คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #67 : ทรงอย่างแบดแซดอย่างหมา
(หมอ!ดิฉันต้องการออกซิเจนด่วนเลย!)
บางทีถ้าพวกเขาเกิดมีความรู้สึกให้กันฉันเองก็คงต้องถอยออกมาและตัดเขาออกจากฮาเร็มถึงแม้ฉันจะชอบลูเซียสเอามากๆแต่ฉันก็ไม่อยากทำให้พวกเขาแตกหักหรอกนะ....
ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันสามารถกั้นตดจนมาถึงหน้าประตูได้อากาศก็หนาวนะทำไมเหงื่อออกก็ไม่รู้...
"ตื่นเต้นสิท่าดูสิเหงื่อออกเลย" อบราซัสพูดก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขาซับเหงื่อให้ไคลีย์
"ชะ- ใช่ค่ะหนูตื่นเต้น" ฉันพูดพร้อมกับปล่อยให้คุณเขาเช็ดหน้าให้
"ไม่ต้องไปสนสายตาของคนพวกนั้นทำตัวปกติเถอะไม่มีใครกล้าทำอะไรหนูหรอก" อบราซัสบอกไคลีย์พร้อมกับลูบหัวเธอไปด้วย
"ค่ะ" ฉันตอบก่อนจะยิ้มน้อยๆไปให้เขา
"งั้นขอตัวไปตรวจความเรียบร้อยก่อนนะหนูก็เดินดูงานได้เลยคิดซะว่านี่เป็นบ้านของหนูก็แล้วกัน" อบราซัสบอกไคลีย์ก่อนที่ตัวเขาจะขอตัวไปตรวจความเรียบร้อยในงาน
ถึงจะบอกว่าไม่ให้สนสายตาของคนในงานแต่ถ้าคุณพี่จะจ้องกันขนาดนี้มันก็สามารถทำให้ฉันเหงื่อตกได้เหมือนกันนะไปหามุมที่คนอยู่น้อยๆดีกว่าไม่อยากสบตาใคร ฉันคิดก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟามุมในสุดเพราะไม่ค่อยมีคนถึงมีก็น้อยมากเพราะคนส่วนใหญ่อยู่โซนด้านหน้ากันหมดจะว่าไปคฤหาสน์ มัลฟอยก็ใหญ่โตเหมือนกันนะแถมส่วนใหญ่ยังเป็นสีดำอีกมันต้องมีสักวันที่ฉันเปลี่ยนคฤหาสน์หลังนี้เป็นสีชมพูหึหึ
"ยิ้มอะไรงั้นหรอ?" เสียงพูดดังขึ้น
"อ้าว ไงเรกูลัส" ฉันหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นว่าคนที่พูดกับฉันคือน้องสุดหล่อของตัวเอง
"ไงครับ ว่าแต่พี่ยิ้มทำไมหรอครับ?" เรกูลัสตอบก่อนจะถามว่าเธอยิ้มทำไม
"พี่แค่คิดอะไรสนุกๆแค่นั้นเองไม่มีอะไรหรอก" ฉันตอบพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มไปให้น้อง
"ยังสนุกได้อยู่หรอ?หนุ่มพี่กำลังจะหมั้นกับสาวอื่นนะ" เรกูลัสพูดด้วยน้ำเสียงปกติที่สามารถทำให้รอยยิ้มบนหน้าของไคลีย์หายไปได้
"ถ้าเราจะพูดกับพี่อย่างนี้ก็เอาตีนขึ้นมาตบหน้าพี่เถอะไอ้น้อง" ฉันพูดกวนๆใส่น้อง
"ได้ใช่มั้ย?" เรกูลัสถาม
"ใจเย็นนะพี่แค่ล้อเล่น" ฉันพูด
"ผมก็นึกว่าพี่พูดจริงจะได้ทำแต่ผมไม่ใช้เท้าตบหน้าพี่หรอกนะครับ" เรกูลัสพูด
