คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เล่นกับเพื่อนใหม่ (แก้ไขครั้งที่1)
วันนี้ช่างเป็นเช้าที่สดใสอากาศสดชื่...แค่กๆ!!
ซะที่ไหนล่ะ! ถ้าไม่ติดว่ามีเจ้าหมาอ้วนมานอนทับหน้าฉันเนี่ย!!!
"ออกไปได้แล้ว!!!!" ฉันตะโกนสุดเสียง
มันหันหน้ามามองฉันด้วยหางตาแล้วสะบัดหน้าหนี
"ฉันเห็นนะว่าแกหันมามอง!!" มันยังคงนอนนิ่ง
"นอนทับฉัน ฉันไม่ว่ากรุณาเอาตูดแกออกไปจากหน้าฉันด้วย!!" มันเป็นอะไรที่ แบบ ตื่นมาแล้วเห็นตูดหมาอยู่ตรงหน้า แล้วอากาศที่ฉันสูดเข้าเติมปอดก็คือตูดหมา...
เหมือนมันแกล้งฉันจนพอใจแล้วจึงลุกออก
"ใครบอกให้เธอตื่นสายล่ะ" มันพูด
"แล้วทำไมต้องเอาตูดแกมาใส่หน้าฉันด้วย?" ฉันถามมัน
"ก็ท่านี้มันนอนสบาย ไม่ต้องมาบ่นฉันเลยลุกไปอาบน้ำแล้วหาข้าวให้ฉันกินซะ" มันพูดพร้อมกับสะบัดหน้าหนี
"ฉันว่าคนที่บ่นนั้นมันแกไม่ใช่เรอะ" ฉันพูดพร้อมกับวิ่งหนีหมาอ้วนที่ไล่ตามหลังฉันมาติด
ฉันลงมากินข้าวพร้อมกับให้โครงไก่สดให้กับเจ้าอ้วนส่วนพี่ๆ ฉันที่กินเสร็จแล้วก็พากันนั่งเล่นอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
"นี่ฉันยังไม่ได้ตั้งชื่อเเกเลยนะ" ฉันพูดกับหมาอ้วนตรงหน้า
"จะเรียกฉันว่าอะไรก็เรียก ฉันเองก็ลืมชื่อตัวเองแล้วเหมือนกันไม่มีคนเรียกชื่อฉันนานแล้ว"
"อืม...งั้นหรองั้นฉันจะตั้งชื่อแกว่า...พีกัส ก็แล้วกัน ต่อไปนี้ฉันเป็นเจ้านายแกแล้วนะ พีกัส"
"ได้ เธอพูดเสร็จแล้วใช่ไหม ฉันจะได้กินต่อแล้วก็เอามาเพิ่มให้ด้วย" มันพูดพร้อมกับก้มหน้ากินต่อ
"โอเค๊" รู้สึกว่าเหมือนจะไม่ได้เป็นเจ้านายแล้วล่ะ"
ฉันเอาโครงไก่มาให้มันเพิ่มพร้อมกับเดินไปหาพี่ๆ ที่ห้องนั่งเล่น
"ทำอะไรกันอยู่คะพี่ๆ" ฉันถามพี่ๆ ของฉันที่นั่งเล่นกันอยู่
"มาพอดีเลยไคลีย์พี่ว่าจะชวนน้องไปหาเซเวอร์รัสน่ะ ไปแนะนำพี่เพ็ตทูเนียให้เขารู้จักด้วย" ลิลลี่พูด
"โอเคค่ะเเต่หนูว่าเตรียมอาหารไปด้วยดีกว่าตอนเที่ยงจะได้ไม่ต้องเดินกลับมาที่บ้านพวกพี่ว่าไง"
ฉันถามความเห็นพี่ๆ ที่ต้องเตรียมอาหารไปด้วยเพราะเผื่อเซเวอร์รัสหิว เห็นว่าพ่อเขาชอบทำร้ายเขากับแม่ เลยเอาไปเผื่อ ครอบครัวฉันก็ไม่ได้รวยอะไรหรอกเเค่พอมีพอกิน
"พี่ว่าก็ดีนะจะได้ไม่ต้องเดินกลับมา" ลิลลี่บอก
"ใช่พี่ก็ว่างั้น เดี๋ยวพี่เตรียมให้ พวกเธอเตรียมผ้าไว้สำหรับปูนั่งด้วยนะ" เพ็ตทูเนียบอก
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จพวกเราก็เดินมาใต้ต้นไม้ใหญ่ท้ายหมู่บ้าน พอมาถึงก็เห็นเซเวอร์รัสรออยู่
"ไงเซเวอร์รัส เป็นไงบ้าง" ลิลลี่ถามเขา
"ก็สบายดี แล้วเธอล่ะ?" เขาถามกลับ
"อะเเฮ่ม! ไม่คิดจะถามฉันสองคนเลยรึไงจ๊ะ?
