[fic Harry Potter]เมื่อได้เกิดใหม่เป็นน้องสาวฝาแฝดของลิลลี่ เอฟเวนส์

ลำดับตอนที่ #49 : ปิดเทอมที่มาพร้อมกับการลดน้ำหนัก(ระวังมีคนเข้าอัซคาบัน)

หลังจากกลับมาบ้านได้เกือบสองอาทิตย์ก็คือพ่อกับแม่พาเที่ยวไม่หยุดจนฉันต้องร้องขอให้ได้นอนเป็นผักอยู่บนเตียงสักวันเถอะพ่อกับแม่ถึงยอมไม่ไปเที่ยวแต่...จัดงานเลี้ยงในครอบครัวทุกวัน

ถ้าถามว่ามันไม่สนุกหรอสนุกจ้าแต่ตัวจะแตกแล้วได้กินแต่ของทอดทุกวันเป็นยังไงก็น้ำหนักขึ้นไงคะ.....

"ให้ตายสิตัวจะแตกแล้ว" ฉันพูดพร้อมกับบีบหน้าท้องที่ยื่นออกมา

"ไม่แตกหรอกไคลีย์" ลิลลี่พูดพร้อมกับบีบพุงน้อยๆของน้องสาว

"หนูว่าหนูต้องลดน้ำหนักแล้วแหละ" ฉันบอกลิลลี่ ตอนอยู่ฮอกวอตส์ก็อ้วนอยู่แล้วกลับมายิ่งอ้วนกว่าเดิมไม่ต้องถามถึงเจ้าพีกัสเลยว่าอ้วนมั้ย มันก็อ้วนเหมือนกันพ่อกับแม่เล่นขุนทั้งมันขุนทั้งฉันจนแยกไม่ออกเลยว่าอันไหนหมาอันไหนคนกลมเหมือนกัน ดีที่มันมีขนฉันไม่มีแม่นะแม่ขุนคนอื่นด้วยก็ไม่ขุนดันมาขุนแค่ฉัน

"ไคลีย์จดหมายน้องจากตะกูลมัลฟอย" ลิลลี่บอกน้องสาวที่ยืนอยู่หน้ากระจก  คนตระกูลมัลฟอยคือขยันเขียนจดหมายมาหาน้องสาวเธอเก่งมากคนอื่นแค่สองสามฉบับต่ออาทิตย์แต่ตระกูลมัลฟอยคือห้าฉบับต่ออาทิตย์

"ขยันส่งจริงๆ" ฉันพูดออกมาก่อนจะไปนั่งเปิดอ่านที่เตียง ส่งมาทั้งพ่อทั้งลูก


ถึง ไคลีย์ เอฟเวนส์

เป็นยังไงบ้างฉันเห็นเธอบ่นในจดหมายมาว่าตัวเองอ้วนขึ้น ฉันหวังว่าเธอจะไม่เป็นลูกหมูน้อยไปซะก่อนล่ะแต่ต่อให้เธอจะกลายเป็นหมูน้อยฉันก็ยังอุ้มเธอขี่หลังได้เหมือนเดิมไม่ต้องห่วง

จาก L.M

''ลูกหมูน้อยงั้นเรอะ!'' ฉันพูด ให้ตายสิเขาเขียนได้กวนเบื้องล่างมากๆ ฉันเก็บจดหมายเขาลงกล่องก่อนจะเปิดอ่านของคนพ่อ



ถึง หนูน้อยของแด๊ด

หนูไม่ได้อ้วนขึ้นหรอกเชื่อแด๊ดไม่ต้องคิดมากแล้วก็เรื่องที่บอกให้หยุดเขียนว่าแด๊ด แด๊ดคงหยุดให้ไม่ได้มันติดไปแล้วหวังว่าหนูคงเข้าใจแด๊ดนะ ส่วนเรื่องสุดท้ายแด๊ดมีเรื่องจะบอกขอจีบนะคะ

จาก ABX.M

''ให้ตายสินี่เขาจริงจังขนาดนี้เลยหรอ'' ฉันพูด เขาเขียนแบบนี้มาตั้งแต่วันแรกที่ฉันปิดเทอมอุตส่าห์บอกว่าอย่าเขียนคำว่าแด๊ดก็ยังเขียนแต่สิ่งที่ทำให้ฉันเกือบช็อคตายคาบ้านก็คือเขาขอจีบฉันไม่อยากจะเชื่อดูจริงจังซะด้วยจะตอบกลับยังไงดีนะงั้นเอาไว้ก่อนหายเขินค่อยเขียนตอบ

''เป็นอะไรยิ้มน้อยยื้มใหญ่'' ลิลลี่ถามน้องสาวที่นั่งยิ้มอยู่บนเตียง

''เปล่าทุกอย่างปกติดี'' ฉันตอบลิลลี่

''ให้มันจริงเถอะ'' ลิลลี่พูด ฉันไม่ได้ตอบกลับแต่ยักไหล่ไปให้แทน

'ก๊อกๆ' เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนประตูห้องจะถูกเปิดออก

