คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #74 : พ่อหมาน้อย
หลังจากที่สเตฟานเข้าไปทักไคลีย์คราวก่อนเขาก็เริ่มเดินหน้าเข้าไปคุยกับไคลีย์มากขึ้นและทุกครั้งที่เขาเข้าไปทักเธอสเตฟานก็มักจะมีของฝากเล็กๆน้อยๆไปให้เสมออย่างเช่นตอนนี้...
(ห้องสมุด)
"สะ- สวัสดีครับน้องไคลีย์" สเตฟานเดินเข้าไปทักไคลีย์ที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ แม้จะได้พูดด้วยกันหลายครั้งแต่เขาก็ยังคงเขินอยู่ดี
"สวัสดีค่ะพี่สเตฟาน" ไคลีย์ตอบพร้อมกับยิ้มให้สเตฟานอย่างเช่นเคยที่เธอเคยทำกับเขา
สเตฟานนั่งลงเก้าอี้ด้านข้างของไคลีย์ก่อนที่เขาจะนั่งมองไคลีย์ที่นั่งเขียนงานด้วยความขะมักเขม้นจนเธอหันมามองเขาและถามออกมาด้วยความสงสัย
"พี่มาอ่านหนังสือหรอคะ?" เข้ามาในห้องสมุดแต่ไม่เห็นเอาหนังสือมาอ่านสักเล่มเห็นแต่นั่งมองฉันทำการบ้าน
"อ๋อ..ใช่ครับพี่มาอ่านหนังสือแล้วก็เอานี่มาให้น้องด้วย" สเตฟานพยายามไม่ทำให้ตัวเองดูเลิกลั่กก่อน ที่เขาจะเอาของที่เตรียมขึ้นมาให้เธอ
"อีกแล้วหรอคะ?" ให้อีกแล้วเจอกันทีไรต้องให้ของทุกที "พี่ไม่จำเป็นต้องเอาของมาให้ฉันทุกครั้งที่เจอกันก็ได้" ถึงฉันจะบอกเขาอย่างนั้นแต่ฉันก็รับของมาจากเขาอยู่ดีไม่รับพี่แกก็จะทำหน้าตาเหมือนลูกหมาที่กำลังเสียใจ
"น้องไคลีย์ไม่ชอบงั้นหรอครับ.." รุ่นพี่สเตฟานพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆจนฉันเริ่มเห็นภาพหลอนว่าเขามีหูเหมือนกับลูกหมา!
"มะ- ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะฉันแค่เกรงใจเพราะของที่พี่ให้มีแต่ของแพงๆทั้งนั้น" วันก่อนที่เจอกันก็เอาขนมร้านดังมาให้มาวันนี้พี่แกก็ยังเอามาให้อีก
"น้องไม่ต้องเกรงใจหรอกครับพี่ยินดีให้" เขาพูดก่อนจะยิ้มออกมาจนฉันตามอารมณ์เขาไม่ทันแต่จะว่าไปพอเห็นเขายิ้มแล้วรู้สึกเอ็นดูแปลกๆ..อย่าคิดเรื่องชั่วๆนะยัยไคลีย์!
"งั้นวันหลังฉันเอาของมาให้พี่ด้วยดีกว่า" ฉันบอกเขา คงต้องหาของมาให้บ้างแล้วล่ะ
"ได้ครับพี่จะรอ" รุ่นพี่พูดก่อนยิ้มออกมาจนฉันเริ่มเห็นภาพหลอนว่าเขากระดิกหูและส่ายหางด้วยความดีใจ...โอ้ววพ่อลูกหมาน้อยของฉัน~ ช่างน่ารักจริงๆ!
[ อีกด้าน ]
ลูเซียสกำลังนั่งมองไคลีย์กับสเตฟานนั่งด้วยกันด้วยความใกล้ชิดในใจของลูเซียสตอนนี้พยายามห้ามไม่ให้ตัวเองลุกออกไปกระชากคอเสื้อของสเตฟาน
"เป็นอะไรรึเปล่าคะ?" นาซิสซ่าถามคู่หมั้นของตัวเองด้วยความสงสัยเพราะเขาเอาแต่ถอนหายใจไม่หยุดเหมือนกับว่ากำลังหงุดหงิดอะไรบางอย่าง
"เปล่าไม่ได้เป็นอะไร" ลูเซียสเลิกมองไคลีย์ก่อนที่เขาจะหันมาสนใจคู่หมั้นของตัวเอง
"แน่นะถ้าพี่อยากเข้าไปหาน้องเขาก็เข้าไปสิฉันไม่ว่าอะไรหรอก" นาซิสซ่าบอกลูเซียส
"ไม่" ถึงน้ำเสียงของลูเซียสจะดูเหมือนว่าเขาไม่ได้สนใจในตัวของไคลีย์แล้วแต่ลึกๆในใจของเขานั้นยังคงโหยหาเธอตลอดแม้ว่าเขาจะพยายามเข้าหาไคลีย์มากเพียงใดลูเซียสกับรู้สึกราวกับว่าเธอยิ่งห่างออกไปจนเขาไม่กล้าที่จะเข้าใกล้เธอเพราะกล้วว่าเธอจะห่างเขาออกไปจนตัวของเขานั้นไม่สามารถเห็นเธอได้อีก
"นี่สนใจไปกินข้าวด้วยกันมั้ยคะ?" ฉันชวนรุ่นพี่สเตฟานไปกินข้าวด้วยกันแม้จะไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรก็ตาม หรือว่าฉันจะโดนเขาตก? ต้องใช่แน่ๆ
"....."
สเตฟานไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเขาจะได้ไปนั่งกินข้าวกับไคลีย์ถึงจะฟังดูเวอร์แต่สำหรับคนที่แอบชอบอยู่ฝ่ายเดียวอย่างเขาแล้วมันช่างเป็นอะไรที่เกินคาดหมายไปหน่อยสำหรับเขา
"เฮ้ รุ่นพี่คะตอบกลับเลขหมายของหญิงด้วยค่ะอย่าปล่อยให้หญิงพูดคนเดียวสิคะ" ฉันดีดนิ้วพยายามทำให้มันเกิดเสียงเพื่อเรียกคนตรงหน้าให้พูดอะไรออกมาบ้างเพราะเขาเล่นปล่อยให้ฉันพูดคนเดียว
"คะ- ครับ!?" สเตฟานเลิกเหม่อเพราะได้ยินเสียงดีดนิ้วของไคลีย์
"ฉันถามว่าสนใจไปกินข้าวด้วยกันมั้ยคะ" ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยจ๊ะพ่อหมาน้อย
"ที่โต๊ะบ้านกริฟฟินดอร์น่ะหรอครับ?" แม้เขาจะดีใจที่ได้ไปกินข้าวกับคนที่ชอบแต่ถ้าให้ไปนั่งอยู่ในกลุ่มของไคลีย์เขาคงกินอะไรไม่ลง (#สเตฟานผู้กลัวเด็กปีสอง)
"ใช่ค่ะหรือพี่ไม่อยากไปนั่งที่นั่น?" เขาดูลังเลนะ
"จะว่ายังไงดีพี่ว่าพี่ยังไม่ชินกับเพื่อนของน้องน่ะครับ" สเตฟานบอกไคลีย์ออกไปตรงๆ
ฉันที่ได้ยินถึงกับหัวเราะออกมา "พวกนั้นดูน่ากลัวใช่มั้ยคะพี่เลยไม่ชิน" เป็นฉันก็คงไม่ชินเพราะเวลาที่รุ่นพี่มาหาฉันทีไรพวกนั้นก็จะมองเขาไม่เลิกจนกว่ารุ่นพี่จะเดินออกไปถึงจะเลิกมอง
"ก็นิดหน่อย..ไว้ถ้าพี่ชินแล้วพี่จะไปกินด้วยนะครับ" สเตฟานพูดแม้จะแอบเสียดาย
"ถ้าพี่ไม่อยากไปนั่งที่โต๊ะบ้านฉันงั้นเราไปกินอีกที่ดีมั้ยคะ?" รู้อยู่หรอกว่ากำลังเสียดายที่ไม่ได้ไปกินข้าวกับคนสวยอย่างฉัน ดูสิหูตกเชียว
"ที่ไหนหรอครับน้องไคลีย์?" สเตฟานเริ่มใจชื้นขึ้นมาอีกครั้ง
"ตามมาค่ะ" ฉันจูงมือของรุ่นพี่ออกมาจากห้องสมุดก่อนที่จะพาเขามาที่หน้าประตูห้องครัว
(ห้องครัวโรงเรียน)
"ที่นี่คือที่ไหนงั้นหรอครับ?" สเตฟานปล่อยให้ไคลีย์จูงมือมาจนถึงหน้าประตูที่เขาดูไม่คุ้นเคย
"ห้องครัวไงคะรุ่นพี่ยังไม่รู้หรอกหรอคะ?" ฉันคิดว่าเขารู้แล้วอยู่แล้วซะอีก
"ไม่ครับ พี่ไม่เคยรู้เลยว่าที่นี่จะมีห้องครัวด้วย" ตั้งอยู่มาจนตอนนี้เขาอยู่ปีสี่เขายังไม่เคยรู้เลยว่าที่นี่มีห้องครัวเพราะเขาคิดว่ามันเป็นเวทมนตร์ที่ดัมเบิลดอร์เป็นคนเสกขึ้นมา
"พี่อยากเปิดมันดูมั้ยคะ?" คงมีไม่กี่คนที่รู้ล่ะมั้ง
"ครับ" สเตฟานเดินไปเปิดประตูแต่มันกลับไม่ไหวติงจนเขาหันไปหาไคลีย์เพราะเธอกำลังหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูมั้ง..เขาคิดว่า
"พี่ต้องทำอย่างนี้ค่ะมันถึงจะเปิด" ไคลีย์เดินมาหาเขาก่อนที่เธอจะเอามือไปจ่อที่ลูกแพรแล้วเริ่มจั๊กกะจี้มันจนประตูเปิดออก
