คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ★;1# จุดเกือบจบ
{ 1,จุดเกือบจบ }
‘ ถึงฮันกยอง...
ขอโทษที่มารบกวนเอาป่านนี้ แต่ช่วยรับเด็กคนนี้ไว้ด้วยนะ
ฉันไม่อยากเห็นแก่ตัวแต่ คุณคงไม่ลืมสัญญาที่เคยให้ไว้ใช่ไหม?
ช่วยมอบความอบอุ่นแทนฉันทีนะ มอบความรักสำหรับลูกของเรา
ที่สำคัญฝากตั้งชื่อลูกด้วยนะ ฉันจะไปตามทางของฉันเอง
ขอบคุณนะคะ
อานฮโยมิน ’
มือหนาทำจดหมายร่วงผล็อย ก่อนจะก้มมองเด็กชายตัวเล็กที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ในเปลอายุของเด็กราวๆขวบเศษ และตัวเค้าในตอนนี้ก็เพียงอายุ ยี่สิบปี...อนาคตของเค้ายังอีกไกล มือหนาลูบแผ่วเบาที่ใบหน้าของเด็กน้อย...ก่อนจะนึกถึงเรื่องราวในอดีต
“รุ่นพี่คะ ช่วยรักฉันได้ไหมคะ?”
“เธอว่าอะไรนะ??”
“ช่วยรักฉันได้ไหมคะ อย่างน้อยแค่คืนเดียวก็ได้ค่ะ”
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง ฮันกยองมองหน้าเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าแล้วลอบถอนหายใจออกมา เค้าอยากจะปฏิเสธใจจะขาด เค้าไม่สามารถผิดศีลธรรมกับแฟนสาวที่คบอยู่ด้วยตอนนี้หรอกนะ แค่ขอจูบก็ว่าไปอย่างน่ะสิ
“แต่ฉันมีแฟนแล้ว”
“คืนเดียวได้ไหมคะ?”
เธอยังคงเซ้าซี้ จะมีผู้หญิงเรียบร้อยเสียกี่คนที่ยอมมอบความบริสุทธิ์แบบนี้ให้ฮันกยองทำลาย?? จะว่าไปก็ไม่ใช่ทำลายเสียทีเดียวหรอกมั้ง
“ฉันนอกใจบยอลไม่ได้หรอก”
“ฉันกำลังจะไปเรียนต่อเมืองนอก สารภาพรักรุ่นพี่ก่อนพี่สาวฉันอีก...”
“หมายความว่าเธอคือ น้องสาวของเค้าที่เค้าไม่อยากให้ฉันรู้จักใช่ไหม?”
“ค่ะ ฉันต้องแต่งงานแทนพี่สาวฉันเพราะพี่สาวฉันขอเอาไว้ แล้วก็แทนที่ฉันจะได้คบกับรุ่นพี่ตามที่หล่อนสัญญาไว้...”
“เธอทำแบบนี้เพราะอยากแก้แค้นเหรอ?”
ฮันกยองถามพลางมองหญิงสาวที่ส่ายหน้าอย่างหมดหวัง ร่างสูงพินิจคนตัวเล็กข้างหน้าอย่างไม่เชื่อ ความจริงแล้วฮันกยองเองก็ไม่ได้สังเกตเลยไม่รู้ว่าพวกเค้าคือพี่น้องกัน คนตัวเล็กปาดน้ำตาออกลวกๆ
“เพราะว่าฉันต้องการมอบครั้งแรกให้กับคนที่ฉันรักค่ะ...”
“แล้วถ้าท้องล่ะ?”
“ถ้าผู้ชายคนนั้นเค้าไม่ยอมรับ ฉันจะส่งเค้ากลับมา สัญญาค่ะว่าจะไม่ทำแท้ง”
“แต่ตลอดเวลาฉันจะไม่จูบเธอ...”
แล้วฮันกยองก็ใจอ่อน ในคืนนั้นเค้าคิดว่าเค้าควรป้องกันกับความสัมพันธ์ที่มีให้เธอ แต่แล้วเหมือนดั่งพระเจ้ากลั่นแกล้งเมื่อเธอมอบความบริสุทธิ์ให้เธอก็หายไปหนึ่งปีเต็ม ก่อนจะส่งเด็กกลับมาพร้อมจดหมาย
ฮันกยองเองแม้อยากจะทำลายเด็กขนาดไหนแต่ในใจเค้าตระหนักไว้แล้วว่า อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็มีเลือดเนื้อของเค้าอยู่ ถ้าหากทำลายมันลงก็เหมือนการฆ่าคนทั้งเป็น การเติบโตโดยไร้ซึ่งความอบอุ่นของครอบครัวฮันกยองเข้าใจดี...
ดังนั้นเค้าเลยเลือกจะเลี้ยงเด็กน้อยแม้จะเรียนอยู่จนกระทั่งผ่านมาแปดปี ลูกชายตัวน้อยของเค้าก้าวอย่างเข้าสู่วันเก้าขวบ แล้ว ณ จุดนี้เค้าคงต้องหาใครซักคนมาเป็นพี่เลี้ยงเพื่อสอนให้เด็กนี่ดำเนินการใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า...แต่ปัญหาติดอยู่ตรง...
