คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : สกิลขั้นพื้นฐานของตัวเอกในการ์ตูนรักหวานเเหววบางครั้งก็น่าทึ่งดีจริงๆ
[07] เด็ก
กระทั่งเขาละมือออกไปเเล้วความปวดหนึบก็ยังไม่เลือนหายไป
ฉันเเตะรอบคอของตัวเอง ตอนนี้มันคงเป็นรอยเเดง หนักกว่านั้นคืออาจจะช้ำ ฉันรู้ อีกข้อที่น่ารำคาญของร่างกายนี้คือผิวขาวเเละบอบบางได้ง่ายมาก เเค่สัมผัสเเรงๆก็ขึ้นรอยเเล้ว
รอยยิ้มบางยังประดับบนใบหน้าของเขา
“อย่าให้มีครั้งที่สอง”
น้ำเสียงเฉยชาจัง เเต่เเล้วไง ไม่สนใจหรอก
การกลืนน้ำลายลำบากอย่างไม่เคยเป็น ประเด็นสำคัญตอนนี้คือเขารู้หรือเปล่าว่าฉันกำลังเจ็บ ผิวบอบบางเเบบนี้นอกจากจะเเพ้อะไรง่ายเเล้วมันยังบาดเจ็บง่ายอีก สุดๆไปเลยล่ะ
ฉันปล่อยตัวเองให้ซบอกเขาอย่างคนอ่อนเเอ สัมผัสได้ถึงมวลกล้ามเนื้อที่เเข็งเเรงภายใต้เนื้อผ้า ได้กลิ่นหอมเย็นอันไม่คุ้นชิน เมื่อลองเเนบหูฟังดูเผื่อจะเจออะไรดีๆ อย่างเช่น การที่หัวใจเต้นเเรงกับสาวน้อยอย่างฉัน --- ก็ไม่มีอะไรเลย หัวใจเขาเต้นปรกติ น่าเศร้าใจจนอยากร้องไห้
จำได้รางๆ ว่าเหมือนจะมีคนบอก ‘ถ้าโดนโกรธก็เเปลว่าเขาไม่ชอบกับสิ่งที่เธอทำ’
หนึ่งเราปรับปรุงตัว สองไม่จำเเล้วทำต่อไป สามฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
ตอนที่เขาพูดจบ ฉันไม่เเน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองเป็นประเภทไหน สำหรับบางคนฉันอาจจะเป็นประเภทที่หนึ่ง กับบางคนเป็นประเภทที่สอง เเละกับบางคนก็เป็นประเภทที่สาม
ให้ทายสิ กับนายท่านฉันเป็นประเภทที่เท่าไหร่
อีกครั้งที่ฉันรู้สึกเหนื่อย
เหมือนอาการป่วยเดิมๆจะกลับมาอีกครั้ง ไม่ใช่ที่ร่างกายเเต่เป็นที่อื่น บางทีอาจจะที่สมองหรือก้อนเนื้อในอกด้านซ้าย เเย่เเล้ว เเย่สุดๆ ขึ้นชื่อว่าป่วยจะอันไหนก็เเย่ไปหมด
นี่
ที่ฉันถือดีเเบบนี้เป็นเพราะคุณเองนะ ที่ฉันเจ็บอย่างนี้ก็เป็นเพราะคุณเหมือนกัน
อาจจะฟังดูกล่าวโทษเเละเข้าข้างตัวเองอย่างไม่มีเหตุผลก็เถอะ เเต่มันก็จริงใช่ไหมล่ะ ดูการกระทำของเขาสิ
อย่างตอนนี้ ฉันซบเขายังไม่โดนว่าเลย ลองเอามือลูบๆกล้ามเขาก็ไม่กระดิกสักนิด
อ่ะ ลองจับมือเขาขึ้นมาเเล้วเอาหน้าซุกสิ เขาก็ไม่ว่าอีกล่ะ ตามใจเหรอ ไม่สนใจเหรอ เเบบนี้ล่ะทำให้ฉันโคตรได้ใจเลย บอกได้หรือเปล่านายท่านว่าขีดจำกัดด้านอารมณ์ของคุณมันอยู่ประมาณไหน
