คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : × SF # Let's not
나 같은 사람 사랑하지 말고
อย่ารักคนอย่างฉันอีกเลย
다신 그리워할 사람 만들지 말고
อย่าทำเป็นว่าคิดถึงกันอีกต่อไป
너만 바라보고 너 아님 안 돼서
เลือกไปพบกับคนที่รอคอยและเฝ้ามองเพียงแค่เธอ
하루도 못 버틸 만큼 사랑해주는 사람 만나 제발
ได้โปรดไปหาคนที่รักเธอจนไม่อาจขาดเธอได้แม้เพียงวันเดียว
넌 아파 날 잡으려 하지만
ถึงเธอจะเจ็บปวดเมื่อตามหาฉัน แต่ ...
평생 내 곁엔 행복해질 자신 없는 비겁한 여자야
เธอก็เป็นผู้หญิงขี้ขลาดที่ไม่มั่นใจว่าจะมีความสุขไปได้ทั้งชีวิตถ้าอยู่ข้างฉัน
3 วันที่ฮยอกแจไม่ยอมแตะอะไรเลย
ซองมินและซีวอนพยายามเหลือเกินที่จะให้ฮยอกแจกินอะไรตั้งแต่ฮันกยองจากไป แบบไม่มีเหตุผลเลยซักนิด ฮยอกแจเอาแต่นั่งนิ่งๆและอาบน้ำ ถึงเวลาก็มองโทรศัพท์แล้วนอน ไม่มีใครเลยที่อยู่ในสายตาของฮยอกแจ
จนกระทั่งซีวอนและซองมินพยายามติดต่อฮันกยอง แต่เมื่อซีวอนโทร.ไปสิ่งที่ได้กลับมาคือการตัดสายใส่ กับซองมินแล้วฮันกยองจะไม่รับสาย และคราวนี้ซองมินก็ตัดสินใจใช้เบอร์แฟนหนุ่มโทร.ไปแล้วมันก็ได้ผลแม้ว่าฮันกยองจะไม่ยอมพูดอะไรเลยก็ตาม
[…]
“ส่งข้อความหาฮยอกแจหน่อย...บอกว่าสบายดีหรือไม่เป็นอะไรก็ได้ หมอนั่นจะได้ยอมทานข้าว”
[…]
“ฉันไม่รู้ว่าพี่จากมันไปเพราะอะไรแต่ ฉันจะพามันไปสวนสนุก พี่ช่วยบอกมันหน่อยยังไงก็ได้เถอะ”
[…]
“พี่...ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถดูแล อีฮยอกแจได้ดีเท่าหานเกิงแล้วนะ”
ซองมินตัดสายทันทีที่พูดจบ ก่อนจะมองปฏิกิริยาของฮยอกแจ ที่นั่งมองโทรศัพท์ของตัวเอง ปกติแล้วคนอกหักเค้าจะร้องไห้กันแต่ในกรณีฮยอกแจเป็นศูนย์ เพราะหมอนี่ใบ้กินเลยทีเดียว ไม่ยอมพูดแทบจะไม่อ้าปากเลยด้วยซ้ำไปนอกจากแปรงฟัน
เมื่อถึงมื้อเย็น ซองมินลงครัวอีกครั้งและพยายามทำอะไรที่เจ้าตัวชอบกิน ทุกสิ่งทุกอย่างมันได้ผลฮยอกแจยอมแตะสำรับอาหารบ้าง แต่ไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรเลย จนกระทั่งวันทั้งวันผ่านไปและซองมินก็ต้องมาดูแลฮยอกแจอีกเช่นเคย
แม้ว่าวันนี้จะได้ออกมาเดินเล่นกับคยูฮยอนก่อนก็เถอะ...
“ซองมินซื้ออะไรเข้าไปหน่อยไหม?”
