คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : × SF # Cutelove 100%
Couple; Kyumin ❤
Talk; มันมีภาคต่อนะคะ คือว่าจะไม่แต่งวอนซินต่อจากเอสเอฟเรื่องที่แล้วแล้ว มันตันค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ แต่ว่าอันนี้มีภาคต่อแน่นอนนะคะเป็นของเกิงกับเฮค่ะ คาดว่าน่าจะต่ออีกสองเรื่อง = =' ,เห็นคอมเม้นท์ขึ้นแล้วมันกระชุ่มกระชวยเลยมาอัพเอสเอฟให้คึคึคึ~ ติดตามชมด้วยนะคะ - w -
“นี่ จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?”
ร่างเล็กที่อยู่ในชุดนอนสีชมพูหวานเอ่ยขึ้น ช้อนตามองคนตัวสูงกว่าตาแป๋ว ร่างสูงที่ยืนหอบเกาะขอบประตูห้อง ด้วยความเหนื่อยกำลังมองคนตัวเล็กกว่าด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก ในขณะที่เจ้าตัวเล็กยังคงเอียงคอมองอย่างน่ารัก
“พี่เป็นเพื่อนพี่ฮันจริงเหรอ?”
คนตัวเล็กถือวิสาสะจูงมือคนตัวกว่าไปยังห้องครัวเล็กๆของห้องในโรงแรมหรูห้าดาวนี้ มือเล็กสาละวนกับการหยิบน้ำเย็นๆออกจากตู้ให้คนเหนื่อยดื่ม
“พี่อาจจะไม่อยากดูแลเค้า แต่ว่าเค้าอยู่คนเดียวได้ พี่จะกลับก็ได้นะ”
ร่างเล็กยังคงพร่ำพรรณนาต่อทั้งๆที่ยังมองคนตัวสูงไม่ละสายตา ทุกกริยาท่าทางมันน่ามองจริงๆเพราะคนๆนี้เป็นถึงดาราดังที่เป็นเพื่อนของพี่ชายตัวเอง แถมพี่ชายตัวเองยังส่งให้มาดูแลเค้าอีก กำไรเห็นๆแม้จะไม่ได้ปลื้มอะไรมากมายก็เถอะนะ
“เราจะไปอยู่ห้องของฉันกัน โอเคไหม?”
“ว้า~ พี่ฮันรู้ทันเค้าอีกแล้ว”
ย้อนไปเมื่อหลายวันก่อน...
“พี่ฮันหมวยเล็กจะต้องไปญี่ปุ่นซักระยะ คุณม๊าโทร.มาบอกให้ไปหาอ่ะ”
“หืมวันไหนล่ะ?”
“ราวๆอาทิตย์หน้าแต่ม๊าบอกว่าเฮียกะลูกสาวไม่ต้องตามมา”
“อยากจะให้หมวยเล็กไปเยี่ยมบ้างละมั้ง เพราะพวกเฮียไปทีไรหมวยเล็กก็ไม่ได้ไปด้วยซักที”
“แย่จัง อาทิตย์หน้าเฮียก็ไปดูงานที่จีนด้วยน่ะสิ”
“แล้วน้องสาวจะอยู่อย่างไง?”
คนตัวเล็กที่นั่งฟังบทสนทนามานาน ถามขึ้นอย่างน้อยใจ ในช่วงซัมเมอร์ระยะสุดท้ายแบบนี้ทำไมทุกคนถึงมีเรื่องดีๆทำกันหมดเลยนะ
“ไปกันกี่วันอ่ะ เผื่อเค้าจะอยู่คนเดียวได้”
“อาทิตย์หนึ่ง / อาทิตย์หนึ่ง”
“โหย ตายดีกว่า...”
