คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : arret
[26]
มันเป็นวันที่ซากุระผลิบาน
บางส่วนร่วงโรย กลีบสีชมพูปกคลุมทางเดินหิน
‘ชอบซากุระหรือครับ?’
ฉันจำได้ว่าหลังจากที่ได้ยินประโยคนั้นก็ละสายตาจากทางเดินหินสวยงาม เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะหันไปมองคนข้างตัว เพราะอีกฝ่ายเป็นลูกของคู่ค้าคนสำคัญของคุณพ่อจึงพยายามปั้นยิ้มให้ดูดีกว่าปรกติ ตอบกลับไปว่า ‘ค่ะ พอเห็นเเล้วชวนให้คิดว่า ‘อา เข้าฤดูใบไม้ผลิเเล้วสินะ’ อะไรแบบนั้น’
เขานิ่งไปก่อนจะหัวเราะ ปฏิกิริยาเเปลก ๆ นั่นทำให้รอยยิ้มฉันเเข็งค้าง ทั้งที่คิดว่าตอบกลับไปแบบไม่มีอะไรผิดพลาด ตอนนี้กลับมาเริ่มทวนอีกที เมื่อกี้คงไม่ใช่ว่าเผลอทำใบหน้าไร้อารมณ์ลงไปหรอกนะ เเต่ปรกติถึงจะเผลอไปก็ไม่มีใครสังเกตนี่นา
อืม…
‘..คงคิดว่าน่าอายสินะคะ’
น่าเบื่อจริง ๆ เลย
‘ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ’ เขารีบปฏิเสธ ส่ายหัว ‘เพราะปรกติไม่ค่อยได้ออกมาเดินสังเกตเเบบนี้เท่าไหร่ พอยูเมะซังพูดถึงนึกขึ้นมาได้ ‘มีซากุระเเบบนี้เเปลว่าเข้าฤดูใบไม้ผลิเเล้วสินะ’ น่ะครับ’
‘ไม่ค่อยได้ออกมาเดินเเบบนี้?’
‘อ่า...’ เขาเลี่ยงสายตาไปทางอื่น รอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้าเมื่อกี้เริ่มกลายเป็นรอยยิ้มเเห้ง ๆ ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อนแบบฝืดที่สุด ‘ช่วงนี้อากาศเปลี่ยน ผมก็เลยไม่ค่อยสบายน่ะ’
ดูเหมือนจะพยายามหัวเราะมากไปหน่อย ท้ายประโยคเขาก็เลยสำลัก ไอจนตัวโยน เป็นช่วงพอดิบพอดีกับที่ลมพัดเอากลีบซากุระมา ฉันเหลือบมองขึ้นไปดูต้นไม้สูงใหญ่ ใบไม้ผลิก็ต้องซากุระสินะ ถ้ามีเเบบนี้ที่บ้านก็คงดี
‘...ลมเเรงจัง’ เขาพึมพำ เสียงติดเเหบนิดหน่อย คงเพราะการไอเมื่อกี้ ‘กลับกันก่อนเถอะครับ พวกคุณพ่อก็น่าจะคุยกันเสร็จเเล้วด้วย อากาศเย็นเเบบนี้ถ้าคุณไม่สบายจะเเย่เอา’
ฉันยิ้มอย่างขัดเขิน ‘ค่ะ’
นึกอยากจะเพิ่มเติมไปอีกสักประโยค เช่น ชุดกิโมโนที่ฉันใส่อยู่นี้ทั้งหนาเเล้วก็อึดอัดสุด ๆ ไปเลย ลมอะไรเเทบผ่านเข้ามาไม่ได้สักนิด ก่อนที่จะไม่สบายฉันคงขาดอากาศหายใจตายก่อน
