คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #66 : เปล่าเขินหนูกั้นตด....
ฉันไม่อยากให้วันนี้มาถึงเลยวันที่ต้องไปดูผู้ตัวเองหมั้นหมายกับคนอื่นถึงจะรู้ว่าสักวันเขาจะต้องแต่งงานมีลูกแต่ก็ลืมนึกไปเลยว่าก่อนแต่งเขาต้องหมั้นกันก่อน...
"นี่เลิกนอนได้แล้วเดี๋ยวก็เตรียมตัวไม่ทันหรอก" ลิลลี่บอกกับน้องสาวฝาแฝด
"พี่ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" ฉันพูดกับลิลลี่รอบที่ล้าน
"ไม่ เขาไม่ได้เชิญพี่สักหน่อยในการ์ดก็เขียนอยู่ว่าเชิญน้องแค่คนเดียว" ลิลลี่พูดก่อนจะเตรียมชุดให้น้องสาวที่เอาแต่นอนกลิ้งไปมาบนเตียง
"ก็ฉันไม่อยากไปคนเดียวนิ! หรือฉันจะไม่ไปดี?" ฉันพูดก่อนจะถามออกไป
"ไม่ได้!ยังไงน้องก็ต้องไป" เพ็ตทูเนียบอกน้องสาวก่อนจะเดินไปดึงน้องออกจากเตียงแล้วดันเข้าห้องน้ำ
ฉันเดินเข้าห้องน้ำอย่างไม่เต็มใจและพยายามอาบน้ำนานๆเพื่อถ่วงเวลาแต่ถ่วงได้ไม่นานก็โดนลิลลี่กับพี่เพ็ตทูเนียเร่งจนต้องรีบอาบพออาบเสร็จก็ออกมานั่งให้ลิลลี่กับพี่เพ็ตแต่งตัวแต่งหน้าให้
"พี่ชอบชุดนี้จัง" เพ็ตทูเนียพูดหลังใส่ชุดให้ไคลีย์เสร็จ
(ภาพประกอบ)
"นั่นสิไม่คิดว่าศาสตราจารย์มัลฟอยจะตาถึงขนาดนี้" ลิลลี่พูด
"พี่พูดว่าอะไรนะคะ?" ฉันถามลิลลี่เพื่อความแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิด
"พี่ไม่คิดว่าศาสตราจารย์มัลฟอยจะตาถึงขนาดนี้" ลิลลี่พูดย้ำ
"อย่าบอกนะว่าเขาเป็นคนส่งมา" ฉันพูด
"ใช่เขาส่งมาเพราะมันมีชื่อเขาอยู่ในกระดาษที่แนบมาด้วย" ลิลลี่บอก
"เขาเป็นอาจารย์ที่สอนอยู่ที่นั่นหรอ?" เพ็ตทูเนียถามน้องสาวทั้งสอง
"ใช่ค่ะเขาสอนวิชาปรุงยาแถมไคลีย์ก็ยังเป็นลูกรักเขาด้วยนะคะและยังเป็นพ่อของรุ่นพี่ที่ไคลีย์กำลังจะไปงานหมั้นด้วย" ลิลลี่พูดให้พี่สาวคนโตฟัง
"ฉันน่าจะเปลี่ยนไปใส่เสื้อยืดรักลุงตู่" ฉันพูด
"ไม่ได้ตอนนี้ได้เวลาที่น้องจะต้องไปงานแล้ว" เพ็ตทูเนียบอกน้องคนเล็ก
"อย่าไปใส่เลยมันน่าเกลียด" ลิลลี่พูดก่อนที่เธอจะดึงตัวน้องสาวลงไปด้านล่าง ทันทีที่พวกเธอลงมาถึงห้องนั่งเล่นก็เจอเข้ากับเจ้าของงานหมั้นที่มาพร้อมกับพ่อของเขา