คนตัวเล็กว่าก่อนจะเอนตัวไปทางด้านหลังแค่คิดก็หดหู่แล้ว อาทิตย์หนึ่งที่เค้าจะไม่มีใครอยู่ด้วยเลยเนี่ยนะ ถ้าขืนใช้ชีวิตแบบฟุ่มเฟือยต้องโดนม๊าดุแน่ๆ คนตัวเล็กได้แต่แอบน้อยใจ
“พี่ติดต่อเพื่อนไว้แล้ว ตอนแรกนึกว่าหมวยเล็กจะอยู่ด้วย”
“จะให้น้องสาวไปอยู่กะใครที่ไหนอย่างไงเมื่อไหร่?”
“ก็ไปเมื่อไหร่ เดี๊ยวเค้าก็มาหาน้องสาวเองหล่ะ”
แล้วหลังจากนั้นทุกคนก็รีบออกเดินทางตามจุดมุ่งหมายของตัวเองโดยลืมไปเลยยังมีอีกชีวิตที่ห่อเหี่ยวอยู่กับบ้าน มัวแต่รอคนที่ผู้เป็นอาเฮียสุดที่รักจะส่งมาเป็นเบ๊เจ็ดวัน ‘เฮียว่างั้นนะ...’ แต่ก็ยังไม่โผล่หัวมาเสียที น่าเบื่อชะมัด!
รถหรูมียี่ห้อจอดลงหน้าโรงแรมสวยอีกที่หนึ่ง ร่างสูงจัดการโยนกระเป๋าของคนตัวเล็กที่จะมาอาศัยบ้านเค้าเจ็ดวันหรือเจ็ดเดือนอันนั้นไม่แน่ใจ ให้กับพนักงานก่อนจะพาคนน่ารักที่เล่นพีเอสพีของเค้าตั้งแต่อยู่ในรถ ขึ้นมายังห้องวีไอพีของตัวเอง...
แม้จะรู้ว่ามันไม่ปลอดภัยสำหรับคนดังอย่างเค้าก็เถอะ แต่ช่วยไม่ได้นะที่ผู้จัดการปากมอมของเค้าแถลงสื่อไปแล้วว่าตัวเค้าจะขอพักฟื้นจากการแสดงไปอาทิตย์หนึ่งก่อนจะเริ่มรับงานใหม่ที่หนักกว่าเก่า
แต่ดูเหมือนจะไม่ได้พักเท่าไหร่เลยเพราะเพื่อนซี้วอนขอให้มาดูแลน้องสาว?! ของตัวเองระหว่างที่ไปดูงานต่างประเทศ อาจจะน่าแปลกที่มันไม่เคยพาน้องไปด้วย ซึ่งมันบอกว่าขืนไปที่นั่นอาจจะทำให้น้องสาวได้รับบาดเจ็บจากศัตรูข้ามชาติที่เป็นมาเฟียคู่อริของป๊ามันได้ แม้ว่าตัวเองจะฟังดูแล้วมันคล้ายๆหนังบู๊ก็เถอะแต่ก็ตกปากรับคำมาแล้ว
เพราะว่าฮันกยองหวงน้องชายที่เรียกว่าสาวคนนี้มากๆ รวมทั้งอีกคนที่คยูฮยอนเคยได้ยิน รายนั้นรู้สึกจะถูกเรียกว่าหมวยเล็กๆ แต่ช่างปะไรตอนนี้แค่ต้องดูแลคนที่คล้ายเด็กไปอาทิตย์หนึ่งเจ้าตัวก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว…แต่ก็ไม่มั่นใจว่าเด็กเท่าไหร่??
“พี่เค้าเล่นตรงนี้ไม่ผ่านอ่ะ”
“พี่ชื่อโจวคยูฮยอน”
“รู้แล้วล่ะน่า เรียกเค้าว่าซองมินเข้าใจไหม? ห้ามเรียกว่าน้องสาวด้วย”
“ทำไมล่ะ”
“เรื่องอะไรจะบอกเล่า เล่นสิๆ”
ร่างเล็กเขย่าแขนคนตัวสูงอย่างอ้อนๆ คยูฮยอนมองมือนิ่มที่เอาแต่กุมแขนเค้าไม่ปล่อย เด็กอะไรขี้ประจบชะมัด เจอกันแค่วันเดียวอ้อนเอาๆ แถมยังทำกับว่ารู้จักเค้าเสียเต็มประดาอย่างไรอย่างนั้นแหล่ะ แม้ว่าเค้าจะหล่อและรวยมากก็เถอะนะ=w=
“ซองมินเย็นแล้วนะ ดูแต่การ์ตูน”
“แล้วพี่จะทำไมเล่า?!”
