ลำดับตอนที่ #56
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : อิบอายยย
ฉันได้แต่นอนคิดว่าถ้าหนุ่มๆฉันอยู่ครบฉันจะหาวิธีเต๊าะเด็กยังไงไม่ให้โดนพวกเขาจิกตาใส่คงยากขนาดฉันหายไปอ่านหนังสือ(หลับ)ยังร่วมมือกันหาขนาดนั้น
"เป็นอะไรห้ะยัยหนวดทำหน้าตาเหมือนกับคนขี้ไม่ออกอย่างนั้นแหละ" เจมส์พูดหลังจากเห็นหน้าตาของไคลีย์
"อย่าพึ่งมากวนได้ป่ะไอ้แว่นเดียวจะโดน" ฉันพูด
"โหดร้ายแค่ถามเองนะ ดูสิลิลลี่น้องเธอจะทำร้ายฉันอีกแล้ว" เจมส์พูดก่อนจะหันไปฟ้องลิลลี่
"เอาเลยไคลีย์น้องรัก" ลิลลี่บอกฉัน
"พี่น้องเขารักกันดีนายสู้ฉันไม่ได้หรอก" ฉันพูดก่อนจะยักคิ้วกวนๆไปให้เขา
"จะว่าไปเธอไปเอาเสื้อลายนี้มาจากไหนกันไคลีย์" ซีเรียสถาม
"ฉันทำเองแหละอยากได้มั้ยมีหลายตัวหลายลาย" ฉันพูดพอดีทำครบแก๊งค์มีลุงตู่ ป้อม เอ๋
"ขอบาย" เขาพูด แก๊งค์ลุงไม่น่ารักตรงไหนเอาสีมาทา
"เราไปนั่งเล่นที่ห้องโถงกันเถอะ" ลิลลี่พูดไหนๆวันนี้ก็ไม่มีเรียนแล้ว
"ก็ดีเหมือนกัน" คริสติน่าบอก
"ยัยหนวดกลัวอะไร?" เจมส์ถามคริสติน่าเขาว่าจะหาของมาแกล้งนางสักหน่อยโหดดีนักขอเอาคืนหน่อยเถอะ
"กลัวจิ้งจกไง" คริสติน่าพูด
"ไปบอกทำไมเล่า!" ฉันหันไปเหวใส่คริสติน่า
"อ๋ออออ" หึเสร็จฉันล่ะ เจมส์คิดพรางเดินแยกออกจากกลุ่มเพื่อไปหาจิ้งจกมาแกล้งไคลีย์
กว่าทุกคนจะรู้ว่าเจมส์หายไปก็เดินมาได้ครึ่งทางแล้ว
"เฮ้! ยัยหนวด" เจมส์เรียกไคลีย์ก่อนจะยื่นมือที่กำจิ้งจกใส่หน้าเธอ
"ว่า? อ๊ากกก!แม่งเอ้ยจิ้งจก! " ฉันพูดด้วยความตกใจก่อนจะวิ่งหนีไอ้แว่นส่วนไอ้แว่นก็วิ่งตามพร้อมกับจิ้งจกในมือ
"หยุดนะยัยหนวดมาให้ฉันแกล้งซะดีๆ!" เจมส์ตะโกนพรางวิ่งไล่
"หยุดให้โง่สิ!" ฉันตะโกนกลับ
"เสร็จฉันล่ะ!" เจมส์พูดหลังจากคว้าคอเสื้อไคลีย์ไว้ได้ วิ่งเร็วชิบหายเลยแต่พอเขามองมือที่กำจิ้งจกจะมาแกล้งยัยนี่มันกับไม่อยู่ในมือแล้ว
ฉันหันไปมองไอ้แว่นที่เอาแต่มองมือตัวเองก่อนจะเห็นว่าจิ้งจกในมือนางมันหลุดไปแล้ว อย่างนี้ก็สวยสิคร้าบบ
"เธอถอดรองเท้าออกทำไม" เขาถามก่อนจะปล่อยคอเสื้อเธอพร้อมกับเดินถอยหลัง
"เตรียมตัวโดนช้างดาวฉันแปะหน้านายได้เลย!" ฉันพูดก่อนจะพยายามปารองแตะช้างดาวใส่ไอ้แว่นเต็มแรงข้างแรกไม่โดนส่วนข้างสองโดนแต่ไม่ใช่โดนไอ้แว่นแต่โดน....ชิบหายล่ะ
'แปะ!!' เสียงแห่งความบรรลัย
"ใครปามา?!" อบราซัสถามพรางเก็บรองเท้าหน้าตาแปลกๆที่โดนหน้าผากเขาเต็มๆ
"นู้นครับศาสตราจารย์มัลฟอย!" เจมส์ชี้ไปหาไคลีย์ที่กำลังก้มเก็บรองเท้าอีกข้าง ไม่รอดแน่ยัยหนวด
"แหะๆขอคืนด้วยค่ะ" ฉันเดินเข้าไปหาเขาพรางเอื้อมมือไปหยิบรองเท้าจากมือของเขาก่อนจะหายตัว!
