คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ★;7# ก่อนกลับบ้าน
}
{ 7,ก่อนกลับบ้าน}น}
“เฮียขอคุยอะไรหน่อยสิ”
“อะไรล่ะ?”
“...หมอนั่นมีแฟนแล้วสินะ”
“เฮ้ย! อยากรู้ไปทำไมวะ”
ฮันกยองที่ตอนแรกแค่นอนดูทีวีเล่นอยู่บนเตียงถึงกับลุกพรวดขึ้นมามองหน้าน้องชายแท้ๆของตัวเอง ซึ่งดูเหมือนกำลังทำสีหน้าคิดไม่ตกอย่างไงอย่างนั้น ฮันกยองหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ
“อยากรู้ก็จะบอกให้แล้วกัน...”
“...”
ฮันกยองเล่าคร่าวๆให้คยูฮยอนฟังเพราะซองมินเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง โดยแม้จะคร่าวๆแต่คยูฮยอนเองก็ตั้งใจฟังเสียเหลือเกิน
ซองมินตอนที่จบจากมหาลัยใหม่ๆแล้ว ทางบริษัทของฮันกยองก็จัดการจองตัวไว้เป็นที่เรียบร้อย ตอนนั้นและนี้ซองมินมีคนในบริษัทปลื้มเยอะมาก เรียกได้ว่าป๊อปปูลาร์สุดๆ ทั้งการทำงานหน้าตาและนิสัย ซึ่งนิสัยที่แท้จริงซึ่งแสดงให้ฮันกยองเห็นเพียงคนเดียว
ซองมินคบกับแฟนคนเก่าอยู่แรกๆมื้อเที่ยงพวกเค้าก็ไปทานด้วยกันแต่พอมาพักหลังๆ ฮันกยองเองก็รู้สึกได้ว่าหลายอย่างเปลี่ยนไป ซองมินแอบซึมๆไปบ้าง หลายวันกว่าจะยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฮันกยองฟัง เพราะซองมินสนิทกับฮันกยองมาก
ฮันกยองคอยช่วยเหลือซองมินเรียกว่าในทุกด้านเลยก็ว่าได้ เรื่องทั้งหมดเลยก็คือ ซองมินคบกับนักร้องดังอยู่คนหนึ่งและมันก็เหมือนละครน้ำเน่าที่ต้องปกปิดความลับทั้งหมด เวลาที่เคยมีก็ไม่เหมือนเก่าเมจเสจหรือสายโทรเข้าก็ห่างหายไป ซองมินมองตลอดว่ามันน้ำเน่า ตัวเองไม่สามารถผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้เหมือนนางเอกในนิยาย
เค้ามีเพียงทางเดียวที่ทำได้และไม่เจ็บปวด ห่างจากความวุ่นวายทั้งหมดนั่นก็คือ...หายไป จากปัญหาพวกนี้ ฮันกยองไม่ได้แนะนำด้วยวิธีนี้ แต่แน่นอนสิ่งที่ซองมินกลัวก็คือ...การเลิกรา หลายครั้งข่าวออกมาบอกว่า คนนั้นของซองมินมีแฟนแล้วเป็นคนในวงการ ซองมินก็จะไม่ยอมรับทันที ไม่มีการโทรศัพท์ไปคุยให้รู้เรื่อง มีเพียงการเงียบงัน และปล่อยให้ค้างคา แต่เจ้าตัวก็เหมือนจะตายด้านไปเสียแล้ว...
“อยากรู้ไปทำไมวะ”
ฮันกยองเอ่ยถามหลังจากเล่าเรื่องทั้งหมดจนเสร็จ
“ก็ยัยนั่นพอคุยโทรศัพท์กับแฟนเสร็จ ก็พาลนิ่งใส่ทุกอย่างจนน่ารำคาญ”
“อ่อ ซองมินมีสองบุคลิกคนหนึ่งจะตั้งใจทำงานกับอีกคนจะขี้แกล้งไปหน่อย แยกออกไหม?”