‘ไว้มาดูซากุระด้วยกันอีกนะครับ’
ฉันยิ้มจนตาโค้ง ตอบไปว่าถ้ามีโอกาสครั้งหน้าก็อยากชวนเขาไปงานเทศกาลด้วยกัน ตามด้วยขอบคุณที่พามาเดินชมรอบบ้านเเบบนี้ เป็นอันเสร็จสิ้น – เกือบจะพูดชวนเขาให้มาที่บ้านบ้าง เเต่ดีที่หยุดไว้ทัน ขืนไปจริง ๆ น้องไคที่ช่วงนี้กำลังเข้าสู่วัยต่อต้านคงใช้อัตลักษณ์ฆ่าว่าที่คู่หมั้นฉันเเน่
เเต่ถึงไม่ทำ
มองคราบเลือดที่ติดอยู่มุมปากกับฝ่ามือ มองรอยยิ้มที่ทำเหมือนเมื่อกี้เป็นเเค่การไอธรรมดา ฉันแสร้งทำหน้าเขินอายเมื่อเขายื่นมือมาให้จับตอนที่ฉันสะดุดก้อนหินในสวนจนเกือบล้ม ทำเหมือนไม่รู้เรื่องสุขภาพอาการของเขา
วางมือลงบนฝ่ามืออีกฝ่าย จับมือกันเดินกลับ หัวเราะอย่างมีความสุข ดูคล้ายฉากในหนังน้ำเน่าสักเรื่อง
มนุษย์นี่อ่อนเเอจริง ๆ
กลับไปต้องโดนน้องไคโกรธเเน่เลย
(1)
“พรุ่งนี้ฉันน่าจะได้ออกจากโรงพยาบาลเเล้ว”
จู่ ๆ อาจารย์ไอซาวะก็พูดขึ้นมา
มือที่กำลังปอกเปลือกแอปเปิ้ลหยุดชะงัก ฉันละสายตาจากผลไม้ในมือ เงยหน้าขึ้นไปมองอาจารย์ประจำชั้นสุดเท่ที่เสี่ยงอันตรายจัดการกับวิลเลินจนตัวเองเกือบได้จบชีวิตในฐานะโปรฮีโร่
ฉันเลื่อนไปสบกับดวงตาเฉื่อยชา ไม่มีทั้งบาดเเผลหรือร่องรอยหลงเหลือ แทบดูไม่ออกว่าก่อนหน้านี้มันเคยกลวงเเละชุ่มไปด้วยเลือดจากการถูกควักออกไป ร่างกายก็ไม่มีอะไรผิดปรกติ หายดีหมดทุกอย่าง ที่ตอนนี้เขายังอยู่ที่โรงพยาบาลก็เเค่ผู้อำนวยการบอกให้พักผ่อนก่อนเท่านั้น
“ยินดีด้วยนะคะอาจารย์ไอซาวะ” ฉันยิ้มกว้าง ทำหน้าตาเเสดงความยินดีปลื้มปิติที่สุด “นักเรียนห้องเอบ่นคิดถึงอาจารย์ใหญ่เลย พวกเขาเป็นห่วงมากเลยนะคะ ฉันโดนถามถึงคุณตั้งหลายครั้งเเหน่ะ”
“...”
“อีกไม่กี่วันจะถึงงานกีฬาสีเเล้วนี่นะ ดีจังเลยที่อาจารย์ไอซาวะหายเป็นปรกติ ถ้าพวกเขารู้ต้องดีใจเเน่เลยค่ะ”
ฉันหันกลับมาปอกเปลือกเเอปเปิ้ลต่อ หลังจากผ่านพ้นวันนี้ไปหน้าที่การรักษาก็คงสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ หรือจนกว่าจะมีโปรฮีโร่คนใดคนหนึ่งถูกทำร้ายบาดเจ็บสาหัสเหมือนอาจารย์ไอซาวะอีก ฮืม เเต่ก็คงอีกนาน
“เธอไม่คิดรับข้อเสนอเลยงั้นเหรอ?”
