คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เด็กบางคนคือผ้าขาวสะอาด ย้ำว่าบางคน [ครึ่งจบ]
[03] ผู้หญิงคนนั้น
มันต้องใช้เวลานิดหน่อย
ก็อย่างที่บอก พอดีว่าช่วงเเรกที่เข้ามาใหม่ๆมันน่าเบื่อมาก นอกจากการรักษาเขาฉันก็มีหน้าที่เเค่กินกับนอน ช่วงเวลานั้นเเหละที่ฉันเริ่มจะหาอะไรทำ อย่างเช่น ลิสต์ของที่อยากได้ ร่างเเปลนตกเเต่งห้องนอนโล่งๆ คิดว่าจะใส่เสื้อผ้าเเบบไหนดี ของเสริมสวยความงามของผู้หญิง อะไรเทือกนั้น
มีของหลายสิ่งที่ฉันต้องการเเละอยากได้มาไว้ในมือ เเบบว่า เยอะมากพอตัวเลยล่ะสำหรับชีวิตประจำวันของสาวน้อยธรรมดาๆคนหนึ่ง
หลังจากที่นายท่านอนุญาตเเล้วฉันก็ลองมาคุ้ยลิสต์พวกนั้นดู ก่อนจะพบว่า รายการของเยอะขนาดนี้ถ้าจะซื้อให้หมดจริงๆเหล่าร้ายคงหมดตัวเเน่ -- ฉันก็เลยต้องตัดบางสิ่งออกไป ของที่ไม่จำเป็นน่ะ
การขีดฆ่าชื่อออกจากกระดาษไม่ได้ยากเท่าไหร่ ก็นะ ตอนนี้ฉันไม่อยากได้มันเเล้ว
ฉันหยิบเสื้อฮู้ดสีดำตัวใหญ่กับกางเกงขาสามส่วนมาสวม คุโรกิริบอกไม่ให้ฉันออกไปไหนไกล เเต่เขาก็ไม่ได้ถึงขนาดจะกักฉัน โอเค ฉันใส่ร้ายเขาเกินไปหน่อย ทว่าขอบเขตที่เขาให้ไปมันโคตรน้อย น้อยมากเลยนะ
มากสุดที่เขาหยวนให้ก็คือห้างสรรพสินค้าเล็กๆเเถวรังวายร้ายที่ห่างไปไม่ถึงร้อยเมตร เเค่นั้น ใครมันจะไปมีอารมณ์ไปกันเล่า
ฉันหมายถึง สาวน้อยที่กำลังเป็นวัยรุ่นวัยสดใสอย่างฉันไม่ควรถูกกักบริเวณเหมือนจะไปทำความผิดหรือเปล่า มันก็ต้องมีออกไปเที่ยวบ้างสิ นายท่านของคุณสุขภาพดีขึ้นทุกวันเเต่ฉันจะเฉาตายอยู่เเล้วนะ
ฉันลูบผมตัวเอง จัดทรงอีกนิดหน่อย ลองหมุนตัวเเล้วดูในกระจกสักรอบ ก็ไม่ได้เเย่เท่าไหร่
พร้อมออกเดินทางเเล้ว!
….
