รักนี้…จ่ายด้วยหัวใจ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ชื่อของเธอ

บทที่ 2 ชื่อของเธอ

“อื้อ…หยุดก่อนได้มั้ยฉันเจ็บ”

วุ้นเส้นเริ่มโวยวายมากขึ้นขณะที่ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มนั้นขยับเข้าออกอย่างเมามันส์ในอารมณ์ 

“ผมขอโทษนะ ฮึ่ก…”

เวกัสพยายามส่งตัวเองให้ถึงฝั่ง ร่างกายของเขาขยับเร็วขึ้นจนกระทั่งความอัดอั้นระเบิดออกจนหญิงสาวรู้สึกถึงไออุ่นร้อนในส่วนลึก ถ้ำสยบมังกรนั้นเต็มไปด้วยหยาดหยดแห่งกามารมณ์ขณะที่เจ้าตัวนอนคว่ำทาบกับร่างสวยงาม หญิงสาวยังตัวสั่นไม่หายหลังเกมจบลง ชายหนุ่มหายใจหอบอยู่ข้างๆใบหน้าที่มีน้ำตาไหลอยู่ไม่ขาด

“พอแล้ว…ออกไปนะ ฮือๆ”

วุ้นเส้นพูดเสียงสั่นเครือพร้อมกับร้องไห้ เธอพยายามข่มเสียงของตัวเองให้เป็นปกติ และตอนนี้เธอเองได้รู้แล้วว่าการตัดสินใจของเธอนั้นมันแสนเจ็บปวดเพียงใด ร่างเล็กพยายามผลักแผงอกนั้นออกแต่ร่างใหญ่กว่านั้นช่างแสนหนัก และเมื่อเขาขยับก็ทำให้ส่วนกลางกายถูกปลุกขึ้นอีกครั้งในถ้ำลึก

“อา…วุ้นเส้น เธอชื่อวุ้นเส้นใช่มั้ย?” เวกัสขยับร่างกายส่วนกลางอีกครั้งพร้อมกับครางชื่อของหญิงสาวเบาๆ เมื่อเธอได้ยินชื่อของเธอจากปากของเขาก็เริ่มได้สติและหันไปมองใบหน้าของชายที่กำลังสำราญกับกิจกรรมทางกาย

“นาย…นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง? หรือว่า…!!??!!”

“ใช่ไง ไอ้ยอร์ชมันซื้อเธอมาให้ฉัน อืม…” เวกัสไม่เพียงเร่งจังหวะเท่านั้น เขายังใช้มือกอบกุมสองปทุมถันที่อวบอิ่มตรงหน้า และใช้ปากดูดวนอยู่กับปลายยอดอย่างกระหาย วุ้นเส้นเผลอขยุ้มเส้นผมของเขาและแอ่นแผ่นหลังจนแทบไม่ติดกับที่นอนนุ่ม ใบหน้าที่เคยร้องไห้เปลี่ยนเป็นคิ้วขมวดและหลับตาพริ้มเมื่ออารมณ์แห่งวัยสาวในครั้งแรกได้ถูกปลุกขึ้น มันเป็นความหฤหรรษ์ที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด และตามด้วยความอิ่มเอิบสุขสมอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ทั้งสองได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างคุ้มค่า ภายใต้ห้องอันมืดสลัวในโรงแรมยามค่ำคืนที่มีฝนพรำอย่างไม่ขาดสาย ราวกับว่าเป็นการฉลองยินดีให้กับชายหนุ่มและหญิงสาวที่ได้เปิดโลกอันไร้เดียงสาสู่ความสุขแบบผู้ใหญ่ในคืนอันแสนยาวนาน

………………..

วุ้นเส้นมองดูยอดเงินที่โอนเข้ามาในบัญชีของเธอจำนวนหกหลัก ซึ่งมากพอสำหรับจ่ายค่าเทอมสุดท้ายก่อนเรียนจบและใช้จ่ายในชีวิตประจำวันได้ สำหรับหญิงสาวที่บ้านแตกเพราะความล้มเหลวทางธุรกิจนั้นนี่คงเป็นหนทางสุดท้ายหลังจากเข้าตาจน

“หึๆ เรานี่มันน่าสมเพชจริงๆ” วุ้นเส้นพึมพำกับตัวเองพร้อมกับน้ำตาคลอ เธอหันไปมองชายหนุ่มที่นอนหลับสนิทบนเตียงนั้นอีกครั้ง ผมสีน้ำตาลอ่อนและใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้านั้นคงทำให้เธอจำฝังใจไม่มีวันลืม

หญิงสาวแต่งตัวชุดนักศึกษาตัวเดิมและรีบออกจากโรงแรมทันทีด้วยร่างกายที่เจ็บปวด เธอรู้สึกมีไข้เล็กน้อยแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเลยหากวันนี้ไม่สามารถจ่ายค่าเทอมวันสุดท้ายได้ เมื่อไปมหาวิทยาลัยและรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยหญิงสาวก็กลับถึงหอพักและนอนแผ่หราอยู่บนเตียงอย่างเหนื่อยล้า

