ลำดับตอนที่ #51
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : ลงสนามจีบเอง [มีคนมาคุม]
(ใครไม่รู้แต่หล่อมาก⁵⁵⁵)
เรย์ พีอัส
ฉันเริ่มอยากไปฮอกวอตส์เร็วๆแล้วสิอยากเจอน้องปีหนึ่งใจจะขาดแล้วจะน่ารักขนาดไหนกันนะแค่คิดก็รู้สึกดีคงน่ารักกันมากๆแน่เลย
"ยิ้มอีกแล้ว" ลิลลี่ทักน้องสาวเธอที่เอาแต่นั่งยิ้มตั้งแต่ที่บ้านจนมาถึงที่สถานีรถไฟของมักเกิ้ล
"ยิ้มสิคนมันกำลังมีความสุขนิคะ" ฉันบอกลิลลี่
"ความสุขอะไรของเธอ" เซฟเวอร์รัสถามไคลีย์เขามองเธอตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้วเธอเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับตัวเอง
"เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละ" ฉันบอกเขาก่อนจะลงจากรถ
พวกเราผ่านชานชาลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่เข้ามาด้านใน ก่อนจะบอกลากับพ่อแม่และก็พี่เพ็ต
"ต้องห่างกันอีกแล้ว" ไดแอนพูดก่อนจะเข้าไปกอดเด็กทั้งสองคน
"เดี๋ยวก็ได้เจอกันหน่าแม่" ฉันบอกก่อนจะกอดแม่แน่น
"พี่คงคิดถึงพวกน้องแย่" เพฺ็ตทูเนียพูดก่อนจะเข้าไปกอดน้องๆเธอ
"เอาล่ะเด็กๆพ่อว่าลูกควรขึ้นรถไฟได้แล้วนะ" เอเลียดพูดกับลูกๆพร้อมกับลูบหัวน้อยๆของลูกสาวทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน
พวกฉันบอกลาทุกคนก่อนจะขึ้นรถไฟพร้อมกันกับเซฟเมื่อเขาบอกลาคุณไอรีนเสร็จ พวกเราเดินหาตู้ว่างก่อนจะเข้าไปนั่ง ก่อนที่รถไฟจะเริ่มออกตัวยอมรับเลยว่าตลอดทางมาที่ฮอกวอตส์ฉันหลับเป็นตายไม่รู้จะทำอะไรนั่งอยู่เฉยๆแล้วมันง่วง
"มาทีไรง่วงทุกที" ฉันพูดก่อนจะเอามือขึ้นมาขยี้ตา
"อย่าขยี้ตาสิ" ลิลลี่พูดก่อนจะจับมือน้องสาวไปตีเบาๆ
"ลืมตัว แหะ" ฉันบอกก่อนจะขำแห้งไปให้ลิลลี่
พวกเรามาด้านในตัวปราสาทก่อนจะเดินมาที่ห้องโถงเพื่อรอน้องปีหนึ่ง ไม่นานเกินรอเด็กปีหนึ่งก็เดินเข้ามาน่ารักมากเลยอ่ะเห็นแล้วใจละลาย
"อ๋อที่ยิ้มอยู่บนรถก็คือคิดเรื่องนี้อยู่สินะ" ลิลลี่พูด ที่แท้ที่น้องเธอยิ้มอยู่บนรถก็คงเป็นเรื่องนี้
"ใช่อยากดูรุ่นน้อง" ฉันบอกลิลลี่ก่อนจะหันไปดูการคัดสรรต่อ พอพิธีคัดสรรจบแต่เหมือนว่าจะยังตัดไม่เสร็จเพราะยังไม่ได้เก็บหมวกคัดสรร
"ฉันว่าฉันรู้แล้วว่าเธอยิ้มทำไม" เซเวอร์รัสพูดกับตัวเองเขาเห็นไคลีย์มองเด็กปีหนึ่งแล้วยิ้มคงใช่อันนี้แหละที่เธอบอกว่าเดียวเขาก็รู้
"ฉันมีเรื่องจะแจ้งให้ทุกคนทราบ วันนี้เรามีนักเรียนจากเดิร์มสแตรงก์มาเรียนที่นี่ อยู่ชั้นปีที่หก เชิญเข้ามาได้" ดัมเบิ้ลดอร์พูดก่อนประตูห้องโถงจะเปิดออกเผยให้เห็นเด็กหนุ่มผมดำยาวเดินเข้ามาก่อนจะเดินตรงไปที่คัดสรร
หน้าตาดูเกินสิบหกแล้วนะหรือว่าคนที่เดิร์มสแตรงก์จะเป็นแบบนี้กันเหมือนกับวิกเตอร์ ครัมอาจเป็นไปได้ ฉันได้แต่คิดในใจ
"นั่นสิหล่อมาก" เสียงพูดคุยเกี่ยวกับเขาดังขึ้นเรื่อยๆโดยเฉพาะพวกผู้หญิง
"เรย์ พีอัส" ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเรียกชื่อของเขา พีอัสงั้นหรอ ได้ยินแล้วนึกถึงเจ้าพีกัสเลย คิก!
