คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : wonder
หนึ่งตัวตลกโดดเด่นท่ามกลางคนทั้งหมด
ผมสีแดงโดดเด่น รูปดาวกับหยดน้ำใต้ตา ใบหน้าประดับรอยยิ้ม ตอนที่เห็นเขาปรากฎตัวในการสอบฮันเตอร์ ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวคือ ‘ว้าว ฉันนี่โชคดีจริง ๆ’ เหมือนการสุ่มของแล้วจับได้ชิ้นส่วนหายากอย่างไรอย่างนั้น
เห็นใบหน้าดูยิ้มแย้มอัธยาศัยดี ต่อไพ่เรียงเป็นพีระมิดก็เก่งจนน่าชื่นชม มองแล้วสมควรแก่การคบหาไม่น้อย พอตัดสินใจว่าจะลองเดินเข้าไปทัก เสียงกริ๊งเหมือนตอนนาฬิกาปลุกตอนเช้าก็ดังลั่นจนต้องปิดหู
ฉันเก็บความคิดที่จะเดินไปทักลงไป หันกลับไปมองต้นเสียง ตาเป็นประกายเมื่อเห็นกรรมการสอบด่านแรกยืนอยู่บนอากาศ สูงพอให้เหล่าคนที่สามารถสอบฮันเตอร์ได้เห็นกันทั้งหมด มองเผิน ๆ เหมือนคนลอยได้แต่คงเป็นเพราะเส้นใยที่มองไม่เห็นถักทอกันเป็นฐานเหยียบมากกว่า
ในมือของกรรมการถือตัวประหลาดที่ส่งเสียงแหกปากไม่หยุด ผู้คนเริ่มทำสีหน้ารำคาญขึ้นมาแล้ว และกรรมการก็เหมือนจะรู้ เขากดปุ่มสักแห่งบนตัวมัน ตัวประหลาดหยุดร้องพร้อมกับที่คำประกาศถูกเอ่ยออกมา
“จากนี้เป็นต้นไปถือว่าสิ้นสุดเวลารับสมัคร”
กรรมการทำสีหน้าเคร่งขรึม
“และจะขอเริ่มการสอบฮันเตอร์ ณ บัดนี้”
ก่อนที่บรรยากาศกดดันจะเข้าแทรก
หลายคนเริ่มเดินตามกรรมการสอบไป ฝูงชนครึ่งพันต่างเร่งฝีเท้าเพื่อเดินตามกรรมการที่เดินนำหน้าให้ทัน ฉันโดนเบียดจากหนึ่งในผู้สมัครจนแทบล้ม ยังไม่ทันจะได้เห็นหน้าคู่กรณีก็โดนเบียดอีกเป็นรอบที่สอง สาม สี่ ตามมา
ฉันเขย่งปลายเท้า พยายามยืดคอขึ้นมองตรงจุดที่ตัวตลกคนนั้นยืนอยู่ แต่ก็ไม่พบเขาเสียแล้ว
มีเพียงกองเลือดและหนึ่งศพที่โดนตัดคอ ไพ่หนึ่งใบหล่นไว้ข้าง ๆ ...หลักฐานมัดตัวชัดมาก! ฉันนึกภาพตัวเองที่เป็นแบบนั้นแล้วก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ แต่ก็ต้องฮึบไว้ ถกกระโปรงขึ้นเพื่อวิ่งตามเหล่าผู้เข้าสอบคนอื่นไปให้ทัน
สวดศพให้ผู้เคราะห์ร้ายในใจ โฮ ไปสบายเถอะนะ!
….