"มาพอดี เขาบอกว่ามารับลูกน่ะไคลีย์" ไดแอนบอกลูกสาวคนเล็ก
"เอ่อ..ค่ะ" ฉันตอบออกไปแบบ งงๆเพราะไม่คิดว่าเจ้าของงานหมั้นจะมารับเธอถึงที่
"ขอถามได้มั้ยว่าคุณทำงานอะไรคุณเอฟเวนส์?" อบราซัสถามพ่อของไคลีย์ที่รุ่นราวเดียวกันกับเขา
"พวกเราเปิดร้านขายเพชรร่วมกับคุณนายพรินซ์ครับ" เอเลียดตอบ
"เรารีบไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวคู่หมั้นของรุ่นพี่จะรอนาน" ฉันพูดตัดหน้าของพ่อกับแด๊ด... เพราะความรู้สึกของฉันตอนนี้มันเหมือนครูมาเยี่ยมบ้านนักเรียนยังไงยังงั้น
"งั้นผมไปก่อนนะครับ" ลูเซียสหันไปบอกพ่อกับแม่ของไคลีย์
"ฝากดูแลลูกสาวฉันด้วยนะคะ" ไดแอนบอกสองพ่อลูก
"ถึงไม่บอกพวกเราก็ทำเพราะเธอคือคนพิเศษ" อบราซัสพูดก่อนจะเดินออกจากบ้านไปคนแรก ตามมาด้วยลูเซียส
ฉันได้แต่มองบนใส่พ่อลูกคู่นี้ไม่รู้ว่าจะเก๊กไปไหนก่อนที่จะรีบเดอนตามทั้งคู่ไป พอฉันออกมาหน้าบ้านก็เห็นรถม้าสีดำคันหรูจอดอยู่
"เชิญครับ" ลูเซียสพูดพร้อมกับยื่นมือออกไปหวังให้ไคลีย์จับ แต่เธอกลับสะบัดหน้าหนีแล้วขึ้นรถไป
"ยังงอนอยู่หรอ?" ลูเซียสถามไคลีย์
"ไม่มีใครงอนนะคะ" ฉันพูด งอนจ้างอนอยู่อยากได้ฟีลผู้อ้อนผู้ง้อ
"ขอโทษ~พี่แค่ไม่กล้ามาบอกกับเราตรงๆ" ลูเซียสแทบอยากจะก้มกราบเธอแต่ติดตรงที่มีพ่ออยู่ด้วย
"บอกตรงๆก็ยังดีกว่าให้คนอื่นมาบอกนะคะ" ฉันพูด ดูเสียงอ้อนของเขาสิ~
"เรื่องมันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ..แต่ฉันบอกแกแล้วนะว่าให้มาบอกยัยหนูก่อน" อบราซัสบอกไคลีย์ก่อนจะหันไปพูดกับลูกชาย
"พ่อนี่ลูกเอง" ลูเซียสพูด พ่อเห็นผมเป็นอะไร?
"แล้วไง?" อบราซัสพูด
"ไม่ได้อยากรู้นะแต่..งานใหญ่มั้ยคะ?" ไม่ค่อย อยากรู้จริงๆนะ.…
"ก็ไม่ใหญ่มากเชิญแค่คนสำคัญ" ลูเซียสตอบ ก่อนที่เขาจะนั่งอ้อนไคลีย์ตลอดทาง
[ หน้าคฤหาสน์มัลฟอย ]
"....." งานไม่ใหญ่แน่นะวิแต่คนเต็มหน้าคฤหาสน์เลยนะ
"ไหนบอกว่าเชิญแต่คนสำคัญแต่ทำไมคนเยอะขนาดนี้แล้วสีชุดนี้อีก?" ให้ตายสิคนสำคัญของเขาคือทุกตระกูลศักดิ์สิทธิ์เลยรึไง ไหนจะสีชุดที่พวกเขาใส่มาอีก ทำไมมันมีแต่สีดำกับสีเข้มไม่เห็นมีสีขาวเลย!