เค้าปิดกั้นหัวใจตัวเองตั้งแต่มีความสัมพันธ์กับฮโยมินและเลิกรากับบยอลไปเพราะเธอรู้ความจริงว่าเด็กคนนี้คือหลานแท้ๆของเธอ ซึ่งฮันกยองก็ไม่เกี่ยงนั่นจึงทำให้เค้าตีตัวห่างผู้หญิงตั้งแต่เรียนจบ
ในตอนนี้ฮันกยองเป็นเจ้าของบริษัทออกแบบภายในตัวอาคารและเป็นผู้ถือหุ้นธนาคารของเกาหลีและจีนไปกว่าครึ่ง รวมทั้งธุรกิจการค้าขายสินค้าส่งออกนอกประเทศที่แสนโด่งดังควบไปกับงานโฆษณาชิ้นใหม่ของเค้าที่กำลังไปได้สวย เรียกได้ว่าตอนนี้เค้าเป็นอภิมหารวยเลยก็ว่าได้...
และตอนนี้เค้ากำลังอยากพักผ่อน ประกอบกับน้องชายที่กำลังจะเรียนจบแล้ว ก็ทำให้เค้าสบายใจแน่นอนว่าตัวเค้าเองขณะทำงานก็ไม่ได้ทำอะไรมากมาย เลยน่าจะเป็นเรื่องง่ายของน้องชายที่จบด้านบริหารมา
“ป๊า อาคยูแกล้งผม”
เสียงน่ารักของเด็กชายวัยเก้าขวบดังให้ฮันกยองหลุดออกจากสติที่เลื่อนลอย ก่อนจะอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาแล้วยีหัวอย่างหมันเขี้ยว ลูกชายของเค้าหล่อถึงหล่อมากที่สุดเลยทีเดียวนับว่าเป็นโชคที่เจ้าตัวดีหน้าตาเหมือนเค้าแทนที่จะเหมือนเธอ...
“ฮันซองยุน!”
“นั่นไงมาแล้วป๊าๆ”
เด็กน้อยว่าพลางกอดคอผู้เป็นพ่อแน่น น้องชายของฮันกยองที่วิ่งมาด้วยความเร็วถึงกับผงะเมื่อเจ้าตัวแสบอยู่ในอ้อมกอดผู้เป็นพ่อเรียบร้อยแล้ว แม้ว่าฮันกยองจะเรียนหรือทำงานเค้าก็พร้อมจะสละเวลาให้ลูกชายคนเดียวเสมอ...
“อะไรน่ะ นายขี้โกงว่ะ?”
คยูฮยอนพูดก่อนจะกอดอกมองหลานชายอย่างหมันไส้
“ขี้โกงอะไร เฮียอ่ะขี้โกง เฮียบอกตี๋ว่าถ้าเฮียแพ้ตี๋จะได้จุ๊บแก้มพี่สาวไง”
“ใครใช้ให้ตี๋จุ๊บสองทีเล่า!”
หลานอาเถียงกันอย่างสนิทสนมส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะซองยุนชอบลุคของคยูฮยอนด้วยเลยทำให้ซองยุนติดคยูฮยอนหนึบหนับ แต่ก็เฉพาะเวลาที่คยูฮยอนพาสาวมาบ้านเท่านั้นแหล่ะนะ
“เลิกเถียงกันได้แล้วน่า อาตี๋ ตกลงเราจะไม่ให้คยูฮยอนมีเมียเลยงั้นสิ”
“ไม่อ่ะ ถ้าแลกกับการที่ผมได้จุ๊บแก้มพี่สาวล่ะก็”
“ทะลึ่ง/ทะลึ่ง”
สองเสียงพี่น้องดังขึ้นพร้อมกันก่อนจะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ พร้อมๆกับรอยยิ้มของคนในบ้าน แม้คยูฮยอนจะทำตัวเย็นชาขนาดไหน แต่เวลาอยู่กับซองยุนแล้วล่ะก็เค้าก็มักกลายเป็นคนขี้แกล้งไปทันทีเลยด้วยซ้ำ
“ป๊าหยิบนั่นให้หน่อย”
“กินแต่เนื้อไม่กินผัก ไม่หล่อหรอกนะจะบอกให้”
ฮันกยองว่าพลางคีบเนื้อให้เจ้าลูกชาย
“นายกินเนื้อไปเลย เฮียจะกินผัก สาวๆชอบเฮียก็เพราะเงี้ยนายไม่รู้หรอก”
“ป๊าคีบผักให้ตี๊ด้วย ฮึ่ย!ตี๋ต้องเสน่ห์แรงกว่าเฮียอยู่แล้ว ชิชะ -3- ”
“เหรอ/เหรอ”
ฮันกยองกับคยูฮยอนว่าพร้อมกันอีกครั้ง ก่อนบนโต๊ะอาหารจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แม้บ้านนี้จะขาดแม่ไปแต่ฮันกยองและคยูฮยอนก็ช่วยเติมเต็มให้ซองยุนตลอด ถึงในใจอยากจะถามแต่ก็กลัวทุกคนเปลี่ยนไป
‘แม่ของผมคือใครกันนะ?’
ไอ่ย่ะ!! มาอัพตอนแรกให้เลยนะคะ
กลัวจริงๆว่าจะไม่มีคนอ่าน มันแป้วๆแป้กๆเนอะ
อยากได้คนสนับสนุนต่อไปจริงๆค่ะ ถ้าไม่รบกวนเกินไป
ก็เม้นๆบอกกันหน่อยแล้วกันนะว่าอ่าน ตุ่นจะได้มาอัพให้ทุกวัน
หลังจากเลิกคิดถึงโจว -w- อยากได้กำลังจายยยยยย(เพื่ออารมณ์อ้อน)
(เอาหน้าถูไถผู้อ่าน) เมี๊ยว! ขอบคุณค่ะ : )
ความคิดเห็น