ลำดับตอนที่ #52
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : ก็ชวนเข้าฮาเร็มไปเลยสิคะ [โป๊ะแตกเพราะงู]
(หล่อบาดใจ)
ฉันคิดเรื่องจดหมายจนหัวจะระเบิดแล้วเนี่ย!เขาให้วิธีไหนเนี่ยฉันยิ่งโง่เรื่องทายปัญหาอยู่
"เป็นอะไรเห็นนั่งคิ้วขมวดมาหลายวันแล้วนะ" ลิลลี่ถามน้องสาวตัวเองที่นั่งคิ้วขมวดมาหลายวัน
"เปล่าหรอกพี่แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย" ฉันบอกลิลลี่
"หวังว่าเรื่องที่คิดคงไม่ใช่การคิดมุกจีบเด็กปีหนึ่งหรอกนะ" คริสติน่าพูด เดี๋ยวนี้เพื่อนเธอเล่นจีบเด็กปีหนึ่งจนเด็กผู้ชายรู้จักเธอกันหมดแล้ว
"เรื่องนั้นคิดอยู่ตลอดจ้า" ฉันบอกคริสติน่า
"ให้ตายสิเบาๆลงบ้าง" ลิลลี่บอกกับน้องสาวเดี๋ยวนี้แพรวพราวไม่ไว้
"เบาไม่ได้แล้วพี่ก็น้องเขาน่ารักกันซะขนาดนั้น" ฉันบอกลิลลี่
'ก็อก!ๆๆ' เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"พอแล้วๆเคาะเป็นเอ็มสิบหกเลย" ฉันพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตู
"มีไรจ๊ะ?" ฉันถามคนที่มาเคาะประตูด้วยความกวนตีน
"มีเด็ก 'ผู้ชาย' อยากให้เธอสอนการบ้าน" เน้นถูกคำซะด้วย
"บอกน้องเขารอฉันแป็บนึง" ฉันบอก ก่อนจะเข้าห้องไปแต่งตัวใหม่ฉีดน้ำหอมที่ทำขึ้นเองใครได้กลิ่นก็รักก็หลงเพราะมันไม่เหมือนน้ำหอมที่คนทั่วไปทำเพราะว่า.........คนสวยเป็นคนทำฮ่าๆ
ฉันลงมาห้องนั่งเล่นก่อนจะเจอเด็กปีหนึ่งนั่งตาแป๋วอยู่ที่โต๊ะในห้องนั่งเล่น เข้าใจแม่เจสแล้วว่าทำไมถึงเอ็นดูฉันตอนที่อยู่ปีหนึ่งมันเป็นอย่างงี้นี่เอง ความเป็นมัมหมีได้เริ่มขึ้นแล้วสินะ
"พี่ไคลีย์มาแล้ว" เด็กผู้ชายปีหนึ่งพูด
"ใช่พี่มาแล้ว~" ฉันพูดก่อนจะเดินไปหาน้องๆ
"พี่ครับเพื่อนผมที่อยู่บ้านฮัฟเฟิลพัฟก็อยากให้พี่สอนด้วยเหมือนกัน" เด็กอีกคนบอกฉัน
"งั้นเราไปที่ห้องสมุดดีกว่าเนอะใครมีเพื่อนที่อยากให้พี่สอนก็ไปบอกได้นะจ๊ะพี่รออยู่ที่ห้องสมุด" ฉันบอกเด็กน้อยปีหนึ่งก่อนจะพาที่เหลือไปห้องสมุดตามเคย
"ไงเด็กๆ" คุณฟินช์ทักพวกเรา
"สวัสดีค่ะคุณฟินช์ วันนี้ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ" ฉันพูดกับบรรณารักษ์ที่ได้ชื่อว่า
นกแร้ง
"ปากหวานอีกแล้วเข้าไปเถอะ" คุณฟินช์บอกพวกเรา
ฉันเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะประจำที่เคยมานั่งสอนเด็กปีหนึ่งไม่นานทุกคนก็มาครบฉันจึงเริ่มสอนการบ้านให้ทีละคนเพราะมันยังมีเวลาอีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะได้ไปกินข้าวเย็น
"พี่สอนเก่งจังเลยครับ" เด็กบ้านฮัฟเฟิลพัฟพูด
"ใช่พี่สอนเก่งมากแป็บเดียวพวกผมก็ทำได้แล้ว" เด็กอีกคนพูดตามด้วยคนอื่นๆ