"เดี๋ยวก่อนจะไปไหนไม่คิดจะพาฉันไม่ห้องพยาบาลหน่อยหรอคุณไคลีย์" อบราซัสพูดพร้อมกับเกี่ยวคอเสื้อยัยตัวแสบไว้มาวันแรกก็โดนต้อนรับอย่างอบอุ่นเลยนะ
"งะ.งั้นเราไปห้องพยาบาลกันค่ะ" ฉันพูดก่อนจะเดินนำเขาไปห้องพยาบาลพร้อมกับจิกตาไปให้ไอ้แว่นหลบได้ถูกจังหวะจริง แถมคนโดนยังมาได้ถูกจังหวะซะด้วย
ฉันให้เขานั่งที่เตียงก่อนจะเดินไปเอายามาทาตรงรอยรองเท้าแตะฉัน แรงเยอะเหมือนกันนะเราดูสิเป็นรอยเลย
"ต้อนรับกันได้ดีมากนะไคลีย์" เขาพูด
"ขอโทษค่าาไม่ได้ตั้งใจ" ฉันบอกเขาก่อนจะทายาที่หน้าผากให้
"ดีใจรึเปล่าที่แด๊ดกลับมาสอน" เขาถาม
"ดีใจสิคะ แต่อย่าพูดแด๊ดสิเดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอกค่ะ" ฉันพูด จะมาพูดแด๊ดไม่ได้นะ
"ไม่มีใครได้ยินหรอก" เขาพูด
"แล้วถ้ามันมีคนได้ยินล่ะคะ?" ฉันถาม
"ก็ดีนะสิคนอื่นจะได้รู้ว่าหนูเป็นเด็กของแด๊ด" เขาพูด
ให้ตายสินี่แค่วันแรกเองนะไม่อยากจะคิดว่าวันต่อไปฉันจะเจออะไรบ้าง
"แล้วหนูรู้รึยังว่าจอมมารอยู่ที่นี่ด้วย" เขาพูด
"รู้แล้วค่ะ คุณก็รู้หรอคะ?" ฉันพูดก่อนจะถามเขา
"ก็แด๊ดนี่แหละที่ให้หมอนั่นได้มาเข้าเรียนที่นี่" เขาพูด ร่วมมือกันดีจริงๆทำเป็นขบวนการ
นั่นไงพูดยังไม่ทันขาดคำเจ้าตัวก็มาซะแล้ว
"สวัสดีค่ะทอม" ฉันทักเขา
"สวัสดีไคลีย์" เขาตอบ พร้อมกับมองหน้าคุณอบราซัส
ฉันได้แต่ยืนเลิกลั่กเพราะทั้งสองคนเอาแต่จ้องตากันจนเหมือนว่ามีสายฟ้าออกมาจากตาของทั้งสองคน
"มีอะไรรึเปล่าคะ?" ฉันถามทอม
"เปล่าแค่มาหาเธอก็เท่านั้น" เขาพูด
"คิดถึงเขาก็บอกไปสิ" อบราซัสพูดแซะ
"เงียบปากแกไปเถอะ" ทอมตอบ
เห้อ~ ฉันรู้แล้วว่าไม่ควรให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันไม่งั้นได้หยุมหัวกันแน่ๆยิ่งผมยาวทั้งคู่อีก
"เอ่อ..." ฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกไปจนมีเสียงทักจากด้านหลัง
"รุ่นพี่ไคลีย์คร้าบ~" เด็กปีหนึ่งบ้านฉันวิ่งเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง นี่แหละความชิบหายของจริง
"คะ.ครับว่าไง" ฉันพูดพร้อมกลับหันไปมอง
"ไปสอนการบ้านจัสตินหน่อยได้มั้ยครับที่โต๊ะบ้านเรา" เด็กน้อยพูด
"ดะ.ได้ครับจัสตินไปรอพี่ที่ห้องโถงก่อนเลยนะครับ" ฉันบอกจัสติน
