[fic Harry Potter]เมื่อได้เกิดใหม่เป็นน้องสาวฝาแฝดของลิลลี่ เอฟเวนส์

ลำดับตอนที่ #59 : แกงผู้อร่อยนะลองมั้ย?

หลังจากฉันรู้สึกตัวสิ่งแรกที่เห็นก็คือเหล่าผู้ชายทั้งหลายของฉันเองพอมาอยู่ด้วยกันแล้วทำให้ฉันเริ่มคิดแล้วว่าตัวเองก็ผู้เยอะเหมือนกันนะเนี่ยถ้าถามว่าพอมั้ยตอบเลยว่า...ก็ไม่รู้สินะฮ่าฮ่าๆๆ

"เป็นยังไงบ้าง?" เซเวอร์รัสถามไคลีย์หลังจากที่เห็นเธอลืมตาขึ้น

"เธอโอเครนะ?" รีมัสถามก่อนจะพยุงตัวไคลีย์ลุกขึ้นนั่ง

"กินน้ำก่อนสิคะคนเก่ง" ลูเซียสพูดพร้อมกับยื่นแก้วน้ำไปให้เธอ

"หิวรึเปล่า?เดี่ยวจะไปเอาอาหารมาให้" ซีเรียสถาม

"ไม่ต้องหรอกพี่ผมเตรียมมาให้แล้ว" เรกูรัสพูดก่อนจะเอาอาหารไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง โชคดีที่เขามาทันตอนรุ่นพี่ตื่น

ฉันได้แต่มองความวุนวายตรงหน้ามันรู้สึกดีจน.......อยากแกล้งฮ่าฮ่าๆต้องแกล้งหน่อยแล้ว

"พวกคุณเป็นใครหรอคะ?" ฉันแกล้งถามพวกเขา พอฉันถามออกไปเหมือนทุกอย่างถูกหยุดไว้จากที่เซฟกำลังเช็ดหน้าให้ก็ต้องซะงักไหนจะพี่ลูเซียสที่กำลังช่วยเรกูรัสกับซีเรียสเตรียมอาหารให้อยู่ด้านข้างถึงกับทำผลไม้ตกยังไม่รวมหน้าตาทุกคนที่กำลังเหวอ

"อะ.อะไรนะ?" ซีเรียสถามเพื่อความแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้หูฝาด

"ฉันถามว่าพวกคุณคือใคร? แล้วที่นี่คือที่ไหน?" ฉันพูดให้เขาฟังอีกรอบ กั้นขำไว้อย่าหลุด ฉันได้แต่บอกกับตัวเองไม่ให้หลุดขำ

เวรล่ะไง ทุกคนคิดเหมือนกันก่อนจะตะโกนเสียงดังพร้อมกัน "มาดามพรอมฟรีย์ครับ!!!" ทุกตะโกนพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

มาดามพรอมฟรีย์รีบมาตามเสียงร้องก่อนจะถาม

"มีอะไร? เสียงดังทำไม?" เธอถาม พรางหันมามองฉัน โกหกอาจารย์จะปาบมั้ยนะแต่หนูขอโทษนะคะมาดามพรอมฟรีย์

"ไคลีย์จำพวกผมไม่ได้ครับ" รีมัสบอกมาดามพรอมฟรีย์

"ได้ไงกัน ไหนฉันขอตรวจหน่อย" มาดามพูดก่อนจะเริ่มตรวจฉัน รู้สึกผิดแหะแต่..สนุก!!!

"เป็นไงบ้างครับมาดามพรอมฟรีย์" ลูเซียสถามหลังจากที่มาดามตรวจเสร็จ

"ก็ปกติดี แต่สงสัยว่าคุณเอฟเวนส์จะความจำเสื่อมชั่วคราว" มาดามพรอมฟรีย์บอกกับทุกคน

"แล้วจะทำยังไงดีครับ" เซฟเวอร์รัสถาม

"คงต้องให้พวกคุณช่วยแล้วแหละ" มาดามพรอมฟรีย์ บอกก่อนจะเดินออกไปจัดยามาให้ไคลีย์

"เธอจำพวกเราไม่ได้จริงๆหรอ?" ซีเรียสถาม

"แล้วฉันจะโกหกพวกคุณไปทำไมกัน" ฉันพูด มันต้องเนียนเข้าไว้ไหนๆก็แกล้งความจำเสื่อมสำเร็จแล้วงั้นก็ขอให้มันสุดๆไปเลย!!

