[fic Harry Potter]เมื่อได้เกิดใหม่เป็นน้องสาวฝาแฝดของลิลลี่ เอฟเวนส์

ลำดับตอนที่ #48 : กลับบ้านนนนน

ในที่สุดฉันก็จะได้กลับบ้านไปหาพ่อกับแม่และก็พี่เพ็ตสักทีคิดถึงทุกคนจะแย่อยู่แล้วเสียดายที่ตอนนั้นไม่ได้กินชาเย็นที่พ่อซื้อมาฝากเพราะมีเรื่องกับยัยเซลวินซะก่อนพวกท่านเลยไม่ได้ส่งมาให้กลับไปจะกินให้สะใจไปเลย

"ดูดี้ด๊าเชียว" ลิลลี่พูดกับน้องสาวที่ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

"จะได้กลับไปหาพ่อกับแม่และก็พี่เพ็ตทั้งทีก็เลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษอยู่แล้วแถมจะได้กินชาไทยสักที" ฉันบอกลิลลี่

"เห็นบ่นตลอดว่าอยากกินชาไทยน้องไปกินมาตอนไหน" ลิลลี่ถามน้องสาว

''มันเคยมีคนไทยมาขายหนูได้ซื้อกินครั้งนึงก่อนเขาจะไม่มาขายอีกค่ะ" ฉันบอกลิลลี่ ไม่มีหรอกคนขายชาไทยฉันแต่งขึ้นมาเองเขาเรียกการเอาตัวรอด

"งั้นเรายกกระเป๋าไปห้องนั่งเล่นกันเถอะ" ลิลลี่บอกน้องสาวก่อนจะยกกระเป๋าลงไปก่อน

"ไปกันเถอะพีกัส" ฉันบอกมันก่อนจะลากกระเป๋าตามลิลลี่ไป

ฉันลงมาห้องนั่งเล่นก็เจอทุกคนที่รวมตัวกันอยู่แล้ว

"มาครบกันแล้วใช่มั้ยงั้นเราไปกันเถอะ" ลิลลี่พูดก่อนจะพาทุกคนเดินไปที่ห้องโถงเพื่อรอเวลาที่รถไฟมา

"ทำไมหนุ่มบ้านสลิธิรีนไม่มารอรับเธออีกล่ะ"
ซีเรียสพูดขึ้น

"อย่าลืมสิว่าเขาเป็นพรีเฟ็ค ถามทำไม" ฉันถาม

"เปล่าก็เห็นมาหากันบ่อยวันนี้ไม่เห็นมาขนกระเป๋าช่วยเธอเลยก็เลยถาม" เขาบอก

"ที่นายพูดคือจะช่วยฉันขนหรอ" ฉันถามเขา

''ก็ไม่ได้อยากช่วยหรอกนะ เอามาสิ" เขาพูด

เขาแย่งเอากระของฉันไปถือส่วนของตัวเองโยนให้เจมส์เป็นคนถือแทน

"งั้นก็ขอบใจวันนี้นายหล่อกว่าปกติ" ฉันพูดก่อนจะก้มไปอุ้มเจ้าพีกัสแล้วเดินนำไปที่ห้องโถง

"หล่อกว่าปกติคือยังไงนะ" ซีเรียสหันไปถามเจมส์

"ปกตินายไม่หล่อมั้ง" เจมส์ตอบก่อนจะเดินหนีทิ้งให้ซีเรียสยืนเอ๋ออยู่คนเดียว

ฉันเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะบ้านกริฟฟินดอร์โดยอุ้มเจ้าอ้วนพีกัสเข้ามานั่งด้วยหมาก็อ้วนแล้วคนเลี้ยงจะเหลือหรอทีนี้

"ไคลีย์ เอฟเวนส์ ช่วยตามฉันไปที่ห้องทำงานฉันด้วยตอนนี้" ก้นยังไม่ทันถึงเก้าอีิก็โดนเรียกซะก่อน

"ค่ะศาสตราจารย์มัลฟอย" ฉันตอบ

"ลูกรักศาตราจารย์มัลฟอยแหละ" คริสติน่าพูดหยอกฉัน

"รักมากกกก" ฉันตอบเธอก่อนจะเดินตามหลังศาสตราจารย์มัลฟอยไปที่ห้องทำงานของเขา

พอมาถึงที่ห้องทำงงานของเขาเขาก็ทำการเปิดประตูให้ฉันเข้าไปด้านในก่อน ก่อนที่เขาจะตามเขามาแและปิดประตูเขาเดินไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะบอกฉันให้ไปนั่ง