"ก็เชิญแค่พวกตระกูลศักดิ์สิทธิ์นะส่วนสีชุด..." ลูเซียสบอกไคลีย์แต่ไม่ได้พูดเรื่องสีชุดเพราะเขาจะให้พ่อเป็นคนพูด
"เฮ้อ~ ทอมไม่ชอบสีอื่นรู้ใช่มั้ยว่าคนส่วนใหญ่ที่มาเป็นผู้เสพความตาย?" อบราซัสพูด ไอ้ทอมมันเรื่องมาก!
"เอ้า แล้วทำไมส่งชุดสีขาวมาให้หนูทำไมไม่ส่งสีดำมาล่ะคะ" ฉันพูดก่อนจะเริ่มคิดหนัก ทั้งงานใส่สีดำมีตูคนเดียวที่ใส่สีขาว!
"ก็สำหรับคนพิเศษไงคะ มาเถอะแด๊ดจะพาเราเดินเข้างาน" อบราซัสพูดก่อนจะยื่นแขนไปให้ไคลีย์จับ
"ไหนบอกว่าจะให้ผมเป็นคนพาน้องเดินเข้างาน?" ลูเซียสถามพ่อตัวเองที่ตัดหน้าเขา
"แกไปหาแบล็กเถอะงานจะเริ่มแล้ว" อบราซัสบอกลูกชาย ก่อนจะมองลูกชายเดินออกไปด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
อบราซัสให้ไคลีย์ควงแขนของเขาก่อนที่เขาจะพาเธอเดินเข้างานระหว่างทางที่จะเดินเข้าไปในตัวปราสาทสาททั้งคู่ก็ได้ยินเสียงพูดคุยของผู้คนในงานว่าไคลีย์คือใคร แล้วเป็นอะไรกับลอร์ดมัลฟอย ในใจของอบราซัสนั้นแทบอยากจะตะโกนออกไปว่า..เธอเป็นเจ้าของฉัน! ไอ้พวกผู้ชายเลิกมองได้แล้ว! แต่เพราะว่าเป็นลอร์ดมัลฟอยจึงต้องเก๊กเอาไว้ ส่วนไคลีย์นั้น....
ในใจไคลีย์
เลิกมองได้แล้ว!จะมองอะไรนักหนารู้ตัวว่าสวยแต่อย่ามองด้วยสายตาสงสัยแบบนั้น! อ๊ากกก!เมื่อไหร่จะเดินถึงหน้าประตูสักทีทางเดินนี่จะยาวไปถึงไหน!เกร็งจนตดจะแตกอยู่แล้ว! อีกสักพักขี้คงราด
"เขินหรอเดินเกร็งๆนะ?" อบราซัสถามไคลีย์ด้วยท่าทีสนิทสนมจนคนในงานยิ่งสงสัย
"ปะ- เปล่าค่ะแค่คิดว่าแด๊ดจะสร้างทางเดินเข้าบ้านยาวเป็นกิโลทำไม?" ฉันพูด ที่เดินเกร็งเพราะกั้นตดต่างหาก!
"ฮ่าๆเราก็นะ" อบราซัสขำด้วยความเอ็นดู
"ไม่ตลกนะคะ" คนยิ่งกลัวตดแตกอยู่ยังจะมาขำอีก
"ถ้าขี้เกียจเดินงั้นให้แด๊ดอุ้มมั้ยคะ?" อบราซัสแกล้งพูดหยอกไคลีย์
"อย่ามาแกล้งกันนะคะ" ฉันพูดก่อนจะอมยิ้มเพราะความเขิน พลางกั้นตดไปด้วยเขินก็เขินตดก็จะแตก
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
หน้าไคลีย์ตอนรู้ว่าตัวเองปวดตด :
ไคลีย์ : ชิบหายแล้ว
เมื่อรี้ดบอกจะตามไปกัดคอไรท์เพราะไม่ยอมอัปนิยาย: หน้ารี้ด
ไรท์ :
5555555555555555555555555555555 แกงรี้ด
เล่น
ความคิดเห็น