รักนี้…จ่ายด้วยหัวใจ

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8 ไวน์แดง

บทที่ 8 ไวน์แดง

“โอ้…นางฟ้าชัดๆ มาๆนั่งก่อนครับ”

วุ้นเส้นเดินมาหน้ากระจกอย่างกล้าๆกลัวๆ ขณะที่เธอนั่งลงนั้นจอมก็ยืนอยู่ด้านหลังและมองเงาของหญิงสาวที่ทอดบนกระจกอย่างไม่วางตา และเวลาเดียวกันนี้เองสาวๆที่ทำงานในร้านนี้ก็ทะยอยเข้ามาในห้องนี้

“ว้าว!!! เด็กใหม่เหรอคะพี่จอม?”

“ใช่ๆ มาใหม่ๆเมื่อกี้เลยล่ะ”

“สวยจัง ใครพามาเหรอ?” หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยสายตาที่เป็นมิตร แตกต่างกับคนอื่นๆที่มองค้อนและมองด้วยหางตาด้วยความอิจฉา

“ไอ้วิคกี้พามาน่ะ นี่แฟนมันเองสวยมั้ยล่ะ?”

“หา??!!?? แล้ว…” หญิงสาวคนนั้นเอามืออุดปากด้วยความตกใจและประหลาดใจระคนกัน ในหัวของเธอเต็มไปด้วยคำถามเพราะมันเป็นเรื่องประหลาดเหลือเกินที่ชายหนุ่มอย่างวิคกี้จะยอมให้แฟนของตัวเองทำงานเช่นนี้

“เห้ย…ไม่ต้องสงสัยอะไรมากหรอกน่า เธอก็ไปแต่งตัวได้ละ”

“คะ…ค่ะ” หญิงสาวคนนั้นเดินจากไปในโซนเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนวุ้นเส้นนั้นเมื่อเห็นปฏิกิริยาของหญิงสาวคนเมื่อครู่ก็รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ แม้ว่าพวกเขาจะไม่เอ่ยออกมาตรงๆก็ตาม

“ไงพี่จอม…ใช้ได้รึเปล่า?” วิคกี้เอ่ยถามเมื่อจอมเดินมาสมทบกับกลุ่มสิงห์รมควัน ชายหนุ่มคาบบุหรี่เอาไว้หลานชายตัวดีก็จุดไฟแช็คให้อย่างรู้ใจกันดี

“ถ้ายัยนี่ลีลาดีแถมเอาใจเก่งนะมึง ติดตัวท็อปเลยล่ะ”

“หึๆ อย่าลืมนะพี่ 50/50”

“เออรู้ กูไม่โกงมึงหรอก ฮ่าๆๆ”

ขณะที่น้าหลานและเหล่าหนุ่มๆที่ทำหน้าที่เป็นการ์ดกำลังพักอยู่ในห้องสูบบุหรี่นั้น วุ้นเส้นก็ถูกนำตัวไปที่ห้องวีไอพีพร้อมกับชุดเครื่องดื่ม และห้องนี้ได้ถูกจองไว้สำหรับรับแขกคนสำคัญของค่ำคืนนี้ หญิงสาวนั่งหันรีหันขวางในห้องโซฟาหรูที่มีแสงไฟมืดสลัว และไม่นานนักลูกค้ากิตติมศักดิ์เงินหนาของร้านก็เข้ามา

“โฮ่ๆๆ ไอ้จอมนี่มันรู้ใจดีจริงๆ มาโว้ยเพื่อน” ชายหนุ่มนักธุรกิจอายุราวๆสามสิบเรียกเพื่อนหนุ่มวัยกลัดมันให้เข้ามานั่งในห้องด้วยกันอย่างร่าเริง บริกรชายในชุดทักซิโด้เดินเข้ามาทำความเคารพและจัดแจงเสิร์ฟเครื่องดื่มให้พร้อมกับเปิดเพลงเบาๆ หญิงสาวทำได้เพียงแค่มองซ้ายขวาด้วยความงุนงงแกมหวั่นวิตก

“อ้าวหนู…บริการพวกเราหน่อยสิ หรือว่าเป็นเด็กใหม่ยังไม่เคยอ่ะ”

 ชายคนหนึ่งขยับเข้ามาใกล้ๆและโอบไหล่เธอไว้ ความกลัวและสับสนพลุ่งพล่านในหัวของวุ้นเส้นอย่างหนัก เธอรับรู้ถึงอันตรายและงานที่เธอไม่ได้คาดเอาไว้ตั้งแต่แรก

“ขอโทษนะคะ ฉันมาผิดห้องน่ะค่ะขอตัว”

วุ้นเส้นพูดจบเธอก็รีบลุกจากโซฟาทันที สองเท้าของเธอรีบพาร่างอรชรในชุดสีแดงนั้นออกไปจากห้องท่ามกลางสายตางุนงงของชายหนุ่มทั้งหลายภายในห้อง

