บด้วย” เธโอกล่าวพร้อมกับเดินจากไปและปล่อยให้อัศวินคนนั้นเอาโจรไปขังในคุก
“เก็บเลยหรอ เจ้านี่รุนแรงจริงๆเลยนะเธโอ” มาโกโตะพูดขึ้นมา
“ก็ผมจำได้แค่นี้จะให้ผมพูดว่าเผาด้วยมันก็ไม่ใช่ปะครับ!” เธโอขึ้นเสียงแล้วมาโกโตะก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“ตลกจังเลยนะเจ้าน่ะ ฮุฮุ”
“ผมไม่ขำด้วยนะครับ!”
.
.
.
.
แล้วเวลาก็ได้ผ่านไปอีกสามเดือน ชายหนุ่มผมสีดำเริ่มพูดได้และสามารถเข้าใจคำศัพท์ได้ในระดับที่เด็กอายุ10ขวบเข้าใจ เขาเลยได้ออกมาจากห้องเรียนสักที เขาได้ไปฝึกดาบเป็นเพื่อนจีนสักพัก มาโกโตะก็ได้พูดแทรกขึ้นมา
“นี่ข้าก็อยู่กับเจ้ามานานพอสมควรแล้ว เจ้านี่พัฒนาการเร็วไปไหม แค่สี่เดือนเจ้าก็สามารถเข้าใจภาษาของเราได้แล้ว เจ้าเป็นอัจฉริยะรึยังไง?” มาโกโตะถามด้วยความสงสัย
“อาจารย์ของผมก็พูดแบบนั้นมาก่อนเหมือนกัน ทั้งศาสตราวุธต่างๆ,ศิลปะการต่อสู้,เวทย์มนต์ ผมก็ทำได้ดีกว่าคนอื่นๆมาโดยตลอด แต่ในความสมบูรณ์แบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกว่างเปล่าและกลวงโบ๋ ผมไม่มีเป้าหมายในชีวิตจนกระทั่งผมได้มาเจอกับเธอที่เปลี่ยนความคิดของผมไปตลอดกาล”
“ก็คือคนที่เจ้าชอบเล่าให้ฟังสินะ” มาโกโตะถามแล้วเธโอก็พยักหน้าก่อนจะเอี้ยวตัวหลบการโจมตีจากมุมอับของจีนพร้อมกับปัดดาบทิ้งอย่างง่ายดาย
“แพ้อีกแล้วหรอเนี่ย นายเป็นปีศาจหรือยังไงกัน?”
“ไม่รู้สิ” เธโอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย
“อืม...คืนนี้ช่วยไปด้วยกันหน่อยได้ไหม พอดีฉันได้บัตรเชิญน่ะ” จีนบิดตัวเล็กน้อยก่อนจะเอาบัตรเชิญให้เธโออ่าน
“อย่างที่คิดจริงๆ อ่านไม่ออก แต่ว่า-”
“ข้าแนะนำให้เจ้าไปเป็นเพื่อนนางนะเธโอ” มาโกโตะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แสดงว่าในงานเลี้ยงนั้นมันจะต้องมีอะไรสักอย่างซ่อนอยู่แน่ ชายหนุ่มผมสีดำจึงตอบตกลงไปแบบนั้น
.
เย็นวันนั้นจีนได้พาเธโอมายังสถานที่จัดงานเลี้ยงโดยเป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของขุนนาง ซึ่งเขาก็ได้เชิญทั้งกองอัศวิน,กลุ่มนักผจญภัยแรงค์สูง,รวมไปถึงฟาทุยอีกด้วย
“คุณมาโกโตะรู้สึกถึงพลังแปลกๆหรือเปล่าครับ?”
“ข้าสัมผัสได้ เจ้าควรจะบอกนางไว้หน่อยนะ” มาโกโตะพูดขึ้นมาแล้วเธโอก็ได้หันไปหาหญิงสาวผมสีทองที่กำลังคุยกับผู้คนอยู่
“จีน คือว่า-”
“อยากเข้าห้องน้ำหรอ?”
‘ไม่ใช่ว้อย!’ เธโอบ่นในใจ
ในขณะที่กำลังคุยกันอยู่ก็มีคนสวมผ้าคลุมปกปิดใบหน้าวิ่งเข้ามาเพื่อหวังจะแทงจีนให้ตาย แต่ว่าเธโอที่สังเกตเห็นจึงได้คว้าจีนเข้ามากอดพร้อมกับเตะหน้าคนๆนั้นจนกระเด็นไป
“นายทำอะไรน่ะ?!” หญิงสาวเกิดอาการเขินพร้อมกับผลักชายหนุ่มออกไปด้วยความเขินอาย
“ชิ...ช่วยไม่ได้” คนสวมผ้าคลุมได้เอายาบางอย่างมาดื่มก่อนที่ร่างกายของเขาจะเปลี่ยนไป ผิวที่ดูเต่งตึงดูซีดเซียว เขี้ยวและเล็บที่ยาวขึ้น ดวงตาสีแดงก่ำบ่งบอกถึงความกระหายเลือด
“กลายเป็นผีดูดเลือดไปแล้วเนี่ยนะ!”
