คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : × SF # Cutelove 100%
“พี่อยู่เฉยๆสิทำเป็นเด็กไปได้”
คนตัวเล็กว่าก่อนจะไล้มือไปตามหัวไหล่ เลื่อนมายังหน้าอกแข็งแรง แม้ว่าเมื่อคืนจะสัมผัสมาหมดแล้วแต่ทว่ามันก็ยังไม่ถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ ยิ่งลากต่ำลงมาถึงหน้าท้องแข็งแรงก็ยิ่งใจสั่น
เพราะว่าคยูฮยอนเหลือแค่กางเกงนอนขายาวตัวเดียว กับซองมินที่ใส่ชุดธรรมดา แถมยังออกจากอ่างอาบน้ำมาให้ซองมินถูถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้ เป็นใครบ้างจะไม่เขิน!?
“ถูต่อสิ ไหนว่าอยากอาบน้ำให้พี่ไง”
แกล้งกระซิบข้างหูเบาๆก่อนจะเป่าลมร้อนใส่แก้มใสที่แดงระเรื่อน่าสัมผัส มือเล็กเกาะเอวของคยูฮยอนไว้แน่น สัมผัสร้อนแรงแบบนี้ใครจะไปเคยได้รับกัน คยูฮยอนถือโอกาสเปิดน้ำฝักบัวให้ไหลสาดทั้งเค้าและซองมิน
เสื้อสีเทาจางๆของซองมินกำลังแนบเนื้อ กางเกงขาสั้นสีขาวนั่นเห็นไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วนะ ก่อนคยูฮยอนจะค่อยๆดันซองมินให้ติดกับฝาผนังของห้องน้ำ แล้วกระซิบข้างหูคนตัวเล็กอีกครั้ง
“ล้างให้หน่อยสิ”
มือหยาบลูบไล้เอวคอดผ่านเนื้อผ้า ริมฝีปากหนาสาละวนกับลำคอขาว ในขณะที่ซองมินกำลังยืนนิ่ง จากมือที่เคยเกาะอยู่แค่เอว กลับรัดคยูฮยอนให้แน่นขึ้น มือเล็กที่ค่อยๆไล้ไปตามแผ่นหลังกว้าง ราวกับค่อยๆให้คยูฮยอนเขยิบเข้ามาอีก
คยูฮยอนผละออกจากลำคอขาวๆที่ไม่ได้มีแต่สีขาวอีกต่อไป ก่อนจะจ้องหน้าซองมินนิ่ง คนตัวเล็กที่มีใบหน้าแดงก่ำกำลังก้มหน้างุดๆ มือเล็กๆถูกคยูฮยอนเลื่อนมายังแผงอกแกร่ง ดวงตาคมยังคงจับจ้องที่ดวงตากลมโตนิ่ง
ตอนแรกโจวคยูฮยอนก็ว่าจะแกล้งเล่นเฉยๆ...แต่ทำไมกลับเป็นตัวเองที่ห้ามใจไม่อยู่แบบนี้นะ??
ซองมินเงยหน้าขึ้นมาสบตาคยูฮยอนเล็กน้อย แม้จะเขินอายอยู่บ้างแต่ก็ค่อยๆเอื้อมมือไปปัดปรอยผมที่เปียกน้ำของคยูฮยอน ร่างสูงคว้ามือนุ่มนิ่มนั่นมาจูบเบาๆไล่ตามมือเล็กไปช้าๆ ดวงตาคมเชยมองซองมินเล็กน้อยก่อนจะประกบริมฝีปากตัวเองเข้ากับริมฝีปากแดงระเรื่อของซองมินเพราะความเย็นจากน้ำอย่างรวดเร็ว
จูบแรกที่แสนร้อนแรงสำหรับซองมินทำให้เค้าล้มทั้งยืน มือเรียวที่เคยปัดปรอยผมบัดนี้กลับคว้าต้นคอของคยูฮยอนไว้แน่น ในขณะที่มืออีกข้างก็โอบแผ่นหลังกว้างไว้ราวกับหาที่ยึดเกาะ ลิ้นร้อนค่อยๆเข้าไปในโพรงปากเล็ก ค่อยๆสำรวจโพรงปากบางอย่างนุ่นนวล
มือหนาของคยูฮยอนเองก็กำลัง ลูบไล้แผ่นหลังเนียนเรียบใต้เนื้อผ้า ในขณะที่ลิ้นร้อนกำลังดูดดุนลิ้นเล็กอย่างสนุกสนาน เรี่ยวแรงของซองมินเองก็กำลังจะหดหายไปเช่นกัน
คยูฮยอนผละออกมามองหน้าคนตัวเล็กที่กำลังจะขาดอากาศหายใจอย่างหลงใหล ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อสีเทาของซองมินออก โดยที่ซองมินเองก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะมาขัดขืน
“อื้อ”
เมื่อริมฝีปากหนาพรหมจูบ เสียงครางก็ค่อยๆออกมาเป็นระยะๆ ตั้งแต่ข้างแก้มใส ลงมายังลำคอขาว ต้นคอที่มีรอยแดงจ้ำๆ หน้าอกแบนราบ และยอดอกสีชมพู คยูฮยอนใช้ลิ้นลากวนอย่างปลุกอารมณ์ในขณะที่มืออีกข้างก็ค่อยๆสะกิดยอดอกและคลึงเล่นอย่างสนุกสนาน...