"พอแล้วพี่จะลอยแล้วเนี่ย" ฉันบอกเด็กๆ
"งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ" น้องๆเขาพูดก่อนจะเข้ามากอดฉัน ที-ละ-คน ย้ำ ที-ละ-คน
หลังจากที่เด็กๆกอดฉันครบทุกคนแล้วฉันก็ออกจากห้องสมุดเพื่อไปเดินเล่นถึงมันจะได้เวลากินข้าวเย็นแล้วก็เถอะ
ฉันเดินเล่นอยู่ในปราสาทนี่แหละไม่ได้เดินออกไปนอกปราสาทเพราะรุ่นพี่ลูเซียสไม่
อนุณาตแต่ก็มีแอบออกไปบ้างตอนนี้ฉันยังไม่โดนจับได้แต่ถ้าโดนจับได้ก็คือ...เขาจะพาฉันไปเหินฟ้า เหมือนตอนที่เขาขอจีบฉันตอนนั้นคิดแล้วเสียว ฉันเดินไปคิดไปจนเดินไปเยียบอะไรนิ่มๆ
"อะไรว่ะ?" ฉันพูดก่อนจะก้มลงมาที่เท้าว่าเยียบอะไรก่อนจะรู้ตัวว่ามันคืองูที่มันโครตจะแสนคุ้นเลย
"นากินี?" ฉันถามพรางจับขึ้นมาดู ไม่กลัวแล้วงูเพราะผู้ชายอยู่บ้านงูเยอะ ไม่น่าเกี่ยว
'เยียบมาได้' มันบ่น
"มาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ?" ฉันถามมันอีกครั้ง
'ก็ฉันกำลังจะไปหาเจ้านา-' นากินีหยุดพูด
เพราะรู้ตัวว่าเผลอบอกให้คนที่ไม่ควรบอกรู้
"เจ้านายเธออยู่ไหน?"ฉันจี้ถาม
'บอกไม่ได้' นากินีพูด
ฉันยังไม่ทันได้จี้ถามก็ได้ยินเสียงคนเดินมาซะก่อน ฉันเลยต้องเอานากินีพันรอบเอวไว้
"อ่าว!ไงเรกูลัส" ใช่คนที่เดินมาคือหนุ่มน้อยสุดหล่อของฉัน
"ไงครับ พี่มาทำอะไรตรงนี้" เรกูลัสถาม
"มาเดินเล่น" ฉันพูด
"งั้นหรอครับ แล้วทำไมเอวพี่ถึงดูใหญ่กว่าปกติ" เรกูลัสถามอย่างสงสัย
"อะ.อะ..อ๋อมันเป็นเข็มขัดพี่เอง" ฉันบอกเขาพร้อมกับได้ยินเสียงนากินีบ่นลอยเข้าหู
"อย่าใส่เข็มขัดที่ใหญ่กว่าตัวเองสิครับเดี๋ยวจะปวดเอว" เรกูลัสบอกฉัน
"ขอบคุณที่เป็นห่วงน้าา" ฉันพูด เป็นห่วงกันนี่น่า
"งั้นผมไปก่อนนะครับอย่าลืมไปกินข้าวด้วย" เรกูลัสบอกฉันก่อนจะเดินออกไปด้วยความเร็ว
"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะไว้พี่คนสวยคนนี้จะไปกินข้าวด้วย!" ฉันตะโกนไล่หลังเขา
"น่ารักจังหึ้ย~มั่นเขี้ยว" ฉันพูดด้วยความมั่นเขี้ยวคนอะไรชอบปากแข็ง
'ฉันจะไปบอกทอม!' นากินีพูด ฉันจับมันออกจากเอว โครตหนักเลย
"ไปสิเอาฉันไปด้วย" ฉันบอกมัน
'เขาให้เธอเป็นคนหาเขาเองนะฉันไม่เกี่ยว!' นากินีพูด
"ถ้าพาฉันไปเดี๋ยวให้กินเนื้อไก่สิบโล" ฉันพูด
'จริงอ่ะ?' มันถาม
"ไม่มีวันโกหก" ฉันบอก
'ก็ได้ฉันจะพาไปแต่อย่าลืมเนื้อไก่สิบโลฉันด้วย' นากินีพูดก่อนมันจะบอกทาง มันบอกทางมาที่ห้องน้ำของเมอร์เทิล
"หวัดดีไคลีย์!" เมอร์เทิลทักฉัน
"หวัดดีช่วยดูต้นทางให้ด้วยนะ" ฉันบอกเมอร์เทิล
"ได้สิแต่จะให้ดูต้นทางให้ทำไมหรอ" เมอร์เทิบถาม
"ฉันมีธุระต้องทำน่ะ" ฉันบอกเมอร์เทิล ก่อนที่เธอจะพยักหน้าให้และลอยออกไปด้านนอก
