ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic:hanhyuk.kyumin,,‘Oh! my dad,,I wanna mama★;

    ลำดับตอนที่ #15 : ★;7# ก่อนกลับบ้าน

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 602
      1
      25 ต.ค. 53

     

    }

     

    { 7,ก่อนกลับบ้าน}}

     

    เฮียขอคุยอะไรหน่อยสิ

    อะไรล่ะ?

    ...หมอนั่นมีแฟนแล้วสินะ

    เฮ้ย! อยากรู้ไปทำไมวะ

     

     

     

    ฮันกยองที่ตอนแรกแค่นอนดูทีวีเล่นอยู่บนเตียงถึงกับลุกพรวดขึ้นมามองหน้าน้องชายแท้ๆของตัวเอง ซึ่งดูเหมือนกำลังทำสีหน้าคิดไม่ตกอย่างไงอย่างนั้น ฮันกยองหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ

     

     

     

    อยากรู้ก็จะบอกให้แล้วกัน...

    ...

     

     

     

    ฮันกยองเล่าคร่าวๆให้คยูฮยอนฟังเพราะซองมินเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง โดยแม้จะคร่าวๆแต่คยูฮยอนเองก็ตั้งใจฟังเสียเหลือเกิน

     

    ซองมินตอนที่จบจากมหาลัยใหม่ๆแล้ว ทางบริษัทของฮันกยองก็จัดการจองตัวไว้เป็นที่เรียบร้อย ตอนนั้นและนี้ซองมินมีคนในบริษัทปลื้มเยอะมาก เรียกได้ว่าป๊อปปูลาร์สุดๆ ทั้งการทำงานหน้าตาและนิสัย ซึ่งนิสัยที่แท้จริงซึ่งแสดงให้ฮันกยองเห็นเพียงคนเดียว

     

    ซองมินคบกับแฟนคนเก่าอยู่แรกๆมื้อเที่ยงพวกเค้าก็ไปทานด้วยกันแต่พอมาพักหลังๆ ฮันกยองเองก็รู้สึกได้ว่าหลายอย่างเปลี่ยนไป ซองมินแอบซึมๆไปบ้าง หลายวันกว่าจะยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฮันกยองฟัง เพราะซองมินสนิทกับฮันกยองมาก

     

    ฮันกยองคอยช่วยเหลือซองมินเรียกว่าในทุกด้านเลยก็ว่าได้ เรื่องทั้งหมดเลยก็คือ ซองมินคบกับนักร้องดังอยู่คนหนึ่งและมันก็เหมือนละครน้ำเน่าที่ต้องปกปิดความลับทั้งหมด เวลาที่เคยมีก็ไม่เหมือนเก่าเมจเสจหรือสายโทรเข้าก็ห่างหายไป ซองมินมองตลอดว่ามันน้ำเน่า ตัวเองไม่สามารถผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้เหมือนนางเอกในนิยาย

     

    เค้ามีเพียงทางเดียวที่ทำได้และไม่เจ็บปวด ห่างจากความวุ่นวายทั้งหมดนั่นก็คือ...หายไป จากปัญหาพวกนี้ ฮันกยองไม่ได้แนะนำด้วยวิธีนี้ แต่แน่นอนสิ่งที่ซองมินกลัวก็คือ...การเลิกรา หลายครั้งข่าวออกมาบอกว่า คนนั้นของซองมินมีแฟนแล้วเป็นคนในวงการ ซองมินก็จะไม่ยอมรับทันที ไม่มีการโทรศัพท์ไปคุยให้รู้เรื่อง มีเพียงการเงียบงัน และปล่อยให้ค้างคา แต่เจ้าตัวก็เหมือนจะตายด้านไปเสียแล้ว...

     

     

     

    อยากรู้ไปทำไมวะ

    ฮันกยองเอ่ยถามหลังจากเล่าเรื่องทั้งหมดจนเสร็จ

    ก็ยัยนั่นพอคุยโทรศัพท์กับแฟนเสร็จ ก็พาลนิ่งใส่ทุกอย่างจนน่ารำคาญ

    อ่อ ซองมินมีสองบุคลิกคนหนึ่งจะตั้งใจทำงานกับอีกคนจะขี้แกล้งไปหน่อย แยกออกไหม?