“ไปกินข้าวกันไหม?”
“ซองมินเลือกร้านนะ”
ร่างเล็กยิ้มตาปิด ตากลมมองร่างสูงที่เพิ่งจะแต่งตัวเสร็จ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ในใจไม่นึกสงสัยอีกเลยว่าทำไมฮันกยองถึงห่วงนักหวงหนา ไม่ผิดหรอก ห่วงนักหวงหนาเนี่ยแหล่ะ เพราะว่าซองมินน่ารักแบบนี้แน่ๆเลย แล้วคยูฮยอนก็ฉุกคิด เกิดมายังไม่เคยชมใครว่าน่ารักด้วยซ้ำ ?!~
“ซองมินอยากกินร้านนั้นเพราะอาหารอร่อย พี่เคยกินป่ะ?”
“ไม่หรอก พี่แทบไม่มีเวลาด้วยซ้ำ”
“โหย~ ร้านนั้นนะมีแต่พวกผู้ดี พี่ไปนั่งไม่ต้องกลัวหรอกใครจะแตกตื่น แถมซองมินก็ไม่ใช่พวกผู้หญิงบ้าบอที่วันๆเอาแต่ผลาญเงินผู้ชายด้วย ซองมินไม่ได้อยากแกล้งพี่เลยนะ ห้ามคิดว่าซองมินในใจด้วย”
“ครับๆ พี่รู้แล้ว”
คยูฮยอนว่าก่อนจะลูบหัวคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน การกระทำแบบนี้ที่ซองมินไม่เคยได้รับจากผู้ชายที่ไหนยกเว้นฮันกยองก็ทำเอาใจเต้นไม่เป็นส่ำไปหมด มือเล็กปัดมือคยูฮยอนออกก่อนจะยู่หน้าใส่
“ถ้าไม่น่ารักพี่ต้องรับผิดชอบด้วยนะ”
“แบบไหนก็น่ารักทั้งนั้นแหล่ะ...”
แล้วคยูฮยอนก็นึกฉุนความคิดและปากตัวเองอีกครั้ง ร่างเล็กอมยิ้มให้อย่างไม่นึกอะไรเพราะคำว่าน่ารักเค้าโดนชมมาเยอะแล้วเหลือแต่คำว่ารักน่ะสิยังไม่เคยได้ยิน คนตัวเล็กจูงมือร่างสูงเข้าไปอย่างเชี่ยวชาญพูดไม่กี่คำก็ได้ห้องวีไอพีมาอยู่ในกำมือแถมวิวสวยๆในกรุงโซลอีกต่างหาก ดูท่าจะถูกใจไม่น้อยกับบรรยากาศของคืนนี้
“พี่จะกินอะไรอ่ะ ?”
“ซองมินสั่งมาเถอะพี่กินได้ทั้งนั้นแหล่ะ”
“แน่ใจนะ ไม่แพ้อะไรนะ”
“ไม่...ครับ”
ร่างสูงตอบก่อนจะเบนหน้าไปทางอื่นจะให้คนตัวเล็กนี้รู้ได้ไงว่าเค้าเกือบจะเป็นโรคผู้ดีเนื่องจากกินอาหารดีๆเกินไปด้วยซ้ำ ก่อนร่างเล็กจะมองเมนูอาหารตากลมไล่ไปอย่างใจจดใจจ่อ
“เอ๋!? คุณหนูชอบทานไม่ใช่เหรอคะ ทำไมวันนี้เปลี่ยนเซ็ตหมดเลย”
“ทำตามที่เค้าสั่งก็พอ”
และแล้วพนักงานก็เดินออกไปทิ้งให้ร่างเล็กเดินไปเดินมาในห้องกว้างแล้วมองวิวยามดึกของโซล นี่เป็นเวลาราวๆเกือบสามทุ่มกว่าๆ ไฟแสงสีเต็มไปหมดเลยจริงๆ...
