(end)「Fic Boku no Hero Academia」XXX {Villain x OC}[จบรูทหลัก]

ลำดับตอนที่ #39 : [Route : HERO(?)] Iktsuarpok (1)

warning : *ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลัก

(เหมือนเอาเรื่องหลักมาเขียนเป็นAuใหม่มากกว่า โลกคู่ขนานอีกที?)

*omegaverse

rate : (NSFW?)

note : เรื่องราวหลังจบยูเอย์

โทโดโรกิ โชโตะทำอาชีพฮีโร่ ออลไมท์เกษียณ และอิซึคุได้กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งสันติภาพคนใหม่

----------------------------------

โทโดโรกิ โชโตะจำงานที่ทำครั้งแรกในฐานะฮีโร่ได้

มันเป็นงานเล็ก ๆ อย่างการช่วยเหลือตัวประกันที่ถูกจับมัดไว้กับระเบิดในตึก เรื่องจบโดยที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ คนร้ายถูกแช่แข็งจนขยับไม่ได้ ระเบิดก็ถูกเก็บกู้แล้วเรียบร้อย ระหว่างที่ถูกจับเขาเห็นคนร้ายร้องไห้อย่างเสียใจ โทโดโรกิมารู้เหตุจูงใจภายหลังว่าคนร้ายรับไม่ได้ที่ฝ่ายหญิงซึ่งเคยคบกันมานานจะแต่งงานกับคนอื่น จึงก่อเหตุและคิดจะตายตาม --- ซึ่ง เขาคิดว่ามันงี่เง่าสิ้นดี

เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็เริ่มได้งานที่ยากขึ้นตามระดับ บางครั้งต้องเดินทางไปช่วยเหลือที่ประเทศอื่นนอกเหนือจากญี่ปุ่น เขาเคยถูกชวนให้ไปทำงานที่นั่นเพราะมีคนมองเห็นว่าเขาไปได้ไกลกว่านี้ แต่โทโดโรกิก็เลือกที่จะปฏิเสธแล้วกลับมาที่บ้านเกิด (ถ้าตัดพ่อออกไป)เขาชอบที่นี่ และมันก็เป็นสถานที่แห่งความทรงจำของเขา

ส่วนที่ดีโทโดโรกิจำได้เลือนรางว่าเป็นเรื่องราวสมัยเด็ก(แน่นอนว่าไม่มีพ่อในนั้น) เขาได้รับความรักและความอบอุ่นจากผู้ดูแลแทนแม่ที่เสียไป เธอใจดีมาก ถึงแม้เขาจะไม่ใช่เด็กคนเดียวที่ถูกดูแลก็ตาม

พอเริ่มโตมาหน่อยเรื่องที่ไม่ดีก็เหมือนจะตามมาทีละนิด หลายเรื่อง แต่เขากลับจำทุกเรื่องได้แม่น

ไล่เรียงไปตั้งแต่รักแรกของเขาไม่สมหวัง เขาถูกทิ้งไว้กับความทรงจำ ทั้งครอบครัวคิดว่าเขาแค่ฝันทั้งที่มันเคยเป็นความจริง

แย่ที่สุดคือพอความรักของเขาเริ่มมีแววจะสมหวังขึ้นมา เหมือนไม้ที่เริ่มจะผลิดอก จู่ ๆ เรื่องก็ดันพลิกผัน ฤดูใบไม้ผลิของเขาถูกข้ามไปเป็นฤดูหนาวเสียดื้อ ๆ โทโดโรกิถูกทิ้งไว้ท่ามกลางความหนาวเหน็บอีกครั้ง เหมือนครั้งยังเป็นเด็ก แต่ต่างกันตรงที่เขาไม่ได้ร้องไห้เพราะรู้สึกชินชาไปเสียแล้ว

อา ใช่ เขาไม่ได้นึกถึงความทรงจำพวกนี้มานาน

อันที่จริงโทโดโรกิตั้งใจจะเก็บมันไว้และไม่ขุดคุ้ยขึ้นมาอีก แต่ก็เหมือนความตั้งใจนั้นจะไปกระตุกต่อมสักอย่างในตัวพระเจ้าเข้า พระองค์เลยส่งแรงกระตุ้นชิ้นใหญ่มาให้

เมื่อหลายวันที่แล้วเขาได้รับงานในการตามหาบุคคลสูญหายซึ่งอาจจะถูกจับไปทำมนุษย์ดัดแปลงโนมุ เริ่มแรกเขาร่วมมือกับตำรวจในการสืบหา แต่พอซักไปมามันก็ดันไปเชื่อมโยงกับวงการใต้ดิน ตลาดมืด?