ฉันถอนหายใจกับประโยคคำถามที่ถูกพูดกรอกหูซ้ำ ๆ ในหลายวันที่ผ่านมา “ฉันว่าฉันปฏิเสธไปเเล้วนะคะ”
อาจารย์ไอซาวะไม่คิดถามต่อ ฉันเห็นเขาเบนหน้าออกไปมองข้างนอกหน้าต่าง จ้องอยู่นาน พอฉันมองออกไปบ้างถึงรู้ว่าวันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าสดใส ก้อนเมฆเป็นสีขาวเหมือนปุยฝ้าย อากาศเย็นกำลังดี ลมที่พัดเข้ามาทำให้ม่านปลิวไหว จากวิวตรงนี้มองเห็นสวนสาธารณะข้างล่างได้ชัด เป็นห้องที่เหมาะกับการพักผ่อนจริง ๆ
ฉันฮัมเพลง ใช้มีดตัดเเต่งเเอปเปิ้ลต่ออีกนิด ในที่สุดก็ได้เเอปเปิ้ลรูปกระต่ายประดับบนจาน น่ารักดีจริง ๆ เลยน้า อะ เเต่อาจารย์ไอซาวะชอบเเมวนี่นา เเย่จัง ฉันก็ไม่มีความสามารถไปถึงขั้นนั้นซะด้วย
มองน้องกระต่ายอีกนิด เปลือกเเอปเปิ้ลที่ถูกตัดเป็นหูชี้สองข้างดูคล้ายกับสักอย่างที่คุ้นเคย ฮืม...คุ้น ๆ นะ...
นี่มัน…
ผมกระต่ายของออลไมท์!
ฉันหัวเราะคิกคักกับตัวเอง นึกไปถึงผมหน้าที่มักชี้ขึ้นของฮีโร่อันดับหนึ่ง จู่ๆแอปเปิ้ลก็ทวีความน่าหมั่นไส้ขึ้นมา
“ตอนนี้เขากำลังหาทางปกป้องเธออยู่”
อาจารย์ไอซาวะที่เงียบไปพูดขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้ายังมองออกไปข้างนอก น้ำเสียงเรียบเหมือนพูดเรื่องปรกติ
“ตอนเเรกเธอบอกพวกเราว่ามีอัตลักษณ์ในการรักษา เเต่รู้ไหม สิ่งที่เธอทำให้ฉันกับออลไมท์มันเกินกว่าการรักษาไปเเล้ว ทั้งฉันที่ควรจะไร้ดวงตา ออลไมท์ที่น่าจะอาการทรุดลง เเม้เเต่อัตลักษณ์ของรีคัฟเวอรี่เกิร์ลยังใช้ไม่ได้ เธอไม่ได้รักษาให้มันดีกว่าเดิม
ที่เธอทำ...มันเหมือนเป็นการย้อนกลับ”
ฉันกะพริบตา เเทบลืมกลืนเเอปเปิ้ลกระต่ายในปากเมื่อได้ฟังคำพูดทั้งหมด ถูกจับได้ซะเเล้วสิ รู้ตัวเร็วจังเลย
“เธอไม่ได้อยู่ในข้อมูลประชากรหรือการขออนุญาตใช้นามแฝง กระทั่งการลงทะเบียนอัตลักษณ์...”
