คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความปรารถนาในวัยเด็กส่งผลต่อเส้นทางในอนาคตหรือเปล่านะ
[05] ฝนดาวตก
วูบหนึ่งเสี้ยวใบหน้าของเขากำลังเเสดงความเจ็บปวด อาศัยความมืดกล้ำกลืนเลือดที่กำลังจะกระอักออกมากลับเข้าไป หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อใช้อัตลักษณ์ ลมหายใจรวดเร็วหอบถี่
โศกนาฏกรรมเพิ่งผ่านมาได้ไม่ถึงเดือน ฉันลองนับดู ทั้งอาณาเขตพื้นที่ที่เสียหายไป จำนวนคนที่ถูกลูกหลง อะไรอีกนะ อ้อ คู่ต่อสู้ที่ฝ่ายหนึ่งเป็นราชาในโลกใต้ดิน กับอีกฝ่ายหนึ่งเป็นผู้สืบทอดพลังวันฟอร์ออล บอสใหญ่เบื้องหลังวิลเลินสู้กับฮีโร่ที่เเข็งเเกร่ง
ตูม! อัปเกรดกลายเป็นโศกนาฏกรรมครั้งยิ่งใหญ่ระหว่างวิลเลินเเละฮีโร่
ถ้ามีฝ่ายหนึ่งไม่เจ็บเลยล่ะก็ อืม คนเขียนบทเรื่องนี้โคตรลำเอียงเลย
ดูท่าเเล้วท่านวายร้ายไม่ใช่พวกที่จะห่วงความปลอดภัยคนอื่น กลับกันเสียอีก ฮีโร่ผู้มีคุณธรรมต้องระเเวดระวังไม่ให้ผลจากการต่อสู้กระทบต่อคนรอบข้าง ทั้งต้องระวังทั้งต้องต่อสู้กับผู้เเข็งเเกร่ง ทำทั้งสองอย่างไปพร้อมๆกัน -- เเม้ในท้ายที่สุดร่างกายของพวกเขาจะเสียหายไม่เเตกต่างกันก็ตาม
ออลไมท์น่ะเเข็งเเกร่งจริงๆน้า
มีคนเคยกล่าววลี ‘ธรรมมะย่อมชนะอธรรม’ ไม่รู้ตามความเป็นจริงของโลกเเล้ววลีนี้มันจริงเท็จหรือยังไง เเต่ที่เเน่ๆคือในหนังสือที่ฉันอ่านทุกเรื่องอธรรมมักพ่ายเเพ้ยับเยิน เเละถึงจะมีตัวร้ายสักคนถูกตัวเอกฆ่าตายไป เรื่องมันก็จะขึ้นว่าจบอย่างเเฮปปี้เอนดิ้ง
ดูสิ สกิลสุดโกงอย่างขโมยอัตลักษณ์คนอื่น การชักจูงคนให้เข้าฝ่ายตัวเอง ต่อต้านความคิดของฮีโร่ ยังไม่รวมฐานะยิ่งใหญ่ในโลกมืดกับการใช้ชีวิตมายาวนานอีก ท่านตัวร้าย lv.999 คนนี้ถูกออกเเบบมาให้ฝึกตัวเอกชัดๆเลย เเบบว่า ชนะตัวเอกไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ -- จนเมื่อตัวเอกเเข็งเเกร่งเมื่อไหร่ บอสก็ถูกตบร่วง
น่าเศร้าใจจัง
หน้าตาฉันตอนนี้คงดูหงอยเหงาที่สุด
“สาวน้อย เเผลเจ็บมากหรือเปล่า ไปรักษาก่อนดีไหม?”