    งั้นเหรอ? ฝันดีแล้วกันเฮีย

     

     

     

    คยูฮยอนเอ่ยลา ก่อนฮันกยองจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คยูฮยอนชะงัก ผู้เป็นน้องชายหันกลับไปมอง ผู้เป็นพี่อย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะรีบออกจากห้องนอนไปทันที

     

    เมื่อเย็นทำซองมินโมโหขนาดนั้น ไปจูบมันเข้าหรือไง

     

    ไปที่ห้องของซองมิน ตอนแรกซองยุนกับฮยอกแจพากันเข้ามาเล่น แต่ตอนนี้ออกไปแล้ว ซองมินนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเย็น ก่อนจะได้ยินเสียงกุกกักทางหน้าต่าง ร่างสูงที่ดูไม่คุ้นตากำลังเคาะกระจก

     

    ซองมินค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ก็พบว่าคนๆนั้นคือ โจวคยูฮยอน...

     

     

     

    มาทำไม

    ซองมินเอ่ยเบาๆผ่านกระจก รู้ว่าอากาศข้างนอกหนาวแต่ก็ปล่อยให้ร่างสูงยืนอยู่แบบนั้น

    มาขอโทษเรื่องเมื่อเย็น

    เคาะประตูข้างหน้าไม่ได้หรือไง?

    ถามอย่างเอาเรื่องมือเล็กแนบลงกับกระจก

    ขอโทษ...ที่จูบนาย

     

     

     

    คยูฮยอนว่าอย่างไม่ตรงคำถามเท่าไหร่นักก่อนมือหนาของคยูฮยอนจะค่อยๆแนบตามลงมา ซองมินพิงศรีษะกับกระจกเบาๆซึ่งคยูฮยอนเองก็พิงลงมาเช่นกัน...

     

     

     

    ย้อนกลับไปเมื่อเย็น

     

    โอ้ยนายจะพาฉันไปไหนอ่ะ ?

    อยากไปเดินเล่นที่มยองดง

    คนเยอะ เหนื่อย

    งั้นฉันจะพานายขับรถเล่น

     

     

     

    คยูฮยอนว่าก่อนจะเปิดประตูให้ซองมินเข้าไปนั่งอย่างเจ้าหญิง ร่างเล็กเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนจะเข้าไปนั่ง คยูฮยอนนั่งประจำคนขับ ซองมินปล่อยให้ใบหน้าปะทะกับลมเย็นๆเผื่อจะลืมเรื่องร้ายๆได้บ้าง

     

     

     

    ซองมิน ถ้าอึดอัดอยากร้องไห้ฉันอนุญาตให้ทำได้

    นายต้องล้อฉันแหงๆ

     

     

     

    ว่าก่อนน้ำตาจะพาลไหล ออกมาทันที ร่างเล็กร้องไห้ออกมาเสียงดังจนคยูฮยอนเองก็อดตกใจไม่ได้ มือหนาเอื้อมไปกุมมือนุ่มของซองมินไว้ แล้วเค้าก็กำลังตระหนักได้แล้วว่าซองมินน่าทะนุถนอมเพียงใด

     

     

     

    ซองมิน ตะโกนสิ

     

     

     

    คยูฮยอนว่าพร้อมๆกับกำลังตะโกน ซองมินเบิกตากว้าง ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากแดงกำลังตะโกนอย่างเอาเป็นเอาตาย

     

     

     

    ไอ้บ้าโจวคยูฮยอน! ไอ้แมงมุมตูดบาน แกว่าฉันนมหญ่ายยยย!”

    ก็เธอมันนมใหญ่ ฮ่าๆ

     

     

     

    คยูฮยอนไม่ได้ตะโกนแต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นแทน ก่อนคยูฮยอนจะวนรถมายังใต้สะพานแห่งหนึ่ง ร่างสูงปรับเบาะลงก่อนจะถอดแว่นกันแดดออก

     

     

     

    คยูฮยอนผู้ยิ่งใหญ่ เคยจริงจังกับใครซักคนไหม?