หลังจากที่เข้ามาในครัวแล้วฉันก็สั่งข้าวกับเอลฟ์ทันที แรกๆดูเหมือนรุ่นพี่สเตฟานจะยังไม่ทำตัวไม่ถูกที่โดนเอลฟ์เข้ามาล้อมแล้วถามว่าเขาชื่ออะไรเป็นหนุ่มคนที่เท่าไหร่ของฉันจนฉันต้องรีบปิดปากแล้วสั่งข้าวให้เขาแทน
"แฮะ..ไม่มีอะไรค่ะทำตัวตามสบายได้เลยอยากได้อะไรก็บอกพวกเขาได้เลยนะคะ" เธอจะให้เขารับรู้เรื่องที่ฉันเคยพาผู้ชายเข้ามาในนี้ไม่ได้นะยัยเอลฟ์ตัวแสบ! (ผู้ชายที่ว่า=ลูเซียสและหนุ่มๆของเธอ)
ไม่นานอาหารก็มาเสริฟพร้อมกับคำถามของคุณเอลฟ์ที่ทำเอาไคลีย์ทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว
"อาหารได้แล้วเจ้าค่ะ" รินหนึ่งในเอลฟ์เอาข้าวมาให้ก่อนที่จะถามคำถามกับไคลีย์ "จะว่าไปพ่อหนุ่มผม บลอนด์ไปไหนแล้วเจ้าคะ? พักนี้ไม่เห็นมาจู๋จี๋กันเลย" รินถามจนช้อนในมือของไคลีย์ถึงกับหล่น
"รินนี่จ๋า" ไคลีย์เรียกชื่อของเอลฟ์ด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อยแต่นัยน์ตาที่รินเห็นกับมีประกายไฟและรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ
"ทานให้อร่อยนะเจ้าคะ!" รินรีบเดินหนีไคลีย์ทันทีเพราะรู้ว่าคำพูดของตัวเองไปสะกิดบางอย่างเข้า
สเตฟานได้แต่นั่งมองไคลีย์ที่ดูซึมๆลงไปนิดหน่อยหลังจากที่ได้ยินชื่อของลูเซียส
"พี่ถามอะไรน้องหน่อยได้มั้ยครับ?" สเตฟานพูดกับไคลีย์
"ได้สิคะ พี่จะถามอะไร?" เธอพูดก่อนที่สเตฟานจะตัดสินใจถามออกไป
"น้องเจ็บหรือเปล่าที่ต้องจากลากับคนที่รัก?" ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรถึงได้ถามไคลีย์ออกไปแบบนั้น
"....." เอ๋อแดกไปดิตู อยู่ๆก็โดนถามแม้ว่าใจเราจะเศร้ามากแค่ไหนแต่ฉันก็ยังไม่อยากทำให้บรรยากาศมันเสียหรอกนะ
"ก็เจ็บอยู่นะคะ แต่พี่รู้อะไรมั้ยคะว่ามีสิ่งที่เจ็บกว่าการจากลาอีก" ฉันพูดออกไป
"อะไรงั้นหรอครับ?" เขาถาม
"ก็เจ็บกว่าการจากลาคือการถอยออกมาแล้วเหยียบขี้ไก่โป่....อุ๊ฟ!" และนี่คือสิ่งที่ทำให้ฉันหัวเราะออกมาราวกับคนบ้าเพราะขำมุกตัวเอง
"ยังไม่ตรวจคำผิด*
มาแล้วจ้าคิดถึงกันมั้ยจ๊ะ ส่วนไรท์คิดถึงทุกคนมากๆแต่ที่หายไปเพราะทำภาระกิจที่เรียกว่าแก้ ร.จ้า5555ได้มาหนึ่งตัวเต็มๆ ไว้จะมาต่อให้นะคะ(~￣³￣)~
ปล.ขี้ไก่โป่ คือขี้ไก่ที่ก้อนโครตใหญ่ เผื่อมีคนไม่รู้555บอกได้เลยว่าใครเหยียบคือเต็มคาราเบลทำไมไรท์ถึงรู้น่ะหรอ? ก็ไรท์เคยเหยียบ5555
รอ
ต่อ
ความในใจของรี้ด : โธ่...
ความคิดเห็น