“งั้นเหรอ? ฝันดีแล้วกันเฮีย”
คยูฮยอนเอ่ยลา ก่อนฮันกยองจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คยูฮยอนชะงัก ผู้เป็นน้องชายหันกลับไปมอง ผู้เป็นพี่อย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะรีบออกจากห้องนอนไปทันที
‘ เมื่อเย็นทำซองมินโมโหขนาดนั้น ไปจูบมันเข้าหรือไง ’
ไปที่ห้องของซองมิน ตอนแรกซองยุนกับฮยอกแจพากันเข้ามาเล่น แต่ตอนนี้ออกไปแล้ว ซองมินนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเย็น ก่อนจะได้ยินเสียงกุกกักทางหน้าต่าง ร่างสูงที่ดูไม่คุ้นตากำลังเคาะกระจก
ซองมินค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ก็พบว่าคนๆนั้นคือ โจวคยูฮยอน...
“มาทำไม”
ซองมินเอ่ยเบาๆผ่านกระจก รู้ว่าอากาศข้างนอกหนาวแต่ก็ปล่อยให้ร่างสูงยืนอยู่แบบนั้น
“มาขอโทษเรื่องเมื่อเย็น”
“เคาะประตูข้างหน้าไม่ได้หรือไง?”
ถามอย่างเอาเรื่องมือเล็กแนบลงกับกระจก
“ขอโทษ...ที่จูบนาย”
คยูฮยอนว่าอย่างไม่ตรงคำถามเท่าไหร่นักก่อนมือหนาของคยูฮยอนจะค่อยๆแนบตามลงมา ซองมินพิงศรีษะกับกระจกเบาๆซึ่งคยูฮยอนเองก็พิงลงมาเช่นกัน...
ย้อนกลับไปเมื่อเย็น
“โอ้ยนายจะพาฉันไปไหนอ่ะ ?”
“อยากไปเดินเล่นที่มยองดง”
“คนเยอะ เหนื่อย”
“งั้นฉันจะพานายขับรถเล่น”
คยูฮยอนว่าก่อนจะเปิดประตูให้ซองมินเข้าไปนั่งอย่างเจ้าหญิง ร่างเล็กเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนจะเข้าไปนั่ง คยูฮยอนนั่งประจำคนขับ ซองมินปล่อยให้ใบหน้าปะทะกับลมเย็นๆเผื่อจะลืมเรื่องร้ายๆได้บ้าง
“ซองมิน ถ้าอึดอัดอยากร้องไห้ฉันอนุญาตให้ทำได้”
“นายต้องล้อฉันแหงๆ”
ว่าก่อนน้ำตาจะพาลไหล ออกมาทันที ร่างเล็กร้องไห้ออกมาเสียงดังจนคยูฮยอนเองก็อดตกใจไม่ได้ มือหนาเอื้อมไปกุมมือนุ่มของซองมินไว้ แล้วเค้าก็กำลังตระหนักได้แล้วว่าซองมินน่าทะนุถนอมเพียงใด
“ซองมิน ตะโกนสิ”
คยูฮยอนว่าพร้อมๆกับกำลังตะโกน ซองมินเบิกตากว้าง ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากแดงกำลังตะโกนอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ไอ้บ้าโจวคยูฮยอน! ไอ้แมงมุมตูดบาน แกว่าฉันนมหญ่ายยยย!”
“ก็เธอมันนมใหญ่ ฮ่าๆ”
คยูฮยอนไม่ได้ตะโกนแต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นแทน ก่อนคยูฮยอนจะวนรถมายังใต้สะพานแห่งหนึ่ง ร่างสูงปรับเบาะลงก่อนจะถอดแว่นกันแดดออก
“คยูฮยอนผู้ยิ่งใหญ่ เคยจริงจังกับใครซักคนไหม?”
