คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prolougue 1 : จุดเริ่มต้นของมหากาพย์
ในอดีตที่แสนไกลโพ้นในดินแดนที่ไม่มีชื่อ หลังจากมีการต่อสู้แย่งชิงอำนาจถึงสองครั้งตัวของเทพสูงสุด ฟาเนส ได้เข้ายึดครองและสร้างโลกใบนี้ขึ้นมาใหม่เรียกว่า เทย์วัท โดยนำพลังงานธาตุของเหล่าราชามังกรไปแจกจ่ายให้กับสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ภายในโลก แต่ว่าอยู่มาวันหนึ่งได้มีเทพจากต่างโลกโผล่เข้ามาพร้อมกับท้าทายเทพแห่งเทย์วัท เป้าหมายของเทพตนนั้นไม่ได้เป็นการยึดครองแต่เป็นการท้าว่าหากเขาส่งมนุษย์หนึ่งคนมาปราบตัวของฟาเนสได้ ฟาเนสจะต้องมาสยบภายใต้เขา
“เจ้าคิดว่าเจ้าใหญ่มาจากไหนกัน”
“ก็ใหญ่พอที่จะหาเรื่องเจ้าแล้วชนะแล้วกัน” เทพผมสีทองกล่าว
แล้วพอพูดจบ พลังของฟาเนสจู่ ๆ ก็หายไปแบบงง ๆ จนฟาเนสรู้สึกตกตะลึงเพราะถึงแม้ว่าความแห่งชั้นของพลังจะไม่ได้ต่างกันมากแต่ว่าการที่พลังถูกผนึกไว้แบบนี้แสดงว่าเทพที่อยู่ตรงหน้าต้องเคยผ่านสมรภูมิยาก ๆ มาแล้วแน่นอน
“หากข้าไม่รับคำท้าล่ะ”
“ข้าไม่สนใจหรอกว่าเจ้าจะรับหรือไม่ ข้าสนใจแค่ว่าเจ้าจะสามารถรับมือกับเจ้านั่นได้หรือไม่”
“แกเป็นใครกัน!”
“นามของข้าคือ โอริออน เทพแห่งตราบาป”
.
.
.
.
ในวันปกติที่แสนจะธรรมดาของชายหนุ่มผมสีแดงสดผู้ถูกขนานนามว่า “คริมสันล็อคเกอร์” จากการที่เขาเป็นผู้ผนึกซาตานและกอบกู้อาณาจักรได้สำเร็จ เขาได้โน้มตัวลงนอนบนเตียงเนื่องจากความเหนื่อยล้าที่ต้องมานั่งปราบมอนสเตอร์รวมถึงรวบรวมเอกสารไปส่งให้กับทางอาณาจักร
เพียงแค่เขาหลับตาลงไปได้สักพัก เขาก็รู้สึกเหมือนถูกอะไรบางอย่างดูดเข้ามาในอีกสถานที่หนึ่ง พอเขาตื่นเขาก็พบกับหญิงสาวประหลาดที่ลอยอยู่กลางอากาศกำลังเข้าต่อสู้กับแฝดผมสีทองอยู่
“ตัวละครครบแล้ว...” เทพีไร้นามกล่าวแล้วเธอก็ได้หันมาโจมตีชายหนุ่มผมสีแดงสดด้วยเวทย์ลูกบาศก์
ชายหนุ่มกระโดดหลบออกมาพร้อมกับเปิดสัญลักษณ์ที่ตาซ้ายของเขาที่เรียกว่าตราบาป เขาได้ใช้เวทย์โซ่ที่ถนัดในการต่อกรกับเทพีไร้นามคนนี้ร่วมกับแฝดทั้งสองคน
การโจมตีที่หนักหน่วงนั้นถาโถมใส่ที่ชายหนุ่มผู้ครอบครองตราบาปทำให้แฝดผู้ชายนั้นมีโอกาสในการเข้าประชิด
เด็กหนุ่มได้ฟาดสายฟ้าลงไปอย่างรุนแรงแต่ว่าลูกบาศก์ของเทพีก็เข้ามารับควาทเสียหายนั้นก่อนที่จะดูดกลืนร่างของเขาเข้าไป
“เอเธอร์!” เด็กสาวพยายามเอื้อมมือเข้าไปแต่ว่าชายหนุ่มก็ใช้โซ่ดึงออกมาก่อนที่เธอจะถูกดูดเข้าไปอีกคน
“เธอทำบ้าอะไรของเธอ!”