''นั่งก่อนสิ" เขาบอก ฉันนั่งลงตามที่เขาบอกอย่างว่านอนสอนง่ายคราวที่แล้วทำหัวใจฉันเกือบวาย

"มีอะไรรึเปล่าคะ" ฉันถามเขา

"เอานี่ไปสิฉันให้" ก่อนจะยื่นกล่องสีครีมมาให้

"ให้หนูหรอคะ" ฉันถามเขา

"ใช่ฉันให้เธอเพราะว่าปีหน้าฉันคงไม่ได้มาสอนแล้ว" เขาบอก

ฉันเอากล่องสีครีมมาเปิดดู ข้างในเป็นสมุดเล่มใหญ่สีครีมที่มีคริสตัลติดอยู่รอบๆแถมมีตัวหนังสือสีทองที่เขียนเป็นชื่อของฉันอยู่ด้านหน้า

"ชอบรึเปล่าเอาไว้จดเป็นบันทึกหรืออยากเขียนอะไรก็ได้" เขาพูด

"ชอบค่ะคุณให้หนูอีกแล้ว" ฉันบอกเขาไม่รู้จะตอบแทนเขาด้วยอะไรเลย

''ฉันอยากให้เธอเอง" เขาพูด

"คุณอยากได้อะไรตอบแทนหรอคะบอกมาเลย'' ฉันบอกเขาก่อนจะเก็บสมุดเล่มใหญ่ลงในกล่อง คงได้เอาไว้เขียนชื่อสามีของฉันแหละว่าแต่มันพอมั้ยน้อยิ่งมีเยอะอยู่

"แน่ใจว่าเธอให้ฉันได้" เขาถามฉัน

"แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นเลยค่ะ" ฉันตอบเขาอย่างมั่นใจ

''งั้นถ้าเธอมั่นใจงั้นมานั่งตรงนี้สิ'' เขาพูดพร้อมกับตบไปที่ตักตัวเอง

คำแรกที่ขึ้นมาในหัวคือคำว่า 'ห้ะ!' เขาพูดจริงดิ

"ถ้าเธอคิดว่าฉันพูดเล่นละก็เธอคิดผิดฉันพูดจริงมาตอบแทนฉันเร็วๆสิรถไฟจะมาแล้วสาวน้อย" อบราซัสพูดดักความคิดของเธอ เด็กนี่ชอบคิดว่าเขาพูดเล่นตลอด

"ก็ได้ค่ะ" ฉันจำใจเดินไปนั่งบนตักเขาเตรียมใจไว้แล้วมันต้องมีการเขินแน่ๆ

"เก่งมากพร้อมตอบแทนรึยัง" เขาถามข้างหูฉัน

''พร้อมแล้วค่ะ'' ฉันตอบเขาพยายามไม่ให้ตัวเองเขิน

''งั้นก็หอมแก้มฉันตอบแทนสิ'' เขาพูด ฉันหันขวับไปมองเขาทันทีที่ได้ยิน

''หอมแก้มเอาจริงหรอ'' ฉันถาม เผื่อหูฝาด

''จริงสิ'' เขาพูดยืนยัน

เอาว่ะ! แค่หอมแก้มผู้ชายอย่าไปเขินแสดงให้เขาเห็นว่าเราไม่ยอม ฉันที่คิดอย่างนั้นก็จับไปที่หน้าของเขาก่อนจะหอมไปที่แก้มของเขายังไม่พอแถมอีกข้างไปเลย!

