รักนี้…จ่ายด้วยหัวใจ

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 ตาม

บทที่ 7 ตาม

วิคกี้แฟนหนุ่มของวุ้นเส้นนั้นยังไม่ล้มเลิกความพยายามตื๊อให้หญิงสาวกลับมาคืนดี หรืออีกนัยหนึ่งก็คือเขานั้นไม่อาจยอมรับได้ ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกและปั้นหน้ายิ้มเดินเข้าไปหาแฟนสาวที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดกับเพื่อนๆ

“วุ้นเส้น เราขอคุยด้วยดีๆหน่อยสิ”  หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับแฟนหนุ่มที่ฉายมาด้วยความเว้าวอน 

“เดี๋ยวเรามานะ” วุ้นเส้นบอกกับเพื่อนๆและตามแฟนหนุ่มไปยังมุมหนึ่งของห้องสมุดห่างจากคนอื่นๆ

“วิคมีอะไรก็พูดมา แต่ถ้าทำแบบวันก่อนฉันจะกลับไปนั่งกับเพื่อนเดี๋ยวนี้แหละ”

“เดี๋ยวๆๆ ฉันตั้งใจจะมาคุยกับเธอดีๆนะ ฉันขอโทษ”

“อือ แล้ว…”

“วุ้นเส้น ฉันรู้นะว่าเธอกำลังลำบากเรื่องเงิน แถมยังไม่ยอมรับเงินจากหลินอีก”

“....................” 

หญิงสาวมองไปทางอื่นและนิ่งเงียบไม่โต้ตอบ ไม่ใช่เพราะเบื่อคำพูดของวิคกี้แฟนหนุ่ม แต่เธอนั้นไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องที่เคยทำผิดครั้งนั้นให้ใจกลับมาเจ็บปวดอีกต่อไป

“คืออย่างนี้นะ…น้าฉันมีร้านอาหารกึ่งคาราโอเกะอยู่ ถ้าเธออยากได้งานฉันจะช่วยฝากให้ได้”

“จริงเหรอ?” 

“จริงๆ เรื่องที่ผ่านมาน่ะวิคเข้าใจนะ วิคไม่โกรธวุ้นเส้นเลย”

“อืม ขอบใจนะ”

“โอเค งั้นเดี๋ยวหกโมงเย็นวิคไปรับที่หอละกัน”

“จ้ะ งั้นเย็นนี้เจอกัน”

วิคกี้พอใจที่วุ้นเส้นมีท่าทีที่อ่อนลงมาก เขามองตามแฟนสาวที่เดินจากไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มีหรือที่เขาคนนี้จะลงมือทำอะไรโดยไม่หวังผลตอบแทนเลยสักครั้ง

………………..

ในห้องเรียนชั่วโมงสุดท้ายของเวกัส ชายหนุ่มเอาแต่เหม่อมองออกนอกหน้าต่างจนกระทั่งหมดชั่วโมง คนที่ร่วมหัวจมท้ายกับเขามาอย่างยอร์ชนั้นเห็นแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“ไอ้เวกัส มึงไหวป่าววะเนี่ย?”

“อย่ายุ่งน่ะ”

“ถ้ามึงอยากให้เค้าเห็นใจก็ต้องเข้าหาเค้าสิวะ”

“จะดีเหรอ?” เวกัสหันไปมองยอร์ชด้วยคำถาม ในใจลึกๆของชายหนุ่มนั้นไม่ต้องการเข้าไปกวนใจวุ้นเส้นอีกอย่างน้อยก็ทิ้งห่างช่วงเวลาให้หญิงสาวได้ใจเย็นลงสักพักหนึ่ง

“ผู้หญิงน่ะ ถ้าอยากจีบติดต้องขยันจีบช่วง 21 วันแรกโว้ย เชื่อกู”

“เออๆ จะลองดู”

ในที่สุดเวกัสก็ทำตามที่ยอร์ชแนะนำ เย็นวันนั้นเขาจอดรถยนต์ไว้ที่ปากซอยหอพักของวุ้นเส้นและเดินไปรอเธอเดินลงมาซื้ออาหารในตอนเย็น ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของหญิงสาวที่เขาแอบสืบมานาน

แต่แล้วคนที่เขารอคอยก็เดินลงมาจากชั้นล่าง ชายหนุ่มหยุดชะงักฝีเท้าเมื่อมองเห็นคนที่กำลังนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์หน้าหอพัก เขาก็คือวิคกี้แฟนหนุ่มของเธอนั่นเอง

“จะไปไหนกันวะ? ปกติยัยวุ้นเส้นสั่งข้าวมาส่งนี่นา”

