NC

คำเตือนเนื้อหานิยาย

นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาหรือการใช้ภาษา
ที่ไม่เหมาะสม เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน
กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหานิยาย

อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (end)「Hunter X Hunter」L’appel Duvide [OC]

    ลำดับตอนที่ #21 : ตอนพิเศษ : [Au] เจ้าหญิงจีเป็นฟอล์คที่โชคดีที่สุดในโลก!

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.45K
      174
      1 ธ.ค. 63

    ---------------------------

    warning : Au cakeverse*, ย้อนยุค???(คำพูดคำจาเหมือนเดิมค่ะ**เกือบๆ จะเป็นดิสโทเปีย มีการกล่าวถึงเลือด และคนตาย**), เวทมนตร์, OOC, กาว

    Toxic relationship, romanticize


    *NSFW*


    *เวิร์สนี้แบ่งมนุษย์เป็น 2 กลุ่มหลักๆ ค่ะ 

    1. ฟอร์ค (Fork) คือคนที่ไม่สามารถรับรู้รสชาติอะไรได้เลย กินอะไรไปก็ไม่ต่างจากกระดาษหรือน้ำเปล่า อย่างเดียวที่รับรสชาติได้คือเค้ก ที่ทุกส่วน(น้ำตา เลือด เนื้อ เครื่องใน)มีรสชาติหมด 

    2. เค้ก (Cake) คือคนที่ลิ้นรับรสได้ตามปรกติ เค้กแต่ละคนมีรสชาติเป็นของตัวเอง แต่จะไม่รู้ตัวว่าตัวว่าตัวเองรสอะไร จนกว่าจะมีฟอร์คมาชิม ส่วนมากรสชาติจะผันไปตามอารมณ์

    ส่วนกลุ่มอื่นนอกเหนือจากเค้กและฟอร์ค คือคนปรกติค่ะ



    -------------------------------------



    เจ้าหญิงจีเป็นฟอล์คที่โชคดีที่สุดในโลก


    ถ้าจะให้ร่ายก็เริ่มตั้งแต่มีราชาเนเทโล่ที่ใครต่างก็นับถือคอยหนุนหลัง เป็นน้องสาวสุดรักสุดหวงของกลุ่มมหาโจรที่มีชื่อเสียงและฝีมือร้ายกาจ สนิทกับตระกูลนักฆ่าอันลึกลับ รู้จักกับลูกชายของจิน หนึ่งในผู้ใช้เวทมนตร์ที่แข็งแกร่งที่สุด มีมายากรฝีมือร้ายกาจคอยตามเทียวไล้เทียวขื่อ ไม่เพียงแค่นั้นยังมีข่าวลือลับๆ เล็ดลอดออกมาด้วยว่าราชาเมลเอมจากอาณาจักรมดที่ควรจะล่มสลายปัจจุบันกลับกลายเป็นเพื่อนสนิทองค์หญิง

    ราชาเมลเอมคือใคร? ราชาเมลเอมคือปีศาจที่เกือบจะยึดครองโลกได้ไง!

    สมบัติของมหาโจร สนิทกับตระกูลนักฆ่า รู้จักมายากรในโลกมืด มีราชาปีศาจอยู่ข้างกาย...ให้พูดแล้วก็เหมือนไม่ใช่องค์หญิงเท่าไหร่ เรียกตัวหายนะคนหนึ่งยังฟังดูเข้าท่ากว่า

    แต่ราชาเนเทโล่กลับรักเอ็นดูองค์หญิงคนนี้นัก ครั้งหนึ่งยังเคยฟึดฟัดเกือบจะต่อยหน้าท่านปาริสตันที่เสนอทางเลือกให้ยกตัวอันตรายคนนี้แต่งงานกับเขาเพื่อเป็นการจับตามอง

    วันนั้นทุกคนต่างเห็นหมดว่าราชาเนเทโล่โกรธจนผมชี้ ส่วนปาริสตันก็หน้าช้ำจนได้ยิ้มเบี้ยวๆ กลับบ้าน แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาออกจากปราสาท ผู้ดูแลบ้านก็วิ่งหน้าตั้งมารายงานว่าทรัพย์สินของเขาถูกขโมยไปเกือบหมดคลัง ยังมีที่พักทั้งในเมืองและนอกเมืองหลายแห่งที่ถูกทำลายเสียสิ้น แทบไม่มีที่ให้ซุกหัวนอนแล้ว…

    เรื่องทั้งหมดจะเป็นฝีมือใครได้!

