ลำดับตอนที่ #47
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : งานเลี้ยงปิดเทอม (หวานกันมาก)
หลังจากที่รุ่นพี่ลูเซียสขอจีบฉันตอนนั้นเขาก็ตั้งหน้าตั้งตาจีบฉันมาโดยตลอดจนโรงเรียนใกล้จะปิดเทอม เหลือแค่วันสุดท้ายเขาก็ยังมาจีบฉันถึงหน้าหอเหมือนเดิม
"ไคลีย์คนบ้านสลิธิรีนมาหาเธออีกแล้ว!" เพื่อนในบ้านตะโกนบอกฉันที่นั่งเล่นอยู่บนโซฟาในหอกริฟฟินดอร์
"มาอีกแล้วหรอ" เจมส์พูดขึ้น มาจนพวกเขาชินกันหมดแล้ว
"นี่ๆ ฉันสังเกตมาหลายวันแล้วพวกเธอจีบกันอยู่รึไง" คริสติน่าถาม
"แล้วพวกเธอคิดว่าไงล่ะ" ฉันถาม
"ก็คิดว่ากำลังจีบกันอยู่" ลิลลี่บอกน้องสาว
"จริงรึเปล่าไคลีย์" ซีเรียสถามด้วยความจริงจัง
"ให้ทาย" ฉันพูด
"อย่าบอกนะว่า..." เจมส์ลากเสียงยาว
"จีบกันจริงๆสินะ" คริสติน่าพูด
"ได้ยังไงกัน!" ซีเรียสพูดพร้อมกับเขย่าตัวไคลีย์
"ใจเย็นๆพ่อหนุ่มเลือดร้อน" เจมส์ห้ามเพื่อน
"เขาขอจีบฉันเอง" ฉันพูด
"เธอก็เลยให้เขาจีบหรอ" คริสติน่าถาม
"ผู้ใหญ่บอกว่ามีของมาให้ก็ต้องรับไว้สิ" ฉันพูดออกไปก่อนจะวิ่งหนี
"หนีไปแล้ว" ลิลลี่พูด
"แต่ก่อนจะไปเรื่องของไคลีย์ นายซีเรียสทำไมนายถึงดูหงุดหงิดเรื่องของไคลีย์ที่มีคนมาจีบ" ลิลลี่หันไปพูดกับซีเรียส
"ยังไงๆ" คริสติน่าพูด
"โอเครๆ ฉันชอบไคลีย์แต่ไม่ใช่ฉันคนเดียวสักหน่อยสเนปก็,ชอบเหมือนกัน" ซีเรียสยอมรับว่าตัวเองชอบไคลีย์
"น้องสาวฉันเสน่ห์แรงจริงๆ" ลิลลี่พูด รู้สึกภูมิใจแต่ก็หวง
"เจ้าตัวจะรู้รึเปล่าว่ามีคนชอบเยอะขนาดนี้" คริสติน่าพูด
"ยัยหนวดคงรู้บ้างแหละว่ามีคนแอบชอบ ยัยนี่เจ้าเล่ห์จะตาย" เจมส์พูด
"ก็จริง" ลิลลี่เห็นด้วย น้องสาวเธอต้องรู้บ้างแหละว่ามีคนแอบชอบขนาดวันวาเลนไทน์น้องเธอยังได้จดหมายสารภาพรักเป็นกองเลย
"เอาเถอะเจ้าตัวคงรู้อยู่หรอกน่า ตอนนี้เราไปกินข้าวกันเถอะ" คริสติน่าบอกก่อนที่ทุกคนจะลุกไปกินข้าวเที่ยงกัน
(อีกด้าน)
ลูเซียสเดินมารับไคลีย์ที่หอกริฟฟินดอร์เขาทำแบบนี้ตั้งแต่ที่เขาขอเธอจีบ เขาจะคอยมารับเธอไปกินข้าวตลอดไม่ว่าจะเช้าเที่ยงเย็นเธออยู่ไหนเขาก็ไปรับเธอแรกๆเธอก็เขินแต่หลังๆนี่สนิทกับทุกคนในบ้านเขาเรียบร้อยที่สนิทกันเป็นเพราะเขาพาเธอมากินที่โต๊ะบ่อยๆอาจมีบ้างที่แยกกัน
"คิดอะไรอยู่คะ" ฉันพูดก่อนจะกระโดดเพื่อเอาไหล่ไปกระแทกเขา
"เธอกระแทกฉันแบบนี้คิดว่าฉันจะเซหรอ" เขาถามเธอ