"แล้วใช้อะไรอ่ะ?" ฉันถาม
"ใช้ปากแทน" เรกูลัสพูด
"น้อง~จะจีบพี่อย่างนี้เลยหรอ~" ฉันพูดก่อนจะทำท่าทางเขินอาย
"ผมไม่คิดจะจีบพี่นะ" เรกูลัสพูด
"....เค๊" ฉันพูด ช็อตฟีลกันอีก
"เพราะพี่เป็นของผมอยู่แล้ว เราไปกันเถอะงานจะเริ่มแล้ว" เรกูลัสพูดก่อนจะจับมือของหญิงสาวไปตรงบันไดที่เจ้าของงานจะเดินลงมา
อร้ายยยย!~น้องจะพูดแบบนี้ไม่ได้นะพี่จะขิตเห็นเป็นคนไม่ค่อยพูดพอได้พูดแล้วปากหวานไม่ไหวใจฉันเหลวเป็นขี้เลยเนี่ย
"อ้าว!ไคลีย์" ซีเรียสทัก
"ไงซีเรียสฉันนึกว่านายจะไม่ซะอีก" ฉันพูด
"ทีแรกก็ว่าจะไม่มานั่นแหละแต่แม่ฉันนะสิลากมาด้วย" ซีเรียสกระซิบบอกฉัน "ชุดสวยนะเหมาะกับเธอดี" ซีเรียสยังคงกระซิบพูดแต่สายตาไล่ดูชุดสีขาวที่เด่นกว่าคนในงานของไคลีย์
"เลิกมองพี่ไคลีย์ได้แล้วซีเรียสงานเริ่มแล้ว" เรกูลัส บอกพี่ชายก่อนจะเข้าไปยืนคั่นกลางทั้งคู่
เสียงตบมือดังไปทั่วทั้งคฤหาสน์ก่อนจะปรากฏร่างของชายหญิงที่ยืนควงแขนกันอยู่ตรงบันไดที่ตกแต่งอย่างสวยงามทั้งสองค่อยๆเดินลงบันไดมาอย่างช้าๆเป็นภาพที่น่ามองเอามากๆเพราะทั้งสองนั้นช่างดูเหมาะสมกันซะเหลือเกิน ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ตรงกลางซึ่งไคลีย์เองก็ยืนอยู่ตรงนั้นถึงแม้มันจะเป็นด้านข้างแต่มันก็ทำให้หญิงสาวสามารถมองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจนชัดขนาดที่ว่าสามารถจ้องตากับลูเซียสได้โดยไม่มีอะไรมากั้น
"ขอบคุณทุกคนที่มางานหมั้นของพวกเราทั้งสองคนนะครับพวกเราทั้งสองรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ทุกท่านมางาน" ลูเซียสพูดขอบคุณแขกในงานแต่สายตากลับมองไปที่หญิงสาวชุดสีขาวที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขานัก
"เอาล่ะถึงเวลาที่ทั้งคู่จะต้องสวมแหวนให้กันแล้ว" คนดำเนินงานกล่าวผู้คนในงานต่างตบมือยินดีผิดกับไคลีย์ที่ตบมือเหมือนคนไม่มีแรงพลางยืนมองทั้งคู่สวมแหวนให้กัน
ฉันก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะแต่พวกเขาช่างดูเหมาะสมกันจริงๆทั้งฐานะ ภาพลักษณ์ สายเลือดทุกอย่างมันช่างลงตัวเหลือเกินต่างจากฉันที่ไม่มีอะไรเทียบกับรุ่นพี่นาร์ซิสซ่าได้เลยบางทีถ้าพวกเขาเกิดมีความรู้สึกให้กันฉันเองก็คงต้องถอยออกมาและตัดเขาออกจากฮาเร็มถึงแม้ฉันจะชอบลูเซียสเอามากๆแต่ฉันก็ไม่อยากทำให้พวกเขาแตกหักหรอกนะ....