และมันก็กลายเป็นงานใหญ่เมื่อรู้ว่าโอเมก้าที่มีอัตลักษณ์ดีจะถูกนำไปขายต่อเพื่อเป็นแม่พันธุ์ในการผลิตลูก เบต้าส่วนมากที่เจออยู่ในสภาพเหม่อลอยสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ส่วนอัลฟ่าถึงจะดีเมื่อเทียบกับคนอื่น แต่มันก็ยังแย่อยู่ดี

ถ้าจะมีอย่างหนึ่งที่แปลกไป -- ก่อนหน้านี้มีหนึ่งในลูกค้ากระเป๋าหนักซึ่งน่าจะเกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์ผิดกฏหมายพยายามจะหนีไปพร้อมกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่มากพอจะบรรจุคนได้ แต่แน่ล่ะ โทโดโรกิจับเขาได้ในทันที

ลูกค้าคนนี้ทำให้เขานึกไปถึงงานที่ทำในฐานะฮีโร่ครั้งแรก เหมือนผู้ก่อเหตุครั้งนั้นไม่มีผิด แต่หนักกว่ามาก พอรู้ว่าตนเองจะถูกจับก็ทำหน้าสิ้นหวัง มองไปที่กระเป๋าเดินทาง ร้องไห้เหมือนคนสิ้นทางออก

สุดท้าย --- โทโดโรกิได้ยินอีกฝ่ายพึมพำว่างานไม่สำเร็จ ก่อนจะฆ่าตัวตายเมื่อตำรวจมาถึง

เพราะมัวแต่มองอย่างอื่นจึงไม่ทันสังเกตกระเป๋า แต่เมื่อเริ่มสนใจโทโดโรกิก็รับรู้ได้ถึงความผิดปรกติของมัน เริ่มจากกลิ่นหอมจางที่แผ่ออกมาแม้ว่ากระเป๋าจะยังปิดอยู่ กล่องทำมาจากวัสดุแข็งแรงเพื่อกันกระแทกโดยเฉพาะ เขาลองทาบมือลงไป ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความเย็นจัด

เขาเปิดกระเป๋า ควันจากไอเย็นลอยฟุ้งออกมาปะปนไปกับกลิ่นหอมยั่วยวนที่เมื่อสูดเข้าไปก็ทำให้ร่างกายร้อนรุ่ม และเมื่อสิ่งที่ซ่อนไว้ในกระเป๋าถูกเปิดเผย เขาก็ไม่ได้สนใจรอบข้างอีกต่อไป เสียงในหัวดังอื้ออึง

เหมือนแรงกระตุ้นที่พระองค์ส่งมาคือเข็มแหลม และความตั้งใจของเขาก็คือลูกโป่งที่ถูกอัดแก๊สจนเต็ม

ผู้หญิงคนหนึ่งขดตัวอยู่ในกระเป๋านั้น เหมือนแมวที่กำลังหลับในกล่อง---เธอมีผมสีดำยาว ผิวขาวละเอียด และเมื่ออยู่ในชุดเดรสลูกไม้ตัวยาวก็ยิ่งดูบอบบาง โอเมก้าเพียงคนเดียวที่สร้างความทรงจำทั้งดีและแย่ให้กับเขา

“….โชซัง?”

โทโดโรกิเอื้อมมือไปทาบบนใบหน้านั้น ผิวของเธอเย็นจัดเพราะอุณหภูมิในกล่อง ริมฝีปากซีดลงจากที่เคยเห็นครั้งสุดท้าย ตอนเด็กเขาชอบมองดวงตาของเธอ เพราะเวลาคลี่ยิ้มมันมักจะเป็นประกายสดใสอยู่เสมอ—

เธอกำลังลืมตาและมองเขา

เหมือนทั้งสับสนมึนงง ในดวงตากลมโตคู่นั้นมีร่องรอยของความกระอักกระอ่วน “ขอโทษนะ...”

เธอคลี่ยิ้มเพียงแต่มันไม่ใช่รอยยิ้มสดใสอย่างที่เคยมอบให้เขามาโดยตลอด มันเป็นรอยยิ้มเหมือนที่คนคนหนึ่งกำลังยิ้มให้คนแปลกหน้า ห่างเหินอย่างเห็นได้ชัด

“...เรารู้จักกันงั้นหรือคะ?”

เสียงในหัวอื้ออึงและฟังไม่ได้ศัพท์ เลือดในกายเย็นเฉียบ เขามองเธอที่ดูลำบากใจและกระอักกระอ่วนมากกว่าเดิม ความรู้สึกปนเป โกรธ เศร้า เสียใจ เขามีหลายอย่างอยากจะถามเธอ แต่ก็สับสนจนพูดอะไรไม่ออก

“คือว่าฉัน...จำอะไรไม่ได้เลยค่ะ”

เธอพูดออกมาอีกหลายประโยค ขมวดคิ้ว และพยายามเรียกสติ แต่ ณ ตอนนั้นอะไรก็ไม่เข้าหัวอีกต่อไป

เมื่อโทโดโรกิเห็นรอยกัดฝังอยู่บนหลังคอของเธอ

★ ☆ ★ ☆ ★ ☆

Iktsuarpok (ภาษาเอสกิโม) 

: การรอคอยใครสักคนกลับมาอย่างมีความหวัง รอแล้วรอเล่า และยังเปรียบได้กับ “ความอดทน” ของคนที่เฝ้ารอได้อีกด้วย

★ ☆ ★ ☆ ★ ☆

คราวนี้ omegaverse ล่ะค่ะ

*หัวเราะ*

อันที่จริงตอนที่จะเปิดเรื่องนี้ครั้งแรกเราก็คิดว่าจะแต่งomegaverseนั่นล่ะ แต่คิดไปคิดว่ามันไม่น่าจะรอดเนื้อจากเนื้อหาที่-----(?) ดังนั้นเลยตัดสินใจเปิดเป็นเรื่องฮีโร่ธรรมดา

แต่ไหนๆก็ไหนๆ มันอดใจไม่ไหว------

(///▽///)

*หัวเราะ**หัวเราะ**หัวเราะ**หัวเราะ*