คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #72 : ศาสตราจารย์คนใหม่กับรอยยิ้มที่ดูคุ้นเคย
เรียนวันแรกก็สั่งงานเลยนะศาสตราจารย์มักกอนนากัลถามว่าทำมั้ยไม่จ้าหญิงว่าหญิงขอดองไว้ก่อนดีกว่า
“เมื่อไรศาสตราจารย์พรีมินเจอร์จะมาสอนเราสักที” เสียงของนักเรียนพูดขึ้นเพราะเลยเวลาสอนมาหลายสิบนาที
“นั่นสิเมื่อวานก็ได้ยินแค่ชื่อทั้งทีเป็นศาสตราจารย์คนใหม่แท้ๆแทนที่จะมาแนะนำตัวให้เด็กนักเรียนได้รู้จัก” ฉันนั่งมองเด็กนักเรียนคนอื่นพูดถึงศาสตราจารย์คนใหม่ที่มาสอนวิชาป้อนกันตัวจากศาสตร์มืดแทนอาจราย์คนเก่าที่ลาพักอย่างไม่มีกำหนด
“นี่ถ้าอีกห้านาทีศาสตราจารย์ยังไม่มาฉันจะออกไปแล้วนะ” ฉันหันไปพูดกับคริสติน่าที่นั่งอยู่ข้างๆ
“รอก่อนบางทีเขาอาจจะติดธุระอยู่ก็ได้” คริสติน่าบอกไคลีย์
“โอ้ยยย ขี้เกียจรอแล้ว” พอฉันพูดจบศาสตราจารย์พรีมินเจอร์ก็เดินเข้ามาทันทีคงไม่ได้หนีแล้วล่ะ
“สวัสดีทุกคนขอโทษที่มาช้าหวังว่าทุกคนคงจะไม่โกธรฉันหรอกนะ” ศาสตราจราย์หนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลจนทำให้เด็กผู้หญิงหลายคนในห้องเขินอายกับน้ำเสียงของเขาคงมีแต่ฉันล่ะมั้งที่ดูก็รู้ว่าเขาแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น
“ไม่เลยค่ะพวกเราไม่ได้โกธรคุณเลยค่ะ!” สาวบ้านสลิธิรีนพูดก่อนจะหันไม่กรี้ดกร๊าดกัน
“งั้นหรอขอบใจ” เขาพูดก่อนจะยิ้มหวานไปให้กลุ่มของเซลวินจนพวกนั้นกรี้ดกันเสียงดัง
“เบาเสียงหน่อยจ้ารำคาญ” ฉันพูดก่อนจะทำท่าแคะหู
“เงียบไปเลยยัยบ้า” เซลวินหันมาพูดกับฉัน
“หล่อนน่ะสิที่ต้องเงียบกรี้ดอยู่นั่นแหละ” ฉันพูด
“นี่!” เซลวินพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจก่อนจะทำท่าทางเหมือนจะกรี้ดออกมา
“อย่ากรี้ดนะไม่งั้นฉันสาปเธอตกนรกอเวจีปอยเปรตแสนล้านพบแสนล้านชาติแน่” ฉันพูดกับเซลวินทันทีเพราะรู้ว่านางกำลังจะกรี้ด
“พอก่อนๆเรามาเริ่มเรียนกันเถอะ” ศาสตราจารย์เข้ามาห้ามก่อนที่เขาจะเริ่มสอนศาสตราจารย์พรีมินเจอร์ให้จับคู่กันเพียงแต่ต้องคู่กับคนบ้านอื่น
“คู่กันสิ” เซเวอร์รัสดินมาหาไคลีย์
“ได้สิ” ฉันพูดก่อนที่เราจะเริ่มร่ายคาถาด้วยกัน
“เอาล่ะลองเสกคาถาใช่ฝ่ายตรงข้ามดูและฝ่ายตรงข้ามก็ต้องป้องกันให้ได้” พรีมินเจอร์บอกเด็กนักเรียนก่อนที่เข้าจะยืนพิงโต๊ะทำงานและดูนักเรียนเสกคาถาใส่กัน เขายิ้มออกมาอย่างภูมิใจไปให้ไคลีย์ที่สามารถป้องกันคาถาจากสเนปได้อย่างรวดเร็วแม้ว่าเธอจะไม่เห็นรอยยิ้มของเขาก็ตาม
“เห้ย! ถ้าฉันปัดคาถาไปโดนใครก็ขอโทษด้วยนะพอดีว่ากำลังมันส์มือ” ฉันตะโกนบอกคนในห้องก่อนที่คนในห้องจะพยักหน้าให้พร้อมกับบอกแบบเดียวกับที่ฉันบอกพวกเขาเพราะจะได้ไม่มีใครโกธรกันถ้าเผลอโดนคาถาที่เผลอปัดไปโดน
ฉันกับเซฟเสกคาถาใส่กันอยู่สักพักก่อนที่ฉันจะเริ่มรู้สึกเปียกไปทั่วตัวฉันหันไปเห็นกลุ่มของเซลวินยืนหัวเราะคิกคักกันอยู่ไม่ไกลจากฉันมากนักมองแวบแรกก็รู้ว่ากลุ่มของเซลวินเป็นคนทำ
“อุ้ย! ขอโทษด้วยนะเอฟเวนส์พอดีว่าฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ” เซลวินพูดก่อนจะหันไปหัวเราะกับเพื่อนๆ
“โกหกฉันเห็นเธอเสกใส่ไคลีย์แบบตั้งใจ! ” ซีเรียสพูด
“ไหนล่ะหลักฐานว่าฉันตั้งใจทำ” เซลวินพูดก่อนจะหันไปหัวเราะกับเพื่อนอีกครั้ง
จะเอาอย่างนี้ใช่มั้ยยัยเซลวินได้ถ้าอยากเปิดศึกนักแม่จัดให้ค่ะสาว
“ช่วยหลบหน่อยนะทุกคน” ฉันบอกให้ทุกคนหลบออกเพราะฉันกำลังจะเอาคืนเมื่อกี้เสกน้ำใส่ฉันใช่มั้ยงั้นฉันก็จะเสกมันกลับ
“อากัวเมนติ!” ฉันเสกคาถาพ่นน้ำออกมาก่อนที่ฉันจะใช้เวทย์ของฉันเพิ่มปลาตัวเล็กเข้าไปด้วย เอาปลาไปกินนะคะเผื่อจะฉลาดขึ้นอีกสักหน่อยจะได้รู้ว่าไม่ควรมาเปิดศึกกับฉัน
“ปลามาจากไหนกัน?”