“ก็เคย...คิด”
เว้นไปนานกว่าจะต่อ คำตอบที่ได้ทำให้ซองมินแอบแป้วนิดหน่อย
“มีคนเคยบอกกับฉันด้วยคำพูดโคตรน้ำเน่าว่า เค้าจะไม่ปล่อยมือฉัน ฉันจะเป็นคนแรกที่จริงจัง ให้ฉันเชื่อใจเค้า เชื่อในสิ่งที่เค้าพูด...แล้วที่สุดแล้ว ตอนนี้มันเท่ากับศูนย์ เท่าเดิมเหมือนตอนเราไม่ได้รู้จักกัน หรือความจริงแล้วเราอาจจะรู้จักกันแค่ศูนย์...”
ว่ายิ้มๆทั้งๆที่ไม่ได้มีน้ำตา ซองมินพูดไปเรื่อยเปื่อยในขณะที่ตัวเองก็ลงจากรถมาตั้งกล้องถ่ายภาพ ซองมินคิดว่าอย่างน้อยตัวเค้าเองน่าจะโล่งใจขึ้นมาบ้าง ก่อนคยูฮยอนจะเดินลงมาด้วยกัน
“ฉันไม่เคยได้รับความรักที่จริงใจเลยซองมิน...สิ่งที่ฉันได้คือความคาดหวัง พวกนั้นคาดหวังให้ฉันจริงจังกับเขาเพราะฉันหน้าตาดี บ้านรวย เรียนเก่งและรักครอบครัว”
“นายคงจะว่าฉันก็คงเป็นแบบนั้นสินะ...แต่ที่นายหมายถึงนายกำลังบอกว่าพวกเค้าทำเหมือนจะจับนาย”
“ใช่ เว้นนายแล้วกันซองมินถึงนายจะคาดหวังแต่นั่นคือความรักไม่ใช่ความโลภ”
“ขอบใจถ่ายรูปกันเถอะ แม้นายจะทำให้ฉันดีขึ้นเยอะแล้ว”
ซองมินว่าก่อนจะตั้งเป็นโหมดต่อเนื่อง พวกเค้าถ่ายรูปเล่นกันไปจนกระทั่ง ซองมินเองก็ลืมไปว่าตัวเค้าตั้งถ่ายอัตโนมัติไปเรื่อยๆไม่ได้สั่งหยุด จู่ๆคยูฮยอนที่หยอกซองมินเล่นอยู่ ก็ค่อยๆกอบแก้มขาวๆของซองมิน
มือเย็นๆนั่นทำให้ซองมินต้องยกมือตัวเองขึ้นไปแตะมือของคยูฮยอน ก่อนจะพยายามจะแกะออก รอยยิ้มหวานที่มีบนใบสวยหน้าค่อยๆจางหาย เมื่อริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาเบาๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงและในที่สุดซองมินก็เผลอไผลให้ลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจโพรงปากหวานข้างในและสิ่งที่ดูเหมือนแย่ที่สุดเลยก็คือ ซองมินเองก็จูบตอบคยูฮยอนเช่นกัน
คยูฮยอนไม่มีเหตุผลกับเรื่องแบบนี้ แต่ถ้าตอนนั้นเค้าต้องหาเหตุผลมาอ้างซองมิน คงจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจาก เค้าชอบรอยยิ้มหวานๆของซองมินมากกว่าซองมินจอมแขวะหรือว่าซองมินหน้านิ่งนั่น...
“...นาย..ฉันจะบอกบอส”
“ฉันไม่ได้บอกว่ากลัวเฮีย”
ซองมินก้มหน้าลงก่อนจะแสยะยิ้มเบาๆ คยูฮยอนยังไม่ยอมปล่อยมือหนาที่กำลังกอบกุมแก้มขาวซึ่งขึ้นสีแดงระเรื่ออยู่ ก่อนจะค่อยๆเชยใบหน้าของซองมินขึ้น จรดหน้าผากตัวเองลงกับหน้าผากของซองมิน
“จะโกรธฉันก็ได้นะ ฉันแค่อยากให้นายรู้สึกดี”
“บ้าน่า”
ซองมินว่าพร้อมถอนหายใจพรืดใหญ่ มือขาวดันคยูฮยอนออก ก่อนจะเดินกลับไปยังกล้องที่ตั้งอยู่ก็พบว่ามันแบตหมดซองมินเก็บมันอย่างไม่สนใจ ในขณะที่คยูฮยอนเองก็เดินกลับมาพร้อมทำท่าจะกลับแล้วเช่นกัน...