“ไม่มีอะไรเลย”
ครั้งนี้อาจารย์ไอซาวะหันกลับมา มองด้วยสายตาเเบบที่ฉันนึกเกลียด รสหวานของแอปเปิ้ลกลับฝาดคอขึ้นมา
“ที่เรารู้ทั้งหมดเกี่ยวกับเธอตอนนี้มีเพียงเรื่องที่เธอเล่าออกมาเท่านั้น...เเต่จากเรื่องอัตลักษณ์ที่เเท้จริงของเธอที่ไม่น่าจะมีเพียงการรักษา เเละที่ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าเคยอยู่กับคนกลุ่มหนึ่งก่อนจะมาเจอออลไมท์ ถึงเธอจะไม่ได้โกหก เเต่การที่เล่าออกมาไม่หมดเเบบนี้ยังไงมันก็ไม่ต่างอะไรกันอยู่ดี”
คงมีอีกหลายประโยคที่เขาอยากจะพูด
มันไม่ใช่อะไรที่ผิดไปจากที่คิดเอาไว้ ฉันรู้อยู่เเก่ใจว่าไม่มีทางเลยที่ตัวเองจะไม่โดนสงสัย ไม่ใช่ครั้งเเรกสักหน่อยนี่นา โดนอีกครั้งจะเป็นอะไรไป....ถึงจะคิดเเบบนั้น เเต่พอเอาเข้าจริง รอยยิ้มบนหน้าก็เเทบจะกลายเป็นรอยยิ้มฝืดเฝื่อน
“เเต่ยังไงมันก็คือความจริงนะคะ”
ฉันสูดหายใจลึก พยายามขยับยิ้ม
“รู้ไหมคะ เหตุผลที่ฉันปฏิเสธข้อเสนอทั้ง ๆ ที่โดยรวม...ไม่นับเรื่องที่ต้องถูกใช้ประโยชน์ มันดีต่อเด็กอย่างฉัน เพราะอย่างเเรก ฉันเป็นสิ่งมีชีวิตที่เห็นเเก่ตัวที่สุด เเละถ้าเสียเปรียบจะรู้สึกไม่ดี อย่างน้อย ค่าตอบเเทนก็ต้องเป็นอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกคุ้มค่าที่ต้องเปลืองเเรงไป
ถ้าพวกคุณอยากใช้พลังฉัน ฉันก็ไม่ว่าหรอกค่ะ กระทั่งอยากให้ยุคฮีโร่ก้าวไปสู่จุดสูงสุด หรือต้องการให้พวกวิลเลินหายไป
ฉันจะทำให้ก็ได้….เเต่ค่าตอบเเทนก็สูงหน่อยนะ?”
สบตากับอาจารย์ไอซาวะ เอียงคอ
“ล้อเล่นน่ะค่ะ”
คลายฝ่ามือที่กำเเน่นออก ไม่สนรอยเล็บที่เห็นชัดเจน ฉันขยับยิ้มปรกติเหมือนที่พูดออกไปเมื่อกี้คือเรื่องตลก ก่อนจะทำท่าเหยียดเเขนบิดขี้เกียจ
มองดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะพึมพำว่าสายเเล้วนี่นา ลุกจากที่นั่งพร้อมกับวางจานเเอปเปิ้ลรูปกระต่ายไว้บนโต๊ะข้าง ๆ เตียงพยาบาลของอาจารย์ไอซาวะ
“ฉันทำได้เเค่รูปกระต่ายเท่านั้นล่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะอาจารย์ไอซาวะ ไว้เจอกันวันกีฬาสียูเอย์-----”
ตอนที่จะหันหลังกลับไป ข้อมือถูกจับเอาไว้
“ถ้าสมมติว่าที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริง หากฉันสูญเสียดวงตาเเละต้องการให้เธอมารักษา เธอจะเก็บค่าตอบเเทนเป็นอะไร?”
ดวงตาเฉื่อยชาจ้องเขม็ง เหมือนคาดคั้นคำตอบเอาให้ได้ ฉันร้องโฮอยู่ในใจ เหงื่อไหลพราก ถึงจะเกลียดยังไงเเต่คุณจะหักข้อมือฉันไม่ได้นะอาจารย์ไอซาวะ เป็นฮีโร่ก็หัดทะนุถนอมสาวน้อยหน่อยสิ
เมื่อเห็นว่าถ้าไม่ยอมตอบอะไรกลับไปก็คงไม่ได้ออกจากห้องนี้ ฉันก็เลยถอนหายใจ ชี้นิ้วไปที่จานแอปเปิ้ล
“คงเป็นนั่นล่ะมั้งคะ”
อาจารย์ไอซาวะขมวดคิ้ว “มันเป็นของฝากจากคนอื่นต่างหาก เเบบนี้เรียกค่าตอบเเทนได้หรือไง”
“สำหรับฉันค่าตอบเเทนก็เป็นไปได้ทั้งหมดนั่นล่ะค่ะ เเถมเเอปเปิ้ลก็อร่อยดีออก”
“เเล้วถ้าเป็นออลไมท์?”