ช่างเผอิญพอดีกับตอนที่ออลไมท์คลายอ้อมกอดเเล้วปล่อยฉันลงยืนบนพื้น ฉันคงยังไม่หยุดทำหน้าหงอย -- พอลองเอามือเเตะรอบคอที่ถูกใบมีดกรีด ของเหลวสีเเดงติดปลายนิ้วมา น่าจะเยอะพอตัวสำหรับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ออลไมท์ก็เลยทำหน้าตารู้สึกผิดขนาดนี้
รู้สึกผิดทำไม เขาจะรู้สึกผิดไปทำไม เขาเป็นคนช่วยด้วยซ้ำ
คราบเลือดติดอยู่ที่มุมปาก ร่างกายเขาคงยังไม่หายดีเเเต่ถึงอย่างนั้นเพื่อความสบายใจของคนอื่น เเละเพื่อไม่ให้จิตใจที่ยังเชื่อมั่นในฮีโร่ของหลายคนสั่นคลอนหลังเหตุการณ์น่าเศร้าก็เลยต้องฝืนตัวเอง
ฉันรู้สึกซาบซึ้งจนอยากจะร้องไห้ เเต่น้ำตากลับไม่หยดลงมาสักที
“ขอบคุณนะคะออลไมท์”
เงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยสีหน้าเศร้าที่สุดที่จะพยายามได้ เห็นความอ่อนเเอทว่ามุ่งมั่นไม่ยอมเเพ้ยังหลงเหลืออยู่ในดวงตาของเขา ระบบหายใจพังไปกว่าครึ่ง กระเพาะอาหารถูกเอาออก ค่าเสียหายที่ตามมาหลังการปกป้องไม่น้อยเลย
ฉันยกมือขยี้ตาจนคิดว่าดวงตาตอนนี้น่าจะเเดงพอสมควร บอกตามตรง มันไม่ใช่งานถนัดฉันเลย
“ตอนน้ัน...หนูกลัวมากเลย”
ก่อนที่เขาจะพูดขอตัวออกไป ฉันรีบวิ่งไปกอดเอวเขาไว้ เขาสูงมาก เเละอย่าว่าอย่างนั่นอย่างนี้เลยนะ กล้ามเนื้อของเขาแน่นกว่านายท่านนิดหน่อย
หน้าปัดนาฬิกาบนข้อมือเรืองเเสงในตอนค่ำ มันบอกเวลา 20.29 น. อีกไม่กี่วินาทีเวลาที่ทุกคนรอคอยก็จะเริ่มต้นขึ้น
“ออลไมท์คะ...”
สาม
เสียงถูกกลบด้วยเสียงฮือฮาจากคนรอบข้าง
โดมใสที่ครอบทั่วทั้งน่านฟ้าของย่านการค้าคิยาชิกำลังเปลี่ยนไป
สอง
ดวงดาวนับพันปรากฎขึ้นบนท้องฟ้า ส่องเเสงประกายวาววับพร้อมๆกับเหล่าคนที่หันเหความสนใจจากออลไมท์ไปชมความสวยงามบนท้องฟ้าจำลองยามค่ำคืน
หนึ่ง
สิ่งที่คนไม่คาดคิด
คือเกิดฝนดาวตก
ดวงตาของออลไมท์เบิกกว้าง นิ่งตะลึงเหมือนทำอะไรไม่ถูก
เเรงฉุดกระชากที่ข้อมือจากบางคนทำให้ร่างฉันวูบไปขณะหนึ่ง รอยยิ้มที่ส่งให้ออลไมท์เมื่อกี้กลายเป็นหลุดอ้าปากเหวอ ระยะห่างระหว่างฉันกับออลไมท์เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งเมื่อถึงจุดหนึ่ง ร่างของฉันถูกลากกลืนหายไปกับฝูงชนที่หนาเเน่น ออลไมท์หายไปจากระยะที่สายตามองเห็นได้
ฉันถูกลากมาหยุดตรงที่นั่งที่เดิม น่าดีใจที่ถุงข้าวของที่ซื้อมายังไม่หาย -- หลุบตามองลง ข้อมือฉันเเดงเถือก รอยนิ้วชัดเจน ไม่น่าเชื่อว่านายน้อยจะเเรงเยอะขนาดนี้ ทั้งที่ภายนอกดูเป็นพวกเก็บตัวไม่มีเเรงเเท้ๆ
เขากลับมาสวมฮู้ดเหมือนเดิม มืดมนเหมือนเดิม
เพี๊ยะ!