“ไม่ล่ะ คยูฮยอนจะขึ้นไปก็ได้ล่ะแต่ฮยอกแจคงรู้สึกแย่ถ้าเห็นฉันกับนาย…”
“ผมรู้ และถ้าผมจะพูดอะไรซองมินจะโกรธไหม?”
ซองมินมองหน้าคยูฮยอนก่อนจะอมยิ้มแล้วส่ายหัวตามแบบฉบับ
“ซีวอนชอบฮยอกแจ...”
“คยูฮยอน!”
ซองมินตวาดแต่นั่นก็ทำให้คยูฮยอนไม่ได้พูดอะไรอีก จนซองมินใจเย็นลงและรู้ว่าคนรักเป็นฝ่ายที่ควรจะงอนเองเสียมากกว่า
“ขอโทษ...”
“ถึงไม่พูดแต่ไอ้โง่ที่ไหนก็ดูออก จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นถ้าวันนั้นผมไม่ได้ยินเรื่องแบบนั้น”
“คยูฮยอนรู้จักสองคนนั้นด้วยเหรอ?”
“เปล่าหรอกแค่จะแวะซื้อดอกไม้ให้ซองมิน แล้วได้ยิน...แล้วก็เห็นฮยอกแจ”
‘ฮันกยอง นายจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่?’
‘ทำอะไร?’
‘ทำตัวไร้ค่า สำหรับฮยอกแจไง’
‘…’
‘นายน่ะ ไม่เคยเลยซักครั้งที่จะดูแลเค้าได้’
‘…’
‘นายน่ะ ไม่เคยเลยที่จะอยู่ข้างฮยอกแจยามมีภัย ยามเจ็บป่วย’
‘นายอยากให้ฉันไปใช่ไหม?’
‘ถ้าให้คนขี้ขลาดอย่างนาย ต้องมาดูแลคนที่ฉันรัก ฉันยอมไม่ได้...’
“ฮยอกแจไม่เอาน่าอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ่”
“นั่นสิฮยอกแจ มันไม่สนุกเหรอไง?”
ฮยอกแจที่ยอมมาสวนสนุกกับซองมินและซีวอน เอาแต่ไม่พูดไม่จาและไม่ยอมขึ้นเครื่องเล่นอีกต่างหาก คนตรงหน้านี้กำลังจะทำให้ซองมินและซีวอนบ้า!
“ฮยอกแจ ฉันว่านายเลิกมองโทรศัพท์ได้แล้วนะ!”
“เอามานี่เลย ทำไมมันมีอะไรนักหนา”
ซีวอนตวาดใส่ฮยอกแจ ในมือโดนร่างสูงกระชากโทรศัพท์เครื่องสวยไปแล้ว ฮยอกแจมองซีวอนนิ่งในขณะที่อีกคนเอาแต่อารมณ์โมโห ฮยอกแจเอี้ยวตัวกลับอย่างไม่สนใจและไม่เอ่ยคำพูดใดออกมา ซองมินมองหน้าเพื่อนรักอย่างไม่สบอารมณ์นัก
ก่อนจะค่อยๆนั่งลงยังม้านั่งและลอบมองซีวอนที่เอาแต่ดูโทรศัพท์ฮยอกแจอย่างเอาเป็นเอาตาย ในขณะที่เจ้าของเดินออกจากสวนสนุกไปเสียแล้ว
“ถ้านายรักเค้า ทำไมถึงทำแบบนี้...”
“พูดเรื่องอะไรน่ะซองมิน??”
ซีวอนทำเฉไฉแต่ท่าทางไปถึงไหนแล้ว
“หัวใจฮยอกแจ หัวใจของฮยอกแจไม่ได้มีไว้สำหรับนายซีวอน”
“...”