"เซให้หน่อยสิคะ" ฉันพูด
"ลองอีกทีสิ" เขาบอก ก่อนที่ฉันจะลองอีกครั้ง
ลูเซียสทำท่าเซทันทีที่เธอกระแทกไหล่เขาอีกครั้ง
"ตัวนิดเดียวเองทำไมแรงเยอะจังเลย" เขาแกล้งพูด
"โอ้ย เวอร์มากฮ่าฮ่าๆ" ฉันพูดก่อนจะหัวเราะออกมา
ทั้งคู่หวานกันโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าพากันหวานกันขนาดไหนจนกลุ่มที่อยู่ข้างหลังรู้สึกว่าพวกเขากำลังดูอะไรอยู่
"ใจเย็นๆซีเรียส" เจมส์ตบไหล่เพื่อนตัวเอง พวกเขาไม่น่ามาเดินด้านหลังของสองคนนี้เลย
"นี่เรากำลังดูอ่ะไรกันอยู่" คริสติน่าพูด
"ดูคนเขาจีบกันไง" ลิลลี่พูด
"นายไม่ลองจีบดูล่ะ" เจมส์กระซิบบอกเพื่อน
"นายคิดว่าเธอจะให้ฉันจับหรอ" ซีเรียสกระซิบถาม
"ไม่ลองไม่รู้" เจมส์ตอบ
"กระซิบอะไรกัน" คริสติน่าถามหลังจากที่เห็นทั้งสองกระซิบกระซาบกันอยู่ด้านหลัง
"เปล่าไม่มีอะไร" ซีเรียสพูด
"งั้นหรอช่างมันเถอะ ว่าแต่รีมัสไปไหน" คริสติน่าพูด
"นั่นสิ ทั้งรีมัสทั้งปีเตอร์" ลิลลี่พูด
"ปีเตอร์อยู่ที่ห้องน้ำแต่รีมัสไม่รู้" เจมส์บอก
"เขาคงอยู่ที่ห้องโถงแล้วมั้ง" ซีเรียสพูด ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินไปที่ห้องโถงโดยมีคนสองคนสวีท กันอยู่ด้านหน้า
"เธอจะนั่งไหน" ลูเซียสถามไคลีย์
"นั่งกับรุ่นพี่ก็ได้แต่ขอไปหาลิลลี่ก่อนนะคะ" ฉันตอบเขา
"โอเครเดี๋ยวรอ" เขาพูด ฉันพยักหน้าให้เขาก่อนที่จะเดินไปหาลิลลี่ที่เดินตามหลังเข้ามา
"พี่เหมือนเดิม" ฉันพูด
"ทิ้งกันเก่ง" ลิลลี่พูดหยอกน้องสาว
"ไม่ได้ทิ้งนะพี่จะไปด้วยมั้ย" ฉันบอก
"ไปเถอะพี่ไปบ่อยแล้ว" ลิลลี่พูด ใช่เธอไปบ่อยก็เพราะโดนน้องสาวลากไปด้วยนี่แหละ
"งั้นเจอกันนะคะ" ฉันบอกลิลลี่ก่อนจะไปกินข้าวที่โต๊ะบ้านสลิธิรีนพร้อมกับรุ่นพี่ลูเซียส ไม่ได้เห็นผู้ชายดีกว่าพี่สาวเลยนะก็เขาชวนจะปฎิเสธได้ยังไงกัน
"มาแล้วนึกว่าเธอจะไปกินที่โต๊ะบ้านตัวเองซะอีก" รุ่นพี่ผู้หญิงบ้านสลิธิรีนพูด
"คิดถึงกันล่ะสิ" ฉันพูดก่อนจะนั่งลงตรงกลางระหว่างรุ่นพี่ลูเซียสและเซฟ
"มาบ่อยนะ" เซเวอร์รัสถามเธอ
"มากินข้าเป็นเพื่อนนายไง" ฉันบอกเขา
"ทำไมแรกๆไม่เห็นมาเลย" เขาถาม
"แรกๆมันไม่กล้าแต่ตอนนี้กล้าแล้ว" ฉันบอก
"ก็บอกไปสิว่ามากับลูเซียส" เพื่อนของลูเซียสพูด
"วู้ววว" ทุกคนในโต๊ะที่ได้ยินร้องแซว
"ไม่ปฎิเสธ แต่ก็มาหาเซฟด้วย" ฉันพูดพร้อมกับกลั้นความเขินไว้ด้วย
"หึ กินข้าวเถอะ" ลูเซียสบอกเธอ