    แต่โชคร้ายที่ประเทศแปลกประหลาดอันมีชื่อว่าฮันเตอร์นี้ความแข็งแกร่งคือทุกสิ่ง แทบจะเรียกได้ว่าเมืองคนเถื่อน ตำแหน่งราชายังเป็นเพียงชื่อเรียกของประธานสมาคมฮันเตอร์ คอยออกหน้าในช่วงเวลาสำคัญ แท้จริงกลับไม่มีใครควบคุมได้ การถูกไล่ล่ากลางเมืองคือเรื่องธรรมดาในสายตาคนทั่วไป ได้ยินคำว่ามีคนตายอย่างมากสุดก็แค่เลิกคิ้ว 

    ดังนั้นเรื่องที่ปาริสตันโชคร้ายน่ะหรือ? ปกติจะตายไป ใช่ว่าจะมีคนถูกขโมยคนเดียวเสียหน่อย! 

    สงสารก็ส่วนสงสาร เวทนาก็ส่วนเวทนา สุดท้ายก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น ใครจะใจบุญมากพอยื่นมือเข้าไปช่วยเป็นการแกว่งเท้าหาเสี้ยนเล่า

    ปาริสตันหนอปาริสตัน ช่วงนี้ประเทศสงบสุขมากไปหรือถึงเอ่ยเรื่องต้องห้ามขึ้นมา รู้ๆ กันอยู่ว่าแมงมุมหวงสมบัติของตัวเองมากขนาดไหนก็ยังจะกล้าแย่งชิงไปต่อหน้าต่อตา ต่อไปนี้ถึงจะถูกตามรังควานก็ไม่ใช่เรื่องของพวกเขาแล้ว 

    ถึงจะมีความสงสัยว่าเจ้าหญิงจีคนนี้มีความสามารถพิเศษอะไร เก่งขนาดไหน ทำไมถึงมีคนรุมล้อมขนาดนี้ได้ แต่ก็ทำได้เพียงเก็บเงียบไว้ในใจ ใครจะอยากปากพาซวยโชคร้ายเป็นคนต่อไปเล่า

    ที่พอจะมีเส้นสายหน่อยก็สนองความสงสัยตัวเองด้วยการพยายามค้นหาข้อมูลของเจ้าหญิงผู้ลึกลับคนนี้

    พยายามจนเลือดตากระเด็นในที่สุดก็ได้รู้ความจริงข้อหนึ่ง

    ว่าที่พักของเจ้าหญิงคือชั้นสูงสุดของลานประลองกลางหาว---สูงยิ่งกว่าชั้น231 เลยขึ้นไปเกือบจะเสียดฟ้า เมื่อมองลงมาคนข้างล่างก็ไม่ต่างจากมดตัวกระจ้อยร่อย


    ...ใครจะรู้ว่าหอคอยสูงๆ นั่นเป็นที่อยู่อาศัยคน


    แต่บ้านของเขาไหม้ไปหลังหนึ่งแล้ว เพราะงั้น...ปล่อยให้มันเป็นเรื่องที่คนไม่รู้ต่อไปดีกว่า!



    [1] ชีวิตอลเวง


    วันๆ ของจีไม่มีอะไรมาก


    กิน นอน เที่ยวเล่น หาอาหารรสใหม่ไปเรื่อยๆ เล่นเหนื่อยก็หลับ จากนั้นก็ตื่นมากินอีกที วนลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆ 

    หรือถ้ารู้สึกว่าน่าเบื่อเกินไปก็ไปหาพี่ชายพี่สาว ให้พวกพี่พาออกไปเล่น ปล้นบ้าง หาอาหารบ้าง เมื่อพี่ชายพี่สาวเริ่มจะแยกกันออกเดินทางจีก็สามารถเลือกได้ว่าจะไปเที่ยวตัวคนเดียว หรือตามพี่สักคนไปด้วย ซึ่งก็มีตัวเลือกให้จีเลือกตั้งเยอะแยะ