''ลิลลี่ ไคลีย์ ลงไปกินข้าวเย็นได้แล้ว'' เพ็ตทูเนียบอกทั้งสองคน

''วันนี้ไม่ได้จัดงานเลี้ยงใช่มั้ยคะพี่เพ็ต'' ฉันถาม

''เสียใจด้วยแม่ยังคงจัดเหมือนเดิม'' เพ็ตทูเนียบอกน้องสาว

''พี่รู้มั้ยว่าไคลีย์จะลดน้ำหนัก'' ลิลลี่บอกพี่สาว

''งั้นหรองั้นเดี๋ยวพี่ไปทำอย่างอื่นให้น้องกินนะไตลีย์เพราะที่แม่ทำมันมีแต่ของมันๆรอแป็บนึงนะ'' เพ็ตทูเนียพูดก่อนจะลงไปทำอารหารคลีนให้น้องสาวเธอ เธอพร้อมสนับสนุน


[หนึ่งเดือนผ่านไป] (เร็วเหมือนโกหก/ก็ใช่)


''นี่ลูกจะไม่กินกับข้าวที่แม่ทำให้จริงๆหรอหลานวันแล้วนะ" ไดแอนถามลูกสาว

''แม่อย่าทำเสียงน้อยใจสิเดี๋ยวน้องก็กลับไปเป็นเจ้าแก้มพุงป่องเหมือนเดิมหรอก'' เพ็ตทูเนียพูด

"นั่นแหละที่แม่ต้องการ" ไดแอนพูดพร้อมกับปาดน้ำตาทิพย์ของเธอ

หลังจากที่พี่เพ็ตทูเนียได้ยินว่าฉันจะลดน้ำหนักเธอก็คอยทำอาหารที่มันดีต่อร่างกายและสุขภาพของฉันตลอดจนไม่ได้กินฝีมือแม่เท่าไรแต่ขอให้ลดได้ก่อนหนูสัณญาว่าจะกลับมากินฝีมือแม่ เห็นแม่ทำอย่างนี้ทีไรใจอ่อนทุกที ถึงจะรู้ว่าแม่แกล้งก็เถอะแต่ครั้งนี้ไม่ยอมใจอ่อนแล้วกว่าจะลดได้ จะว่าไปพอได้ลองออกกำลังกายแล้วรู้สึกว่าฉันจะสูงขึ้นรูปร่างที่เริ่มเข้าที่ฉันไม่มีพุงแล้ว ฮ่าฮ่าๆ

''ลูกหัวเราะแม่หรอใช่สิอาหารแม่มันไม่อร่อยแล้วนิ '' แม่พูด ให้ตายหลงชมตัวเองจนเผลอหัวเราะออกมาจริงๆซะงั้น

''แม่หนูเปล่านะคะ!'' ฉันพูด

''คุณก็ไปแกล้งลูกหึหึ'' พ่อพูดก่อนจะหัวเราะในลำคอ

''เลิกแกล้งก็ได้ แค่คิดถึงแก้มกลมๆของลูกเอง'' ไดแอนพูดก่อนจะเข้าไปบีบแก้มนุ่มๆของลูกสาวคนเล็กแม้มันจะลดไปเยอะแต่มันก็ยังนุ่มอยู่ดี

หลังจากกินเสร็จฉันขอตัวไปที่สวนหลังบ้าน
เพราะไม่รู้จะทำอะไรไปนั่งโง่ๆอยู่ที่สวนดีกว่า ฉันออกมานั่งโง่ๆที่สวนคนเดียวเพราะคนอื่นกินข้าวยังไม่เสร็จ แต่จะว่าไปใกล้เปิดเทอมอีกแล้วอีกแค่สองอาทิตย์กว่าๆนี่ฉันจะได้เจอรุ่นน้องแสนน่ารักแล้วหรอ หนุ่มน้อยปีหนึ่งจะน่ารักขนาดไหนกันนะคิดแล้วรู้สึกดีจะได้แอ๊วบ่าวรุ่นน้อง

'สวบ!' เสียงเยียบใบไม้ดังจากด้านหลังของเด็กสาว

ฉันค่อยๆหันไปมองด้านหลังที่มันเกิดเสียง ได้แต่คิดในใจอะไรก็ได้แต่ขออย่าให้เป็นผีก็พอแต่พอหันไปมองก็โล่งใจทันทีที่มันไม่มีอะไรแต่พอหันกลับมานี่สิแทบกรี้ด