"ขำอะไร" ซีเรียสถามไคลีย์ที่อยู่ๆก็ขำออกมา
"นามสกุลเขาคล้ายกับเจ้าพีกัสเลยก็เลยนึกถึงมัน" ฉันพูดก่อนจะกลั้นขำสุดฤทธิ์
"กั้นขำไว้" รีมัสบอกไคลีย์ให้กั้นขำเพราะเขารู้ว่าเธอจะหัวเราะเสียงดัง
ฉันก้มหน้าลงและพยายามกลั้นขำไว้ไม่น่านึกถึงเจ้าพีกัสเลยก็เพราะก่อนมาแม่จำมันตัดขนจนเกรียนเพราะกลัวร้อนนะสิดีนะเหลือเหลือตรงคอไว้แม่บอกมันเหมือนสิงโตดีแต่ฉันว่ามันไม่เหมือนเลยสักนิด แถมมันยังงอนแม่อีก
"สลิธีริน!" หมวกคัดสรรประกาศชื่อบ้านออกมาก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งที่โต๊ะบ้านสลิธีริน
"เริ่มงานเลี้ยงได้!" ดัมเบิ้ลดอร์ประกาศก่อนที่ทุกคนจะเริ่มพูดกันเสียงดัง
"ฮ่าฮ่าๆ ฉันกั้นขำไม่ไหวแล้ว" ฉันพูดก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างต่อเนื่องพร้อมกับเอาหัวไปพิงไหล่รีมัสไว้เพราะนั่งไม่ไหว
"หยุดหัวเราะแล้วกินข้าวได้แล้ว" ซีเรียสบอกไคลีย์ที่เอาแต่หัวเราะ เขาได้ดูรูปเจ้าพีกัสแล้วมันก็น่าหัวเราะจริงๆนั่นแหละ
ฉันเริ่มกินข้าวตามที่ซีเรียสบอกก่อนจะรู้สึกถึงสายตาที่มองมาทางฉัน ฉันเงยหน้ามองหาคนที่มองฉันรู่นพี่ลูเซียสก็ไม่ใช่ เซฟก็ไม่ใช่ แล้วใครว่ะ ก่อนที่ฉันจะตัดใจมองคนที่ย้ายมาจากเดิร์มสแตรงก์
ใช่ละเขานั่นแหละที่กำลังมองฉันอยู่ถามว่าสนมั้ยไม่สนจ้ากินต่อแต่จะว่าไปสายตาก็ดูคุ้นๆนะเหมือนกับที่จอมมารเคยมองฉันแบบนี้บ่อยๆ แต่เขาจะมาเรียนอีกทำไม ไม่คิดแล้วกินดีกว่า
หลังจากที่งานเลี้ยงเลิกทุกคนก็แยกย้ายเข้าหอนอนฉันได้นอนกับลิลลี่เหมือนเดิมเพิ่มมาอีกคนก็คือยัยคริสติน่า
"ดีจังที่เธอมาอยู่ด้วยจะได้มีคนปลูกไคลีย์ช่วย" ลิลลี่พูด
"หนูตื่นง่ายจะตายพี่" ฉันบอกลิลลี่ก่อนจะจัดของ
"ไม่ต้องห่วงฉันจะปลุกช่วยเธอเองลิลลี่" คริสติน่าพูดกับลิลลี่
"เข้ากันดีจริงๆ" ฉันบอกก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำแล้วเข้านอน
ให้ตายสิคิดถูกคิดผิดที่ให้ลิลลี่กับคริสติน่ามาอยู่ด้วยกันเนี่ย เล่นปลุกฉันตั้งแต่เช้ามืด
"ขอร้องมันยังมืดอยู่เลย" ฉันบอกทั้งสองก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อแต่ก็โดนดึงไว้ไม่ให้นอน
"ตื่นแล้วก็ลุกเลยสาว" คริสติน่าพูดก่อนจะลากเพื่อนสาวเข้าห้องน้ำ
ฉันได้แต่ยืนโง่ๆหน้าอ่างล้างหน้าก่อนจะเริ่มอาบน้ำด้วยความไม่เต็มใจ สรรหาให้คนตื่นเช้าสองคนมาเจอคนขี้เกียจอย่างฉันเนาะตายแน่ฉัน
"อาบเสร็จแล้วหรอมาสิพวกเราทำผมให้ฉันอยากทำผมให้เธอมานานแล้ว" คริสติน่าพูดก่อนจะดึงฉันไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