ยังไม่ถึงการสอบรอบต่อไปก็เจอปัญหา
ตัวตลกอาละวาดเมื่อการสอบเริ่มน่าเบื่อ จัดการปาไพ่เฉือนทิ้งทีละคน ฉันที่กำลังวิ่งให้ทันกรรมการหยุดชะงัก หันไปมองด้านหลังและพบผู้คนที่ล้มเกลื่อน เลือดย้อมให้พวกเขาเป็นสีแดง ไพ่ทุกใบปักที่จุดสำคัญอย่างแม่นยำ ศพต่างตาค้างเหมือนไม่รู้ตัวว่าความตายมาเยือนตอนไหน
เหล่าตัวเอกจะเริ่มมาสอบฮันเตอร์ปีหน้า ดังนั้นแทนที่จะได้เห็นฉากเด็ดอย่างการต่อสู้อันน่าตื่นตาตื่นใจของพวกเขากับตัวตลก มันก็เลยว่างเปล่า ไม่มีคนสู้เขาได้สักคน ทำได้เพียงยอมรับความตายทั้งอย่างนั้น
ฉันหันไปว่าจะวิ่งตามกรรมการต่อ แต่ก็ได้กะพริบตาปริบ ถอนหายใจเมื่อพบว่าตัวเองตามไม่ทันเสียแล้ว
ลำคอรู้สึกเจ็บแปล๊บ
“ยังเหลืออีกคนนึงนี่นา?♧”
หันไปมองต้นเสียง ตัวตลกโผล่ออกมาจากม่านหมอก ในมือถือไพ่ที่เป็นอาวุธสังหารด้วยรอยยิ้มไม่รู้สึกรู้สา
ฉันประณามเขาในใจว่าเลือดเย็นไปคำนึง ก่อนจะดึงไพ่ที่ปักบนคอตัวเองออก เลือดกระฉูดออกมาเหมือนสายน้ำพุจนต้องกดห้ามไว้ ของเหลวสีแดงไหลตามง่ามมือลงมายังแขน บางส่วนหยดลงบนชุดเดรสสีอ่อน
ฉันมองเขา เขามองฉัน
พอฉันคลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตร อีกฝ่ายก็คลี่ยิ้มเช่นเดียวกัน ยิ้มจนดวงตาคมสีอำพันนั้นโค้งหยีลง ดูท่าจะไปได้สวย หรือศพที่เห็นตอนแรกนั่นฉันคิดไปเองว่าเป็นฝีมือเขา------
ไพ่ปักอกซ้ายจนมิด
คมจนตัดผ่านกระดูกอกเข้ามา เจ็บจนลืมหายใจไปพักหนึ่ง ในช่องปากรับรู้ถึงกลิ่นสนิมที่ตีตื้นถึงจมูก และพออ้าปากเท่านั้นแหละ เลือดก็ทะลักออกมาเต็มไปหมด เลอะไปทั้งใบหน้า ลำคอ และเสื้อ จนเหมือนฉันไปตกถังสีที่ไหนมา
ฉันใช้หลังมือเช็ดเลือดออกอย่างลวก ๆ ก้มมองดูไพ่ที่ปักบนร่างกายตนเองจนจม พยายามดึงมันออก แต่แล้วก็ได้ขมวดคิ้ว มุ่ยหน้า และอยากจะร้องไห้...เมื่อมันดึงไม่ออก
ฉันเงยหน้าขึ้นไป ถึงจะแปลกใจที่ตัวตลกยังคงยืนมองอยู่ไม่ได้หนีหายไปไหน แต่ก็----อืม ช่างมันไป สิ่งสำคัญคือไพ่ที่ปักค้างอยู่ต่างหาก ฉันพยายามทำหน้าตาให้ดูน่าสงสารที่สุด ชี้นิ้วมายังอาวุธสังหารของเขา และบอก---
แผลที่คอยังไม่สมานดีก็เลยพูดไม่ได้
ก้มลงไปมองไพ่เจ้าปัญหา มันขยับขึ้นลงตามการหายใจของฉัน สิ่งแปลกปลอมที่ไม่หลุดออกไปง่าย ๆ นี้ทำฉันอึดอัดจนน้ำตาปริ่ม ในที่สุดก็ตัดสินใจ...ในเมื่อสื่อสารกันไม่ได้ก็วิ่งไปให้เขาดึงออกเองเลยแล้วกัน!
พูดจาเหมือนง่าย แต่อันที่จริงก็ไม่ง่ายหรอก ถึงจะวิ่งไปประชิดตัวได้แต่ก็บังคับเขาไม่ได้อยู่ดี ดังนั้นก็เลยใช้ท่าทางเอา เงยหน้าขึ้นไปมอง ดึงเสื้อเขาสลับกับชี้มาที่ไพ่ โฮ แผลรีบ ๆ สมานกันสักที นี่แกล้งกันอยู่หรือไง!
“ให้เอาออก?” ตัวตลกเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้ม “ได้สิ♣”
เยี่ยม แทบจะหลั่งน้ำตาด้วยความดีใจ ที่นี้ก็---
ฉันก้มมองดูอกตัวเอง
ไพ่ถูกดึงออกไปแล้ว
แต่...อืม เขา...หันมาเล่นกับหัวใจฉันแทน?
มือทะลุช่องโหว่ช่วงท้อง ทะแยงขึ้น ล้วงลึกอีกหน่อย เพียงพริบตาก็ได้หัวใจฉันมาอยู่ในกำมือ ก้อนเนื้อสีแดงชุ่มโชกด้วยเลือด เต้นตุบเป็นจังหวะ ตัวตลกมองมันด้วยดวงตาพราวระยับ ยิ้มเหมือนกำลังเล่นสนุก
บีบมัน คลายออก
“เป็นร่างกายที่วิเศษจังนะ♥”
ในอกรู้สึกกลวงเปล่า
ไร้เสียงเต้นของหัวใจอย่างที่เคยมี ฉันกะพริบตา มองตัวตลกที่กำลังเล่นกับหัวใจ บีบมันแรงขึ้นจนนิ้วบุ๋มไปกับเนื้อ ดวงตาสีอำพันจ้องมองมาที่ฉัน เหมือนหวังอะไรสักอย่าง คงอยากรู้ว่าปฏิกิริยาฉันจะเป็นอย่างไร
แตะที่ลำคอตัวเอง แผลสมานกันเรียบร้อย กระทั่งรอยแผลเป็นก็ไม่หลงเหลือ หายดีเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น
ฉันเอื้อมมือไปกุมฝ่ามือของเขาอีกที ออกแรงบีบจนนิ้วของเขากดบุ๋มลงไปในหัวใจมากขึ้น จนนิ้วของเขาทะลุเข้าไปในก้อนหัวใจที่เต้นตุบ บีบมันจนกลายเป็นเศษเนื้อ เลือดสีแดงอาบชุ่มมือทั้งคู่ ฉันยิ้มกว้าง ตาเป็นประกายด้วยความยินดี
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันไม่มีชื่อ เพราะงั้นจะเรียกอะไรก็ได้”
การพบกันอย่างเป็นทางการครั้งแรกไม่เลวเลย
“ถือว่าหัวใจนี้เป็นของขวัญแด่มิตรภาพก็แล้วกันนะคะ”
…..