น้ำตาแห่งความอัปยศไหลออกมาอีกครั้ง และมันหนักยิ่งกว่าเมื่อมีข้อความมาจาก -วิคกี้- แฟนหนุ่มของเธอถูกส่งเข้ามา เขาเป็นคนที่เธอคบมาปีกว่าๆ เป็นความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความรักและความหวังที่มีร่วมกัน

วิคกี้ : เธออยู่ไหนน่ะ? ฉันโทรหาไม่ติดเลย

วุ้นเส้น : ฉันเผลอหลับน่ะ มือถือแบตหมดพอดี

วิคกี้ : มิน่าล่ะ เมื่อวานฉันเคาะห้องเธอเท่าไหร่ไม่เห็นเปิดออกมาเลย

หญิงสาวได้อ่านข้อความสุดท้ายก็ใจหายวาบเพราะนึกไม่ถึงว่าวิคกี้จะกล้าเข้ามาหาเธอถึงหอพัก เพราะปกติแล้วเธอนั้นจะขอให้เขารออยู่ด้านล่างตามกฎของหอ และนี่เองจึงทำให้เธอกับวิคกี้ไม่เคยมีสัมพันธ์เกินเลย ซึ่งเป็นความตั้งใจของเธอเองที่อยากให้เป็นสิ่งพิเศษในวันแต่งงานหลังเรียนจบ

วุ้นเส้น : ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ วันนี้ฉันลาเรียนน่ะพอดีเป็นไข้

วิคกี้ : โอเค บาย

หลังจากอ่านข้อความสั้นๆนั้นเสร็จวุ้นเส้นก็สลบไปในทันที หัวใจอันร้าวรานของเธอนั้นทำให้ไม่มีอารมณ์จะอาบน้ำหรือทำสิ่งอื่นใดอีกต่อไป

………………..

“ไงวะไอ้เวกัส ทำหน้ามุ่ยเชียว”

ยอร์ชเอ่ยขึ้นขณะที่เวกัสกำลังซึมคนเดียวอยู่บนอัฒจันทร์ข้างสนามกีฬาของมหาวิทยาลัย ปกตินั้นชายหนุ่มมักร่าเริงอยู่กับเพื่อนๆเสมอ แต่ในวันนี้เขากลับดูแปลกไปถนัดตา

“มึงไม่เข้าใจหรอก ไอ้ยอร์ช”

“เอ้าไอ้ห่า…ไม่เข้าใจยังไงวะ แล้วเป็นยังไงมั่งของขวัญจากกู” 

ยอร์ชถามด้วยสีหน้าทะเล้น เขากะจะได้รับคำตอบที่ดีจากเพื่อนสนิทแต่สายตาที่เวกัสมองมานั้นกลับดูเสียใจมากกว่าดีใจอย่างที่ชายหนุ่มคาดเอาไว้

“ไม่เอาน่า…กูรู้ว่ามึงรู้สึกผิด แม่งไม่เวิร์คใช่มั้ยวะไอ้แผนเสียหนุ่มเสียสาวของกูเนี่ย”

“เออ…รู้ก็ดีนี่” เวกัสถอนหายใจเฮือกใหญ่ แม้ว่าสิ่งที่ยอร์ชทำนั้นจะดูรุนแรงแต่นั่นก็ไม่ได้ทำลายความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนที่เขามีให้กันแม้แต่น้อย ด้วยเพราะพ่อของพวกเขาที่ทำธุรกิจร่วมกันมานาน

“แล้วมึงจะทำยังไงต่อไป ขอโทษยัยวุ้นเส้นดีมะ?”

“ก็ดี ขอเบอร์โทรให้กูหน่อยดิ”

ยอร์ชหัวเราะเบาๆและส่งเบอร์โทรศัพท์ให้กับเวกัส ชายหนุ่มรีบบันทึกไว้และชื่อจริงของหญิงสาวก็ปรากฎขึ้นเมื่อแอดไลน์

-เวนิสา โชคภพสกุล-

เวกัสแหงนหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์และพยายามนึกถึงเรื่องในอดีต เมื่อครั้งที่เขายังเรียนๆเล่นๆอย่างสนุกสนานเมื่อขึ้นชั้นปีที่หนึ่ง ในวันนั้นเองมีชายกลางคนผู้หนึ่งกำลังคุกเข่าขอร้องให้พ่อของเขานั้นทำบางอย่างให้

“ผมขอโอกาสครั้งสุดท้าย ขอเถอะนะครับ” ชายปริศนาเอ่ยพร้อมกับร้องไห้อย่างน่าเวทนา

“โอกาสน่ะ ผมให้คุณไปตั้งหลายครั้ง นี่ไม่ใช่การบังคับนะคุณวิชาภพ”

“ผมมีลูกสาวคนเดียว ยังไงก็ไม่ยอมเด็ดขาด”

ชายกลางคนคนนั้นวิ่งออกไปโดยเร็วขณะที่เด็กหนุ่มมองตามร่างนั้น พ่อของเขาก็เข้ามาจับไหล่ของเขาเอาไว้

…แววตาดูถูกเหยียดหยามฉายอยู่บนตาคมคู่นั้น ดวงตาของดิเรกผู้เป็นพ่อที่มีอิทธิพลมากมายในธุรกิจโรงแรมและอสังหาริมทรัพย์ ยากที่จะหาใครเหี้ยมโหดเท่ากับเขาได้…

********************