[fic Harry Potter]เมื่อได้เกิดใหม่เป็นน้องสาวฝาแฝดของลิลลี่ เอฟเวนส์

ลำดับตอนที่ #57 : การกักบริเวณกับสองพ่อลูกที่แอบนินทาผู้สาว

ฉันละไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโดนกักบริเวณด้วยก็คนมันไม่ได้ตั้งใจป่ะไม่เห็นต้องกักบริเวณกันเลยแค่หักคะแนนก็พอแล้วมั้งทำเกินไปเกินไปจริง!ๆเป็นวันหยุดที่ไม่ได้หยุด!

"เลิกทำหน้าบูดแล้วรีบจัดตู้ยาซะอีหนู" อบราซัสบอกไคลีย์ที่กำลังทำหน้าบูดระหว่างกำลังจัดตู้ยา

"ซิ!" ฉันพูดพร้อมกับสะบัดหน้าหนี

"เดี๋ยวคอก็เคล็ดหรอกสะบัดแรงขนาดนั้น" เขาพูด

"โอ้ยเหนื่อยแล้วอ้า~" ฉันพูดก่อนจะเดินไปนอนคว่ำหน้าที่โซฟาหลังจากจัดเสร็จ

"อะไรกันแค่จัดตู้ยาเอง" อบราซัสพูดก่อนจะเดินมานั้งตรงปลายเท้าของไคลีย์

"เหนี่อย~แล้วก็หิวด้วย" ฉันพูด

"เห้อ~ ฉันเห็นเธอพึ่งกินข้าวเที่ยงไปเองนะ" เขาบอก

"อย่าถอนหายใจสิเดี๋ยวก็แก่หรอกคะ ถึงแม้จะแก่จริงๆก็เถอะ" ฉันพูด ในที่สุดเขาก็ไม่พูดแด็ดแล้ว

"ว่าไงนะ!?" เขาพูดก่อนจะลุกขึ้นมานั่งทับฉัน

"โอ๊ย!ๆๆหยอกเล่นค่ะ!!" ฉันพูดพร้อมกับตีโซฟาไปด้วย

"พูดว่าแก่หรองั้นเธอก็จงโดนคนแก่ตีตูดซะ" เขาพูดก่อนจะเอาฝ่ามือมาตีตูดฉัน

้เขาตีตูดฉันจนพอใจแล้วค่อยลุกออกทั้งเจ็บทั้งจะขาดใจตายเพราะหนักขอบคุณพระเจ้าที่ฉันมันอึด

"ขอไปกินขนมก่อนนะคะ" ฉันพูด

"ไม่อนุญาตเธอยังโดนกักบริเวณอยู่" เขาพูด

"พอได้แล้วมั้งคะทำให้ทุกอย่างแล้วนะคะ" ฉันบอกเขาทำให้ทุกอย่างแล้วนะไม่มีอะไรให้ทำแล้ว

"ฉันจะกักบริเวณเธอจนกว่าจะพอใจ" เขาพูด

"โธ่อะไรอ่ะ" ฉันพูดอย่างเอาแต่ใจ

"ไม่ต้องมาโธ่เลยรออยู่ตรงนี้อย่าไปไหน" เขาพูดก่อนจะเดินเข้าไปด้านในห้องพัก

"จะกักบริเวณจนกว่าจะพอใจซิ!" ฉันพูดเรียนแบบบเขาหลังจากที่เขาเดินเข้าไปด้านใน

"เอาไปสิแล้วเลิกพูดเรียนแบงฉันได้แล้ว" เขาพูดพร้อมกับเอาจานคุกกี้ให้ฉัน

"แล้วนมล่ะคะ?" ฉันถามกินคุกกี้ไม่มีนมก็ติดคอสิ

"เห้อ~" เขาถอนหายใจก่อนจะเดินไปเถนมใส่แก้วให้

"ก็บอกว่าอย่าถอนหายใจไงคะ" ฉันพูด

"ไม่ต้องพูดแล้วรีบกิน" อบราซัสบอก เขารู้สึกว่ายัยหนูจะเริ่มพูดเยอะแล้วต้องหาขนมมาอุดปากไว้ก่อนแต่เจ้าตัวดันกินไว้เลยต้องรีบเติม

"อิ่มแล้วค่ะ" ฉันพูดหลังจากกินนมกับขนมหมด

"ไม่อิ่มสิแปลก" เขาพูดก่อนจะเสกให้แก้วกับจานหายไป

"ได้เวลาพักผ่อน" ฉันพูดพร้อมกับเดินไปล็อกประตูเผื่อมีคนเข้ามา

"พักผ่อน? ยังไม่ได้บอกให้พักเลยนะ" เขาบอก

"ไม่รู้ด้วยแล้วยืมตักหน่อยค่ะ" ฉันพูดก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอนที่โซฟาพร้อมกับเอาหัวไปหนุนตักเขา