''ถือว่าเป็นของแถมนะคะ'' ฉันพูดก่อนจะลุกออกจากตักเขาแล้วเดินถือของออกมาสวยๆแต่พอปิดประตูห้องเขาเท่านั้นแหละ ฉันก็ทำการวิ่งทันทีทำไงได้ก็คนมันเขิน

อบราซัสได้แต่จับแก้มตัวเองไว้พรางคิดว่าคุ้มมากที่เขาเลือกตอบแทนแบบนี้ ปากของเธอก็นุ่มเอาเป็นว่าตัวเธอนุ่มไปหมดเลย

ฉันวิ่งมาหาทุกคนที่รอฉันอยู่หน้าห้องโถงโดยไม่ลืมเก็บกล่องใส่กระเป๋าขยายพื้นที่ที่เป็นกระเป๋าสะพายข้างเล็กๆ

''เขาเรียกไปทำไมนานจัง'' ลิลลี่ถาม

''ให้ของขวัญเป็นสมุดบันทึกค่ะ" ฉันตอบลิลลี่

''ลูกรักจริงๆสินะ" เจมส์พูด

"ช่วยไม่ได้ก็เขาให้เพราะว่าปีหน้าไม่ได้มาสอน" ฉันพูด

"ไปกันเถอะรถไฟมาแล้ว" รีมัสพูดก่อนจะช่วยเจมส์ขนของของซีเรียสไปขึ้นรถไฟ ฉันแย่งของฉันคืนจากซีเรียสแล้วนะแต่เขาไม่ยอมให้ฉันถือฉันก็เลยเดินไปอุ้มเจ้าพีกัสกับเซฟแทน

พวกเราขึ้นรถไฟมาอยู่ที่โบกี้สุดท้ายหลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มพูดคุยกันแลกที่อยู่กันแต่เซฟไม่แลกเข้าใจไม่อยากพูดกับใคร แต่การหันมาบ่นฉันแทนที่ฉันไม่ยอมกินข้าวเช้าทำเอาสำนึกไม่ทันเลยทีเดียว

"ทำไมไม่กินข้าวเช้า" เขาถามฉันที่นั่งข้างๆ

"มีธุระก็เลยไม่ได้กิน'' ฉันบอก

''รออยู่นี่ฉันจะไปซื้อของมาให้กิน'' เขาพูด

''ไปด้วยฉันจะไปเลือกเอง ใครจะเอาไรมั้ยจะซื้อมาฝาก'' ฉันพูด ทุกคนส่ายหัวพร้อมกับบอกว่าไม่เอาอะไร

เซฟพาฉันเดินหารถเข็นขายของจนมาเจออยู่ที่ตู้ของพรีเฟ็คพอดีกับที่รุ่นพี่ลูเซียสที่ออกมาซื้อของที่รถเข็นพอดี

''อ้าวไงไคลีย์'' เขาทักเธอ

''ไงคะ'' ฉันตอบ

''มาซื้อของกินหรอ เอาอะไรเลือกเลยสิฉันเลี้ยง'' เขาพูด

ฉันอุตส่าห์ปฎิเสธไปแล้วเขาก็ไม่ยอม ฉันเลยต้องให้เขาเลี้ยง สายเปย์ทั้งพ่อทั้งลูกแต่ก็ต้องแลกที่อยู่กัน ฉันไม่ติดอยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะเขียนอะไรมา ฉันกับเซฟเอาขนมที่ไม่ได้เป็นคนซื้อกลับมาที่ตู้และเริ่มเอาขนมให้ทุกคนเลือก

''เขาจะสายเปย์เกินไปแล้วนะ'' เจสสิก้าพูด

''ก็เปย์แค่คนเดียวนี่แหละ'' ลิลลี่บอก

''เขาเข้ามาหาฉันเพราะความสวย'' ฉันพูด ขอยืมคำจากเจ้พยูนมาพูดหน่อยนะ

''งั้นแม่คนสวยรีบกินแซนวิชเข้าไปก่อนที่จะเจ็บท้อง'' เซเวอร์รัสบอกไคลีย์พร้อมกับเอาแซนวิช ยัดเข้าปากเธอ

ฉันที่โดนเซฟเอาแซนวิชยัดเข้าก็ทำอภินิหารให้ทุกคนดูด้วยการกินเข้าไปทั้งอัน

''ให้ตายเถอะไม่ยอมคนซะด้วย'' รีมัสพูดก่อนทุกคนจะหัวเราะออกมาจากนั้นรถไฟก็แล่นไปเรื่อยๆจนไปหยุดอยู่ที่สถานีทุกคนทำการร่ำลากันจากนั้นก็แยกกันกลับบ้านฉันลิลลี่และเซฟกลับด้วยกันเพราะคุณไอรีนไม่ว่างก็เลยฝากให้พ่อกับแม่พาเซฟกลับด้วย

*ยังไม่ตรวจคำผิด*

เขาเข้ามาหาฉันเพราะความสวย