"ให้กอดเลยหรอ?" อบราซัสถามไคลีย์หลังจากเด็กนั่นออกไป
"นิดหน่อยเองค่ะไปก่อนนะคะ" ฉันพูดก่อนจะวิ่งออกจากห้องพยาบาลไม่อยู่แล้วจ้า~
"ฉันว่าแกคงไม่รู้ว่านางสเน่ห์แรงขนาดไหน" ทอมพูด
"ก็รู้นะแต่ฉันก็รู้ว่ายัยหนูแค่เต๊าะเล่นๆ" อบราซัสบอก
"คนอื่นใช่แต่เด็กตระกูลแบล็คคนน้องเหมือนว่าจะเต็าะจริงแกจะรับได้มั้ยล่ะถ้าเพิ่มอีกคน" ทอมพูด
"แน่นอนสิ แล้วแกล่ะหวังว่าจะรับได้ถ้าไม่หักหลังยัยหนูซะก่อนนะ" อบราซัสพูดก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาล
ฉันเดินมาที่ห้องโถงอย่างแรงที่ฉันฉันจะทำก็คือไปหาไอ้แว่นก่อนเลยอันดับแรก ฉันเดินไปหาเจมส์ก่อนจะใช้มืออันเรียวสวยจับไปที่หูของเขาพร้อมกับใช้แรงที่เหมือนเดอะฮัคบิดหูของเขาเต็มแรง
"โอ้ย!!ๆๆ เจ็บๆๆ" เจมส์ร้อง
"สบายเลยนะ" ฉันพูดก่อนจะบิดหูเขาแรงขึ้น
"ขอโทษๆปล่อยมือออกก่อน" เจมส์บอกฉัน
"สมควรโดนไปแกล้งเขาก่อน" เซเวอร์รัสพูด เขาฟังจากลิลลี่มาว่าพอตเตอร์ไปแกล้งไคลีย์
"ฉันว่าถ้านายโดนรองเท้าของไคลีย์มีหวังได้หลับแน่แต่ดีที่นายหลบทันแต่มันดันไปโดนศาสตราจารย์มัลฟอยแทน" ซีเรียสพูด
"ก็มันหลบเองนิช่วยไม่ได้" เจมส์บอกพรางลูบหูตัวเองแรงเยอะไปไหนเนี่ย
"โชคดีไปไอ้แว่น" ฉันพูดก่อนจะเดินไปหาจัสตินน้อยของฉันและเริ่มสอนการบ้าน
เวลาผ่านไปจนฉันสอนการบ้านเด็กเสร็จพร้อมกับได้เวลาอาหารค่ำพอดี
"เมลมา" คนในบ้านพูด ฉันรับจดหมายจากนกฮูกก่อนจะเริ่มไล่ดูจดหมายทุกอันแต่มันจะมีอยู่อันนึงที่คุ้นตาซะเหลือเกินจนหมายจากตระกูล มัลฟอยนั้นเอง
"เขียนมาทำไม" ฉันพูดก่อนจะเปิดดูด้านใน
กักบริเวณ
"อะไรหรอไคลีย์?" ลิลลี่ถามน้องสาวเธอก่อนจะเอาจดหมายในมือน้องมาดูเพราะตอนนี้น้องเธอนิ่งไปแล้ว
"เธอโดนกักบริเวณนิ" เจมส์พูด
"อย่าจี้จุดขอร้อง" ฉันบอก
"ประวัติศาสตร์ฮอกวอตส์โดนกักบริเวณคนแรกเพราะปารองเท้าอัดหน้าอาจารย์" เจมส์พูด
ตาฉันถึงกับกระตุกเลยทีเดียว พอมองไปหาคนที่ส่งจดหมายมาให้ฉันตอนนี้กำลังกินข้าวอย่างสบายใจ ฉันว่าไม่ใช่แค่เรื่องที่ฉันปารองเท้าอัดหน้าเขาหรอกมันต้องมีมากกว่านี้สิ
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
ก็ไม่ได้ตั้งใจป่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น