อบราซัสไม่รู้จะทำยังไงอยู่ๆยัยหนูก็ยึดตักของเขาไปหนุนได้แต่ปล่อยให้หนุนอย่างช่วยไม่ได้ทำได้แค่อ่านหนังสือพร้อมเอามือไปลูบหัวกล่อมเด็กน้อยให้หลับพร้อมกับเสกผ้าห่มมาห่มไว้ให้

ลูเซียสหาไคลีย์มาครึ่งวันแล้วก็ยังไม่เจอไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน

"เซเวอร์รัสเห็นไคลีย์รึเปล่า?" เขาถามเซเวอร์รัสที่กำลังอ่านหนังสืออยู่

"ไคลีย์ไม่บอกหรอว่าโดนคุณมัลฟอยกักบริเวณ" เซเวอร์รัสพูดก่อนจะอ่านหนังสือต่อ

"กักบริเวณ?เธอทำอะไรผิด?" ลูเซียสถามอย่างสงสัย

"ก็เธอเผลอปารองเท้าอัดหน้าเขาไงก็เลยโดน" เซเวอร์รัสบอก

ลูเซียสไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยว่าไคลีย์จะปา รองเท้าอัดหน้าพ่อของเขา งั้นแสดงว่าเธอก็ต้องอยู่ที่ห้องทำงานของพ่อเขาน่ะสิต้องไปหาซะแล้ว

ลูเซียสออกจากก่อนจะเดินมาที่ห้องทำงานของพ่อตัวเองพร้อมกับเคาะประตูเพราะมันล็อคเปิดไม่ได้

'ก๊อก!ๆๆ' เสียงเขาเคาะประตูด้วยความร้อนรนเพราะว่าประตูมันล็อคเขากลัวว่าพ่อเขาจะทำอะไรไคลีย์

"พ่อครับผมเอง" ลูเซียสพูด

อบราซัสรีบใช้เวมนตร์เปิดประตูหลังจากรู้ว่าเป็นใครก่อนจะรีบส่งสัญญาณว่าให้เบาๆเพราะยัยหนูเริ่มขยับตัวและกอดเอวเขาไว้แน่น

"เบาๆเธอหลับอยู่" อบราซัสกระซิบบอกลูกชายตัวเองด้วยเสียงแผ่วเบา

ลูเซียสเดินไปนั่งที่โซฟาอันเล็กที่อยู่ด้านขวามือของผู้เป็นพ่อ

"พ่อกักบริเวณเธอ?" เขาถามพรางมองมือขวาของพ่อตัวเองที่กำลังลูบหัวไคลีย์ที่ตอนนี้กำลังนอนเอาหน้าซุกไปที่หน้าท้องของพ่อของเขา เขาไม่ใช่พ่อเขาหรอกที่จะทำอะไรไคลีย์ก็ดูเจ้าตัวสิหน้าจะฝังไปกับหน้าท้องของพ่อเขาอยู่แล้ว

"ใช่ ทำไม?" อบราซัสตอบลูกชาย

"พ่อกักบริเวณเธอเพราะเธอเผลอปารองเท้าอัดหน้าพ่อ?" ลูเซียสถามพ่อตัวเอง

"แกก็มองดูหน้าผากฉันสิ แต่มันไม่ใช้แค่นั้นหรอก" อบราซัสพูดก่อนจะกรอกตา

ลูเซียสมองหน้าผากพ่อตัวเองที่มันปูดขึ้นมาเล็กน้อยแต่ก็ยังสามารถมองเห็นได้เขาพยายามไม่ให้ตัวเองหลุดหัวเราะออกมา

"แล้วเรื่องอะไรที่พ่อกักบริเวณเธอ?" เขาถามพ่อ

"ก็กั้นไม่ให้พวกเด็กปีหนึ่งมากอดมาอ้อนน่ะสิ" อบราซัสพูด

"ยังมีอีกหรอพวกผมกั้นออกไปเยอะแล้วนะ" ลูเซียสพูด

"ไม่หมดหรอกก็เจ้าตัวเล่นไปหว่านสเน่ห์ไว้ไปทั่ว" อบราซัสพูดก่อนจะก้มลงมองหน้าคนที่พวกเขากำลังนินทาอยู่

"มีอีกเรื่องหนึ่งครับพ่อจำยัยเซลวินได้มั้ย?" เขาถามพ่อตัวเอง

"จำได้ทำไมมีอะไร?" อบราซัสถามลูก

"ก็ยัยนั่นพยายามจะมาหาเรื่องไคลีย์อีกแล้วแต่เธอไม่รู้หรอกเพราะพวกผมกั้นมันไว้อยู่" ลูเซียสบอก