เวกัสพยายามจำป้ายทะเบียนรถและรีบขับรถตามมอเตอร์ไซค์คันนั้นอย่างรีบร้อนและสงสัย  ในที่สุดสองหนุ่มสาวนั้นก็จอดมอเตอร์ไซค์ที่หน้าร้านอาหารกึ่งคาราโอเกะสุดหรูแห่งหนึ่งในตัวเมือง

“มาทำอะไรที่แบบนี้วะ?” เวกัสที่นั่งอยู่ด้านคนขับหมอบลงเล็กน้อยขณะที่จอดห่างเป็นระยะหนึ่ง มองดูวิคกี้ที่กำลังจูงมือแฟนสาวเดินเข้าไปในร้านนั้น และร้านนี้เองที่เขามาเป็นเพื่อนยอร์ชบ่อยๆ จึงรู้ดีว่าที่แห่งนี้ไม่ใช่สถานที่สำหรับออกเดทสำหรับคู่รัก เวลานี้เวกัสกลับรู้สึกถึงเรื่องไม่ดีที่กำลังจะเกิดขึ้นกับหญิงสาวขึ้นมา

“วุ้นเส้น สวัสดีน้าจอมเค้าสิ…น้าจอมครับนี่วุ้นเส้นแฟนผม”

“อ้าว!!! มาเร็วเหมือนกันนะเรา ไหนว่าจะเริ่มอาทิตย์หน้าไง?” ชายหนุ่มอายุราวสามสิบปลายๆเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม แขนและหน้าอกของเขานั้นเต็มไปด้วยรอยสักทำให้หญิงสาวรู้สึกแอบกลัวขึ้นมานิดๆ

“พอดีวุ้นเส้นเค้าว่างช่วงนี้น่ะครับ ฝากหน่อยนะน้าจอม”

“โอเคไม่ต้องเป็นห่วง น้องวุ้นเส้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านในเลยครับ” จอมโอบไหล่วุ้นเส้นอย่างสนิทสนมทำให้หญิงสาวแอบเกร็งด้วยความหวงเนื้อตัว แต่เมื่อที่พึ่งของเธอคือที่นี่ก็ไม่อาจขัดขืนเสียมารยาทได้ เธอจึงต้องทำตามน้ำไปอย่างไม่เต็มใจนัก

วิคกี้มองตามร่างอรชรนั้นเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดและเดินไปที่หลังร้านซึ่งเป็นแหล่งนัดพบของเพื่อนสนิทยามค่ำคืนของเขา

“ไงวะไอ้วิค ทำไมมึงมาเร็วล่ะยังไม่ดึกเลย”

“หึๆ กูพาสินค้าใหม่มาว่ะ” 

“ไอ้เหี้ย!!! ถ้ากูจำไม่ผิดนั่นมันแฟนมึงไม่ใช่เหรอ?”

“แฟน? มึงรู้มะ…อีนี่มันร้ายขนาดไหน แม่งกูเผลอแป้ปเดียวแอบไปขายตัวให้ไอ้ยอร์ช”

“เห้ย!!! สัส!!!” เพื่อนของวิคกี้หลายคนถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินเหตุผลจากปากของชายหนุ่ม วิคกี้พ่นบุหรี่อย่างสบายใจและทำสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่าไม่เดือดเนื้อร้อนใจใดๆเลย

“ไอ้วิค…มึงก็รู้ว่าลูกค้าที่นี่แม่งโหด มึงไม่สงสารแฟนมึงเลยเหรอวะ?”

“เพราะแบบนี้ไง อยากขายนักกูก็เลยพาแม่งมาให้โดนจัดหนัก จะได้รู้ว่าของจริงเป็นยังไง”

“ไอ้เหี้ยวิค…ใจร้ายสัส”

“มึงนึกว่ากูใจดีรึไง ไอ้เวร” วิคกี้ตบไปที่หัวของเพื่อนเบาๆหนึ่งครั้งก่อนทิ้งบุหรี่ลงกับพื้น ปลายเท้าของเขาบดขยี้ราวกับว่าสิ่งที่อยู่ใต้นั้นคือวุ้นเส้น แฟนสาวผู้ดูถูกเกียรติที่เขาเคยให้กับเธอมาโดยตลอด

“เอ่อ…จะต้องแต่งตัวแบบนี้เหรอคะ?”

วุ้นเส้นเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า จอมที่นั่งรออยู่หน้ากระจกแต่งหน้านั้นถึงกับลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นร่างบางในชุดเดรสรัดรูปสีแดงมีระบายนั้น 

…ทุกสัดส่วนที่ไม่มากน้อยเกินไปสร้างความเย้ายวนให้กับหนุ่มที่มีระดับในสังคมชั้นสูงไม่น้อยเลยทีเดียว…

********************