“ซองมินเมื่อกี้อะไรน่ะ ร้านนี้ของพี่ชายนายเหรอ?”
“เยสสึ พี่อาสาจะจ่ายเองนะ ฮี่~”
“ครับๆ อาหารมาแล้วมานั่งเถอะน่า”
ซองมินยู่หน้าใส่ก่อนจะมานั่งยังโต๊ะ กวาดตามองอาหารอย่างชั่งใจก่อนจะเริ่มลงมือกิน ด้วยความที่ซองมินคุยเก่ง ทั้งคู่เลยแลกเปลี่ยนความสนใจแถมสนิทกันอย่างรวดเร็วทีเดียว
ก่อนคยูฮยอนจะพาซองมินไปขี่รถเล่นแล้วกลับบ้าน โชคดีที่ห้องนอนของโรงแรมมีสองห้องไม่อย่างนั้นคนตัวเล็กต้องนอนห้องเดียวกับเค้าหรือบางทีเค้าอาจจะนอนโซฟาก็เป็นได้...
“ซองมินง่วงแล้ว พี่พาไป...”
ซองมินที่กำลังปรือตาอย่างน่ารัก ชะงักทันทีเมื่อคว้ามืออุ่นๆของร่างสูงมาจับ มือหนาซีดเผือดพอๆกับใบหน้าคยูฮยอนปลดไทท์ออก เหงื่อพุดพรายเต็มใบหน้า มือขาวถือวิสาสะวัดอุณหภูมิที่หน้าผาก...
“พี่ต้องแพ้อะไรแน่ๆเลย เค้าว่าเค้าเปลี่ยนให้พี่แล้วนะ”
ร่างเล็กว่าก่อนจะจูงมือคนตัวสูงกว่าไปที่เตียงผลักให้นอนลง มือเล็กจัดการแกะกระดุมเสื้อทั้งหมดออกเผยให้เห็นแผ่นอกกำยำ ซองมินแทบจะไม่มีเวลาเขินด้วยซ้ำ ร่างเล็กออกไปก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมถาดยากระมังและผ้าขาว...
“พี่...นอนไปนั่นแหล่ะ เค้าจะทำให้เอง คนดื้อ”
ร่างสูงที่เอื้อมมือมาจับมือซองมินไว้ โดนซองมินดุไปก่อนจะอมยิ้ม ดวงตาคมปรือลงอย่างอ่อนแรง ก่อนซองมินจะบรรจงเช็ดตัวให้คนตรงหน้าพร้อมเปลี่ยนแต่เสื้อให้ ขืนเปลี่ยนมากว่านั้นคงต้องถูกล้อไปตลอดแน่ๆและแล้วคยูฮยอนก็หลับไปก่อนที่ซองมินจะให้กินยา...
“ตื่นเลย พี่ต้องกินยานะ”
“ไม่กิน...”
“พี่นี่ดื้อจริงๆ”
ร่างเล็กกว่าก่อนจะพยุงคนตัวสูงมาไว้ในอ้อมกอด มือเรียวจรดยาเข้าปากคยูฮยอนก่อนจะให้น้ำตามลงไป แต่ทว่ามือหนาที่สอดประสานกับมือบางอยู่กับตัวหนักๆของคยูฮยอนที่อยู่บนตัวซองมินมันทำให้ซองมินไปไหนไม่ได้...
“จะจับมือเค้าไว้ทั้งคืนเลยเหรอไงกัน...”