กริ๊ง กริ๊ง....
“…?!”
“ดะ เดี๊ยวซองมินไปดูให้ฮะ”
ร่างเล็กที่มีใบหน้าแดงก่ำ คว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ คลุมร่างกายส่วนบนที่ถูกคยูฮยอนถอดออกไป ขึ้นมาคลุมก่อนจะไปรับสายโทรศัพท์บ้านของคยูฮยอน...
“ยอโบเซโย”
{ สบายดีไหมน้องสาว ? }
“ฮ่ะ ฮะพี่คยูฮยอนดูแลซองมินดีมากเลยนะฮะ”
{ เห!? เสียงซองมินแปลกๆมีไข้หรือน้องสาว }
“เปล่าหรอก เฮียคิดไปเองน่า ตอนนี้พี่คยูไม่สบายอยู่ล่ะ”
{ อ่า งั้นไปดูแลเค้าเถอะนะ เฮียไม่กวนล่ะ }
“ฮะ รักเฮียนะฮะ”
{ อื้มรักน้องสาวเหมือนกัน ถ้าเกิดไอ้คยูมันลวนลามหรือจะจับปล้ำให้โทร.หาเฮียนะ เฮียพร้อมจะเอาปืนยิงหัวมันตลอดเวลา! }
“พะ พี่คยูไม่ทำแบบนั้นหรอกน่าชิ”
ซองมินว่าก่อนจะแลบลิ้นใส่โทรศัพท์ แล้วกระแทกหูไปทันที เล่นเอาฮันกยองหน้าบึ้งเลยทีเดียวที่ซองมินถึงกับทำแบบนี้ เค้าพูดแรงไปก็ไม่ใช่เพราะมันคือความจริง ‘ หรือว่าไอ้คยู มันจะปล้ำน้องสาวจริงๆวะ!?~ ’
“ใครโทร.มา?”
“เฮีย หวา! พี่ไปใส่เสื้อสิ”
ซองมินว่าก่อนจะหันหลังกลับไปทันทีเมื่อ คนที่ลวนลามเค้าเมื่อกี้นี้ยังไม่ยอมใส่เสื้อซักที แต่ทว่าก็เปลี่ยนกางเกงเรียบร้อยแล้วนะ ทำแบบนี้จะแกล้งซองมินหรือไงกัน?!
“ใส่ทำไม เห็นซองมินชอบลูบ”
“คนบ้า! ซองมินไม่คุยกะพี่แล้ว”
ซองมินว่าทั้งๆที่ใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะเดินดุ่มๆเข้าห้องนอนไป และแน่นอนว่าความไวของซองมินก็ยังไม่เท่ากับความไวของคยูฮยอนเลยซักนิดเดียว...
“พี่...ซองมินจะฟ้องเฮียนะ”
“ไม่กลัว”
“ซองมินจะให้เค้าเอาปืนจ่อหัวพี่”
“ไม่กลัว”
“ซองมินจะให้เค้ายิงหัวพี่”
“ไม่กลัว”
“ซองมินจะยิงน้องชายพี่!!”