"คงจะจริง เดียวฉันไปถามมาดามพรอมฟรีย์ก่อนนะว่าให้เธอไปได้รึยัง" เซเวอร์รัสพูดก่อนจะเดินไปหามาดามพรอมฟรีย์

"งั้นพี่ก็กินข้าวก่อนเถอะครับ" เรกูรัสบอก ฉันไม่คิดว่าเขาจะมาดูแลฉันด้วยนะเนี่ยเป็นห่วงล่ะสิไอ้ต้าว

"ขอบใจ" ฉันพูดก่อนจะเริ่มกินอาหารที่พวกเขาเตรียมไว้ให้ตื่นมาก็ได้กินเลย

กินไปได้ไม่นานเซฟก็เดินมาบอกว่าฉันสามารถออกจากห้องพยาบาลได้แต่ต้องอยู่ในความดูแลของพวกเขา ฉันว่าอย่างหลังพวกเขาตั้งขึ้นมาเองมากกว่านะร้ายจริงๆแต่แม่ร้ายกว่า

"อิ่มแล้วใช่มั้ยครับ" ลูเซียสถามไคลีย์

"อิ่มแล้วค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับมองเขาอย่างสงสัย แกล้งแล้วมันต้องแกล้งให้เนียน

"ไม่ต้องสงสัยหรอกคะพวกเรารู้จักกันดี" เขาบอกก่อนจะเก็บจานให้

"งั้นเราไปหาพี่เธอกันเถอะ" ซีเรียสพูด

"พี่?" ฉันแกล้งถาม

"อ๋อ พี่สาวฝาแฝดของเธอไง" เขาบอกก่อนที่พวกเราจะเดินออกจากห้องพยาบาลและมาที่ห้องโถง

"คนนี้ไงพี่สาวเธอ" รีมัสพูดพร้อมกับชี้ไปที่ลิลลี่

"ลิลลี่คือน้องเธอความจำเสื่อมชั่วคราว" ซีเรียสบอกลิลลี่

"ห้ะ!" ลิลลี่กับคริสติน่าและคนในโต๊ะร้องออกมาพร้อมกัน

"เรื่องจริงหรอ?" ลิลลี่กระซิบถามซีเรียส

"ก็ลองถามดูสิ ไคลีย์จำพวกฉันไม่ได้ด้วยช้ำ" เขาบอกลิลลี่เสียงเบา

"เธอจำพวกเราได้มั้ย?" คริสติน่าถามฉัน

ฉันส่ายหัวให้คริสติน่า ขอโทษก็พวกเธอมันน่าแกล้งแต่ไว้ค่อยบอกทีหลัง

"งั้นนั่งก่อนสิ ฉันลิลลี่ส่วนนี่คริสติน่า" ลิลลี่เริ่มแนะนำทุกคนให้ฉันรู้จักตอนนี้มันเป็นตอนบ่ายทุกคนก็เลยว่างแต่ที่ไม่ว่างก็คงจะมีแต่ไอ้แว่นนี้แหละพยายามมากวนฉันตลอดคงจะหาโอกาสแกล้งฉันมานานแล้วสิท่าดูสิแกล้งไม่เลิก

"เจมส์เลิกแกล้งน้องฉันได้แล้ว" ลิลลี่บอกเจมส์พร้อมกับมองจิกเขา

"ปกติเขาแกล้งหนูตลอดเลยหรอคะ?" ฉันแกล้งถามลิลลี่

"ก็ใช่แต่ปกติแกล้งไม่ได้เพราะน้องชอบเอาคืนเขา" ลิลลี่บอกน้องสาว

"แสดงว่าปกติหนูเอาคืน งั้นขอเอาคืนได้มั้นคะ?" ฉันถามลิลลี่อย่าคิดที่จะได้แกล้งฉันอย่างสบายใจเลยไอ้แว่น

"ได้สิจัดการเลย" ลิลลี่บอกน้องสาวตัวเองก่อนจะนั่งมองน้องสาวเธอวิ่งไล่เจมส์พร้อมกับง้างแขนเตรียมชกเชาไปด้วย

เจมส์กลับมานั่งที่เดินพร้อมจับไหล่ตัวเองบอกไม่ให้ชกแต่ทุบแทนมันไม่ต่างกันเลยสักนิดแรงจะเยอะไปไหนนึกว่ากำลังโดนโทรลทุบ