“นายมันบ้าโจวคยูฮยอน”
ซองมินเอ่ยเบาๆก่อนจะประทับริมฝีปากตัวเองลงบนตำแหน่งแก้มข้างซ้ายของคยูฮยอนผ่านทางกระจก ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ทว่าซองมินก็ตวัดผ้าม่านปิดเป็นเชิงไล่คยูฮยอนทันที จวบกับที่ฮันกยองมาเคาะประตูห้องนอน ซองมินเลยตะโกนออกไปเบาๆเพื่อไล่คยูฮยอนอีกครั้ง
“พี่นายมา ไปได้แล้วไป!”
ฮันกยองยังคงเคาะประตูห้องนอนรัวตามประสาคนขี้เล่น
“มีอะไร?”
“คยูฮยอนไม่ได้อยู่ในห้อง ฮยอกแจก็เหมือนกัน”
“สงสัยไปนอนด้วยกันล่ะมั้ง”
ซองมินว่าทีเล่นทีจริง ก่อนฮันกยองจะเขกหัวทุยนั่นแล้วถือวิสาสะเข้าไปนั่งในห้องนอนของซองมินและเปิดประเด็นที่อยากรู้แต่อีกคนไม่อยากได้ยินขึ้นมาด้วยสีหน้าสบายใจแบบเนิบๆทันที
“เรื่องยงฮวาสินะ วันนี้”
“...”
“ซองมิน ตัดบทละครนำเน่านี้ได้แล้วนะ แล้วก็ขอโทษแทนคยูฮยอนด้วยที่มัน...”
“เออช่างหัวน้องนาย! แล้วทุกวันนี้ฉันไม่ได้ตัดหรือไงล่ะ?”
“หนีต่างหาก แล้วพรุ่งนี้ไปเคลียร์งานด้วยล่ะ พอเที่ยงแล้วเจอกันที่สวนสนุกแล้วกัน”
“ฉันกับน้องนายอ่ะนะ”
“เออ จะไปรับชินบินแล้วจะพาไปเที่ยวด้วย”
ฮันกยองว่าก่อนจะเดินออกจากห้องนอนซองมิน แม้ว่าซองมินจะยังไม่เข้าใจเท่าไหร่ก็ตามที่คยูฮยอนต้องแบกตูดหนักๆมาขอโทษเค้าโดยการปีนรั้วระเบียงมา แต่ทว่ามันก็กลับทำให้เค้าใจเต้นแปลกๆ...และเค้าเองก็ไม่ได้บอกว่าโกรธคยูฮยอน
ที่ทำอารมณ์เสียใส่ เพราะไม่รุ้ว่าจะทำตัวแบบไหนต่างหากล่ะ...
ซองมินดูให้แน่ใจว่าฮันกยองไปแล้วก่อนจะเปิดผ้าม่านออก พบว่าคยูฮยอนได้กลับไปแล้ว เหลือเพียงประโยคที่คยูฮยอนเขียนไว้จางๆที่แผ่นกระจก ซองมินได้แต่ภาวนาว่าเค้าจะอ่านออกทั้งหมดหลังจากเป่าลมใส่แล้ว...
‘ 미안해’
qqqqtunn’
พรุ่งนี้เปิดเทอม โย่วววววววววว !
TT ต่อจากนี้จะอัพโครตช้าเหมือนเดิม = w =’’’
ขอความกรุณาติดตามด้วยนะคะ ยังไงก็จะรีบเอา
เอสเอฟมาลงรอนะคะ
กรั่กๆ บอกตามตรงว่าตอนนี้ขี้เกียจขั้นรุนแรง TT
ความคิดเห็น