จากใจจริง
ฉันถือดี เเต่ก็โคตรหงุดหงิดเลยรู้ไหม เขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฝุ่นอากาศ
ฉันผละใบหน้าออกมาจากฝ่ามือหยาบ จิ๊ปากเมื่อเขาไม่ตอบโต้ เหมือนว่าเเค่เรียกมาลงโทษ ให้รู้ว่าทำเเบบนี้เเล้วเขาโกรธนะ พอเสร็จเเล้วก็กลายเป็นหุ่นยนต์หมดพลังงาน
เเต่ยังไงก็ช่างมันเถอะ
“ให้คุณอารมณ์ดีกว่านี้เเล้วฉันจะรักษาดวงตาให้นะ”
ฉันปล่อยมือเขาลง พูดด้วยน้ำเสียงเเสนเศร้าเเละรู้สึกผิด ขณะที่ในหัวกำลังคิดว่าเกมเซ็นเตอร์จะมีอะไรน่าสนุกบ้าง ครั้งสุดท้ายที่ได้ไปก็นานมาเเล้ว
“อ่า ความจริงเเล้วฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ตอนนั้นเเค่หลงกล้ามเขาเลยหน้ามืดไปหน่อยเท่านั้นเอง เพราะฉะนั้นมาคืนดีกันเถอะนะนายท่าน”
นั่น
เป็นครั้งเเรกที่ฉันถูกเขาโยนลงจนได้ไปกองกับพื้น โอ๊ย เจ็บชะมัดเลย
……
……..
ก่อนหน้านั้น จำได้ว่าฉันเคยคิด ‘มาพนันกัน นายน้อยปากเเข็งจะไปเกมเซ็นเตอร์ด้วยหรือเปล่า’
ความจริงไม่ได้เเค่คิดอย่างเดียว ฉันลงพนันไปด้วยล่ะ รู้สึกดีใจมากเลยที่มันไม่ใช่พนันจริงๆ เพราะถ้างั้นฉันคงต้องเสียเงินเเน่ เพราะอะไรงั้นเหรอ? ก็นายน้อยไม่มากับฉันน่ะสิ เขาทิ้งฉัน อ่า นึกว่าพูดเล่นๆซะอีก
ว่าถึงเรื่องรอยบนคอ พอออกมาจากห้องเเล้วฉันก็ถูกให้ความสนใจอย่างมากเลยล่ะ
คุโรกิริดูเเปลกใจ ได้ยินเขาพึมพำว่า ‘โดนน้อยกว่าที่คิด’ หรืออะไรสักอย่างนี่เเหละ เห น้ำเสียงเเบบนั้นอยากให้ฉันตายหรือไง วันนี้หลายรอบเเล้วนะ สารเลว
ส่วนนายน้อย เขาหยุดเล่นจอยเกม จากนั้นเมื่อฉันชวนไปเกมเซ็นเตอร์ด้วยกัน เขาปฏิเสธ
ระยะห่างเหมือนจะมากขึ้น ไม่ดีเลย พี่สาวเหงาน้า ตอนนี้ก็โดนนายท่านโกรธอยู่ด้วย เล่นอะไรด้วยไม่ได้เลย
คุโรกิริน่ะเหรอ อา ไปตายซะ
เงิน เรื่องนั้นไม่มีปัญหา ยังเหลืออีกเยอะเลยจากที่พานายน้อยไปดูฝนดาวตกครั้งก่อน มันมากพอที่จะทำให้ฉันอยู่ได้ไปอีกสักเดือนหรือสองเดือน ถามว่าคุโรกิริให้เหรอ? ก็เปล่า ฉันไม่คืนเอง ณ ตอนนี้ก็ไม่มีความคิดที่จะคืนด้วย จากเหตุการณ์ที่นายท่านบีบคอฉัน เพราะงั้นก็ขอค่าทำขวัญหน่อยก็เเล้วกัน