"ดีอย่าให้ยัยนั่นเข้ามายุ่งกับคนของเราเดี๋ยวฉันจะช่วยกั้นด้วยอีกคน" อบราซัสพูด

"ครับ" ลูเซียสตอบรับ

"แล้วแกรู้รึยังว่าจอมมารอยู่ที่นี่?" เขาถามลูกชาย

"ห้ะ! เขาอยู่ที่นี่หรอ!?" ลูเซียสถามด้วยความตกใจ

"เบาๆ นี่แกยังไม่รู้อีกหรอขนาดไคลีย์ยังรู้เลยนะ" เขาบอกลูกชายตัวเอง

"ไคลีย์ก็รู้? แล้วจอมมารคือใคร?" เขาถามพ่อ

"ก็เด็กใหม่นั่นแหละ" อบราซัสตอบลูกชาย

"คนที่ชื่อเรย์ พีอัสนั่นหรอคือจอมมาร?" เขาถามเพื่อความแน่ใจ

"อืมนั่นแหละไอ้ขี้เก็กนั่นแหละ" อบราซัสพูดกัดเพื่อนตัวเองแม้เจ้าตัวจะไม่อยู่ก็เถอะ

ลูเซียสได้แต่นั่งนิ่งเพราะอึ้งอยู่ นี่จอมมารอยู่กับเขามาตลอดเลยอย่างนั้นหรอแถมเข้ามาเรียนปีหกอีกให้ตายสิ

'อื้อ~' เสียงงัวเงียดังขึ้น

"ตื่นแล้วหรอ?" อบราซัสถามเด็กสาว

"ตื่นแล้วค่ะ ว่าแต่พี่ลูเซียสมาทำอะไรที่นี่คะ?" ฉันถามออกไปด้วยความงัวเงียก่อนจะยืดเส้นยืดสาย

"มาหาหนูนั่นแหละไปพักเถอะ" อบราซัสบอกไคลีย์ก่อนจะจัดทรงผมเธอให้เข้าที่

"งั้นไปนะคะ" ฉันพูดด้วยความรู้ง่วง

"จุ๊บแก้มก่อนสิครับ" อบราซัสบอกไคลีย์

'มั๊ว!' เสียงไคลีย์หอมแก้มใครสั่งอะไรทำหมดเพราะกำลังเบลอ

"ขอผ้าห่มนะคะ หาว~" ฉันบอกเขาก่อนจะเอาผ้าห่มพันตัวเองไว้

"ได้สิครับ" อบราซัสบอกก่อนจะเดินไปส่งไคลีย์ที่หน้าประตู

"งั้นไปก่อนนะครับ" ลูเซียสบอกพ่อตัวเอง

"ดูแลไคลีย์ดีๆเดี๋ยวสะดุดบันได" อบราซัสบอกลูกชายก่อนจะได้ยินเสียงร้องดังขึ้น

"เอ๊อะ!" ลูเซียสรีบหันไปมองก่อนจะเห็นว่าไคลีย์ได้สะดุดพื้นที่มันขรุขระเรียบร้อยแล้ว

"พูดยังไม่ทันขาดคำ" อบราซัสพูอก่อนที่เขากับลูเซียสจะรีบไปพยุงไคลีย์ขึ้น

"เป็นอะไรมั้ยคะ?" ลูเซียสถามก่อนจะปัดขี้ฝุ่น
ออกให้

"สบายมากค่ะ" ฉันพูด ล้มแล้วตาสว่างทันทีก่อนจะกลับมาง่วงเหมือนเดิมแต่สิ่งทีืน่าคิดก็คือฉันล้มต่อหน้าผู้ค่าาาา!!!!

"งั้นไปกันเถอะคะ" ลูเซียสบอกไคลีย์ก่อนจะใช้แขนกอดไหล่เธอไว้กั้นไม่ให้ล้มอีกรอบ

อบราซัสได้แต่ส่ายหัวให้กับความโก๊ะของไคลีย์คนอะไรน่ารักน่าเอ็นดู

*ยังไม่ตรวจคำผิด*

ไม่นะ!!ฉันล้มต่อหน้าผู้!!

มีอะไรจะบอกจ้าาาาา!!! ที่จริงดิฉันว่าจะลงรูปแด็ดอบราซัสเพราะหาคนที่ถูกใจตัวเองเจอแต่ติดตรงที่เขาอยู่คนละเรื่อง!! เขาอยู่เรื่องเดอะ

ฮอบบิทหนุ่มผมยาวบลอนด์คนพ่อแต่จะเอามาลงก็กลัวว่ามันจะข้ามด้อมเกินไป!!!แต่ฉันก็รักเขาอ่า~555+