“หัวใจของฮยอกแจมีแต่ฮันกยองและจะรักได้เพียงฮันกยองเท่านั้น! ถ้านายจะทำอะไรสกปรกเพื่อคนที่นายรัก อย่างน้อยๆให้เค้ารักนายซักนิดก็ยังดี”
“อะไรกันนายพูดเรื่องอะไรน่ะ”
ซีวอนยังคงหลอกตัวเองต่อไปแบบนั้น
“อย่าใช้วิธีหยาบคาย ที่ทำให้ฮันกยองไม่เห็นคุณค่าของความรักที่เค้ามีให้ฮยอกแจ อย่าใช้ช่วงเวลาอ่อนแอทำเรื่องแบบนั้น”
“นายจะมารู้ดีกว่าฉันได้ยังไง จะมารู้ดีกว่าหัวใจฮยอกแจได้ยังไงอีซองมิน!”
“ไอ้โง่ที่ไหนก็ดูออกว่าฮยอกแจรักเพียงแค่ฮันกยอง...!”
ซองมินเอ่ยทิ้งไว้ ก่อนจะเดินจากเพื่อนรักของตัวเองไป แม้ในใจจะฉุนเฉียวแทนที่เพิ่งจะหูตาสว่างสำหรับเรื่องนี้ แม้เค้าจะช่วยพูดให้ซีวอนคิดได้ เค้าก็หวังว่าวันนี้ฮันกยองจะมา เพราะเค้าเมจเสจไปบอกฮันกยองไว้แล้ว...
ไปให้ฮยอกแจเห็นหน้าคนที่รักที่สุดเป็นครั้งสุดท้ายหน่อยก็ยังดี…
ฮยอกแจที่เดินเอื่อยๆมาจนถึงสวนสาธารณะในสวนสนุก ก็ต้องหยุดกึกเพียงเพราะรูปร่างสูงโปร่งของใครบางคนที่เค้าดูแล้วมันสะดุดตา ร่างสูงที่เอาแต่กดโทรศัพท์แบบไม่ได้สนใจคนรอบข้างนั่น ยิ่งทำให้ฮยอกแจ สาวเท้าเข้าไปใกล้ๆ...
มือเรียวสะกิดแผ่นหลังกว้างเบาๆ...
อยากจะกอดแต่ก็คงทำไมได้
จนกระทั่งคนตัวสูงหันหน้ามาและทำสีหน้าตกใจอย่างถึงที่สุด...
“อะ อ้าวฮยอกแจเป็นยังไงบ้างล่ะ?”
“...”
“พี่ไม่คิดว่านายจะมาวันนี้ พี่แค่มาเดินเล่นแล้วก็จะกลับน่ะ”
“…”
“พี่ว่าอากาศมันไม่ดีเลย พี่กลับก่อนนะ”
“คิดถึง...”
ฮยอกแจเอ่ยพูดเบาๆ แม้จะรู้ว่าฮันกยองที่เดินไปจะไม่ได้ยิน แต่กระนั้นร่างสูงก็หยุดชะงัก ก่อนจะหันกลับมาหาคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้านิ่ง มือเรียวของฮยอกแจกำเข้าหากันแน่เสียจนน่ากลัว
“ฮยอกแจ ถ้าพี่จะขอ...”
ยังไม่ทันที่ฮันกยองจะได้พูดจบฮยอกแจก็โผเข้าหาฮันกยองทันที มือเรียวโอบกอดฮันกยองแน่น แน่นมาก...
ฮันกยองรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่แผ่นอก ก่อนจะผละฮยอกแจออกเบาๆ มองใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาอย่างตกใจ...
“ถ้าพี่จะเดินหนีฉันไปอีกรอบสอง ฉันจะไม่ยอม ไม่ว่าพี่จะผลักไสฉันขนาดไหนก็ไม่ยอมอีกแล้ว ไม่ยอมให้พี่เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ยอมให้พี่ไม่มีเหตุผล พี่จะทิ้งฉันไปทำไม? พี่จะเลิกกับฉันทำไม พี่น่ะทำให้ฉันเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าโดนหนามของกุหลาบทิ่มที่มืออีก
พี่ทำให้คนที่ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นอย่างฉันร้องไห้ สะใจแล้วเหรอ? โยนฉันให้ซีวอนสะใจแล้วใช่ไหม? ทำไมต้องส่งซีวอนมาดูแลฉันทั้งๆที่ฉันเองต้องการแค่พี่!!”