    พี่เฟย์กับฟิงคซ์ชอบดึงดูดพวกเก่งๆ เข้ามา ถึงการตามเขาไปด้วยจะทำให้เสื้อผ้าเลอะเทอะนิดหน่อยแต่หลายครั้งจีก็ได้อาหารอร่อยๆ กลับมาเป็นของแถม และเพราะอาหารพวกนี้ไม่ใช่พวกพี่ถึงกินได้ไม่ต้องยั้งปาก เรียกได้ว่าอิ่มท้องสุดๆ

    เวลาขี่คอแฟรงคลินจะมองเห็นได้ทุกอย่าง สีหน้าชาร์แนคที่กลัวจะถูกกินน่าตลก กอลโทปี้สร้างของเล่นให้จีได้ โนบุนากะสอนดาบเช้งๆให้ เสียงดนตรีของโบโนเรนอฟฟังแล้วเพลินมาก อุโบกินคุณหมีตัวโต พี่สาวปาคูโนด้าแสนจะใจดี พี่มาจิชอบแต่งตัวให้น้อง พี่ชิซึคุพาหลงทางจนได้ไปเจอที่น่าสนใจบ่อยๆ ---ไม่ว่าจะไปกับใครตลอดการเดินทางนั้นก็จะเป็นทริปเที่ยวที่สนุกที่สุดของจี

    ไม่ว่าจะมีข่าวลืออะไร สำหรับน้องแล้วพี่ชายพี่สาวก็เป็นอาหารที่ดีที่สุด!

    ถึงจะเป็นความจริงเกินครึ่งแต่ถ้ามาพูดต่อหน้าจะสาปให้เป็นกบซะเลย!ლಠ益ಠ)ლ


    “พี่สาว คาเฟ่ตรงนั้นก็มีโปรโมชั่นด้วย!”


    วันนี้เป็นวันแห่งความรัก 

    ดังนั้นบางร้านก็จะมีโปรโมชั่นพิเศษสำหรับคู่รัก ไม่ลดราคาก็จะมีเมนูพิเศษ ซึ่งถึงจีจะกินไปแล้วไม่ได้รสอะไร แต่กับพวกอาหารนั้นไม่ใช่ อาหารจะอร่อยขึ้นก็ต่อเมื่อมีความสุข ยิ่งมีความสุขยิ่งอร่อย ดังนั้นเพื่อความอร่อยแล้วจีถึงพยายามหาความสุขมาขุนพี่ชายพี่สาว เสร็จแล้วค่อยหาโอกาสหม่ำๆ

    จีเป็นฟอล์คที่พิเศษ อาหารทุกอย่างไร้รสชาติกินแค่พอให้มีกำลัง แต่ทุกคนบนโลกคือเค้ก ต่างแค่ว่าอร่อยหรือไม่อร่อย มีรสชาติหรือไม่มีรสชาติเท่านั้น

    ยิ่งเป็นเค้กที่มีคุณภาพอย่างพี่ชายพี่สาวความเก่งก็ยิ่งพุ่งสูง โชคดีที่เรารู้จักสนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจีถึงเลี่ยงหนทางใช้กำลังที่ไม่อยากทำที่สุดได้ ...ก็แหงล่ะ อาหารที่บาดเจ็บจะมีความสุขได้ยังไง ถึงจะเป็นพี่ชายพี่สาวรสชาติก็ยังด้อยไปตั้งหลายส่วน

    แผนการตะล่อมแล้วจ้องตะครุบตอนโตนี่มันสุดยอด! ไม่เสียแรงที่พยายามขุนอยู่ตั้งนาน!(`ω´)

    จากที่เดินมาตลอดทั้งวัน จีพบว่าช่วงที่อาหารมีความสุขที่สุดคือเวลา ‘พิสูจน์ความเป็นคู่รัก’ กับ ‘เมนูสำหรับคู่รัก’ 

    ซึ่งก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าการจุ๊บๆ พิสูจน์รักกับการนั่งกินอาหารในคาเฟ่กับจีสองคนมันมีความสุขยังไง ..แต่ถ้าทำแล้วอาหารของจีมีความสุขก็ช่างมันไปแล้วกัน!