'เขาอยู่ในนั้น' นากินีบอกฉันหลังจากเมอร์เทิล ออกไป อย่าบอกนะว่าเขาอยู่ในห้องแห่งความลับ
ฉันเดินมาที่อ่างและใช่มือแตะไปตรงที่มันเป็นรูปงูก่อนจะมองหน้านากินีและพูดให้มันเปิด หลังจากนั้นอ่างล่างหน้าก็ค่อยๆหายไปทีละอันก่อนจะเผยให้เห็นท่อขนาดใหญ่
'ลงไปสิ' นากินีพูด
"แน่นอน" ฉันบอกก่อนจะโดนลงไปและไม่ลืมที่จะคว้า(กำคอ)นากินีมาด้วย
หลังจากลงมาแล้วความรู้สึกแรกคือเปื้อนฉันเลยถอดเสื้อคลุมออกเหลือแต่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกระโปงสั้นที่จอมมารเป็นคนให้ต้องใช้ให้คุ้ม ไหนๆรองเท้าก็เปื้อนแล้วถอดมันเลยละกันฉันถอดมันแล้ววางไว้ข้างเสื้อคลุมก่อนจะเดินตามทางที่นากินีบอก
'ไม่รู้ว่าเธอว่าจะเปิดได้รึเปล่า" นากินีพูด
"มันเปิดอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?" ฉันบอกมันก่อนจะเดินไปดึงประตูออก
'ก็แค่ลืม' นากินีพูด ฉันส่ายหัวให้มันก่อนจะให้มันเลื้อยนำไปด้านใน
ฉันว่าฉันเคยมาที่นี่ไม่เชิงว่าเป็นฝันเพราะเขาจับมือฉันได้แค่ไม่เห็นเพราะเวทมนตร์ของฉันตอนนั้นพึ่งเพิ่มขึ้นก็เลยยังเห็นหน้าไม่ชัดงั้นสิแสดงว่าคนที่พาฉันมาที่นี่ก็คือจอมมารนะสิงั้นตอนที่ฉันไปโผล่อยู่ห้องเก่าๆจนโดนเขาเสกคาถาพิฆาตใส่จนได้แผลที่แขนมาก็คือเขาอีก
สินะ แค้นนี้ต้องชำระ!
ฉันเอานากินีมาจับไว้ก่อนจะเสกให้มันเล็กลงเพราะตอนนี้ฉันเห็นคนยืนไม่ใส่เสื้ออยู่ด้านในกับงูตัวใหญ่ทั้งสองยังมองไม่เห็นฉันเพราะฉันพึ่งเดินผ่านประตูเข้ามาฉันเดินไปหาคนที่ยืนอยู่ก่อนที่เขาจะหันมา
"เธอมาได้ยังไงปิดตาเดี๋ยวนี้!" เขาพูดก่อนจะพยายามเข้ามาปิดตาฉัน
"อ๊ะๆ หยุดอยู่ตรงนั้นเลยค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับถอยออกมา
"ฉันบอกให้ปิดตาไง" เขาบอก
"ปิดทำไมฉันมองตาของบาซิลิสก์ตั้งแต่เข้ามาแล้วแถมยังส่งสัญญาณบอกให้มันทำตัวปกติ" ฉันบอกเขา เขามองฉันสลับบาซิลิสก์
ทีแรกก็ไม่อยากเชื่อหรอกแต่เคยจ้องตากันมาก่อนแล้วตอนย้อนอดีตมาที่นี่ตอนที่จอมมารยังอายุสิบหก
"เธอเจอฉันได้ยังไง" ทอมถามไคลีย์
"ยอมรับแล้วสินะคะว่า เรย์ พีอัส ก็คือจอมมาร" ฉันถามเขา
"ใช่ฉันเอง" ทอมบอกเธอ
"ขยันแปลงร่างจริงๆ แล้วได้กินน้ำสรรพรสมั้ยคะ" ฉันถามเขา
"ฉันจะเปลี่ยนเป็นใครตอนไหนก็ได้" เขาบอกเธอ
"ร่างนี้หล่อดีดีฉันชอบ" ฉันพูด
"ดีใจที่เธอชอบ แต่จะบอกฉันได้หรือยังว่าเจอฉันได้ยังไง" เขาถามฉัน
"นี่ไงคะคุณพีอัส" ฉันบอกเขาก่อนจะเอานากินีออกมาแล้วร่ายคาถาให้มันตัวเท่าเดิม
"นากินี?" เขาพูด
'จะให้ทำไง ก็มันโดนจับได้ก่อนแถมเธอยังบอกว่าจะเอาเนื้อไก่สิบโลมาให้ฉันด้วยถ้าพามาหานาย' นากินีบอกเจ้านายของมัน
"เห็นแก่กินจริงๆ" ทอมได้แต่ส่ายหัวให้มัน