ร่างเล็กว่าก่อนจะกระทืบเท้าคนตัวสูงอย่างแรง เพราะยิ่งพูดมากเท่าไหร่ คยูฮยอนที่กอดอยู่ข้างหลังก็สาละวนกับการดึงผ้าเช็ดตัวออก ริมฝีปากที่บ่นว่าไม่กลัวๆ ก็เอาแต่พรหมจูบ ขืนซองมินยังคงปล่อยตัวไว้แบบนี้เค้าต้องโดนปล้ำแน่ๆ!
“พี่ทำให้ซองมินใจเต้นอีกครั้งหนึ่ง...”
ร่างเล็กเอ่ยกับตัวเองเบาๆก่อนจะเอาหน้าซุกผ้าเช็ดตัว ใบหน้าแดงก่ำของซองมินบ่งบอกได้ดีว่ากำลังเขินมากมายเพียงใด ยิ่งได้มองหน้าคยูฮยอนแล้วจังหวะการหายใจกับการเต้นของหัวใจของเค้าช่างไม่รักดีเอาเสียเลย เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างเล็กก็กุลีกุจอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที...
ซองมินค่อยๆแง้มประตูห้องออกมา เค้าก็พบว่าคยูฮยอนหลับไปแล้ว ร่างเล็กถอนหายใจพรืด ก่อนจะมองโทรศัพท์สีสวยของคยูฮยอนที่สั่นอย่างเอาเป็นเอาตาย ปากบางพึมพัมเบาๆก่อนจะกดรับอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ยอโบเซโย”
{ เห!? คยูฮยอนนา~เหรอ? }
“ไม่ใช่ฮะ”
{ คยูฮยอนไปไหน? แล้วนายเป็นใคร? }
“พี่คยูฮยอนไม่สบายฮะ ฝากอะไรไว้ไหม?”
{ ถือดีมาก ฉันจะไปหาเค้าภายในครึ่งชั่วโมง อย่าให้ฉันเห็นนายนะ }
ติ๊ด!
เธอพูดอย่างอารมณ์เสียนิดหน่อยก่อนจะกดวางสายใส่คนตัวเล็กไป ซองมินเบ้หน้าใส่โทรศัพท์ คว้าผ้าห่มผืนเล็กมาห่มให้คยูฮยอน ร่างสูงขืนตัวเล็กน้อยอย่างไม่คุ้นชิน ก่อนจะปรือตาขึ้นอย่างเหนื่อยๆ
“มีเบอร์แปลกโทร.มา เค้าจะมาหาพี่แล้วเค้าก็ไล่ผม ผมควรจะไปหรือเปล่า?”
ร่างเล็กนั่งลงกับพื้นพลางขยับผ้าห่มให้คยูฮยอนมือหนาถือโอกาสกุมมือเล็ก ก่อนจะส่งยิ้มจางๆมาให้ซองมิน ตามประสาคนมีไข้ที่แล้วอาบน้ำนานไปหน่อย? ก่อนคยูฮยอนจะเอ่ยออกมาเบาๆ
“ไปทำกับข้าวไป”
ว่าก่อนจะลูบหัวคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู ซองมินปล่อยมือหนาออก ก่อนจะแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อย่างหมันไส้ จัดแจงตั้งหม้อข้าวต้มอีกครั้ง ซึ่งไม่นานนักก็เสร็จดี เพราะมันเป็นอาหารง่ายๆสำหรับคนป่วย เค้าเลยทำแค่ช่วงเวลาสั้นๆ...