ฉันเดินเข้าไปตบไหล่ไอ้แว่นก่อนจะกลับไปนั่งข้างลิลลี่เหมือนเดิม

ซีเรียสกับรีมัสได้แต่กลืนน้ำลายลงคอขนาดความจำเสื่อมแต่การแก้แค้นกับไม่ลืมถึงลืมก็แก้แค้นได้

ฉันนั่งเล่นที่ห้องโถงจนกินข้าวแล้วก็ขึ้นหอไปนอนระหว่างทางรีมัสก็พูดเรื่องฮอกวอตส์ให้ฉันฟังก่อนจะแยกย้ายไปนอน

ฉันนั่งอยู่บนเตียงพรางมองหน้าลิลลี่กับคริสติน่าไปด้วย

"ทั้งสอง" ฉันเรียกพวกเธอ

"มีอะไรรึเปล่าไคลีย์" ลิลลี่ถาม

"คือมีเรื่องจะบอก" ฉันพูด

ทั้งสองตั้งใจฟังสิ่งที่ฉันจะพูดเอามากๆคิดดีแล้วแหละที่ฉันเลือกที่จะบอกพวกเธอ

"ที่จริง....ฉันไม่ได้ความจำเสื่อม" ฉันพูด

"เอาดีๆไคลีย์" คริสติน่าพูด

"เรื่องจริงหรอ?" ลิลลี่ถาม

"เรื่องจริงร้อยเปอร์เซ็นต์" ฉันบอก

"แล้วตอนบ่ายคือ?" คริสติน่าถาม

"แค่จะแกล้งพวกนั้นเฉยๆอย่าไปบอกนะ" ฉันบอกทั้งสอง

"ให้ตาย ดีแล้วที่น้องบอกพี่ก่อนไม่งั้นพี่ได้เขียนจดหมายไปบอกพ่อกับแม่แน่ๆ" ลิลลี่พูด

"ค่อยโล่งอกหน่อยแต่เธอจะแกล้งพวกนั้นจริงดิ?"  คริสติน่าถาม

"ใช่เพราะงั้นทั้งสองต้องเก็บเป็นความลับนะ" ฉันพูดก่อนที่พวกเธอจะตกลงหลังจากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันเข้านอน

[ด้านลูเซียส]

ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ที่ห้องทำงานของพ่อพร้อมกับจอมมารเขามาที่นี่เพื่อที่จะเอาเรื่องไคลีย์มาบอกเพราะทั้งสองไม่ได้อยู่ที่ห้องโถงเลยไม่รู้เรื่อง

"มีอะไร?" อบราซัสถามลูกชาย

"จะมาบอกเรื่องไคลีย์ครับ" เขาพูด

"ไคลีย์? ไคลีย์ทำไม?" จอมมารถาม

"คือไคลีย์ความจำเสื่อมชั่วคราวเธอจำพวกเราไม่ได้เลยครับ" เขาบอก 

ทอมกับอบราซัสถึงกับขมวดคิ้ว หนักขนาดนั้นเลยหรอแต่ที่พวกเขาไปตรวจแค่สลบไปเพราะเสียงของตันอ่อนแมนเดรกก็เท่านั้นนะหรือว่าหัวเธอจะไปกะแทกกับอะไรรึเปล่า

"มั่นใจนะ?" อบราซัสถามลูกชาย

"ครับเธอจำใครไม่ได้เลย" ลูเซียสตอบ

"งั้นก็คอยดูแลเธอให้ดีช่วงนี้ฉันยุ่ง" ทอมบอกลูเซียส

"ถึงไม่บอกผมก็ดูแลเธออยู่แล้ว" ลูเซียสพูดก่อนจะเดินออกจากห้อง

"ลูกแกนี่มันกวนจริงๆ" ทอมหันไปบอกอบราซัสกวนทั้งพ่อทั้งลูก

"แน่นอนไม่งั้นจะเป็นลูกฉันหรอ" อบราซัสตอบ

ก่อนที่ทั้งสองจะหายตัวออกจากปราสาทเพื่อไปทำบ้างอย่างให้สำเร็จ

*ยังไม่ตรวจคำผิด* 

พวกคุณเป็นใครคะ?

มาแล้วจ้าขอโทษที่ดิฉันหายยยยยยยยยยไปนานนนนนนนย