“เธโอ มันมาแล้ว!” มาโกโตะเตือน
แล้วผีดูดเลือดตัวนั้นก็ได้พุ่งเข้ามาโจมตีใส่เธโออย่างรวดเร็วจนแทบหลบไม่ทัน แต่เขาก็ยังเตะเข้าไปที่ลำคอสวนกลับไปได้อยู่
“จีน! รีบพาคนออกไปเร็วเข้า!”
“แต่นายล่ะ-”
“ไปสิ!” เธโอไล่แล้วหญิงสาวก็ได้ทำตามเพราะชีวิตของคนกลุ่มใหญ่สำคัญกว่าแค่เธโอคนเดียว
ชายหนุ่มได้เอาดาบคู่ออกมาเพื่อเตรียมต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตประหลาดนี้ ถึงแม้ว่าจะโดนเตะก้านคอมันก็ยังหันหัวกลับมาได้ เขาได้เอาดาบตัดไปที่แขนทั้งสองข้างก่อนที่มันจะทำการโจมตี แต่ว่าแขนของมันกลับงอกออกมาใหม่แล้วก็โจมตีเขาต่อ
“ไม่มีดาบเงินซะด้วยสิ คุณมาโกโตะมีวิธีปราบมันไหมครับ?”
“พวกมันแพ้แดด แต่นี่มันตอนกลางคืนคงเป็นไปไม่ได้หรอก...ถ้าเกิดว่าเจ้าสามารถจัดการจนมันฟื้นฟูไม่ได้ก็น่าจะพอแล้วล่ะ”
“ถ้างั้นก็ต้องลองกันหน่อย” เธโอได้ล่อผีดูดเลือดออกมาข้างนอกพร้อมกับใช้ดาบแทงเข้าไปที่ด้านหลังของมัน แล้วกองอัศวินก็ตามมาสมทบแต่เธโอก็ห้ามไว้
“อย่าเข้ามา!”
ชายหนุ่มเริ่มวาดวงเวทย์ล้อมตัวของเขาไว้ก่อนที่จะลองพูดคำที่เขาต้องการพูดมาตั้งนานแล้ว
“จงตอบรับเสียงเรียกจากข้า ตราบาปแห่งราชันย์มังกรบาฮามุท”
แล้วสัญลักษณ์มังกรดำก็ปรากฏขึ้นที่ตาซ้ายของเธโอก่อนที่เขาจะกลายร่างเป็นมังกรสีดำขนาดเท่ากับบ้าน2ชั้น
มังกรดำที่ปรากฏตัวออกมาได้คว้าร่างของผีดูดเลือดตัวนั้นขึ้นมาพร้อมกับพ่นไฟสีดำใส่ผีดูดเลือดตัวนั้น ความร้อนแรงของไฟสีดำนั้นสามารถแผดเผาร่างของผีดูดเลือดตัวนั้นจนไม่เหลือแม้แต่เถ้าธุลี
“นี่คือพลังของเจ้าหรอเธโอ...ถ้าเกิดเจ้ามาที่นี่เมื่อประมาณ1,000ปีก่อนเจ้าอาจจะได้เป็นอาร์คอนเลยก็ได้” มาโกโตะพูดขึ้นมาแล้วเธโอก็ได้คืนร่างเป็นมนุษย์
“เธโอ เมื่อกี้นี้คือ...”
“ขอโทษนะจีน”
“เอ๊ะ?” หญิงสาวตกใจเมื่อจู่ ๆ ชายหนุ่มผมสีดำก็พูดขอโทษ แล้วจู่ๆร่างกายของเขาก็เปล่งแสงออกมา
“หมดเวลาของผมแล้วล่ะ ขอบคุณ”
“เพราะเจ้าพูดได้แล้วภารกิจของเจ้าเลยเสร็จสินะ...ข้ารู้สึกประหลาดใจมากตั้งแต่ที่ร่วมเดินทางกับเจ้ามาตลอด4เดือน ข้าสนุกมากเลยล่ะ”
“แต่ผมทรมาณมากเลย ถ้าผมได้มาอีกผมขอพูดได้แล้วสมองเสื่อมดีกว่า” เธโอคุยกับมาโกโตะก่อนที่เขาจะได้กลับไปจากพลังของโอริออน แต่จีนก็พยายามรั้งเอาไว้
“เดี๋ยวสิอย่าพึ่งไป นายยังพูดไม่คล่องเลยนะ...”
“ผมสัญญา...ถ้าคราวหน้าผมกลับมาผมจะพูดให้คล่อง นี่คือของขวัญจากผม” เธโอได้ยื่นเกล็ดมังกรให้กับจีนก่อนที่ตัวของเขาจะได้จากไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาไหม
“สัญญาแล้วนะ....”
แล้วเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป โปรดติดตาม…
----
เอาเนื้อเรื่องของเธโอมาใส่ในฟิคหลักด้วยเผื่อคนไม่เคยเห็น
ถ้างั้นก็ เจอกันตอนหน้าครับ
ความคิดเห็น