''ฉันเอง อบราซัส มัลฟอย'' เขาพูดพร้อมกับปิดปากไม่ให้ฉันกรี้ดก่อนจะเอามือออก

''คุณมาทำไม'' ฉันกะซิบถาม

"ก็มาหาเธอนั่นแหละทำไมไม่ตอบจดหมายที่ฉันขอจีบยัยเด็กแสบฉันรอเป็นเดือน'' เขาถาม

''กะ.กะ..ก็ไม่รุ้จะตอบอะไรคิดว่าคุณพูดเล่น'' ฉันพูด

''งั้นฉันคงต้องพิสูจน์แล้วแหละ'' เขาพูด

''พิสูจน์อะไรหรอคะ'' ฉันถามอย่างสงสัย เขาจะพิสูจน์อะไร ที่ฉันไม่ตอบจดหมายเขาก็เพราะเขินไม่รู้ว่าจะตกลงยังแต่ไม่คิดว่าจะมาเอาคำตอบถึงบ้าน

''อย่างนี้ไง'' เขาพูดก่อนจะก้มตัวลงไปจูบเธอมันไม่ได้ล้ำเส้นถึงขั้นแลกลิ้นกันเพียงแค่เอาปาก ประกบกันแต่แค่แช่ไว้นานๆเขาตั้งใจแช่ไว้นานๆเองแหละ

ฉันได้แต่ยืนอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นเขากำลังจูบฉันงั้นหรอ! ถึงจะไขม่ได้เกินไปกว่านี้แต่มันก็ยังเป็นจูบแรกของฉันอยู่ดี แต่ทำไมรู้สึกเขินแทนที่จะอารมณ์เสียกันนะ

''ทีนี้จะให้ฉันจีบได้รึยังถ้ายังงั้นอีกรอบ'' อบราซัสพูด

''ใจเย็นๆก็ได้ๆให้จีบก็ได้แต่ขอบอกไว้ก่อนว่าหนูเจ้าชู้'' ฉันบอกเขาแม่นๆไปเลย

''เรื่องนั้นฉันรู้ดีไม่ใช่สิ ต้องแด๊ดรู้ดีอยากมีอีกกี่คนก็ตามใจหนูเลยค่ะ'' เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ

''ไม่ห้ามหน่อยหรอว่าอย่ามีหลายคน'' ฉันถามเขาออกไปหรือว่าเขาจะรู้

''ห้ามทำไมอยู่ด้วยกันหลายคนนี่แหละดี'' เขาบอก อึ้งสิครับจังหวะนี้ลูกก็บอกไม่เป็นไรพ่อก็บอกดีอย่างนี้ฉันก็เลือกไม่ได้สิ งั้น....เหมาหมดเลยละกัน!

''ไคลีย์เข้าบ้านได้แล้วมันมืดแล้วนะ'' ไดแอนเรียกลูกสาว

''งั้นแด็ดไปก่อนนะคะ'' เขาพูดก่อนจะหอมแก้มของเธอแล้วหายตัวออกจากที่นี่ทันที

''ฉวยโอกาสเก่งเกินไปแล้ว!" ฉันพูดพร้อมกับลูบแก้มที่โดนเขาหอม ชอบมาทำให้ละลายอยู่เรื่อย

''ไคลีย์เข้าบ้านได้แล้ว!'' แม่ตะโกนเรียกฉัน

''กำลังไปค่ะ!'' ฉันตะโกนตอบก่อนจะเดินเข้าบ้านพร้อมกับคิดถึงเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นคิดทีไรเขินทุกที

''น้องเป็นอะไร'' ลิลลี่ถามทันทีที่เห็นอาการของน้องสาวที่พึ่งเดินเข้ามา

''นั่นสิเป็นอะไรรึเปล่าไคลีย์'' เพ็ตทูเนียถามน้องสาวคนเล็กเช่นกัน

''เปล่าปกติ'' ฉันพูดแต่เหมือนว่าทั้งสองจะไม่เชื่อ

''อาการอย่างนี้เรียกว่ากำลังเขินน้องเขินอะไรมา'' ลิลลี่ถาม

''พี่รู้จักนินจาเต่ามั้ยคะ'' ฉันถาม

''ไม่รู้จัก'' ลิลลี่พูด

''งั้นดูนี่นะคะ'' ฉัพูดก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าสีแดงขึ้นมาก่อนจะตัดให้มันมีสองรูพร้อมกับเอาผ้ามามัดไว้ตรงตาให้มันตรงกับรูที่ตัดจากนั้นก็.....

''น้องทำอะไร'' เพ็ตทูเนียถามน้องสาว

''นินจาเต่าไงคะหายตัว!'' ฉันพูดก่อนจะวิ่งขึ้นห้องนินจาอื่นเป็นไม่ได้เป็นได้แค่นินจาเต่า

*ยังไม่ตรวจคำผิด*

นินจาเต่า!!!!!!!!

ทอม : หล่อนได้เข้าอัซคาบันแน่! เดี๋ยวฉันตามไป