หญิงสาวคิดพลางมองทั้งคู่สวมแหวนและจูบกันเพื่อยืนยันว่าทั้งคู่เต็มใจที่จะหมั้นกัน ระหว่างที่ลูเซียสโน้มตัวไปจูบนาร์ซิสซ่าเขาก็มองไปหาไคลีย์ที่กำลังยืนยิ้มให้เขาด้วยยินดีแต่สายตาของเธอนั้นกับมีน้ำตาคลออยู่มันพร้อมที่จะไหลออกมาได้ทุกเมื่อแต่เธอกับไม่ยอมให้มันไหลออกมาง่ายๆ
เรกูลัสและซีเรียสต่างยืนมองไคลีย์ด้วยสีหน้าที่เริ่มเป็นห่วงเพราะทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าเธอนั้นชอบมัลฟอยไม่น้อยเพราะพวกเขาเคยเห็นสายตาของเธอที่เวลามองมัลฟอย มันจะใสเป็นประกายแต่วันนี้สายตาของเธอกลับมีน้ำใสๆคลออยู่ถึงเธอจะพยายามกั้นไม่ให้มันไหลยังไงสุดท้ายมันก็ไหลออกมาอยู่ดีจนตอนนี้ภาพที่พวกเขาเห็นคือภาพที่เธอยิ้มทั้งน้ำตา
"ได้เวลาที่นายท่านจะขึ้นมากล่าวแสดงความยินดีและเปิดงานเลี้ยงเชิญครับนายท่าน" คนดำเนินงานพูดก่อนที่ร่างเด็กหนุ่มจะเดินเข้ามาในงานทุกคนในงานต่างโค้งให้เขาด้วยความเคารพ(ยกเว้นไคลีย์ที่กำลังยืนปาดน้ำตาอยู่)พร้อมกับหญิงสาวที่อายุยี่สิบต้นๆเดินตามหลังเข้ามาด้วย
"ก็..ขอแสดงความยินกับทั้งคู่ด้วยหวังว่าในอนาคตทั้งคู่จะยังคงจงรักภัคดีกับฉันอยู่" ทอมพูดก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นถึงแม้จะบอกว่าแสดงความยินแต่น้ำเสียงกับไม่มีความยินดีในนั้น
"งั้นงานเลี้ยงเริ่มได้" อบราซัสพูดแทนเพื่อนก่อนจะเดินไปหาแขกในงานที่เขาไม่เดินไปหาไคลีย์เพราะมีคนตัดหน้าเขาไปแล้ว
ทุกคนในงานต่างแยกย้ายไปเต้นรำกันยกเว้นไคลีย์ที่ยืนอยู่ที่เดิมไม่รู้จะไปไหนเพราะซีเรียสและเรกูลัสเองก็โดนคุณนายแบล็กเรียกไปถึงแม้ว่าทั้งคู่จะไม่อยากไปก็ตาม
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองควรจะไปอยู่ตรงไหนดีตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนอากาศเพราะไม่รู้จักใครสักคน
"เฮ้อ~จะไปอยู่ตรงไหนดีล่ะเนี่ย" ฉันพูด
"มาอยู่กับฉันสิ" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นด้านหลังไคลีย์
"ทอม..เอ่อ..นายท่าน" ฉันหลุดเรียกชื่อเขาออกไปแต่ก็ต้องรีบเปลี่ยนไปเรียกตามคนในงานแทนเพราะสายตาของผู้หญิงด้านหลังเธอมองฉันเหมือนกับจะฆ่าฉันให้ได้ เธอคงจะเป็นเบลาทริกซ์
ทอมยิ้มให้กับไหวพริบของไคลีย์ก่อนที่เขาจะพูดกับเธอ
"ไปอยู่กับฉันสิถ้าเธอไม่รู้จะไปไหนแต่ก่อนไปช่วยเต้นรำกับฉันสักเพลงจะได้มั้ย?" เขาพูดพร้อมกับยื่นมือ ออกมาเพื่อให้ฉันจับ