เช้าตรู่ที่แสนสดใสของคยูฮยอน เค้ากำลังซุกหน้าเข้าหาผ้าห่มหรือหมอนนิ่มๆ ที่กำลังหนุนอยู่ แต่ทว่าเสียงบางอย่างที่เต้นอย่างสม่ำเสมอทำให้เค้ารู้ว่านี่ไม่ใช่หมอนหรือผ้าห่ม
ซองมินที่ยังอยู่ในสภาพเสื้อผ้าตัวเดิมกำลังนอนหลับพริ้มโดยมีเค้านอนกอดตัวนิ่มๆพร้อมหนุนอกนิ่มๆมาทั้งคืน แค่คิดคยูฮยอนก็ไม่อยากรู้แล้วว่าฮันกยองพร้อมจะเอาปืนมาจ่อหัวเค้าเมื่อไหร่
ร่างสูงผละออกจากอ้อมกอดนุ่มนิ่มนั่นกอ่นจะจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองเสียใหม่ เมื่อคืนเค้าลืมดูยี่ห้อไวน์ไปว่ามันทำให้แค้หรือเปล่า แต่ก็นับว่าโชคดีที่อุณหภูมิร่างกายของเค้าจากเมื่อคืนจดถึงตอนนี้ลดลงมาบ้าง คงจะได้หมอดีสินะ...
ไม่นานซองมินที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้านพร้อมกับอาบน้ำผัดแป้งเรียบร้อยแล้ว ก็ส่งยิ้มหวานที่เค้าเคยเผลอชมไปว่าน่ารักมาให้ คยูฮยอนมองตามคนตัวเล็กที่กำลังเข้าครัวไป ข้างกายมีกระป๋องกระป๋องเบียร์วางไว้ หยิบมาตอนซองมินตื่น แต่ก็ยังไม่ได้ดื่มมันเสียที มือหนายกกระป๋องเบียร์ขึ้น ก่อนจะค่อยๆจรดกับริมฝีปากช้าๆ...
“พี่มายืนอยู่นี่เอง...ไม่สบายห้ามดื่มนะไม่รู้หรือไง”
ปากบางพูด ก่อนจะแย่งกระป๋องเบียร์มาแล้วทำหน้ายู่ โชคดีที่คยูฮยอนเพิ่งจะเปิดมันตอนที่เค้าทำข้าวต้มเสร็จพอดี ซองมินมองหน้าคยูฮยอนที่มีสีหน้าไม่พอใจอย่างหงุดหงิด ก่อนคนตัวเล็กจะยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มบ้าง...
“พี่จะฟ้องพี่ฮันใช่ไหม?”
“ซองมิน...”
“คิดว่าตัวเองจะต้องห่วงคนอื่นไปถึงไหน แต่ทำไมไม่คิดว่าคนอื่นเค้าจะห่วงตัวเองบ้างเล่า”
ซองมินเขวี้ยงกระป๋องเบียลงถังขยะทั้งๆที่มันยังอยู่ดีเพราะซองมินไม่ได้ดื่มมันไปน่ะสิ แต่ลิ้นเล็กก็ยังรับความรู้สึกขมเปร่านั่นได้...แหยะ
“กินข้าวเลย แล้วกินยาไข้จะได้ลดๆ”
“ครับน้องสาว”
“อย่าเรียกน้องสาวซี่ ซองมินไม่อยากมีพี่ชายแล้ว”
คยูฮยอนหันมาอมยิ้ม ก่อนซองมินจะผละตัวเองออกไปเตรียมน้ำให้คนตัวสูงกว่า ความจริงแล้วคยูฮยอนไม่ใช่หรือไงที่ต้องดูแลซองมินไม่ใช่ซองมินต้องมาดูแลคยูฮยอนเสียหน่อย
ไม่นานร่างเล็กก็ฉุดกระชากลากดึงคนตัวสูงเข้าห้องน้ำอย่างตั้งใจ เพราะว่าเค้าตั้งใจจะดูแลคยูฮยอนให้หายดีแล้วค่อยให้ร่างสูงพาไปเที่ยวน่ะสิ! แต่ดูเหมือนคยูฮยอนจะปฏิเสธซองมินเสียเหลือเกิน เพราะนอกจากจะกลัวเพื่อนรักเอาปืนมายิงหัวเล่นแล้ว..
ยังกลัวหัวใจตัวเองอีกด้วย...
‘ จะห้ามใจอยู่ไหมวะกู ’
qqqqtunn’
มาลงให้แล้วนะคะ -..-
ความคิดเห็น