ฉันพูดกับเขา
"ไงพวกเธอล่ะสบายดีรึเปล่า" เขาพูด
"พวกเราสบายดีจ้า" ฉันตอบเขาเเบบกวนนิดๆ ก็เขามันน่ากวน
"อ๋อนี่พี่เพ็ตทูเนีย พี่สาวคนโตของเรา" ลิลลี่เเนะนำ
เพ็ตทูเนียกับเซเวอร์รัส
"ส่วนนี่เซเวอร์รัสค่ะพี่" ฉันเเนะนำเขากับพี่
"สวัสดี" เพ็ตทูเนียตอบเเบบเกร๊งๆ
"อืม สวัสดี" เขากล่าวตอบกลับ
"เราเล่นอะไรกันดีล่ะ" ลิลลี่ถามทุกคน
"ไล่จับ เจ้าพีกัสไง" ฉันตอบพร้อมกับแสยะยิ้มไปทางเจ้าอ้วน ที่กำลังวิ่งหนี ไปทางที่มีน้ำ
"พีกัสคือใครหรอไคลีย์?" ลิลลี่ถามอย่างสงสัย
"ก็เจ้ามาอ้วนตรงนั้นไง หนูตั้งชื่อให้มันว่าพีกัส" ฉันตอบ
"จับมันให้ได้นะไม่งั้นได้อาบน้ำให้มันเเน่" ฉันบอก
หลังจากการไล่จับเจ้าพีกัสอย่างดุเดือดเสร็จแล้วพวกเราก็มานั่งพักกินข้าวกัน ฉันว่าเจ้าพีกัสเองก็คงเหนื่อยจนหลับไปแล้ว
"พรุ่งนี้นายมาบ้านพวกเราสิ เซฟ" ลิลลี่บอกเซเวอร์รัสที่ตอนนี้บอกให้เรียกเซฟได้แล้ว
"นั้นสิพ่อแม่จะได้รู้ว่าพวกเรามีเพื่อนเพิ่ม" เพ็ตทูเนียเสริม
"เอ่อ...คือ..." เขา อ้ำอึ้ง แล้วมองมาที่ฉันที่นั่งกินแซนวิชอยู่
"มีอะไรรึเปล่าเซฟ?" ฉันถามเขาที่เอาแต่อ้ำอึ้ง
"เธออยากให้ฉันไปรึเปล่า ไคลีย์" เขาถามเธอ เพราะเห็นว่าเธอไม่ได้ถาม
"อ๋อนึกว่าอะไร มาได้สิทำไมจะมาไม่ได้ล่ะ" ฉันบอกกับเขา กลัวฉันกัดหรือไงพ่อหนุ่ม ไม่ต้องกลัวพี่ฉีดยาแล้ว
พอฉันพูดจบเขาก็ยิ้มออกมา คนอะไรยิ้มได้น่ารักซะมัด เขินตับบิดเลยฉัน
หลังจากเล่นเสร็จพวกฉันเลยขอกลับก่อน
"เซฟพวกเรากลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้" ลิลลี่บอกเขา พร้อมกับหันมาชวนฉันกับเพ็ตทูเนีย
"เอ่อ พี่กลับกันไปก่อนเลยนะหนูมีเรื่องจะพูดกับเซฟน่ะ" ฉันบอกพี่ๆ เพราะฉันมีเรื่องที่ต้องถามเขา
"อ๋อได้สิ แต่รีบตามมานะมันจะมืดเเล้ว" เพ็ตทูเนียบอกอนุญาติ และสั่งให้น้องรีบกลับ