    “ยัยหนู” พี่ชายดาบเช้งๆ ทำหน้าซึม ไหล่ตก “พี่สาวที่ว่าน่ะสลับกันเข้าไปครบสามร้านแล้ว...พวกพี่ชายยังไม่ได้เข้าสักร้านเลย หิวจะตายแล้ว...” 

    จากนั้นก็ลูบท้องที่ส่งเสียงโครกคราก ท่าทางน่าสงสารจนเมื่อกี้จีแทบจะจูงมือเดินเข้าไปในร้านแล้วเพราะกลัวอาหารเป็นลมกลางถนน แต่พี่สาวกลับจับไหล่จีไว้ก่อน ทำให้มือของพี่ชายที่ยื่นมารอเตรียมจับกับจีค้างเติ่งกลางอากาศ

    อาหารที่จะเป็นลมเมื่อกี้ทำเสียง ‘ชิ’ ออกมา มองหน้าพี่สาวอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน 

    “จะขี้โกงกันเกินไปแล้ว! เห็นอยู่นะว่าร้านที่แล้วหล่อนแอบส่งสายตามาเยาะเย้ยฉันข้างนอก ปล่อยยัยหนูมาให้พวกฉันบ้าง!”

    “เหมือนเข้าไปแล้วจะกินอาหารพวกนั้นงั้นแหละ เกิดไม่ชอบแล้วก่อเรื่องวุ่นวายจนต้องพาน้องวิ่งหนีจะทำยังไง” พี่สาวเบะปาก “ไม่ต้องมาบ่น ปีก่อนพวกนายอยู่กับยัยหนูไปแล้วงั้นก็รอไวท์เดย์เดือนหน้าเอาสิ วันนี้เป็นวันของพวกฉัน ดูคนอื่นซะบ้าง!”

    “เดือนหน้ายัยหนูจะหายไปที่ไหนอีกก็ไม่รู้เฟ้ย” พี่ชายกอดอก ปากกระตุกยิ้มเบี้ยวๆ “แล้วก่อเรื่องวุ่นวาย? หล่อนคงไม่ได้หมายถึงไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วที่ตัวเองทำคนที่มาจีบยัยหนูคอขาดหรอกใช่ไหม?”

    จีกะพริบตาปริบ จากนั้นก็อ๋อ พี่ชายคงหมายถึงพวกอาหารไม่น่าอร่อยที่มารุมล้อมหน้าล้อมหลังจีนั่นเอง 

    แต่พวกเขาไม่ได้จะมาจีบสักหน่อย ถ้าเสียเวลามองหน้าอีกนิดก็คงรู้แล้วว่าเป็นนักล่าค่าหัวกระจอกที่คิดจะจับจีไปล่อพี่ชายพี่สาวหวังเอาเงินรางวัล ซึ่ง...ก็นั่นแหละ ยังไม่ทันจะได้แตะตัวพวกพี่ก็มาเห็นพอดี สุดท้ายจบอย่างอนาถ แม้แต่เศษซากยังถูกเดเมจังกินไปไม่เหลือ

    “จะเอางี้สินะ!”

    “เออ จะเอางี้แหละ!”

    “มาโยนเหรียญกัน!”

    อาหารตีกันซะแล้ว

    คนตัวเล็กถอนหายใจ จับมือพี่ชายข้างหนึ่ง จับมือพี่สาวข้างหนึ่ง เดินไปโดยมีตัวเองอยู่ตรงกลาง ตัดสินใจแล้วว่าคงไม่ไปคาเฟ่แต่จะหาร้านกับสถานที่สนุกๆ ที่เข้าไปได้หลายคนแทน เห็นอาหารล้ำค่าที่บ่มเพาะเองกับมือมาทะเลาะกันแบบนี้ไม่รู้เลยว่าหัวใจดวงน้อยๆ ของน้องปวดร้าวจะตายแล้ว

    พี่ชายดาบเช้งๆ ทำหน้าทำเสียงลั้นลา “ถ้ายัยหนูเป็นหัวหน้าขอตามประกบไปทุกที่เลย”

    “หนูไม่เป็น!” จีแหวใส่เมื่อได้ยินประโยคนี้รอบที่ล้าน

    ...ได้ยินตั้งแต่ก่อนนู้นแล้วตั้งแต่ทุกคนในกลุ่มรู้ว่าไม่มีใครสู้จีได้ ถึงจะมีส่วนที่ขาดแต่ทุกอย่างก็จบลงแค่ดีดนิ้วเป๊าะเดียว ก้าวข้ามขอบเขตจนแทบจะเรียกว่าพระเจ้า

    ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวกลับไม่ได้สนใจอะไร มุ่งมั่นแต่การหาอาหาร มีสโลแกนประจำหัวใจที่ชอบทำให้พวกเขาปวดหัวอยู่บ่อยๆ คือ ‘หนูเกิดมาเพื่อกิน ถ้าไม่ได้กินก็ไม่อยากอยู่แล้ว!’ 