สมองฉันเหมือนเหมือนจะหล่นหายไปไหนสักที่
“เอ่อ… เด็กคนนี้ชื่อ ชิการาคิ โทมูระ ครับ”
อยู่ๆก็เหมือนตามเหตุการณ์ไม่ทันขึ้นมา
อะไรคือการที่คุโรกิริกลับมาในรอบหลายวันพร้อมกับเด็กที่เอ่อ...มืดมน? สวมเสื้อฮู้ดเหมือนฉันด้วย ช่างมันไป จุดสำคัญที่ต้องให้ความสนใจคือ คุโรกิริ ทำไมเขาต้องทำหน้าลำบากใจเเปลกๆอย่างนั้น ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย บางทีควรรีบขอเงินเขาเเล้วชิ่งหนีออกไปดีหรือเปล่า
ชิการาคิ โทมูระ เด็กชายที่เขาว่ามองไปมองมาก็ค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นตา ผมสีฟ้าอ่อนยุ่งไม่เป็นทรง ดวงตาสีเเดงที่ควรจะใสซื่ออย่างเด็กทั่วไปนั้นชั่วขณะฉันเห็นมันหรี่ลงเหมือนมีจุดประสงค์ก่อนที่จะกลับมาเป็นปรกติ ริมฝีปากเเตกเเห้งเหมือนจะยิ้มเเต่ก็ไม่ยิ้ม
ฉันเอาลักษณะของเขาจับมารวมกัน ครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะปิ๊งป่อง! ใช่เลย ผู้สืบทอดของท่านวายร้ายนี่เอง
“คุณโช เด็กคนนี้จะมาอยู่กับเราชั่วคราวนะครับ”
ฉันร้อง ‘โอ้’ ออกมาคำนึง ผิดจากที่คาดไว้นิดหน่อย เเต่มันยังไงล่ะ จุดจบที่คิดไว้ยังไงก็ไม่เปลี่ยนอยู่ดี
ฉันยื่นมือออกไป พยายามยิ้มให้ดูดีที่สุด
“โทมูระคุงสินะ งั้นจากนี้ก็มาสนิทกันไว้เถอะ!”
เขาเหมือนจะลังเล ดูได้จากดวงตาสีเเดงที่เริ่มสั่นไหวกับท่าทางเเปลกๆ มือของเขาอยู่ระหว่างจะยื่นออกมากับไม่ยื่นออกมาจับมือฉัน -- ในขณะที่ลังเล มือฉันก็ค้างอยู่อย่างนั้นเเหละ บางทีควรชักมือกลับหรือเปล่า หื้ม
ฉันรู้นะ อัตลักษณ์ของเขาน่ะ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นการเสื่อมสลายอะไรสักอย่างนี่เเหละ เเบบว่าถ้าจับครบทั้งห้านิ้วเมื่อไหร่ บูม! มนุษย์ปรกติมือเเตกเป็นผุยผงเเน่ หรือบางทีอาจจะไม่ใช่เเค่มือ เเต่เป็นฝุ่นทั้งตัว อัตลักษณ์น่ากลัวจริงๆเลย
คุโรกิริกระอักกระอ่วน เขาทำท่าเหมือนจะมาคั่นกลางระหว่างฉันกับว่าที่ผู้สืบทอดคนต่อไป คงกลัวว่าหากฉันตายไปนายท่านของเขาจะให้ใครรักษา
“คุณโช อัตลักษณ์ของเขาน่ะค่อนข้างอันตราย ทางที่ดีอย่าพยายามสัมผัสกับมือเขาเลยดีกว่า”
คุโรกิริเข้ามาคั่นกลางสำเร็จ ตัวเขาบังเด็กเกือบมิด
คุโรกิริสูงกว่าฉัน ตัวใหญ่กว่าฉัน อ่ะ น่ารำคาญจริง
หมายถึงส่วนสูงฉันน่ะ ไม่ได้ด่าเขาหรอก จริงๆนะ
ฉันเงยหน้ามองคุโรกิริ ยิ้มอย่างไม่มีพิรุธ
“คุณจะไม่ให้ฉันสนิทกับเขาเหรอ ที่นี่ฉันอยู่คนเดียวเหงามากเลยนะ นายท่านก็ไม่ค่อยเล่นกับฉันด้วย ให้ฉันมีเพื่อนหน่อยสิ”
“รู้จักได้เเต่ไม่เเนะนำให้จับมือครับ อ้อ รวมถึงให้เขาสัมผัสตัวด้วย” เขาปฏิเสธ “คุณยังไม่อยากตายตอนนี้หรอก”
“คุณคุโรกิริ”
ฉันรู้สึกเหนื่อย เหมือนมุมปากจะเริ่มกระตุกยิกๆ
คุโรกิริถอนหายใจ เป็นการถอนหายใจที่ทำให้ฉันนึกถึงท่านวายร้าย ถอนหายใจเเบบเหนื่อยอ่อน อะไรกัน ฉันเป็นเด็กดีนะ ทำไมทำเหมือนฉันเป็นตัววุ่นวายเลยล่ะ
เสียใจจริงๆ
ในขณะนั้นเอง -- โทมูระก้าวออกมายืนข้างๆคุโรกิริ ยื่นมือมาอีกครั้ง น่าซาบซึ้งใจจนอยากจะร้องไห้เลย ดวงตาเขาเหมือนจะไม่มีความคิดเเอบแฝงเหมือนตอนเเรกอีกเเล้ว เเน่ใจได้เลยว่าเขาจะไม่จับมือฉันครบห้านิ้วเเน่นอน
ลองมองลึกเข้าไป ฉันสงสัยจังว่าเขากลัวอัตลักษณ์ของตัวเองบ้างหรือเปล่า
เขาทำใครตายไปเเล้วบ้างล่ะ อืม คนสำคัญ? พ่อเเม่?