"ค่ะ...นายท่าน" ฉันจับมือเขาตอบก่อนที่เขาจะดึงฉันออกไปกลางงานเพลงเริ่มบรรเลงพร้อมกับที่ฉันและเขาโค้งให้กันก่อนที่เราจะเริ่มเต้นรำด้วยกัน
"ร้องไห้งั้นหรอ" เขาพูดหลังจากที่เราอยู่ในท่า
"เปล่านิ" ฉันพูดกับเขา
"โกหกก็เห็นอยู่ว่าร้องไห้" ทอมพูดก่อนจะเต้นตามเพลง
"ถ้าเห็นแล้วจะถามทำไมเดี๋ยวฉันก็ร้องอีกหรอก" ฉันบอกเขา
"ร้องสิเดี๋ยวฉันปลอบเอง" เขาพูด
"หยุดเลยคุณกำลังจะทำฉันน้ำตาไหลอีกรอบนะ" ฉันบอกเขา
"ดูสิทั้งคู่ดูเหมาะกันดีนะว่ามั้ย" เขาพูดก่อนจะพาฉันเข้าไปเต้นใกล้ๆกับทั้งคู่เพื่อให้ฉันเห็น หลังจากที่ฉันเห็นน้ำตาก็แตกอีกรอบไปเลยคนมันเสียใจนิเนาะ
"ว่าจะไม่ร้องแล้วนะ" ฉันพูดสูดขี้มูกเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา
ทอมที่เห็นว่าไคลีย์ร้องออกมาจริงๆก็รีบดึงไคลีย์เข้ามาใกล้จนเธอซบลงที่อกของเขา เขาแค่แกล้งเธอเล่นไม่คิดว่าจะร้องจริง ทอมพาเธอเต้นช้าๆระหว่างที่เธอซบอกของเขาแต่เธอก็ซบอกเขาได้ไม่นานก็ดีดตัวออกเหมือนพึ่งนึกอะไรออก
"ฉันจะโดนหมายหัวจากลูกน้องคุณมั้ยเนี่ย" ฉันพูด ทุกคนในงานต่างทำหน้าตกอกตกใจที่เห็นฉันซบอกของเขาโดยเฉพาะเบลลาทริกซ์จ้องกันตาเขม็งเลยเล่นเอาขนลุก
"ก็ลองดูสิหัวมันจะได้หลุดออกจากบ่า" ทอมบอกไคลีย์ก่อนที่เขาจะหมุนตัวของไคลีย์เพราะเป็นท่าสุดท้าย ทอมมองร่างบางที่หมุนตามจังหวะเพลงด้วยสายตาที่ดูหลงใหล เส้นผมสีส้มของเธอพลิ้วไหวอย่างสวยงามตามการหมุนของเธอผิวขาวที่เวลาโดนแสงแล้วยิ่งทำให้ดูเนียนสวยครั้งหนึ่งเขาบอกว่าไอ้อบราซัสมันหลงเธอมากเกินไปวันนี้เขาได้รู้แล้วว่าทำไมไอ้อบราซัสถึงหลงเธอหัวปลักหัวปลัม
ฉันโค้งขอบคุณเขาหลังจากที่เต้นจบแต่เขากับยืนมองฉันนิ่งๆ ไม่นานเขาก็เดินเข้ามาใกล้ฉันก่อนจะจับมือของฉันและพาฉันเดินขึ้นบันไดมาชั้นบนก่อนที่เขาเปิดประตูห้องของใครสักคนและพาฉันเข้ามานั่งที่เตียง
"คืนนี้ก็นอนที่นี่แหละพรุ่งนี้ค่อยกลับ" เขาบอกก่อนจะถอดสูทออก
"นอนที่นี่?" ฉันถามเพื่อความแน่ใจ
"ใช่ไอ้อบราซัสไปส่งเธอไม่ได้หรอกตอนนี้มันคงเมาแล้ว" ทอมบอกไคลีย์ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆเธอ
"ว่าแต่นี้ห้องใครกัน?" ฉันถามเขาก่อนจะมองไปรอบๆห้อง
"ห้องของอบราซัส" ทอมตอบ
"หู้ยย~ เข้าห้องกันได้ด้วย" ฉันแซวเขาก่อนจะโดนเขาตบหน้าผากคนอื่นในแฟนฟิคที่ฉันอ่านโดนเขาดีดหน้าผากแบบหมั่นเขี้ยวส่วนฉันไม่จ้าโดนตบเหมือนหมั่นไส้