    แถมได้เจอหน้ากันแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ออกไปเที่ยวใหม่แล้ว ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย

    อาหารอร่อยอะไรกัน ที่พวกเขาเห็นก็แค่คนอันตรายคนหนึ่ง ยัยหนูนุ่มนิ่มนุบนิบขนาดนี้แทนที่จะได้กินกลัวว่าจะถูกคนอื่นเขาหลอกกินแทนน่ะสิ!

    “แต่...ถ้ามันจำเป็นหนูจะให้ยืมเมลเอมก็ได้” รู้ตัวว่าเผลอขึ้นเสียงก็จับมือพี่ชายพี่สาวแกว่งไปมา “เมลเอมก็เก่งเหมือนกัน...ถ้าช่วงนี้พวกพี่ไม่มีอะไรทำหนูจะเขียนแผนที่คลังสมบัติให้ ท่านแม่กับตาแก่ให้มาเยอะเกินไปแล้ว ช่วยๆ น้องใช้หน่อยนะ?”

    คลังสมบัติที่ว่าพวกเขาเคยไปขโมยอยู่ครั้งหนึ่งเพราะน้องตัวดีเขียนแผนที่แล้วส่งมาให้ พวกเขาก็คิดว่ายัยหนูอยากได้เป็นของขวัญ ที่ไหนได้ดันเป็นคลังสมบัติที่เจ้าตัวใช้ไม่หมดเลยอยากให้พวกเขาขโมยออกมาใช้แทน

    ...สมบัติที่ทุกชิ้นล้วนแต่เป็นของมีค่า กระทั่งตำราเวทมนตร์โบราณที่ควรจะหายสาบสูญก็มากองรวมกันอยู่ที่นี่ ยังมียาชุบชีวิตที่แม้จะมีเงินก็ซื้อไม่ได้อีก ทุกอย่างถูกวางอย่างไม่ใส่ใจ กระจัดกระจายไปทั่วเหมือนใช้เป็นแค่ห้องเก็บของธรรมดาๆ ห้องหนึ่ง

    ที่สำคัญห้องสมบัตินี้ดันไม่ได้มีเพียงแค่ที่เดียว แต่ถูกวางไปทั่วกระทั่งในทวีปมืด แต่มีแค่ยัยหนูที่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

    เพียบพร้อมขนาดนี้ก็สมควรแล้วที่น้องจะเบื่อแล้วมุ่งแต่หาอาหารอร่อย 

    พวกเขาเป็นโจร ถ้าได้มาง่ายขนาดนี้จะเรียกว่าขโมยได้ยังไง?

    ดังนั้นถึงได้แผนที่มาเงามายาก็ไม่เอาด้วยหรอก

    “เจ้าหญิงจีของพี่...” แต่เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้น น้องสาวที่ดีสมควรได้รับคำชม! “น่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไง...” 

    พวกเขาไม่ขโมยก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะมีโอกาส สมบัติทุกชิ้นคือของน้องสาว อาหารเจ้าเล่ห์คนไหนอาศัยความอร่อยปอกลอกเอาสมบัติน้องไปก็อย่าหวังเลยว่าจะได้มีชีวิตต่อ

    พวกเขาไม่จบแค่เผาบ้านแน่!


    “หนูโตแล้วนะ”

    “โตแล้วก็เป็นห่วงได้” พี่สาวลูบผม “อย่าไปหลงอาหารคนอื่นจนลืมพวกพี่ล่ะรู้ไหม”


    อยู่ดีๆ



    “หลงแล้ว….ลืมพวกพี่...?”