“ลืมเเนะนำตัวไป อืม เรียกฉันว่าโชก็ได้นะโทมูระคุง”
ฉันเอื้อมมือไปจับมือเขาตอบ เเละก็อย่างที่คิด เขาจับไม่ครบห้านิ้ว
“ฉันไม่ถือหรอกนะที่จะมาจับตัวฉัน เชิญตามสบายเลย”
ฉันยิ้มตาหยีลง มืออีกข้างกอบกุมมือเขาทับอีก
นิ้วทั้งห้าสัมผัสกับมือของฉัน
คุโรกิริตกใจจนไปไม่ถูก ว่าที่ผู้สืบทอดของท่านวายร้ายเบิกตาขึ้นก่อนจะรีบปล่อยมือ เขาดูตระหนก ตื่นตูม ในดวงตามีความหวาดกลัวชัดเจน ฉันว่ามันก็น่ารักดี อย่างนี้สิค่อยสมเป็นเด็กขึ้นมาหน่อย
เเต่ดูท่าครั้งนี้พวกเขาคงจะตกใจเก้อ
มือของฉันที่ถูกโทมูระคุงจับนั้นมันยังอยู่ดี
ไม่บุบสลายอะไรเลย
“ฉันอยากให้เธอรู้จักคนคนหนึ่ง ชิการาคิ โทมูระ”
มันเป็นเหตุผลที่เขามาที่นี่
เหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อไม่นานมานี้ทำให้สถานการณ์ของฝั่งโลกมืดไม่ดีนัก ความพ่ายเเพ้ของออลฟอร์วันไม่ใช่เรื่องที่ปล่อยผ่านไปได้ง่ายๆ เพราะเขาเป็นผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุดในโลกใต้ดิน เปรียบดั่งตำนานของวิลเลินรุ่นเก่า ความพ่ายเเพ้ครั้งนี้จึงทำให้เรื่องวุ่นวายไปหมด
ชิการาคิรู้ว่าอาจารย์บาดเจ็บหนักจากการต่อสู้ ทว่าหลายวันมานี้อาการที่ดีขึ้นอย่างรวดเร็วของอาจารย์ทำให้เขาเเปลกใจ มันเป็นไปไม่ได้เลย บาดเเผลที่ร้ายเเรงขนาดนั้นกับเวลาในการรักษาอันน้อยนิด
คุโรกิริมารับเขาล่าช้าเพราะเรื่องงานต่างๆที่เข้ามาไม่หยุดหย่อน ชิการาคิไม่ได้ใส่ใจนัก ที่เขาสนใจตอนนี้คือคนที่อาจารย์อยากให้รู้จักต่างหาก คนคนนั้นตอนนี้อยู่ที่ที่พักนั่น นอกจากนั้นก็ไม่มีรายละเอียดอื่นอีก
‘บอกตอนนี้อาจจะกะทันหันไปหน่อย เเต่ถ้าเจอผู้หญิงคนหนึ่งแล้วล่ะก็ อย่าทำร้ายเธอเด็ดขาดเลยนะ’
คนคนนั้นเป็นผู้หญิง
ผมสีดำยาวประบ่า ผิวขาวจนเกือบซีด เเต่งตัวเหมือนเตรียมจะออกไปที่ไหนสักเเห่ง ท่าทางสบายใจดีจนน่าสงสัยว่าตอนนี้รู้สถานการณ์ตอนนี้ของพวกเราบ้างหรือเปล่า
เธอชะงักไปเมื่อเห็นเขา ท่าทางตกใจปนสับสน
“เอ่อ… เด็กคนนี้ชื่อ ชิการาคิ โทมูระ ครับ”
“คุณโช เด็กคนนี้จะมาอยู่กับเราชั่วคราวนะครับ”
ทันทีที่คุโรกิริพูดไปเเบบนั้น สีหน้าของเธอก็พลิกกลับมายิ้มเเย้มได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะยื่นมือออกมา
“โทมูระคุงสินะ งั้นจากนี้ก็มาสนิทกันไว้เถอะ!”