"เสร็จแล้ว!ทรงนี้ก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย" คริสติน่าพูด ที่ทำมาตั้งนานคือทำให้ผมฉันมันหยักศกนี่นะแต่จะว่าไปมันก็สวยอยู่นะ
"ไม่ต้องมัดเนาะปล่อยเลย" ลิลลี่บอก
"ปล่อยเลยก็ได้ เราไปกินข้าวกันเถอะ" ฉันพูด ก่อนที่ลิลลี่และคริสติน่าจะพยักหน้าให้
พวกเราเดินลงมาจากหอก็เห็นกลุ่มของเจมส์รออยู่แล้วขยันตื่นกันจังว่ะมีแค่ฉันหรอที่ขี้เกียจ
"ไคลีย์มีคนมารอเธออยู่หน้าประตู!" ใครสักคนตะโกนบอกฉัน
"ขอบคุณที่บอก!" ฉันตะโกนกลับ
"ฉันรู้เลยว่าใคร" เจมส์บอก
"ไปกันเถอะ" ซีเรียสพูดก่อนจะเดินมาดึงกระเป๋าฉันไป
ฉันเดินออกมาหน้าประตูก็เห็นรุ่นพี่มัลฟอยยืนรออยู่ตรงบันไดกับเซฟ
"อรุณสวัสดิ์ทั้งสอง" ฉันทักพวกเขา
"อรุณสวัสดิ์" พวกเขาตอบพร้อมกัน
"ทำไมมาด้วยกันอ่ะ" ฉันถาม
"ฉันชวนเขามาเอง" ลูเซียสตอบเธอ ไหนๆเขาก็รู้แล้วว่ามีใครจีบเธอบ้างก็เลยชวนมาดูแลด้วยกันเลย
"อ๋องั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ" ฉันพูดก่อนจะเดินไปที่ห้องโถง
ตรงทางเดินมีคนเดินอยู่เต็มไปหมดขยันตื่นกันมาก ทำให้ฉันต้องเดินหลบซ้ายทีขวาทีจนรุ่นพี่ ลูเซียสคงทนไม่ไหวเลยเดินนำหน้าฉันให้เซฟเดินทางขาวส่วนซีเรียสเดินทางซ้ายแล้วให้รีมัสเดินปิดหลังฉันไว้
ตอนนี้ฉันผู้ชายรอบตัวเลยจ้า พอถึงห้องโถงเซฟ กับรุ่นพี่ลูเซียสก็แยกย้ายไปนั่งที่โต๊ะเพราะวันแรกต้องรอรับตารางเรียนก่อน
"ไปก่อนนะคะเดี๋ยวตอนเที่ยงไปกินข้าวด้วย" ฉันพูดกับพวกเขาก่อนจะมานั่งที่โต๊ะประจำบ้าน
"ไงจ๊ะลูกสาวคิดถึงจังเลย" ฉันโดนแม่เจสสิก้ากอดแน่น
"นั่นสิคิดถึงมาก ไหนเขียนในจดหมายว่าอ้วนไงทำไมไม่เห็นอ้วน" เมเบลถามลูกสาว
"ตอนนั้นอ้วนจริงค่ะแต่ลดแล้วเกือบตาย" ฉันพูด
"ฉันนึกว่าเธอจะอ้วนกะว่าจะแกล้งสักหน่อย" เจมส์บอก
"เสียใจด้วยไอ้แว่น" ฉันพูดพร้อมกับแลบลิ้นไปให้ แต่ก่อนที่เจมส์จะโต้กลับก็ถูกคัดจังหวะซะก่อน
"ตารางเรียนของพวกเธอ" ศาสตราจารย์ มักกอนนากัลบอกก่อนจะยื่นกระดาษมาให้
"ยังคงเรียนกับสลิธีรินเยอะเหมือนเดิม" ซีเรียสพูด
"ปีนี้เธอจะได้เป็นลูกรักศาสตราจารย์วิชาปรุงยาอีกมั้ย" คริสติน่าถาม
"ไม่รู้สิแต่ก็อย่างว่าลูกรักก็ยังคงเป็นลูกรักอยู่วันยังค่ำ" ฉันบอกคริสติน่าถึงจะไม่มีคุณแด็ดแล้วฉันก็จะทำให้ดูว่าลูกรักวิชาปรุงยามันคือฉัน
หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จพวกเราก็ไปเรียนวิชาสมุนไพรศาสตร์ พวกเราเดินมาถึงเรือนกระจกสำหรับการเรียน