“พี่ชายของฉันถูกดูดเข้าไปแล้วนะ! จะให้ฉันมองอยู่เฉยๆหรอคะ!” เด็กสาวดิ้นออกจากโซ่พร้อมกับบินตรงดิ่งไปที่เทพีไร้นามแต่นั่นก็เป็นแผนของเธออยู่แล้ว
ลูกบาศก์ได้อ้อมหลังของเด็กสาวจากจุดอับสายตา แต่ว่าชายหนุ่มก็ได้ดึงเธอออกมาอีกครั้งก่อนที่จะโดนลูกบาศก์นั้นเล่นงานซะเอง ชายหนุ่มได้ใช้เวทผนึกสุดท้ายในการผนึกพลังบางส่วนของเทพีไร้นามเอาไว้ แล้วเขาก็ได้ถูกลูกบาศก์กลืนหายลงไป
หลังจากนั้นเด็กสาวที่ได้รับโอกาสก็ยังพลาดท่าโดนลูกบาศก์นั้นดูดเข้าไปเหมือนกันทำให้เทพีไร้นามเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะไป แต่ก่อนที่เธอจะกลับเธอก็ถูกโซ่จากอีกมุมหนึ่งเข้ามาล่ามร่างของเธอเอาไว้
“เจ้าคิดจะทำอะไรกับภาชนะของข้า?”
“โอริออน...”
ถึงแม้ว่าโอริออนจะโกรธที่เทพีไร้นามทำกับภาชนะในอนาคตของเขาแบบนั้น แต่ในทางกลับกันเขาก็คิดว่ามันน่าสนุกดีเพราะจริงๆเขาก็วางแผนเอาไว้ว่าจะส่งชายคนนี้ลงไปที่ดินแดนแห่งนี้อยู่แล้ว เขาจึงได้ปล่อยเทพีไปแล้วก็แอบดูมิตินี้อยู่ห่าง ๆ แทน
.
.
.
.
ไม่รู้ผ่านไปกี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปี ชายหนุ่มผมสีแดงสดตื่นขึ้นมาโดยมีผ้าพันแผลอยู่ที่หัว ตอนนี้เขานอนอยู่ในโบสถ์ก่อนที่เด็กสาวที่สวมชุดแม่ชีจะเดินมาดูอาการ
“ตื่นแล้วหรอคะ?”
“ที่นี่ที่ไหน?” ชายหนุ่มมองไปรอบๆ
“ที่นี่คือโบสถ์ประจำเมืองมอนด์สตัดท์ค่ะ แอมเบอร์เห็นคุณตกลงมาจากหน้าผาแล้วหัวฟาดพื้นอย่างรุนแรง ตอนแรกฉันนึกว่าคุณจะตายซะแล้ว”
“...” ชายหนุ่มไม่โต้ตอบ ตอนนี้เขาจำอะไรไม่ได้เลย ทั้งก่อนหน้าและในอดีต ราวกับว่าเขาเสียความทรงจำไปเนื่องจากสมองกระทบกระเทือน
“บาบาร่า คนๆนั้นตื่นยัง- อ๊า!? เขาตื่นแล้วล่ะ!” เด็กสาวในชุดสีแดงพูดขึ้นมาก่อนจะรีบวิ่งมาดูอาการซึ่งคนที่มาด้วยกันกับเธอก็คือเด็กสาวผมสีทองและมาสคอตบินได้
เด็กสาวที่เห็นหน้าของชายหนุ่มเธอก็ตกใจแล้วก็ได้รีบวิ่งเข้ามาถามเกี่ยวกับเรื่องราวเมื่อตอนที่สู้กับเทพีไร้นาม
“ฉันใช้โซ่? แล้วที่ตาก็มีสัญลักษณ์แปลกๆ?...อ๊าก! หัวฉัน” ชายหนุ่มเอามือกุมศรีษะด้วยความเจ็บปวดราวกับว่าหัวจะระเบิด บาบาร่าจึงได้ให้เขานอนพักไปก่อน แต่เขาก็ยังยืนยันว่าเขาไม่เป็นไรตอนนี้ เขาแค่ปวดหัวเพราะคิดเรื่องยากๆเท่านั้น
“แล้วฉันจะออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่?”
“เอ๋!? แต่ว่าแผลของคุณ-”
“แค่นี้ไม่ตายหรอก” ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ทางโบสถ์เก็บเอาไว้ให้
“(คุณน่าจะตายตั้งแต่ตกหน้าผามาแล้วนะ!)” แอมเบอร์คิดในใจ
“แล้วพวกเธอเป็นใคร?”
“อ...อ๋อ ลืมไปเลย ฉันชื่อ แอมเบอร์ เป็นอัศวินลาดตระเวนของกองอัศวินฟาโวนิอัส”
“ฉันชื่อ บาบาร่า เป็นแม่ชีฝึกหัดของโบสถ์นี้ค่ะ”
“เลาชื่อ ไพม่อน-”
“ฉันไม่อยากรู้เรื่องของเธอหรอกยัยอาหารฉุกเฉิน”
“เอ๋!?” ไพม่อนทำหน้าเหวอเมื่อได้ยินเขาตอบกลับมาดังนั้น
“ฉัน...ลูมิน แล้วคุณล่ะ” พอเด็กสาวถามชายหนุ่มก็ทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักนึง
“ฉันชื่อ เซจ ... เซจ โอเคน”
แล้วเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปโปรดติดตาม...
----
ถ้างั้นก็ เจอกันตอนหน้าครับ เย้
ความคิดเห็น