ยากับข้าวต้มถูกนำใส่ถาดมาวางไว้ที่โต๊ะยังห้องนั่งเล่น ร่างเล็กสะกิดคยูฮยอนเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนของคยูฮยอนไป เพื่อหยิบเสื้อกันหนาวมาให้ อย่างน้อยใส่อะไรเสียหน่อยก็ยังดีล่ะนะ เวลาซองมินป้อนข้าวจะได้ไม่รู้สึกอะไร
“ใส่เสื้อเลยพี่ เดี๊ยวผู้หญิงคนนั้นมาหาว่าผมเป็นเมียเก็บพี่หรอก”
“ป้อนเร็ว หิว”
คนตัวสูงว่าก่อนจะเอาผ้าห่มคลุ่มตัวเองแล้วเอาเสื้อกันหนาวพาดหัวไว้ ทำท่าทางเป็นเด็กจนซองมินอดหมันไส้ไม่ได้ คนตัวเล็กเป่าข้าวต้มร้อนๆ ก่อนจะป้อนพี่ชายตัวโต
“พี่ทำเป็นเล่นไป ใส่เลยนะ”
ร่างเล็กว่าก่อนจะย้ายตัวเองที่นั่งกับพื้นไปนั่งบนโซฟา วางชามข้าวต้มลง แล้วหยิบเสื้อกันหนาวมา ทำท่าว่าจะใส่ให้คนตัวสูง คยูฮยอนทำหน้าทะเล้นก่อนจะอ้อนให้ซองมินใส่ให้จริงๆ
“แค่เนี้ย”
คนตัวสูงว่าพร้อมจะยิ้มกระหยิ่ม จากนั้นก็คว้าซองมินเข้ามากอด หอมแก้มซ้ายแก้มขวา ก่อนจะเอาหน้าของตัวเองแนบไปกับแก้มนิ่มๆนั่น ซองมินรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิสูงๆของคยูฮยอนร่างเล็กก็จัดการขัดขืนเสียเต็มที่ แต่อย่างนั้นทำไมใบหน้าขาวของซองมินกลับแดงเสียเองนะ??
“กินข้าวแล้วกินยาเลย พี่ตัวร้อนใหญ่แล้ว”
“ป้อนเร็วสิ”
คยูฮยอนว่าก่อนจะอ้าปากรอรับ เสียงออดประตูหน้าบ้านของคยูฮยอนดังขึ้น พร้อมกับสาวเปรี้ยวที่ถือถุงมากมายเข้ามา ดวงตากลมโตที่กรีดอายไลน์เนอร์ถึงกับมองมาด้วยความโกรธ...
“ฉันไม่อยู่ถึงกับให้เด็กคนนี้ อยู่จนฉันมาเลยเหรอ ที่รัก ?”
“ยุนจิน”
คยูฮยอนมองอย่างไม่สบอารมณ์นัก ซองมินเองก็ถึงกับก้มหน้างุด เค้ากำลังรู้สึกแปลกๆอีกแล้ว ร่างเล็กลดมือลง แต่คยูฮยอนกลับคว้ามือซองมินมากุมไว้แน่น
“พี่เลิกวุ่นวายกับผมได้ไหม?”
“อะไรกัน!? นี่หนูเค้าให้ค่าตัวหนูเท่าไหร่ฉันให้มากกว่าแล้วออกไปซะ!”
“อียุนจิน!!”
“คยูฮยอนจะเอาเด็กข้างทางนี่มาทำเมียจริงๆใช่ไหม?”
เธอยังคงพูดอย่างไม่ลดละ นิ้วเรียวเชยคางของซองมินมาพินิจ ก่อนจะบีบคางมนนั่นอย่างแรง ‘ หน้าตาน่ารักไม่เบาทีเดียว ’ เธอฉุกคิด ดวงตากลมโตกำลังฉายแววหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด คยูฮยอนปัดมือของหญิงสาวออกแรง ก่อนจะผลักเธอลงไปนอนกับพื้น
“ซองมินเป็นน้องของเพื่อนผม แล้วก็รู้ไว้ด้วยว่าซองมินไม่ใช่คนแบบคุณ!”
“คยูฮยอน...”
“ใช่ว่า ผู้จัดการผมส่งคุณมาให้เป็นข่าวกับผมเพื่อเรียกกระแส แล้วคุณจะมามีสิทธิ์แบบนี้เรื่อยๆนะ ทำอะไรให้เกียรติแฟนผมหน่อย”
คยูฮยอนพูดด้วยความโกรธก่อนจะหยิบถุงมากมายที่เธอเอามา โยนออกไปข้างนอก พร้อมออกแรงกระตุกมือเธอแล้วเอาเธอออกไปข้างนอกเช่นกัน ร่างสูงถอนหายใจพรืดก่อนจะนั่งลงข้างๆซองมิน
“ยัยนี่มา ไข้หายทันทีเลย”
“...”