    ในหัวก็ปรากฏเงาเลือนรางของใครคนหนึ่งขึ้นมา


    ‘ถึงจะถูกเกลียดก็ยังมีฉันกับพี่คนอื่น’

    ‘อย่าร้องไห้เลยนะ’


    คนหนึ่งที่ชอบมาปรากฏอยู่ในฝันของจีมาหลายปีแล้ว เป็นคนที่มีตัวตนมากที่สุดในความฝันอันแปลกประหลาด คนที่แม้จะเห็นใบหน้าไม่ชัดแต่ก็รู้ว่ามักจะมีรอยยิ้มให้จีเสมอ

    เป็นคนตัวเย็นเวลาที่จีร้อน ตัวอุ่นเวลาจีหนาว มักหาอะไรมาให้เล่นเวลาจีบอกว่าเบื่อ ถ้าบอกให้ไปทางขวา เขาจะไม่มีวันไปทางซ้าย บนโลกใบนี้ไม่มีใครตามใจจีได้เท่าเขา...ตามใจอย่างถึงที่สุด เขามอบโลกใบเล็กๆ ให้และให้จีเป็นพระเจ้าในโลกใบนั้น

    และถึงจีจะไม่ชอบคำว่าพระเจ้า แต่ก็ยอมเป็นพระเจ้าในโลกใบนั้นอย่างเต็มใจ...โลกใบเล็กที่แสนล้ำค่ายิ่งกว่ากองสมบัติทั้งหมด

    เขามอบคำสัญญาให้

    ‘รักมากเลยนะ’

    เขาจะเชื่อใจจี


    ‘ต่อให้จะถูกฆ่าตอนนี้...ฉันก็ยังรัก’


    เขาจะเชื่อ

    จะเชื่อ...แม้ในวันนั้นจีจะไม่เชื่อตัวเองเลยก็ตาม


    “ก็...หน้ามืดตามัว ยอมวิ่งตามหลังอะไรแบบนั้น” พี่อีกคนอธิบาย “กับพี่ยังไม่เคยร้องไห้ให้ เพราะงั้นอย่าไปร้องไห้ให้คนอื่นล่ะ”


    คนตัวเล็กกะพริบตา

    คนที่จีร้องไห้ให้?


    “ฮึ ไม่ร้องหรอก ถึงหนูร้องร้องเสร็จก็จะจับคนนั้นย่อยให้หมดเลย!” เด็กกอดอก เชิดหน้าอย่างอวดดี “เพราะโลกนี้จีต้องรักตัวเองที่สุด!”


    โลกนี้?

    ต้อง?

    พูดไปแบบนั้นแล้วคนตัวเล็กก็ขมวดคิ้ว ประโยคมันแปลกๆ รึเปล่านะ แต่คิดอีกทีก็ไม่ได้แปลกอะไรนี่นา จีต้องรักตัวเองมากที่สุดอยู่แล้ว จะมารักอาหารได้ที่ไหนเล่า ถึงพวกพี่จะเป็นอาหารพิเศษแต่ก็ไม่ทำให้น้องเลิกรักตัวเองได้หรอก

    เพราะถ้าจีไม่รักใครเลย ...ถ้าคนที่จีรักมีแค่ตัวเอง


    ‘...จีจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด’


    จีจะได้ไม่เจ็บปวด

    จีจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด


    “ยัยหนูว่ายังไงก็ว่าตามนั้นแล้วกัน” พี่ชายยกมือยอมแพ้ “แต่ไอ้เรื่องหัวหน้าน่ะขอหน่อยเถอะ เจ้าเมลเอมอะไรนั่นตัวหายนะชัดๆ แข็งแกร่งก็แข็งแกร่งอยู่หรอก แต่เอาแต่เล่นกุนงิกับผู้หญิงนั่นทั้งวัน ใครไปขัดหน่อยไม่ได้มองตาเขียวปั๊ด ยิ่งถ้าเผลอไปทำให้คนรักเจ้านั่นเจ็บนะ...พวกพี่เกือบจะแขนขาดแล้วนะรู้รึเปล่า….”

    คนตัวเล็กเบิกตากว้าง รีบกวาดตามองสำรวจว่าร่างกายพี่ชายพี่สาวยังอยู่ครบไม่มีส่วนไหนบุบสลาย

    “กลับไปจีจะจัดการให้!”