ที่เเปลกไปก็คือเมื่อฉันจะจับตัวเขา เเค่คิดจะเเตะ เเม้เพียงนิดเดียวก็ถูกปัดออก
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน ฉันถึงรู้ว่าโดนโกรธอย่างจริงจังเข้าให้เเล้ว
ฝนดาวตกยังคงไม่หยุด
“โทมูระคุง โกรธพี่สาวเหรอ?”
เขานิ่ง ว่ากันว่าความเงียบคือคำตอบที่ดีที่สุด เพราะฉะนั้นคงใช่ เขาโกรธ
เรี่ยวเเรงที่ขาค่อยๆลดลง เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะทรุดลงไปกองกับพื้นฉันถึงรีบย้ายตัวเองไปนั่งบนที่นั่ง -- ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ฉันเเทบขยับขาไม่ไหว กระทั่งเเขนก็ยังอ่อนล้าลง ฉันเอนหลังพิงพนักม้านั่ง ขณะทอดสายตามองไปบนท้องฟ้าจำลอง
“ตอนนี้มานั่งข้างๆพี่สาวก่อนได้หรือเปล่า นะ? เเล้วค่อยไปโกรธหลังจากนี้ก็ได้”
น้ำเสียงฉันคงอ่อนเเรงมากจนถึงขั้นที่เขาหันมามอง เม้มปากก่อนจะมานั่งข้างๆเเต่โดยดี
อะไรหนักๆทับลงบนต้นเเขน ฉันหลุบตามองเห็นเพียงเรือนผมสีฟ้ายุ่งๆที่โผล่พ้นออกมานอกฮู้ด อะไรกัน พิงเเบบนี้หายงอนเเล้วเหรอ น่ารักจังเลยน้านายน้อย
“จะไม่เงยหน้าขึ้นมาดูหน่อยเหรอ ฝนดาวตกสวยมากเลยนะ” มือลูบกลุ่มผมนุ่ม น่าเเปลกใจที่เขาไม่ปัดมือฉันออก “ว่ากันว่าถ้าอธิษฐานล่ะก็จะสมหวังด้วยล่ะ”
“ปัญญาอ่อน”
อ๊ะ เงยหน้าขึ้นมามองเเล้ว ไหนบอกปัญญาอ่อนไง
ฉันหัวเราะในลำคอ ยกมืออีกข้างขึ้นมา -- เเค่คิด ฝนดาวตกชัดเจนมากกว่าเดิม ประกายเเสงมากมายสาดส่องไปทั่วโดมท้องฟ้าจำลอง เจิดจ้าจนตาพร่ามัวไปพักหนึ่ง
ต้นเเขนของฉันหนักอึ้งอีกครั้งเมื่อเขาเอนศีรษะลงมา
“...พวกฮีโร่พึ่งไม่ได้หรอก เเค่คนถูกจับเป็นตัวประกันยังเกี่ยงกัน” เขาซุกใบหน้าลงก่อนจะพูดเสียงอู้อี้ มือดึงฮู้ดมาปิดหน้า ที่ร้อนๆตรงต้นเเขนคงจะเป็นลมหายใจของเขา
“เพราะงั้น เเค่ช่วยเธอ...เรื่องเเค่นี้ฉันทำเองได้”
“ฟังดูไม่ใช่คำอธิษฐานเลยนี่” ฉันเลิกคิ้ว “เเต่ให้มันเป็นเเบบนี้ก็ดีเเล้วล่ะ โทมูระคุงมาช่วยไม่ได้หรอก มันอันตราย”
หมายถึง ถ้าเขามาช่วยจริงๆ ฉันน่ะจะอันตราย ท่านวายร้ายยังไม่มีเเผนเปิดตัวเขาเร็วๆนี้สักหน่อย เกิดฉันทำลายแผนที่วางไว้ขึ้นมา อา ไม่อยากจะคิดเลย
ฉันหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อต้นเเขนถูกกัด ฟัค นายน้อย เป็นหมาหรือไง
เขาตวัดดวงตาสีเเดงขึ้นมามอง ท่าทางเหมือนเด็กเอาเเต่ใจ
“บอกว่าจะช่วยก็คือจะช่วยไง!” ริมฝีปากเม้มเเน่น “พูดสิ...ว่าจะให้ฉันช่วย”
นายน้อย ที่กำลังทำอยู่นี่ไม่ปัญญาอ่อนกว่าหรือไง หื้ม
ฉันถอนหายใจอย่างอ่อนใจ ยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมเเพ้
“ได้ ได้ ในอนาคตเวลาที่ฉันถูกจับนายน้อยต้องมาช่วยฉันด้วยนะ ฉันจะไม่พึ่งฮีโร่ จะรอเเค่นายน้อย ฉันสัญญา โอเคมั้ย?”