"สวัสดีนักเรียนทุกคน" ศาสตราจารย์สเปราต์พูด
"สวัสดีค่ะ/ครับ" ทุกคนขานรับ
"วันนี้เราจะมาเรียนเรื่องต้นแมนแดรกใครพอจะรู้ประโยชน์ของต้นแมนแดรกบ้าง" ศาสตราจารย์ถามนักเรียน
ฉันยกมือก่อนที่จะบอกประโยชน์ของต้นแมนแดรกออกไป
"แมนเดรกที่โตเต็มวัย สามารถนำไปใช้เป็นส่วนผสมสำคัญในยาแก้พิษ หรือใช้ถอนคำสาปโดยเฉพาะผู้ที่ถูกสาปให้กลายเป็นหินค่ะ" ฉันบอกศาสตราจารย์
"ห้าแต้มให้กริฟฟินดอร์" ศาสตราจารย์พูดก่อนจะเริ่มสอน "ให้นักเรียนสวมหูฟังให้แน่นที่สุดเพราะต้นแมนแดรกสามารถฆ่าพวกเธอได้ด้วยเสียงร้องแม้มันจะเป็นต้นอ่อนแต่ก็สามารถทำให้เธอสลบได้หลายชั่วโมง"
ศาสตราจารย์สเปราต์เริ่มสอนการย้ายต้นแมนแดรกก่อนจะบอกให้ทำให้หมดทุกต้น
"ย่าห์!" ฉันร้องออกมาหลังจากดึงเจ้าแมน
แดรกออกจากกระถางร้องยังไงก็ได้เพราะไม่มีใครได้ยินอยู่แล้ว
กว่าจะทำทุกอย่างเสร็จเล่นเอาเหนื่อยเลยทีเดียวสองชั่วโมงกับการดึงเจ้าแมนแดรกออกจากกระถาง
"ในที่สุดก็เสร็จโครตเหนื่อยเลย" ฉันพูด
"เราไปเรียนวิชาต่อไปกันเถอะ" ลิลลี่พูด
"เอาไปสิหน้าเธอเปื้อนดิน" เซเวอร์รัสพูดพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้ไคลีย์
"ขอบใจมากเซฟ" ฉันรับมาก่อนจะเอาเช็ดหน้า
"เอาเข้าไป" ลิลลี่พูด
"เอาไปสิหน้าเธอก็เปื้อน" เจมส์พูดกับลิลลี่
"ไม่เป็นไรย่ะ" ลิลลี่บอกก่อนจะสะบัดหน้าหนี
"ว้ายนก!" ฉันพูดให้เจมส์ก่อนที่จะได้วิ่งหนีเพราะนางบอกจะหยุมหัวฉัน
พวกเรามาเรียนวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์แน่นอนว่ามันน่าเบื่อวิธีแก้เบื่อของฉันคือนั่งจีบผู้ชายจ้าฮ่าฮ่าๆ
"ชีวิตมันแสนสั้น รีบมาเป็นชายในฝันของเราเถอะ" ฉันเล่นมุกใส่เซฟ เขาจะรู้มั้ยว่าโลกจริงๆที่ไม่ใช่ในนิยายเขาเป็นชายในฝันของคนหลายคนจริงๆ
"เธอพูดอะไรเนี่ย" เซฟพูดก่อนเขาจะหันหน้าหนี เขินอ่ะดิ๊
"กำลังจีบไง ดูนี่นะ" ฉันบอกเขาก่อนจะหันไปหาซีเรียสแล้วก็รีมัส
"มีอะไรรึเปล่า" รีมัสถามไคลีย์ที่อยู่ๆก็หันมามอง
"ถ้าเป็นโสดแล้วเหงา งั้นมาเป็นของเราซะเถอะ!" ฉันพูดออกไป
"เอาจริงนะ" ซีเรียสบอก
"ช่วยถอดเสื้อผ้าออกได้มั้ย เราไม่อยากมองเธอแค่ภายนอก" ฉันแกล้งพูดต่อ
"พอเลยๆ เกินไปแล้ว" เซเวอร์รัสจับเธอหันมานั่งดีๆ
"มุกนี้ดีฮ่าฮ่าๆ" คริสติน่าพูดพรางหัวเราะ
"ลงสนามจีบเองเลยหรอ" ลิลลี่ถาม
"แน่นอนไม่ยอมให้จีบฝ่ายเดียวหรอก" ฉันพูดก่อนที่จะหมดเวลาเรียน
"ไปกินข้าวที่โต๊ะบ้านฉันสิ" เซฟชวนฉัน มีหรือจะปฎิเสธ
"โอเครจ้า" ฉันตอบ
"แล้วพวกฉันล่ะ" ซีเรียสถาม