ฮยอกแจตวาดทั้งน้ำตา น้ำตาที่ฮันกยองไม่เคยได้เห็นเลยจากดอกไม้ผู้แสนงาม มือหนาประคองใบหน้าหวานช้าๆ ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาให้ จูบซับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดนั่น
“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย เชื่อพี่สิ ว่านายจะไม่ร้องไห้เพราะพี่อีก...”
“ฮึกๆ...”
“ซีวอนจะไม่ทำให้นายร้องไห้ อย่างแน่นอน”
언젠가 우리 헤어짐을 후회한대도
ไม่ว่าความเสียใจหลังจากการจากลาจะเดินทางมาถึงเมื่อไร
이별 밖에는 난 해줄게 없어
แต่ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากเดินจากไป
지난 시간을 세며 아파 울지 말고
อย่าร้องไห้ให้กับวันเวลาที่ผ่านพ้น
지난 바보 같은 사랑 그리워 말고
อย่าคิดถึงความรักงี่เง่าที่ผ่านเลย
행복하기를 두 번 다시는 마주치지 말자
เพื่อให้เธอมีความสุขได้อีกครั้ง... เราอย่าเจอกันอีกเลย
“เราอย่าเจอกันอีกเลย ฮยอกแจ”
“...”
“ต่อไปนี้ในชีวิตพวกนายจะไม่มีหานเกิง คอยวุ่นวายอีกแล้ว”
“...อย่า”
“มันงี่เง่าฮยอกแจ ความรักของเรามันงี่เง่า มันไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด...”
“…กลับมาเถอะนะ”
“ฉันไม่สามารถรักนายได้อีกแล้วฮยอกแจ ฉันไม่มีสิทธิ์...”
“ได้โปรด...”
ประโยคพวกนั้นยังคงดังก้องในใจผมเสมอ จวบจนวันนี้ที่เหมือนเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต ผมยังคงนั่งอยู่ในร้านกับดอกไม้มากมาย ที่บานสะพรั่งราวกับว่าพวกมันมีความสุขมากที่ได้ตัดขาดออกจากต้นของมัน แต่มันจะนานซักเท่าไหร่เชียว??
เวลาผ่านไปไม่กี่เดือนที่ผมยังยิ้มและยิ้ม คำพูดในวันนั้นของผู้เป็นที่รักทำให้ผมคิดได้ ผมไม่ควรจมปลักผมควรจดจำ ผมควรจะเดินหน้าต่อไป นำมันไปใช้ในอนาคต...
ซีวอนไม่เคยมาให้ผมเห็นหน้าของเค้าอีกหลังจากวันนั้นที่โทรศัพท์มือถือผมหายไปกับเค้า ผมคงต้องใช้โทรศัพท์ที่ร้านไปอีกนานและแน่นอนว่าตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น ผมผ่านมันมาได้แล้วแม้ในใจของผมมันเหมือนกับสุสานร้างเต็มทนก็ตาม...
“ฮยอกแจ~”
“ซองมิน คยูฮยอน~”
“อ่า...ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย”
ผมว่าพร้อมกับรับเค้กและของขวัญที่สองคนนั้นนำมาให้ก่อนจะเอาไปเก็บหลังร้าน และเมื่อผมออกมาผมก็ต้องพบกับบิ๊กเซอร์ไพร้ส์อีกครั้ง...
“ให้ตายเถอะ น้องฉันอกหักแล้วไม่เห็นจะอะไรซักหน่อย??”