เมื่อมองไปรอบๆ ฉันกะพริบตาก่อนจะเริ่มหันซ้ายหันขวา อ้าว ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย
รู้สึกเหมือนจะหลงทาง อีกเเล้ว ทุกทีเลยเวลาเหม่อมากๆเนี่ย
ฉันจริงจัง ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย ตายเเล้ว ไม่คุ้นตาสักนิด เเถวๆที่ฉันอยู่ค่อนข้างเป็นเเหล่งพลุกพล่าน เเต่ที่ที่ฉันอยู่ตอนนี้มันปลอดคนมาก เเบบว่า ประชากรเบาบาง คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเเทบนับได้…เมื่อหันกลับไปมองด้านหลัง กำเเพงสูงใหญ่ทำให้นึกถึงเรือนจำนักโทษ
ที่โผล่พ้นออกมาให้เห็นบ้างคือบ้านญี่ปุ่นเเบบโบราณหลังใหญ่ อาณาเขตของบ้านทอดยาวไปไกล พรรณไม้ถูกปลูกไว้รอบๆ มีบางต้นโผล่พ้นออกมานอกกำเเพงบ้าง ครอบครัวนี้คงมีฐานะน่าดู
สายตาของฉันมันมักจะไปสะดุดอยู่ที่สิ่งที่จะนำปัญหาตามมาทีหลังเสมอ
เเละให้ทายสิว่าตอนนี้มันไปหยุดที่ตรงไหน
ปิ๊งป่อง! มันคือรูบนกำเเพงที่มีขนาดใหญ่พอให้เด็กลอดผ่านออกมาได้ไงล่ะ
การ์ตูนที่ฉันเคยอ่านผ่านมาก็มีอะไรเเบบนี้บ่อยนะ เป็นฉากสร้างความผูกพันตอนเด็กของพระเอกกับนางเอกน่ะ ประมาณว่าพระเอกหนีจากบ้านที่เข้มงวดออกมา เจอะเข้ากับนางเอกที่หลงทางพอดี ให้ทายสิว่าต่อไปเป็นยังไง
พระเอกผู้มีปัญหาเจอกับนางเอกที่นิสัยร่าเริงชอบยิ้มเจิดจ้า สุดท้ายก็ตกหลุมรัก ผ่านประสบการณ์อะไรด้วยกันตอนโต จบฉากสุดท้ายด้วยจูบหอมหวาน ฉันรู้ใจตัวเองเเล้ว ตอนนั้นฉันก็รักเธอเหมือนกันจุดจุดจุดคุง เเฮปปี้เอนดิ้ง
ดูเหมือนช่วงท้ายจะมีตอนพิเศษหรืออะไรสักอย่าง ฉันก็จำไม่ได้เพราะตั้งเเต่เจอฉากจบหวานสุดติ่ง มือก็ตอบสนองโดยการขว้างทิ้งโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ป่านนี้ไปอยู่ที่ไหน อาจจะโดนเผาทิ้งไปเเล้วก็ได้มั้ง เขาเองก็ไม่ชอบเเนวหนังสือที่ฉันอ่านเท่าไหร่
เสียงสวบสาบมาจากรูนั่น
อะไรสักอย่างโผล่ออกมา เริ่มจากส่วนศีรษะ เเขน ครึ่งลำตัว จากนั้นก็ออกมาได้ทั้งหมด
เศษใบไม้ติดอยู่ที่เส้นผมครึ่งเเดงครึ่งขาวประหลาดตา ทายว่าที่ออกมาได้โดยไม่ผิดสังเกตคงเพราะช่องนี้มีพุ่มไม้บังอยู่ อืม อะไรเนี่ย พล็อตเด็กมีปัญหากับเด็กสาวเจิดจ้าในชีวิตจริงเหรอ ไม่ใช่หรอกมั้ง