"จะมาด้วยก็ได้นะถ้าอยากมา" เซเวอร์รัสพูดไหนๆก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว
"ไว้วันหลังดีกว่า" ซีเรียสบอกก่อนจะเอากระเป๋าฉันไปถือ
"มันไม่ได้หนักนะ จะเอาไปถือให้ทำไมไม่กลัวฉันเป็นง่อยรึไงกัน" ฉันถาม
"ดูแลเป็นพิเศษไง" รีมัสพูด ก่อนจะกอดคอซีเรียส
"จ้างั้นไปก่อนนะ" ฉันบอกเขาก่อนจะเดินไปกับเซฟ ฉันนั่งลงข้างรุ่นพี่ลูเซียสตามด้วยเซฟที่นั่งประกบข้างส่วนด้านหน้าคือเรกูรัส
ฉันนั่งกินไปพูดกับคนในบ้านสลิงธีรินไปด้วยระหว่างนั้นฝูงนกก็บินเข้ามาพร้อมกับของที่มาส่งให้เจ้านายของมันนกบ้านฉันมันส่งให้แล้วมันก็บินไปเลยแต่ที่แปลกก็คือมันมีนกอีกตัวที่ไม่รู้ว่าของใครมาส่งจดหมายให้ฉันด้วยทีแรกคิดว่าส่งผิดแต่พออ่านชื่อผู้รับมันก็เป็นชื่อฉันนิ
ฉันเปิดอ่านจดหมายด้านในมันมีข้อความไม่มาก
ถึงไคลีย์ เอฟเวนส์
ไม่ได้เจอกันนานนะเธอดูสวยขึ้นรึเปล่า คราวนี้แหละเราจะได้เจอกันตลอดทั้งปี ลองทายดูสิว่าฉันว่าจะใช้วิธีไหน
จาก T
ใครว่ะตัวTไม่ได้เจอกันนานอย่าบอกนะว่าTก็คือทอม ริ้ดเดิ้ล
ฉันไม่เจอเขานานจริงๆนั่นแหละแต่เขาบอกว่าเราจะเจอกันทั้งปีงั้นหรออะไรของเขาแล้วจะรู้มั้ยว่าเขาใช้วิธีไหน
ฉันได้แต่คิดแล้วก็สงสัยว่าเขาใช้วิธีไหนแต่ที่เขาเขียนมาว่าดูสวยขึ้นแสดงว่าเขาก็ต้องอยู่ในฮอกวอตส์แล้วล่ะสิ แล้วใช้วิธีไหนเนี่ย!
"ฉันไปเรียนก่อนเซฟไว้เจอกัน ไปก่อนนะคะ" ฉันบอกกับเซฟก่อนจะหันไปบอกรุ่นพี่ลูเซียส
ฉันเดินออกมาจากห้องโถงเนื่องจากวิชาต่อไปไม่มีเรียนกับสลิธีรินก็เลยขอตัวออกมาก่อนฉันบอกลิลลี่ว่าขอไปเข้าห้องก่อนถึงจะไปเรียนระหว่างทางฉันก็อ่านจดหมายของจอมมารไปด้วยจนไปชนคนอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
"ขอโทษค่ะ!" ฉันพูดก่อนจะรีบเก็บของให้เขาเดจาวูเหมือนเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน
ฉันรีบเก็บของแล้วส่งคืนให้กับเจ้าของทันทีพึ่งมารู้ว่าคนที่ฉันชนคือคนที่ย้ายมาใหม่
"ขอโทษอีกครั้งนะคะ" ฉันพูด
"ไม่เป็นไรสาวน้อย" เขาตอบพร้อมกับยิ้มมาให้เป็นร้อยยิ้มที่คุ้นเคยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบจอมมารแต่จะใช่เขาจริงดิ
"คุณดูคุ้นๆนะคะ" ฉันพูดเขา
"เหมือนใครล่ะ" เขาถาม
"เปล่าค่ะขอตัวก่อนนะคะ" ฉันพูดก่อนจะเดินไปห้องน้ำและไปเข้าเรียน
"หึ รีบจำได้เร็วๆล่ะ" ทอมพูดก่อนจะเดินไปอีกทาง
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
สวยสะบัดเลอ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น