“พี่อีทึก ให้ตายสิพี่ไม่บอกผมเลยว่าจะกลับมา”
“เพราะมันคือของขวัญวันเกิดไง น้องชาย”
ผมกอดพี่ที่รักไว้อีกครั้ง พลันสายตาที่เลือนรางของตัวเองก็เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยยืนโบกมือให้อยู่ ผมยิ้มให้เค้าบางๆพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลอย่างไม่มีหยุด เสียงสะอื้นของผมคงไม่มีใครได้ยินนอกเสียจากคนที่กำลังเดินหันหลังกลับไป...
ทุกคนกำลังเฮฮาเสียจนน่าหมันไส้ ผมยังคงกอดพี่อีทึกไว้แบบนั้น การที่ผมยิ้มในวันเกิดตัวเองนั่นใช่เครื่องยืนยันสำหรับเค้าหรือเปล่า ว่าการที่เราจากกันนั้นมันทำให้ชีวิตผมดีขึ้น...
แต่ไม่ว่าเค้าจะคิดแบบไหนเวลาเพียงไม่กี่เดือนก็ไม่สามารถลบเลือนได้เลยจริงๆ ผมแสร้งทำเป็นว่าการที่ได้พี่ชายกลับมา ไม่ต่างจากการที่ผมได้ของขวัญที่ล้ำค่าที่สุด เราฉลองวันเกิดให้ผมจนเกือบเที่ยงคืนพวกเราก็แยกกันตามประสา ผมเริ่มเก็บร้านคนเดียว...
ไม่ว่าจะกี่วัน กี่เดือน กี่อาทิตย์ กี่ชั่วโมง กี่นาที กี่วินาที ผมก็ยังนึกเสมอว่าพี่เค้าต้องกลับมา ต้องกลับมายิ้มให้ผมกอดผมแล้วบอกรักผมเหมือนวันเก่าๆ ทุกๆวันที่ใช้ชีวิตไปผมไม่ต่างจากการรอคนที่ตายไปแล้ว เค้าไม่ได้มีตัวตนอีกแล้ว...
และแล้วนาฬิกาแสนใจร้ายก็ตีเวลาบอกเที่ยงคืน...
ผมยิ้มให้ดอกไม้ที่เหลือน้อยมากเพราะว่าวันนี้ดูเหมือนจะมีคนเข้าออกร้าน ซึ่งนั่นทำให้ผมไม่ได้พักขณะที่ผมกำลังก้มตัวลงเพื่อเก็บดอกไม้สีแดง ดอกกุหลาบที่วางหล่นอยู่หน้าร้าน ผมรู้สึกถึงไออุ่นบางอย่างที่ส่งผ่านมาที่แผ่นหลังของผมเอง ทั้งๆที่นี่ก็เริ่มเข้าช่วงหน้าร้อนแล้ว...
“ขอกอดแบบนี้ซักพักได้ไหม?”
น้ำเสียงแปร่งๆที่แสนคุ้นเคยทำให้ผมอยากร้องไห้อีกครั้งแต่ทำอย่างไรได้ผมต้องเข้มแข็งเพราะพี่เค้าจะได้สบายใจ เค้าจะได้ไม่ต้องกลับมา เค้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงผม เค้าจะได้วางใจว่าผมสามารถดำเนินชีวิตคนเดียวได้ โดยไม่จำเป็นต้องมีใคร ไม่จำเป็น...
“อยู่คนเดียว...”
“สบายดีไม่มีอะไรแค่ เหมือนหายใจไม่ออกแค่นั้น...”
ผมกล่าวก่อนจะค่อยๆหมุนตัวกลับไปหาพี่เค้า ไม่ว่าจะอย่างไรผมก็ไม่สามารถสั่งห้ามตัวเองได้เลย ไม่มีเลยซักครั้ง ทำไมผมถึงแย่ขนาดนี้นะ...
“แค่รู้สึกเหมือนรอคนที่ตายไปแล้ว ไม่มีวันกลับมา แค่รู้สึกเหมือนดำเนินชีวิตไปเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมาย แค่นั้นเอง แค่รู้สึกว่าต้องทำแบบนี้ไปนานขนาดไหน แค่รู้สึกว่า...”