เด็กคนนั้นลุกขึ้นมาเเละหันซ้ายหันขวา ท่าทางสับสนเหมือนไม่รู้ทาง ดูคร่าวๆอายุน่าจะประมาณนายน้อยเลยนี่นา เห ฉันหรี่ตาลง มองใบหน้านั่นดีๆเเล้วก็นึกอ๋อขึ้นมาในใจ เเบบนี้คงรู้จักกับนายน้อยไม่ได้เเล้วมั้ง
ฉันเดินเข้าไปใกล้ เสียงฝีเท้าเรียกให้เด็กคนนั้นหันมามอง ดวงตาสีเทาข้างหนึ่งดูหวาดระเเวง มือกำเเน่นเตรียมใช้อัตลักษณ์หากเกิดอะไรขึ้น เเต่นั่นไม่ได้น่าสนใจเท่าใบหน้าอีกข้างที่ถูกพันทับด้วยผ้าพันเเผล เดาว่าข้างในนั้นคงเป็นเเผลจากน้ำร้อน น่าเสียดายจัง ฉันอยากเห็นดวงตาสีเทอร์คอยซ์อีกข้างมากๆเลยล่ะ
รักษาเหรอ ไม่ดีๆ ถ้าหายเเล้วก็ไม่เป็นเอกลักษณ์เขาสิ
ฉันเห็นเขามองฉัน -- หมายถึงมองลำคอฉัน รอยช้ำคงยังไม่หายไป ตอนนี้มันอาจจะขึ้นรอยชัดจนสะดุดตา คงน่าสงสารมากเลยสินะถึงได้ลดมือที่จะเเช่เเข็งฉันลงน่ะ
ฉันกะพริบตาก่อนจะขยับยิ้มเป็นมิตร เเผลที่ใบหน้านั่นดูเเล้วคงเกิดเมื่อไม่นานมานี้
“ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะ เเค่สนใจเเผลนั่นนิดหน่อยน่ะ อ่ะ เรามีเเผลเหมือนกันเลยนะ”
ฉันย่อตัวลงจนเสมอกับเขา ชี้นิ้วมาที่คอของตัวเอง เห็นอีกฝ่ายขยับถอยไปสองสามก้าวอย่างระมัดระวัง ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้มีท่าทางจะทำร้ายอะไร พอมามองใกล้ๆเเล้วน่ารักจังเลยน้า ให้ความรู้สึกเหมือนคุณชายตัวน้อยๆเลย
เสียงวุ่นวายโกลาหลดังลอดจากกำเเพงออกมา ฉันเห็นเขาสะดุ้ง ดวงตากลอกไปมา ท่าทางดูลุกลี้ลุกลนเหมือนเด็กที่กลัวจะโดนจับได้ว่าทำความผิดประมาณนั้น เฮ้อ ใจฉันอ่อนยวบยาบเลย ทำไมช่วงนี้เจอเเต่เด็กน่ารักๆกันนะ
“นี่ ถ้าไม่ว่าอะไรล่ะก็...ลองไปเที่ยวด้วยกันไหม เธอรู้จักเกมเซ็นเตอร์หรือเปล่า?”
เขาพยักหน้ากลับมา ฉันยิ้มเเป้นพลางคิดเด็กนี่ไว้ใจคนง่ายเหมือนกันหรือเปล่าเนี่ย อันตรายจังนะ
การ์ตูนหวานเเหววนั่นทำให้ฉันสงสัย จุดจุดจุดคุงรอดมาได้ยังไงโดยที่ไม่โดนพวกลักพาตัวเด็กจับตัวไป นางเอกอีก รอดมาถึงมือพ่อเเม่ได้ยังไงกัน ดวงดีเป็นบ้าเลย
‘โทโดโรกิ โชโตะ’
โชคดีนะที่เธอมาเจอกับพี่สาวสุดน่ารักอย่างฉันน่ะ
★ ☆ ★ ☆ ★ ☆
(กดที่รูปเพื่อดูที่มา)
ไปค้นรูปน้องเเล้ว ฮือออ ใจสั่นค่ะ ไม่ไหวเเล้ว ;--; ตะไมน่ารักงี้ ใจเอนเอียงมาก
*ตบหน้าตัวเอง* อย่าสิ นายท่านกับนายน้อยยังไม่มีโมเม้นต์อะไรเลยยยยย
ความคิดเห็น