“นั่นสิฉันจำได้ว่าคาถานี้เป็นคาถาน้ำนะมันไม่ควรมีปลาออกมากับน้ำด้วย”
กลุ่มของเซลวินได้แต่ยืนนิ่งเพราะรอบตัวของพวกเธอตอนนี้มีแต่ปลาเต็มไปหมดเดินไปไหนก็ไม่ได้แถมตัวของพวกเธอตอนนี้ก็มีแต่กลิ่นคาวปลา
“ศาสตราจารย์ค่ะ!” เซลวินตะโกนเรียกศาสตราจารย์พรีมินเจอร์ที่กำลังยืนดูด้วยสีหน้าพึงพอใจแต่พอทุกคนหันไปมองที่เขา เขาก็รีบเปลี่ยนสีหน้าทันที
“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอกัน?” เขาถามกลุ่มของเซลวินราวกับว่าตัวเองไม่เห็นเหตุการณ์ที่ไคลีย์เสกคาถาใส่พวกนั้น
“ไม่ใช่ว่าศาสตราจารย์ก็เห็นหรอกหรอคะว่ายัยนี่เสกปลาพวกนี้ใส่พวกเรา!” เซลวินพูด
“โทษที่พอดีว่าฉันทันไม่เห็นน่ะ แต่ตแนนี้พวกเธอควรรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนนะเพราะตอนนี้กลิ่นมันเริ่ม….” เขาพูดพร้อมกับมองพวกนั้นอย่างไม่อยากเข้าใกล้ก่อนที่พวกของเซลวินจะรีบวิ่งออกจากห้องไปด้วยความอาย
“เปียกเป็นหมาตกน้ำเลยยัยหนวด” เจมส์พูด
“ไอ้แว่น” ฉันพูดก่อนจะมองหน้าของเจมส์
“ฉันหมายถึงลูกหมาน่ะ….” เจมส์แก้ตัวก่อนที่เขาจะรีบไปหลบหลังของลิลลี่
“ปากพาซวยจริงเลยนายเนี่ย” ลิลลี่พูดกับเจมส์ที่กำลังหลบหลังเธออยู่ คนอะไรชอบทำให้ตัวเองเจ็บตัว
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนเจอกันคาบต่อไปนะเด็กๆ” พรีมินเจอร์บอกนักเรียนทุกคนก่อนที่เขาจะมองไปที่ไคลีย๋ที่กำลังเดินมาเอาของที่โต๊ะของเขาเพราะเขาเป็นคนบอกให้เธอเอามาวางไว้ตรงนี้เอง
ฉันเดินตัวเปียกโซกไปเอากระเป๋าที่ฝากไว้ที่โต๊ะของศาสตราจารย์พรีมินเจอร์ที่จริงเขาเป็นคนบอกให้ฉันเอาไปไว้เองแหละ
“ขอโทษที่ทำห้องของอาจราย์เปียกนะคะ” ฉันพูดกับเขา
“ไม่เป็นไร เธอไม่ได้ตั้งใจทำสักหน่อยจริงมั้ย?” เขาพูดก่อนจะยิ้มมาให้ฉัน ฉันมองรอยยิ้มของเขาพลางคิดว่าทำไมมันคุ้นจังว่ะเหมือนรอยยิ้มของใครสักคนที่เคยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉันแบบนี้แต่ส่วนมากทุกคนยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉันกันทั้งนั้น…..