"อย่าคิดอะไรแบบนั้นเจ้าของห้องมันไม่เคยเข้ามานอน" ทอมพูด
"โอ้ย~แค่หยอกเล่นเอง ถ้าเขาไม่เข้ามานอนแล้วเขาไปนอนที่ไหนล่ะ?" ฉันพูดพลางลูบหน้าผากตัวเองก่อนจะถามเขา
"ห้องทำงาน" เขาตอบก่อนจะนอนลงบนเตียง
"ทำงานเหนื่อยสินะ" ฉันพูดพร้อมกับพยักหน้า
"ทำงานเหนื่อยก็บ้าละเมาต่างหาก" ทอมพูด
"ช็อตฟีลแสนล้านโวลท์" ฉันพูด ไหม้แล้วมั้งแด๊ดฉัน
"ไปอาบซะสิชุดนอนอยู่ในห้องน้ำแล้ว" เขาบอกฉัน
"เตรียมพร้อมเลยนะ ว่าแต่คุณจะนอนที่นี่งั้นหรอ?" ฉันพูดก่อนจะถามเขาที่นอนหลับตาอยู่บนเตียง
"แล้วเธอจะให้ฉันไปนอนที่ไหน" ทอมพูดก่อนจะนอนมองไคลีย์เดินเข้าห้องแถมก่อนเข้าไปยังเบะปากใส่เขาอีกคนอะไรชอบทำให้ตัวเองดูน่าหมั่นไส้ ทอมคิด
'ก๊อกๆ' เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ทอมจะเดินไปเปิดเพื่อดูว่าใครเป็นคนเคาะ
"เบลลาทริกซ์?มีอะไร?" ทอมถามลูกน้องคนสนิท
"เด็กนั่นคือใครงั้นหรอคะนายท่าน?" เบลลาทริกซ์ถามนายตัวเอง
"ทำไม?" ทอมถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยหลังจากรู้จุดประสงค์ของคนตรงหน้า
"แค่จะถามค่ะว่าทำไมท่านถึงดูสนใจมัน" เบลลาทริกซ์พูดพร้อมกับก้มหัวลงด้วยความกลัวที่เสียงของนายตัวเองดูเรียบเฉยกว่าเดิม
"ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะเบลล่าอย่าได้เข้าใกล้เด็กของฉันและอย่าได้คิดที่จะทำร้ายเธอรู้ใช่มั้ยว่าถ้าไม่ฟังคำเตือนของฉันจะเกิดอะไรขึ้น" ทอมพูดกับคนตรงหน้าก่อนที่เขาจะปิดประตูอัดหน้าหล่อน
เบลลาทริกซ์ได้แต่ยืนกำมือตัวเองด้วยความแค้นใจที่นายท่านของเธอไปให้ความสนใจกับเด็กผู้หญิงที่เธอไม่รู้ว่าเป็นใครแต่เด็กนั่นกับได้ความสนใจจากนายท่านของเธอไปเต็มๆไหนจะสายตาที่ดูหลงใหลตอนเต้นรำนั่นแถมตอนที่เด็กนั่นซบอกเขาอีกเธอแค่คิดก็ร้อนไปทั้งอกแล้ว เบลลาทริกซ์คิดก่อนจะเดินออกไปจากหน้าประตูด้วยความหงุดหงิด
มาแล้ววววคุณรี้ดที่รักไม่ต้องสงสัยนะว่าทำไมไรท์ถึงปิดตอนก่อนหน้านี้เพราะไรท์กำลังอ่านมันและเริ่มแก้คำผิด(ถึงแม้จะรู้ว่าแก้ไม่หมดก็ตาม) พร้อมกับเพิ่มเนื้อหาบางส่วนลงไปให้มันดูดีขึ้นนิดนึง
รักรี้ดทุกคนนะครับ!
ไคลีย์ตอนเห็นเขาควงแขนมาด้วยกัน
กลังจากเห็นเข้าจูบกัน
หน้าพี่ทอมตอนไคลีย์เบะปากให้
จงเติมคำที่พี่ทอมจะพูดออกมาใน
(คอมเม้นท์) ช่องว่าง "..........."
ความคิดเห็น