“อาจารย์ถามเกินกำหนดเเล้วนะคะ!”
ฉันบุ้ยหน้า ก่อนจะนึกไปถึงคนๆหนึ่งที่หากนับเเล้วยังต้องเปลืองเเรงยิ่งกว่าการทำให้อาจารย์ไอซาวะหายดีซะอีก
“ถ้าเป็นออลไมท์….”
ฉัน….
เม้มปากเเน่น ก่อนจะใช้จังหวะที่อาจารย์ไอซาวะเผลอคลายมือสะบัดเขาออก ไม่ตอบคำถาม คว้ากระเป๋าที่วางบนโซฟาเเล้วรีบออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เป็นอะไรของเขาเนี่ย ถามคำถามอะไร...
อยู่กับฉัน
บ้าไปเเล้ว
บ้าไปเเล้วเเน่ ๆ
ฉันส่ายหน้า สะบัดไล่ความคิดออกไปจากหัว เดินไปห้องพักผู้ป่วยที่ออลไมท์อยู่ ก่อนหน้านี้เพราะเห็นมีคนเข้าไปคุยด้วยฉันถึงเเวะไปห้องอาจารย์ไอซาวะก่อน ตอนนี้ก็น่าจะคุยกันเสร็จเเล้วล่ะมั้ง
พรุ่งนี้จะออกจากโรงพยาบาลเเล้วนี่นา ต้องทำอะไรเเสดงความยินดีไหมนะ อาหาร? จัดเซอร์ไพรส์? ในตู้เย็นก็มีเเต่ขนมที่ซื้อมาตุนไว้ซะด้วย ถ้าจะจัดงานจริง ๆ วันนี้คงต้องไปหาซื้อของมาเพิ่ม….
“เป็นยังไงบ้าง”
เสียงลอดออกมาจากในห้องออลไมท์
ฉันชะงักมือที่จะเปิดประตูเข้าไป นิ่ง เเละทำได้เเค่เงี่ยหูฟังเสียงข้างใน จู่ๆก็นึกถึงฉากในนิยายที่เคยอ่าน สองคนคุยกันเรื่องที่เป็นความลับ เเล้วก็มีคนหนึ่งบังเอิญมาได้ยินพอดี
“เรื่องนั้น...”
“ไม่ยอมตอบตกลง?”
“...ผมคิดว่าน่าจะมีทางอยู่”
“อย่างนั้นเหรอ” คู่สนทนาเงียบไป คล้ายจะถอนหายใจหรือปลงตกอะไรสักอย่าง “ฉันไม่ได้ว่าอะไร เเต่อย่าลืมก็เเล้วกัน เธอคือสัญลักษณ์เเห่งสันติภาพ เป็นฮีโร่ ถึงมันจะฟังดูโหดร้ายไปสักหน่อย เเต่หากสักวันหนึ่งเด็กคนนั้นเกิดเป็นตัวอันตรายขึ้นมา ถ้าลังเลที่จะจัดการก็ได้โปรดอย่าลืมว่าข้างหลังเธอยังมีคนอีกมากมาย”
ออลไมท์เงียบไป
หัวใจฉันเหมือนจะเต้นเร็วขึ้น
“เข้าใจเเล้ว”
ก่อนจะค่อย ๆ เเผ่วเบาลง
ฉันก้มมองพื้น กระโปรงยับยู่จากการกำเเน่น
วันนี้ลืมกินข้าวเช้านี่นา
เเย่ล่ะสิ เเย่จัง
หิวจนน้ำตาไหลไม่หยุดเลย
★ ☆ ★ ☆ ★ ☆
arret ---- หยุด
ความคิดเห็น