    เมลเอมคนอันธพาล เห็นบอกแค่ว่าสนุกดีไม่คิดเลยว่าจะทำกับอาหารของจีแบบนี้!

    “เอาเถอะ เรื่องหัวหน้าให้มันเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว สลับกันทำหน้าที่ก็ไม่ได้แย่อะไร เกิดได้คนใหม่มาแล้วไม่ถูกชะตานั่นสิแย่ยิ่งกว่า”

    พี่คนหนึ่งหัวเราะ ก่อนจะขยี้ผมจีจนทำให้เปียที่พี่สาวถักให้พันกันยุ่งเหยิง “เจ้าหญิงจีของเราเอาใจไม่ง่ายเลยจริงๆ”


    “มีอยู่นะ”


    คนที่ตามใจจียิ่งกว่าใครบนโลกใบนี้

    คนที่รักจียิ่งกว่าใคร

    คนเดียวที่สามารถเรียกว่าหัวหน้าได้



    “อันดับหนึ่งในใจของจี”



    พวกพี่ชะงักไป

    จากนั้นก็ยิ้ม


    “งั้นถ้าพบคนคนนั้นแล้วก็พามาเจอพวกเราด้วยล่ะ”

    “น้องน่ะโชคดีเสมอ เพราะงั้นอันดับหนึ่งที่ว่าคงเชื่อถือได้”

    “เห็นมาแต่อ้อนแต่ออก ไม่อยากให้วันนั้นมาถึงเล๊ย แค่เห็นไอ้ลูกชายบ้านโซลดิ๊ก มิล...มิลอะไรสักอย่างเอาตัวน้องไปก็เจ็บใจจะตายแล้ว….”

    มิลูกิ โซลดิ๊ก หัดจำชื่อให้ได้หน่อยเถอะ”

    “จะอะไรก็ช่างเหอะ มันแย่งน้องไปนะ!”


    ไม่มีความสงสัยเลยแม้แต่นิดเดียว


    รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมายังไงก็ไม่รู้...จะว่ายังไงดีล่ะ ทำไมอาหารของจีถึงใสซื่อขนาดนี้เนี่ย ถ้ามีคนแบบจีจะไม่ถูกกินจนตายเลยเรอะ!

    เก็บเรื่องนี้ไว้แล้วค่อยไปปรึกษามิลกี้ดีกว่า!


    “ถ้าหนูไปแล้วอย่าให้ใครมากินได้ล่ะ อาหารของจีคือของจี น้องหวง น้องไม่ชอบแบ่งให้ใคร” บ่นอุบอิบ “สู้ไม่ได้ก็บีบหินสีๆ นั่นเรียกน้อง เดี๋ยวจะรีบวาร์ปมาสาปให้เจ้านั่นเป็นกบซะเลย”

    “พูดแบบนี้เรียกมาทุกวันดีไหมเนี่ย”

    “ไม่ดี!” ส่ายหัวพรืด คนตัวเล็กเบะปาก “แบบนั้นหนูก็ไม่ได้เที่ยวกันพอดี แล้วอีกอย่างชาร์แนคน่ะ….”

    “อ๋อ ลูกแมวที่เจ้าหมอนั่นเก็บมา?”

    “จีเกลียดแมว!” กอดอกฮึดฮัดเต็มที่ “โดยเฉพาะแมวสีขาวตาฟ้า เห็นแล้วเจ็บๆ ไม่อยากเจอเลย เพราะงั้นเรียกจีมาแค่เวลาฉุกเฉินเท่านั้นนะ!”

    ก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมตัวเองถึงไม่ชอบ ไม่รู้หรอกว่าทำไมแค่เห็นแมวขนสีขาวตาสีฟ้าแล้วเจ็บขึ้นมา...ทั้งที่ไม่เคยไปจับไปลูบแท้ๆ

    มันเจ็บอยู่ตรงไหนนะ

    “เจ็บอะไร แตะก็ไม่เคยแตะ ถูกข่วนก็ไม่เคย”

    “หนูเห็นแล้วเจ็บเฉยๆ ไม่ได้รึไงเล่า ไม่คุยกับพี่เฟย์แล้ว!” หันไปกอดเอวพี่สาวแน่นซึ่งได้รับการต้อนรับอย่างดี อืม กลิ่นหอมน่าอร่อยดีจริงๆ พี่สาวนุ่มนิ่มใจดีที่สุดเลย “...พี่สาวโอ๋ๆ หนูหน่อย...”