    ก็เคย...คิด

    เว้นไปนานกว่าจะต่อ คำตอบที่ได้ทำให้ซองมินแอบแป้วนิดหน่อย

    มีคนเคยบอกกับฉันด้วยคำพูดโคตรน้ำเน่าว่า เค้าจะไม่ปล่อยมือฉัน ฉันจะเป็นคนแรกที่จริงจัง ให้ฉันเชื่อใจเค้า เชื่อในสิ่งที่เค้าพูด...แล้วที่สุดแล้ว ตอนนี้มันเท่ากับศูนย์ เท่าเดิมเหมือนตอนเราไม่ได้รู้จักกัน หรือความจริงแล้วเราอาจจะรู้จักกันแค่ศูนย์...

     

     

     

    ว่ายิ้มๆทั้งๆที่ไม่ได้มีน้ำตา ซองมินพูดไปเรื่อยเปื่อยในขณะที่ตัวเองก็ลงจากรถมาตั้งกล้องถ่ายภาพ ซองมินคิดว่าอย่างน้อยตัวเค้าเองน่าจะโล่งใจขึ้นมาบ้าง ก่อนคยูฮยอนจะเดินลงมาด้วยกัน

     

     

     

    ฉันไม่เคยได้รับความรักที่จริงใจเลยซองมิน...สิ่งที่ฉันได้คือความคาดหวัง พวกนั้นคาดหวังให้ฉันจริงจังกับเขาเพราะฉันหน้าตาดี บ้านรวย เรียนเก่งและรักครอบครัว

    นายคงจะว่าฉันก็คงเป็นแบบนั้นสินะ...แต่ที่นายหมายถึงนายกำลังบอกว่าพวกเค้าทำเหมือนจะจับนาย

    ใช่ เว้นนายแล้วกันซองมินถึงนายจะคาดหวังแต่นั่นคือความรักไม่ใช่ความโลภ

    ขอบใจถ่ายรูปกันเถอะ แม้นายจะทำให้ฉันดีขึ้นเยอะแล้ว

     

     

     

    ซองมินว่าก่อนจะตั้งเป็นโหมดต่อเนื่อง พวกเค้าถ่ายรูปเล่นกันไปจนกระทั่ง ซองมินเองก็ลืมไปว่าตัวเค้าตั้งถ่ายอัตโนมัติไปเรื่อยๆไม่ได้สั่งหยุด จู่ๆคยูฮยอนที่หยอกซองมินเล่นอยู่ ก็ค่อยๆกอบแก้มขาวๆของซองมิน

     

    มือเย็นๆนั่นทำให้ซองมินต้องยกมือตัวเองขึ้นไปแตะมือของคยูฮยอน ก่อนจะพยายามจะแกะออก รอยยิ้มหวานที่มีบนใบสวยหน้าค่อยๆจางหาย เมื่อริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาเบาๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงและในที่สุดซองมินก็เผลอไผลให้ลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจโพรงปากหวานข้างในและสิ่งที่ดูเหมือนแย่ที่สุดเลยก็คือ ซองมินเองก็จูบตอบคยูฮยอนเช่นกัน

     

    คยูฮยอนไม่มีเหตุผลกับเรื่องแบบนี้ แต่ถ้าตอนนั้นเค้าต้องหาเหตุผลมาอ้างซองมิน คงจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจาก เค้าชอบรอยยิ้มหวานๆของซองมินมากกว่าซองมินจอมแขวะหรือว่าซองมินหน้านิ่งนั่น...

     

     

     

    ...นาย..ฉันจะบอกบอส

    ฉันไม่ได้บอกว่ากลัวเฮีย

     

     

     

    ซองมินก้มหน้าลงก่อนจะแสยะยิ้มเบาๆ คยูฮยอนยังไม่ยอมปล่อยมือหนาที่กำลังกอบกุมแก้มขาวซึ่งขึ้นสีแดงระเรื่ออยู่ ก่อนจะค่อยๆเชยใบหน้าของซองมินขึ้น จรดหน้าผากตัวเองลงกับหน้าผากของซองมิน

     

     

     

    จะโกรธฉันก็ได้นะ ฉันแค่อยากให้นายรู้สึกดี

    บ้าน่า

     

     

     

    ซองมินว่าพร้อมถอนหายใจพรืดใหญ่ มือขาวดันคยูฮยอนออก ก่อนจะเดินกลับไปยังกล้องที่ตั้งอยู่ก็พบว่ามันแบตหมดซองมินเก็บมันอย่างไม่สนใจ ในขณะที่คยูฮยอนเองก็เดินกลับมาพร้อมทำท่าจะกลับแล้วเช่นกัน...