“เดี๋ยวๆๆ น้องวุ้นเส้นครับ จะรีบไปไหนเหรอ?” จอมรีบเดินมาจากมุมหนึ่งของบาร์เมื่อเห็นวุ้นเส้นออกมาจากห้องวีไอพี เขาจับตัวเธอไว้ไม่ให้กลับไปยังห้องแต่งตัว

“คือ…วุ้นเส้นคงเข้าใจผิดเรื่องงานน่ะค่ะ ขอโทษนะคะคุณจอม”

“เปล่าครับคือ… น้องใจเย็นๆนะ คือเราอาจจะเข้าใจผิดน่ะที่จริง พี่แค่ให้น้องนั่งเป็นเพื่อนพวกเค้าเท่านั้น”

“เหรอคะ? แต่ดูไม่ใช่เลยนะคะ” วุ้นเส้นถามอย่างสงสัยแต่ก็คลายความโมโหลงบ้างด้วยท่าทีอันอ่อนโยนของชายหนุ่มเจ้าของร้าน

“พวกแขกเค้าจะรู้ดีครับว่าผู้หญิงคนไหนบริการได้แค่ไหน อย่างน้องก็แค่นั่งเป็นเพื่อนพวกเค้าก็พอครับ”

“แต่…”

“พี่ว่าน้องลองดูก่อนมั้ย? ถ้าไม่ชอบก็รีบออกมาได้เลยนะ”

“อืม…ก็ได้ค่ะ” วุ้นเส้นตอบอย่างไม่ค่อยพอใจนัก แต่เบื้องหลังของจอมที่ดูใจดีนั้นมีชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สองคนเดินเข้ามาและจ้องมายังตัวของเธอราวกับจะหาเรื่อง ด้วยความกลัวหญิงสาวก็ยอมทำตามแต่โดยดี

“ผมต้องขอโทษพี่ๆทุกคนด้วยนะครับ ป่ะน้องวุ้นเส้นเชิญครับ”

“อ้อ…คุณจอมมาเองเลยเหรอ? ไม่เป็นไรๆสงสัยเด็กมันยังไม่ชิน”

“ครับๆ ขอให้สนุกนะครับผม” จอมเอ่ยอย่างพินอบพิเทาและหันหลังออกไปจากห้องทันที ปล่อยให้วุ้นเส้นยืนเก้ๆกังๆอยู่อย่างนั้น ไม่นานนักเอวบางของเธอก็ถูกรั้งไปให้นั่งชิดติดอยู่กับชายหนุ่มชุดสีดำคนหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงเพื่อนๆในค่ำคืนนี้

ด้านนอกห้องนั้นยังมีสายตาของวิคกี้ที่นั่งดื่มอยู่ห่างๆรอดูให้แน่ใจว่าวุ้นเส้นกำลังอยู่กับแขกจริงๆ และหลังจากจอมเกลี้ยกล่อมให้แฟนสาวเข้าไปได้ เขาก็เริ่มแผนร้ายโดยการเรียกบริกรประจำห้องนั้นให้รับคำสั่งจากเขา

“มึงเอาแก้วนี้ ส่งให้คุณวุ้นเส้นนะ อย่าส่งให้คนอื่นล่ะ”

“ครับผม” บริกรรับแก้วไวน์เล็กๆสีแดงอันหนึ่งลงบนถาด บนถาดนั้นมีแก้วไวน์อยู่หลากขนาดหลากสีซึ่งเป็นออร์เดอร์ของชายหนุ่มในห้องนั้น ความแตกต่างของสีและรูปร่างแก้วทำให้เขาจำได้ไม่ยากนัก ในที่สุดแก้วไวน์จากวิคกี้ก็ไปอยู่ในมือของวุ้นเส้นเรียบร้อย

“น้องครับ ดื่มให้พวกเราหน่อยนะครับสักพักพวกเราก็จะกลับแล้ว”

“อ่ะ…ค่ะๆ” วุ้นเส้นรู้สึกโล่งใจที่เหล่าชายหนุ่มมาเพียงไม่นาน และเพียงเท่านี้เธอก็จะได้รับค่าจ้างรายชั่วโมงที่แสนแพง ซึ่งมันดูไม่ยากและได้เงินดีอย่างน่าใจหาย และแล้วน้ำสีแดงในแก้วนั้นไหลผ่านริมฝีปากอวบอิ่มอันไร้เดียงสานั้นไปอย่างง่ายดาย

“ฮ่าๆๆ ต้องแบบนี้สิครับสาวน้อย”

เสียงเฮฮาของชายในห้องนั้นดังขึ้น แม้พวกเขานั้นจะดูเป็นนักธุรกิจใหญ่ที่แสนสุภาพและดูมีระดับ แต่เธอก็หารู้ไม่ว่าเหตุการณ์ร้ายกำลังจะเกิดขึ้น ร่างกายของเธอรู้สึกร้อนวูบวาบเป็นระยะๆ ถึงกระนั้นเธอก็ยังปลอบใจตัวเองว่าคงเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่นานๆจะได้ดื่มสักครั้ง

…โดยไม่รู้เลยว่ากำลังดื่มเลือดมัจจุราชไปอย่างไม่รู้ตัว…

********************