'มีอีกอย่างที่จะบอก' นากินีพูดกับเขา
"อะไร?" ทอมถาม
'เธอจีบผู้ชายอีกแล้ว' นากินีพูดก่อนมันจะชี้หางมาทางฉัน
"แล้วมันทำไมย่ะ ก็ฉันจะจีบ" ฉันพูด
"เรื่องจริง?" เขาถามฉัน
"จริงจ้า ฉันจีบทุกคนที่อยากจีบ" ฉันบอก
"แล้วถ้าฉันไม่อนุญาตล่ะ" เขาพูดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉัน ฉันไม่ถอยนะจ๊ะฉันสู้ผู้ชายหล่อๆยืนตรงหน้าทั้งที
"เสียใจด้วยหนุ่มๆฉันอนุญาต" ฉันบอกเขาทุกคนรู้ว่าฉันชอบจีบคนไปทั่วโดยเฉพาะเด็กปีหนึ่ง
"หนุ่มๆ?" เขาถามอย่างสงสัย
"จะบอกดีมั้ยเนี่ย บอกก็ได้ก็คนที่มาจีบฉันไง" ฉันบอกเขา
"เธอให้จีบ?" เขายังคงถามต่อ ถามอยู่ได้อยากเข้าร่วมรึไง
"แน่นอนสิคะ ผู้ชายขอทั้งทีแถมยังไม่ว่าด้วยที่ฉันจะคบหลายคน ทำไมหรออยากเข้าร่วมด้วยหรอคะ?" ฉ้นบอกเขาก่อนจะแกล้งถาม
"หึ เธอกล้าหรือเปล่าล่ะที่จะให้ฉันจีบ" เขาถามเธอ
"ฟังคติของฉันดีๆนะคะ กล้าขอก็กล้าให้" ฉันบอกเขา กล้าขอก็กล้าให้ ว่าแต่ใจสู้หรือเปล่า
"งั้นก็ดี ฉันจ้องเธอมานานแล้ว" เขาพูด
"คุณจ้องฉัน? แต่ฉันว่าไม่ใช่นะเพราะตอนนี้ฉันกำลังจ้องจะเล่นคุณอยู่" ฉันบอกเขา ฉันจ้องจะเล่นคุณมาตั้งนานแล้วเล่นไม่ใส่เสื้อหล่อบาดใจมาก
"ไปได้แล้ว" เขาพูด เด็กบ้านี่จะทำให้เขาเขิน
"เขินอ่ะดิ" ฉันถามเขา
"ไปได้แล้ว แล้วใส่ชุดอะไรของเธอเนี่ย" เขาพูด
" ชุดนี้มันก็เป็นชุดที่คุณให้ฉันไงคะคุณจอมมาร" ฉันบอกเขา พูดไม่ดูของตัวเอง
"อย่าใส่มันอีกนะ กระโปงมันสั้นไปแล้วก็เรียกว่าทอมซะ" เขาบอก
"ได้ค่ะทอม~" ฉันแกล้งเขา
"มานี้ฉันจะไปส่ง" เขาพูดก่อนจะเดินมาอุ้มฉันขึ้นในท่าเจ้าสาว นี่เขาทำฉันใจละลายเสื้อก็ไม่ใส่อีกตายดีกว่าแต่ก่อนตายขอถามเขาก่อน
"มาเป็นหนึ่งในฮาเร็มฉันมั้ยคะ" ฉันถามเขาตรงๆ ชอบค่ะอยากได้ฮ่าฮ่าๆ
"ฉันบอกไปแล้วนะ" เขาพูดก่อนจะก้มลงมองฉันพรางยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้
"โอเครคุณได้สิทธิ์นั้นทันทีแต่ก่อนจะเข้าจีบฉันก่อนนะคะ" ฉันบอกเขา
"ก็ทำมาตลอด" ทอมบอกเธอไม่ใช่ว่าเขาไม่ทำเขาทำมันมาตลอด
ฉันได้แต่ยิ้มเขินไปให้ฮาเร็มฉันเป็นจริงแน่ๆ
คิดแล้วเขิน
เขามาส่งฉันที่ห้องน้ำก่อนที่เขาจะลงไปอีกรอบและไม่ลืมที่จะบอกฉันว่าให้เปลี่ยนกระโปงด้วยแต่เสียใจด้วยฉันจะใส่มันต่อเพราะนี่เป็นการเอาคืนตอนที่เขาเสกคาถาพิฆาตใส่ฉันแม้ตอนนั้นเขาจะไม่รู้แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว ฉันทำความสะอาดชุดก่อนจะใส่ให้เรียบร้อยแล้วออกจากห้องน้ำทันที
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
แต่ตอนนี้ฉันจ้องจะเล่นคุณอยู่
ว่าไงนะ!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น