พอได้คบกันฉันมิตรกับตัวอันตรายอย่างฮิโซกะแล้วเรื่องจุกจิกน่ารำคาญก็หายไปไม่น้อย ยกตัวอย่างก็เช่นคน ไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องฉันเลยสักนิดเพราะพวกเขากลัวลูกหลงไปถูกฮิโซกะ การสอบฮันเตอร์ก็เลยผ่านไปอย่างเรียบเอื่อย
และเพราะมันเรียบเกินไปนั่นล่ะ
ฮิโซกะก็เลยเบื่อมาก
ถึงจะยังยิ้มอยู่แต่ดวงตากลับราบเรียบ พอสอบเสร็จก็เอาแต่มานั่งต่อไพ่ ไม่ได้ไปฆ่าใครเอาสนุกอีก เหมือนว่าผู้สอบทุกคนไม่ควรค่าแก่การสังหารอย่างไรอย่างนั้น ฉันก็ได้แต่นั่งข้าง ๆ ปลอบในใจ โอ๋เอ๋นะฮิโซกะ ร่าเริงหน่อยสิ
พอถึงการสอบรอบสุดท้าย ตาฉันก็กระตุกหลายครั้ง ลางสังหรณ์เตือนว่าอีกไม่นานจะเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นมาแน่
และมันก็จริงตามนั้น
คลาดสายตาไปแปปเดียว รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงฮือฮา สาเหตุก็เพราะฮิโซกะที่สะสมความเบื่อหน่ายมาตลอดระเบิดตูม อัดกรรมการที่ไม่ชอบหน้าจนสภาพปางตาย
โอ้โห
เลือดเต็มไปหมด
ของกรรมการล้วน ๆ
“แย่จังเลยนะ♣”
หน้าตาไม่ได้สำนึกเลยสักนิด
กำลังจะถูกปรับตกเพราะทำร้ายกรรมการแท้ ๆ
ฉันที่สอบผ่านแล้วนวดขมับ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ฮื่อ ทั้งที่อุตส่าห์เผชิญความลำบากมาถึงขนาดนี้
วิ่งไปเอาดาบเล่มโตที่ประดับมุมห้องมา
จากนั้น...
ฉึก!
แทงกรรมการที่นอนแอ่งแม้งซ้ำอีกรอบ
ร่างที่เจียนตายกระตุกขึ้นมา ดวงตาจ้องมองทั้งฉันและฮิโซกะอย่างเคียดแค้น เส้นเลือดขึ้นจนดวงตาแดงก่ำ มือสองข้างพยายามยกดาบที่แทงทะลุช่องท้องตัวเองออก เพียงแต่ติดที่ว่าด้ามดาบโดนฮิโซกะจับเอาไว้
ฉึก!
และแทงซ้ำอีกรอบ
“จุ๊จุ๊ ไร้น้ำยาจริง ๆ ★”
ฉันไม่รู้ว่าจะทำหน้าร้องไห้หรืออะไรก่อนดีเมื่อเห็นกรรมการที่ถูกเรียกตัวมาเสริมทำหน้าตาเคร่งเครียดมาแต่ไกล
...ตกทั้งคู่แหง
ถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย ก้มมองดูชุดตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือดจากทั้งกรรมการและคนอื่น
ฉันมุ่ยหน้า “ฮื่อ…”
ต้องหางานอย่างอื่นสินะ
“บอกข้อดีของเธอมาสักข้อสิ”
มือวางแหมะบนหัว ตัวตลกฉีกยิ้ม
ในดวงตานั้นพราวระยับ
“ถ้าน่าสนใจฉันอาจจะรับเธอมาเลี้ยงก็ได้นะ
เกว็น♥”
โธ่
ตั้งชื่อให้แล้วไม่ใช่หรือไงคะ
———————
นี่ล่ะแนวรัก!
*หัวเราะ*
ヽ（´∀｀）ノ
wonder : ความรู้สึกทึ่งที่เกิดจากสิ่งที่สวยงาม หรือคำกิริยาคือรู้สึกอยากรู้อยากเห็น
ความคิดเห็น