    “พวกผู้ชายไปรอเดือนหน้าให้หมด! ไป๊!!”


    เสร็จเรื่องพวกพี่แวะไปหาของฝากให้มิลกี้ที่คลังสมบัติดีกว่า...หยิบมาสักสองสามชิ้น จากนั้นก็ค่อยหาเงินทุนไปเที่ยวด้วยกันสักเดือน ช่วงนี้มิลกี้ออกกำลังกายจนผอมแห้งเหมือนอิลูมิเข้าไปทุกทีแล้ว กอดไม่นุ่มนิ่มเอาซะเลย

    เพราะงั้นเพื่อนที่ดีอย่างจีจะช่วยเองก็แล้วกัน!





    -------------------

    คนในฝันมันใครกันน้า(´υ`)

    ก็พี่คนนั่นแหละที่เรียกแต่ จี อยู่คนเดียว

    มีม แอบยิ้มในใจ – รวมมีม

    -------------------

    dek64ขออัพคลายเครียดสักหน่อยยยยยยยยยยย

    เอามาแปะก่อนค่ะ555555555555555555ในที่สุดก็ได้ฤกษ์มาอัพเรื่องพิเศษต่อสักที ส่วนตอนจบเนื้อเรื่องหลักนั้น...แหะ จบแบบนั้นก็น่าจะดีที่สุดแล้วล่ะค่ะ

    แป๊บเดียวของน้องกับแป๊บเดียวของคนอื่นยังไงก็ต่างกันอยู่ดี ด้วยนิสัยคงคิดว่าถ้าต้องมีชีวิตอยู่ไปแบบนั้นขอยอมให้ตัวเอง(ที่เป็นส่วนเกินของเรื่อง)หายไป แล้วทำให้คนอื่นมีความสุขดีกว่า(คุราปิก้ามีครอบครัว คุโรโร่ไม่ไปยุ่ง)

    อ่านรีเควสตอนพิเศษแล้วคิดอยู่นานมาก เพราะคิดจีเรื่องหลักแบบแฮปปี้ไม่ออกเลยค่ะ5555 มาอ่านอีกทีแล้วก็หม่นอยู่พอควรเลย ถ้าเขียนความแฮปปี้นุ่มๆลงไปทั้งที่รู้ตอนจบอยู่แล้วคงปวดใจน่าดู ฮาาา หัวใจนักเขียนอ่อนแอมากเลยค่ะ ʕథ౪థʔ

    สุดท้ายก็งอกเป็นAu cakeverseค่ะ น้องจีเป็นฟอล์คแน่นอน คราวนี้แฮปปี้เอนด์ ไม่มีเรื่องเครียด เพราะงั้นจะได้กินคุณอาหารหอมๆ จนอิ่มแน่!

    จะเขียนเป็นชีวิตผจญภัยของน้องกับแต่ละคนค่ะ (ส่วนคุณแม่น่าจะ เอิ่บ)

    จีกับบ้านคุณแมว/ เที่ยวกับมิลกี้/ โดนอิลูมิเอาขนมมาหลอกให้หายโกรธ/ ฮิโซกะตามต้อยๆ ใช้แผน[อาหารงามตา อร่อยถูกปาก]กับน้อง/ พี่แมงมุมที่ชอบเผาบ้านคนอื่น/ พี่สาวคนสวยชอบโอ๋น้อง/ พี่เฟย์ผู้อร่อยถูกปาก/ เมลเอมที่นิสัยชวนปวดหัว/ ตาแก่เนเทโล่ที่คอยหนุนหลังให้/ ปาริสตันจอมก่อกวน/ คุโรโร่คลั่งรัก??????*******

    แอบมีฉากไม่เหมาะสมอยู่เล็กน้อย ซึ่ง แหะ เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีค่ะʕ◉ᴥ◉ʔ



    แต่แฮปปี้แน่นอนๆๆๆๆๆๆ

    ยิ้มชั่วร้าย GIF - SneakySmile - Discover & Share GIFs








    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×