ทันทีที่ผมยังไม่สามารถพูดจบได้ ริมฝีปากของผมก็ถูกครอบครองด้วยความหอมหวานของคนที่ถวิลหามาตลอดเวลา จูบของเราที่ผมคิดถึงมันตลอดเวลา ตอนนี้ผมสมหวังแล้ว บางทีผมเองก็น่าจะสวดมนต์ขอบคุณพระเจ้าเหมือนกันนะ...
“ถอนคำพูดวันนั้นตอนนี้ทันไหม?”
“...”
“ขอโทษที่พี่ไม่เคยมองตัวเองดีเลย ขอโทษที่พี่เองไม่เคยได้ทำอะไรให้ฮยอกแจ แต่ฮยอกแจเองก็เชื่อมั่นในรักที่พี่มอบให้เสมอ ขอโทษที่พี่พูดตัดเพียงเพราะช่วงนั้นแค่อ่อนแอ ขอโทษที่พี่ไม่สามารถเข้มแข็งได้อย่างฮยอกแจ ขอโทษที่พี่ทำให้ฮยอกแจต้องเป็นแบบนี้ ขอโทษที่พี่ไม่สามารถเลิกรักฮยอกแจได้แม้แต่วินาทีเดียว”
“ไม่ยกโทษหรอก”
ผมว่าพลางกอดพี่ฮันไว้ในอ้อมกอด ผมกำลังยิ้มทั้งน้ำตาวันเวลาดีๆเหล่านั้นกำลังกลับมาอีกครั้ง เสียงพลุดังขึ้น พร้อมๆกับพี่อีทึก ซองมิน คยูฮยอนและซีวอน ที่ยืนโบกมือให้พวกเราอยู่ ผมคงต้องขอบคุณพวกเค้า ที่สอนให้ผมดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไม่เสียดายอะไร...
แม้ผมจะดำเนินชีวิตของตัวเองไปในแบบเฝ้าคอยก็ตาม แต่ผมก็ไม่ได้ดำเนินไปกับความผิดหวัง สิ้นหวัง ผมยังคงเดินตามไปกับความหวัง อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของผมกลับมาอีกครั้ง พร้อมความรักที่พวกเราสร้างมันขึ้นมาใหม่และพร้อมจะทำให้มันแข็งแกร่งกว่าเดิม
ขอบคุณซองมิน ที่อยู่เคียงข้างกันตลอดแม้ในยามที่ยากลำบาก
ขอบคุณคยูฮยอน ที่คอยเป็นกำลังใจให้ซองมินแม้ว่าหมอนั่นจะไม่แสดงออกมาเลยก็ตาม
ขอบคุณซีวอน ที่สอนให้เราเรียนรู้ในความเชื่อมั่นและสอนให้ความรักของเราแข็งแกร่งขึ้น
ขอบคุณพี่อีทึก พี่ชายของผมที่ช่วยจัดเซอร์ไพร้ส์ขึ้น ที่ช่วยพูดกับฮันกยองให้คิดได้ เพราะพี่คือพี่ชายผมทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ ??
ขอบคุณฮันกยอง...ผมจะรักพี่แบบนี้ แบบนี้ตลอดไปแม้ว่าพี่จะทิ้งผมอีกซักพันครั้ง ผมก็ยังคือคนที่รักพี่ กลับมาหาผมได้เสมอถ้าพี่รู้สึกล้า...ผมรักพี่หานเกิง...
qqqqtunn’
เป็นไงบ้าง~ เกิงของเรา -..-
ตุ่นเองก็ไม่ไหว -..- ไม่อยากให้มันไม่สมหวัง เลยลงให้หมดเลย ฮา~
ต้องขอโทษด้วยนะคะ
ความคิดเห็น