“เจ็บไหม? ขอโทษนะ”
คนตัวเล็กส่ายหน้าก่อนจะเอามือลูบคางตัวเองไปมา พอจะรู้มาบ้างหรอกว่าคยูฮยอนเองก็มีข่าวกับผู้หญิงหลายคน แต่กับคนนี้ดูคยูฮยอนจะรังเกียจเอามากๆเลยทีเดียว
“ผู้หญิงทุกคนผู้จัดการของฉันส่งมาให้เป็นข่าวหมดแหล่ะ แล้วยัยพวกนั้นก็เหลิงตามติดฉันแจอย่างนี้แหล่ะ นี่พูดอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ตกใจที่พี่ตวาดอ่ะ”
ซองมินว่าก่อนจะก้มหน้า คยูฮยอนเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาเบาๆ แล้วคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดอย่างปลอบๆ หัวใจของซองมินกำลังเต้นอย่างน่ากลัวซึ่งคนตัวเล็กก็ยิ่งเอาหน้าซุกบ่ากว้างมากขึ้นไปอีก นั่นยิ่งทำให้คยูฮยอนเหมือนคนบ้า เค้ายิ้มออกมาเสียเต็มแก้ม...
“กอดแน่นไปแล้ว...”
“พี่ไม่สบายนะ”
“เค้าจะฟ้องพี่ฮัน”
“ซองมินไม่กลัวพี่ตายหรือไง”
คยูฮยอนว่าก่อนจะสบดวงตากลมโตที่มองมาอย่างหมันไส้ ริมฝีปากหนาค่อยประทับลงยังริมฝีปากเล็กของซองมินเบาๆอย่างไม่มีการล่วงล้ำ เพียงเท่านี้หัวใจของซองมินก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่คยูฮยอนส่งผ่านมา ก่อนร่างสูงจะผละออก แล้วเอาหน้าผากชนกันกับหน้าผากของซองมิน ก่อนซองมินจะเอ่ยออกมาแผ่วเบา...
“ตายๆเสียได้ก็ดี ซองมินจะได้ไม่หวั่นไหวแบบนี้!”
ซองมินว่าก่อนจะดันคยูฮยอนให้ออกห่างด้วยความเขิน แต่ทว่าก็เป็นซองมินเองที่หลวมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดคยูฮยอนอีกครั้ง ลมหายใจร้อนผ่านรดรินอยู่ข้างแก้มขาว...ซองมินกำลังคลั่งตั้งแต่เกิดมา นอกจากคนนั้นๆแล้วยังไม่เคยเข้าใกล้ใครมาขนาดนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ...ถึงจะเป็นคนๆนั้นแต่ก็ไม่มากมายขนาดนี้...
“แต่จะให้พี่ตาย ทั้งๆที่ตกหลุมรักซองมินแบบนี้น่ะเหรอ?”
และแล้วประโยคของคยูฮยอนก็เล่นเอาซองมินไปไม่ถูกเลยทีเดียว ซองมินลอยหวืดทันทีเมื่อคยูฮยอนพูดจบ ร่างสูงวางคนตัวเล็กลงบนเตียงก่อนจะนอนกอดซองมินไว้แบบนี้โดยอ้างว่าเค้าไม่สบายและต้องการคนนอนกอด ซองมินจึงต้องจำยอมด้วยความเขิน...
ก่อนทั้งคู่จะผล็อยหลับไปด้วยกัน...
qqqqtunn’
30%
ขอโทษค่ะหายไปนานมาก คอมพังค่ะTT;
แถมฟิคเรื่องยาวก็โดนล้างไปด้วย...
โชคดีที่มีสำรองไว้อีกเครื่อง แต่ว่าในเครื่องเก่า
ก็แต่งเลยไปไกลแล้ว อันนี้เลยต้องมารีสมองใหม่
บอกตามตรงว่าร้องไห้แล้วค่ะ T^T
เพราะมันคือฟิคไร้พลอตฮึกTT;
ตอนนี้คงได้แต่ทำใจและปั่นใหม่ต่อไปถึงจะแค่ตอนสองตอนก็เถอะที่หายไป -..-
แต่ก็อยากให้มันเหมือนเดิม หรือประเด็นคือ
ขี้เกียจ ==
แล้วจะรีบมาอัพให้นะก๊า~
101012 : 19:46
ครบแล้วค่า
ปล. เตรียมพบกับ { shortf .kyumin#hanhyuk★ft.SJ
ซึ่งรวมชอทฟิค เร็วนี้เด้อค่า -..-
ความคิดเห็น