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    นายมันบ้าโจวคยูฮยอน

     

     

     

    ซองมินเอ่ยเบาๆก่อนจะประทับริมฝีปากตัวเองลงบนตำแหน่งแก้มข้างซ้ายของคยูฮยอนผ่านทางกระจก ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ทว่าซองมินก็ตวัดผ้าม่านปิดเป็นเชิงไล่คยูฮยอนทันที จวบกับที่ฮันกยองมาเคาะประตูห้องนอน ซองมินเลยตะโกนออกไปเบาๆเพื่อไล่คยูฮยอนอีกครั้ง

     

     

     

    พี่นายมา ไปได้แล้วไป!”

    ฮันกยองยังคงเคาะประตูห้องนอนรัวตามประสาคนขี้เล่น

    มีอะไร?

    คยูฮยอนไม่ได้อยู่ในห้อง ฮยอกแจก็เหมือนกัน

    สงสัยไปนอนด้วยกันล่ะมั้ง

     

     

     

    ซองมินว่าทีเล่นทีจริง ก่อนฮันกยองจะเขกหัวทุยนั่นแล้วถือวิสาสะเข้าไปนั่งในห้องนอนของซองมินและเปิดประเด็นที่อยากรู้แต่อีกคนไม่อยากได้ยินขึ้นมาด้วยสีหน้าสบายใจแบบเนิบๆทันที

     

     

     

    เรื่องยงฮวาสินะ วันนี้

    ...

    ซองมิน ตัดบทละครนำเน่านี้ได้แล้วนะ แล้วก็ขอโทษแทนคยูฮยอนด้วยที่มัน...

    เออช่างหัวน้องนาย! แล้วทุกวันนี้ฉันไม่ได้ตัดหรือไงล่ะ?

    หนีต่างหาก แล้วพรุ่งนี้ไปเคลียร์งานด้วยล่ะ พอเที่ยงแล้วเจอกันที่สวนสนุกแล้วกัน

    ฉันกับน้องนายอ่ะนะ

    เออ จะไปรับชินบินแล้วจะพาไปเที่ยวด้วย

     

     

     

    ฮันกยองว่าก่อนจะเดินออกจากห้องนอนซองมิน แม้ว่าซองมินจะยังไม่เข้าใจเท่าไหร่ก็ตามที่คยูฮยอนต้องแบกตูดหนักๆมาขอโทษเค้าโดยการปีนรั้วระเบียงมา แต่ทว่ามันก็กลับทำให้เค้าใจเต้นแปลกๆ...และเค้าเองก็ไม่ได้บอกว่าโกรธคยูฮยอน

     

    ที่ทำอารมณ์เสียใส่ เพราะไม่รุ้ว่าจะทำตัวแบบไหนต่างหากล่ะ...

     

    ซองมินดูให้แน่ใจว่าฮันกยองไปแล้วก่อนจะเปิดผ้าม่านออก พบว่าคยูฮยอนได้กลับไปแล้ว เหลือเพียงประโยคที่คยูฮยอนเขียนไว้จางๆที่แผ่นกระจก ซองมินได้แต่ภาวนาว่าเค้าจะอ่านออกทั้งหมดหลังจากเป่าลมใส่แล้ว...

     

     

    안해











     

    qqqqtunn

     โย่ว รีดเดอร์ ไรท์เตอร์คัมแบ็ก!!

    พรุ่งนี้เปิดเทอม โย่วววววววววว !

     TT ต่อจากนี้จะอัพโครตช้าเหมือนเดิม = w =’’’

    ขอความกรุณาติดตามด้วยนะคะ ยังไงก็จะรีบเอา

    เอสเอฟมาลงรอนะคะ

    กรั่กๆ บอกตามตรงว่าตอนนี้ขี้เกียจขั้นรุนแรง TT



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×