หลังจาที่พวกพี่ๆเดินออกไป ฉันก็หันหน้ามาหาเซฟ
"มีอะไรรึเปล่าไคลีย์?" เขาถามฉัน พลางทำหน้าสงสัย
"เอาแขนนายมานี่สิ" เขาไม่พูดอะไรเเต่ก็ยื่นแขนให้
ฉันจับแขนเขาพร้อมเลิกเเขนเสื้อของเขาขึ้นทำให้เห็นรอยฟกช้ำตามแขน และบ้างที่มีแผลที่แห้งแล้วเหมือนโดนทำร้ายมาหลายวันจนมันแห้ง
เซเวอร์รัสที่เห็นแบบนั้นก็ตกใจที่อยู่ๆ ไคลีย์ก็เลิกแขนเสื้อเขาขึ้นทำให้เธอเห็นแผลที่เขาไม่อยากให้เธอเห็นเพราะกลัวเธอจะรังเกียจ
"เจ็บรึเปล่าเซฟ" ฉันตกใจมากที่เห็นแผลเขา ไม่คิดว่ามันจะเยอะขนาดนี้
"เปล่า" เขาตอบ ฉันดูก็รู้ว่าเขาโกหก
"เจ็บก็บอกเถอะ นายไม่ต้องเข้มแข็งตลอดก็ได้นะ"
พอฉันพูดจบเขาก็เข้ามากอดพร้อมกับร้องไห้ กอดเลยเหรอพ่อหนุ่ม...
"ฉันเจ็บมากเลยไคลีย์...แม่กับฉันโดนพ่อทำร้ายตลอดเลย ฉันสงสารแม่เหลือเกิน แม่ฉันมีแผลมากกว่าฉันหลายเท่าฉันไม่อยากให้เธอเจ็บอีกแล้ว"
พอเขาพูดจบเขาก็คลายกอดออกแต่ไม่ยอมมองหน้าฉัน
"นี่เซฟนายนะ ไม่ต้องเศร้าไปฉันอยากช่วยให้พ่อนายไปให้พ้นจากนายและแม่นาย แต่มันขึ้นกับแม่นายและนายว่าอยากให้เขาไปให้พ้นๆ หรืออยากให้อยู่ นายกลับไปปรึษากับแม่นายนะไม่ต้องรีบ แต่ขอแค่พ่อนายไม่ทำร้ายนายกับแม่นายอีก" ฉันพูดออกไปด้วยความจริงใจเพราะอยากให้เขากับแม่ของเขามีความสุข
"ขอบคุณนะไคลีย์" เขาพูดขอบคุณเธออย่างสุดซึ้ง
"เอานี่ไปสิ มันจะช่วยให้แผลของนายดีขึ้น ฉันมีเผื่อแม่นายด้วย ฉันกลับก่อนนะ เราจะสู้เรื่องเลวร้ายนี้ไปด้วยกัน บายบ่าย"
ฉันพูดพร้อมยกมือบายบ่ายเขาแล้วเดินออกมา ไม่วายหันไปส่งยิ้มเห็นฝันให้เขาอีกที แต่พอหุบยิ้มกลับรู้สึกเหมือนมีเศษผักติด พอลองแคะดู อือมีจริงๆ...
เซเวอร์รัสยกมือตอบกลับแล้วก็เดินออกมาเช่นกันก่อนจะหลุดหัวเราะเมื่อเห็นภาพผักติดฟันของไคลีย์
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
ความคิดเห็น