“ค่ะงั้นขอตัวก่อนนะคะ” ฉันพูดก่อนจะหอบกระเป้าตัวเองออกมาหาพวกเพื่อนๆที่กำลังยืนรออยู่
“เธอเห็นตอนที่พวกนั้นมีปลาอยู่ในปากมั้ยตลกชะมัด” คริสติน่าพูดก่อนจะหัวเราะออกมา
“ว่าแต่เธอเสกปลาออกมาจากคาถาอากัวเมนติได้ยังไงกัน” รีมัสถามไคลีย์ด้วยความสงสัย
“ไม่รู้สิมันอาจจะบังเอิญก็ได้” ฉันบอกรีมัสหลังจากที่ให้เซฟเสกคาถาที่ทำให้ฉันตัวแห้งเสร็จ
“เราไปกินข้าวกันเถอะหิวแล้ว” ซีเรียสพูดก่อนที่พวกเราทุกคนจะเดินไปกินข้าวที่ห้องโถงกัน
ระหว่างที่ฉันนั่งกินข้าวอยู่ฉันก็ได้ยินคนในบ้านพูดถึงรุ่นพี่ที่อยู่บ้านสลิธิรีนที่พึ่งย้ายมาเรียนเมื่อต้นเทอมแรกแต่จู่ๆเขาก็หายไป พวกนี้คงจะหมายถึงทอมสินะเออก็จริงฉันไม่เห็นเขาตั้งแต่วันแรกที่มาแล้วนะหรือว่าเขาจะไม่มาจับตาดูฉันแล้วอย่างนี้ก็หวานหมูน่ะสิฮุฮุฮุ
“เธอว่าคุณพีอัสเขาไปไหนกันทำไมฉันถึงไม่เห็นเขาเลยตั้งแต่เมื่อวาน” คนในบ้านฉันพูด
“ฉันได้ยินว่าเขาย้ายกลับไปแล้วนะเห็นพวกศาสตราจารย์เขาพูดกันน่ะ” อีกคนตอบ
“โห้เสียดายอ่ะคนหล่อย้ายกลับซะแล้ว” ของใครคะหนูของฉันจ้ะหยุดเลย
“นั่นสิแต่…แกเห็นศาสตราจารย์ที่นั่งอยู่ตรงนั้นมั้ยฉันว่าเขาก็หล่อดีเหมือนกันนะ” เอาเข้าไปสองคนนี้เปลี่ยนเป้าหมายอีกแล้ว
“ใช่เขาหล่อมาก ว่าแต่เขาชื่ออะไรนะ?” อีกคนพูด
“คงจะเป็นศาสตราจารย์ที่ชื่อพรีมินเจอร์แน่ๆเสียดายที่เรายังไม่มีเรียนกับเขา” เธอคนนั้นพูด
“นั่นสิหล่อมากแกดูสิเขามองมาทางเราด้วยแหละ” ทั้งสองที่กรี้ดกร๊าดอยู๋ข้างฉัน
ฉันได้แต่นั่งขมวดคิ้วให้ทั้งสองเพราะไม่รู้ว่าจะกรี้ดอะไรกันนักกันหนานี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นรุ่นพี่นะฉันเอาขนปังยัดปากไปแล้ว
“ใจร่มๆนะไคลีย์เธอจะเปิดใครก็ได้ยกเว้นคนในบ้านไว้หน่อยเถอะ” คริสติน่าบอกไคลีย์
“ยกเว้นฉันด้วยสิฉันก็คนในบ้านเหมือนกันนะ” เจมส์พูดขึ้น
“ไม่มีวันนั้นหรอกจ้ะคุณพอตเตอร์” ฉันพูดกับเจมส์ก่อนจะเอาขนมปังยัดปากเขาไว้ยัดไม่เข้าก็ทุบมันจนกว่าจะเข้าจะได้ไม่ต้องพูดมากนี่แหละอยากเป็นพี่เขยฉันนักใช่มั้ยอยากเป็นนักก็ต้องผ่านด่านฉันไปก่อน
ระหว่างที่ไคลีย์กำลังทรมานเจมส์ด้วยการเอาขนมปังทั้งก้อนยัดเข้าปากเขาอยู่นั้นเจ้าตัวไม่รู้เลยว่ากำลังมีคนแอบมองเธออยู่ที่โต๊ะของศาสตราจารย์ด้วยสายตาที่เคยชินกับท่าทางที่ออกจะป่าเถื่อนของเธอ
“หยุดมองเธอได้แล้ว” อบราซัสบอกคนด้านข้างที่เอาแต่นั่งมองไคลีย์
“ฉันจะมองทำไม?” พรีมินเจอร์พูดกับอบราซัสอย่างสนิทสนม
“ที่จริงฉันดูแลไคลีย์ได้ไม่เห็นต้องมาที่นี่” อบราซัสพูด
“เรื่องของฉัน” พรีมินเจอร์ตอบก่อนจะหันไปมองศาสตราจารย์มักกอนนากัลที่กำลังเอียงหูแอบฟังพวกเขาอยู่โชคดีที่ร่ายคาถาไว้ทำให้เธอไม่ได้ยินสิ่งที่เขาทั้งสองคนพูด
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
ช่วยส่งกำใจให้เจมส์ผ่านด่านการเป็นพี่เขยของไคลีย์ไปให้ได้ด้วยนะคะ5555555555
ความคิดเห็น