รอยยิ้มของเธอมันไม่น่าไว้ใจ ชั่วขณะตอนที่ยื่นมือออกไปเขาคิดจะกำจัดเธอ เเต่เขาก็ลังเล ถ้าคนรักษาที่ดีที่สุดในตอนนี้ตายไปอาการของอาจารย์จะเป็นยังไง
ในขณะที่กำลังลังเลคุโรกิริก็เข้ามาขวาง
“คุณโช อัตลักษณ์ของเขาน่ะค่อนข้างอันตราย ทางที่ดีอย่าพยายามสัมผัสกับมือเขาเลยดีกว่า”
“คุณจะไม่ให้ฉันสนิทกับเขาเหรอ ที่นี่ฉันอยู่คนเดียวเหงามากเลยนะ นายท่านก็ไม่ค่อยเล่นกับฉันด้วย ให้ฉันมีเพื่อนหน่อยสิ”
น้ำเสียงนั่น ชิการาคิเเยกไม่ออกเลยว่ามันเป็นความจริงหรือเเค่เรื่องพูดเล่น
“รู้จักได้เเต่ไม่เเนะนำให้จับมือครับ อ้อ รวมถึงให้เขาสัมผัสตัวด้วย” คุโรกิริปฏิเสธ “คุณยังไม่อยากตายตอนนี้หรอก”
“คุณคุโรกิริ” เธอเหมือนจะอยากพูดอะไรสักอย่างเเต่ก็หยุดไว้ก่อน ดวงตาสีดำมีประกายที่อ่านไม่ออก รอยยิ้มในตอนเเรกเริ่มบิดเบี้ยว
เขาก้าวออกมายืนข้างๆคุโรกิริ ยื่นมือออกไปอีกครั้ง ในที่สุดก็ตัดสินใจได้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามตอนนี้ให้เธออยู่ต่อไปคงดีที่สุด
ดวงตาที่จ้องมองมาเหมือนกำลังค้นหาอะไรสักอย่าง ชั่วขณะสัมผัสได้ถึงความเวทนาเเละสมเพชทั้งที่ใบหน้าของเธอยังมีรอยยิ้มประดับอยู่
เมื่อกะพริบตามองดูอีกครั้ง ความเวทนานั่นหายไปเหลือเพียงความเป็นมิตร
“ลืมเเนะนำตัวไป อืม เรียกฉันว่าโชก็ได้นะโทมูระคุง”
คำโกหกปะปนอย่างเเนบเนียน
“ฉันไม่ถือหรอกนะที่จะมาจับตัวฉัน เชิญตามสบายเลย”
นิ้วมือทั้งห้าสัมผัสกับมือ
ชั่วขณะเขาตกใจ ก่อนที่ต่อมาความตกใจจะเปลี่ยนเป็นอารมณ์บางอย่างที่อัดเเน่นอยู่ในอกเมื่อเห็นรอยยิ้มของผู้หญิงคนนี้ คล้ายรอยยิ้มธรรมดาเเต่ลึกลงไปกลับถือดีเเละไม่ใส่ใจ
“ตอนนี้ฉันกำลังจะไปซื้อของน่ะ จะไปด้วยไหมโทมูระคุง?”
น่าหงุดหงิด
“เธอใช้มือจับตามใจชอบไม่ได้ เอางี้ไหมล่ะ ให้ฉันเป็นมือของเธอดีหรือเปล่า หื้ม?”
อาจารย์
หมากตัวนี้ของคุณน่ารำคาญจริงๆ
ความคิดเห็น