ฉันได้ยินเสียงหึดังขึ้นอย่างถือดี
ขอย้ำอีกครั้ง
ถ้าไม่มีเเก้มยุ่ยๆนิ่มๆนั่นเขาคงน่าหมั่นไส้กว่านี้
น่าเสียดาย เพราะมีเเก้มเเบบนี้นั่นเเหละเเทนที่จะน่าหมั่นไส้กลับทำให้น่าหมั่นเขี้ยวเเทน
ฉันลุกขึ้นจากที่นั่ง ขาเริ่มเดินขึ้นมาได้บ้างเเล้ว ส่วนเเขนก็ขยับได้ปรกติ พอทุ่มให้อะไรมากๆก็เป็นอย่างนี้ตลอดล่ะ อาการอ่อนเเรงน่ารำคาญ ถึงจะเกิดไม่นานก็เถอะ
“กินซอฟท์ครีมก่อนเเล้วค่อยกลับเเล้วกันเนอะ อันที่ซื้อมาฉันยังไม่ได้ชิมเลย” พูดด้วยน้ำเสียงสดใสที่สุด ดวงตาหยีลง
“อืม” โทมูระคุงพยักหน้าอย่างว่าง่าย ลุกขึ้นจากม้านั่งตาม
อะไรเนี่ย มาจับมือฉันเองด้วย พี่สาวเขินนะ
พอลองถือถุงของที่ซื้อมาเเล้ว -- นายน้อย มือฉันไม่ว่างเเล้ว
“นายน้อย ฉันจะไม่มีมือถือซอฟท์ครีมนะ”
“อือ” ฉันเห็นเขามองดูมืออีกข้างของตัวเองที่ว่างอยู่ “ถือให้”
อย่าชูมือขึ้นเเล้วพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจเเบบนั้นนะ
ใจฉันเหมือนถูกเคี่ยวเป็นน้ำตาลละลาย เเย่จริง มือไม้อ่อนเเรงไปหมด
“กรี๊ดดดดดดดดดด”
ท่ามกลางผู้คน ฉันได้ยินเสียงกรีดร้องอีกครั้ง
เสียงอันเเสนคุ้นเคย อ่าฮะ เจ้าของกระเป๋าที่ถูกขโมยนั่นเอง
“เพชรฉันหาย! เพชรฉันหาย!!”
ฉันเห็นนายน้อยขมวดคิ้ว พึมพำ “หนวกหู”
อือๆ ใช่ หนวกหู
“งั้นรีบซื้อรีบกลับเเล้วกันเนอะ”
เงยหน้าขึ้นมองฝนดาวตกเป็นครั้งสุดท้าย เผลอยิ้มอย่างควบคุมไม่ได้
อย่างนั้นเหรอ โวยวายเเบบนี้น่าจะสำคัญน่าดูเลยนะ
มันยากมากที่จะกลั้นไม่ให้หัวเราะออกมา
ถ้าคุณมีวาสนากับมันล่ะก็นะ
อาจจะบังเอิญเจอมันที่โรงจำนำที่ไหนสักที่ก็ได้
★ ☆ ★ ☆ ★ ☆
โช : บอกเเล้วไง วันนี้เป็นวันดีนะ (´▽｀)
โช : อ้อ คุณผู้หญิงที่ทำเพชรหายน่ะเหรอ สงสัยฟ้าอยากทดสอบมั้ง บางทีเพชรนั่นอาจเป็นเนื้อคู่หล่อนก็ได้ ใครจะไปรู้ จูบเเล้วอาจจะกลายเป็นเจ้าชาย...อ่ะ มาถามฉันทำไมเนี่ย! Σ(´д｀;)
ความคิดเห็น