"จริงสิตอนเย็นมีงานเลี้ยงปิดเทอมคงจะมีดนตรีสนุกๆแน่" ใครสักคนในบ้านสลิธิรีนพูดขึ้น
"จริงหรอคะ ฉันนึกว่าแค่กินเลี้ยงเฉยๆซะอีก" ฉันถาม
"แต่ก่อนนะใช่แต่ปีนี้ขอวงดนตรีเพิ่ม" ลูเซียสตอบไคลีย์
"อย่างนี้ก็สวยสิค้าบ" ฉันพูดออกไปเป็นภาษาไทย
"ภาษาอะไรน่ะ" เซเวอร์รัสถาม
"อ๋อ ภาษาไทย" ฉันตอบเขา
"เธอไปเรียนมาจากไหน" เขาถาม
"ในหนังสือฉันเรียนเอง" ฉันบอกเขา นายคงไม่รู้ฉันมันลูกพระเจ้าตากเลยนะถึงจะโง่ภาษาไทย(อันนี้หมายถึงไรท์)จนสุนทรภู่กำหมัดก็เถอะ
"เก่งจังฉันนึกว่าสมองน้อยๆของเธอจะคิดแต่เรื่องกินกับนอนไม่ก็เล่นซนซะอีก" ลูเซียสพูด
"มีอีกเรื่องที่พี่ไม่รู้" ฉันบอกเขา
"เรื่องอะไร" เขาถาม ฉันกวักมือให้เขาขยับเขามาใกล้ๆ ก่อนจะกระซิบบอกเขา
"เรื่องผู้ชายค่ะ ฮึๆ" ฉันกระซิบบอกเขาก่อนจะเอามือขึ้นมาปิดปากขำ
"ให้มันน้อยๆหน่อย" ลูเซียสบอกเธอหลังจากที่ได้ยิน ให้ตายสิร้ายลึกจริงๆเด็กคนนี้
พอฉันกินข้าวเสร็จก็ออกจากห้องโถงไปส่องผู้ชายที่สนามควิดดิชครั้งนี้ฉายเดี่ยวมาคนเดียวโดยไม่บอกคนอื่นสิ่งเดียวที่ฉันเสียใจตอนจะปิดเทอมก็คือฉันจะไม่ได้เห็นหนุ่มๆมาซ้อมควิดดิชจนกว่าจะเปิดเรียนเสียใจอ่ะ ไว้ค่อยให้พ่อพาไปดูผู้ชายหล่อๆที่อื่นก็ได้ ตอนนี้ขอแอบดูก่อนให้หนำใจก่อน
"ทำอะไร" เสียงดังขึ้นจากด้านหลัง
"ส่องผู้อยู่ค่ะ" ฉันตอบโดยไม่สนใจว่าจะเป็นใคร
"พวกนั้นหล่อมั้ยล่ะ" เขาถาม
"งานดีมากกก" ฉันตอบก่อนจะเริ่มเอะใจ เสียงนี้มันคุ้นๆหวังว่าคงไม่ใช่หรอกมั้ง ฉันคิดก่อนจะหันตัวไปมอง
"งานดีมากเลยสินะ" อบราซัสพูด
"อุ้ย ศาสตราจารย์มัลฟอย" ฉันพูดหลังจากเห็นเขา สุดท้ายก็ใช่
"ไม่ต้องมาอุ้ย ฉันพึ่งรู้ว่าเธอชอบส่องผู้ชายด้วย" เขาพูด
"มากๆ เฮ้ย!ไม่ใช่ค่ะไม่ได้ชอบเลย" ฉันพูด เกือบแล้วมั้ยล่ะแล้วทำไมต้องกลัวด้วยว่ะเนี่ย
"แล้วฉันในสายตาเธอล่ะดูเป็นยังไง" เขาถาม
เอาจริงดิอะไรของเขา
"เอาความจริงใช่มั้ยคะ" ฉันถามเพื่อความแน่ใจ
"ความจริงสิ" เขาบอกฉัน
"ในสายตาหนูศาสตราจารย์ดูเหมือนแด็ดดี้มากค่ะ" ฉันพูดความจริงออกไปก็ทรงเขามันได้
"แด็ดดี้ เหมือนพ่อเธองั้นหรอ" เขาถาม
"ให้ตายสิ ศาสตราจารย์ไม่รู้จริงๆหรือแค่แกล้งคะ" ฉันถามเขา แกล้งกันเล่นป่ะเนี่ยแด็ดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อไงปวดหัวจริงๆ
"แล้วมันคืออะไร" เขาถามกลับดเวยสีหน้างงๆ
"แด็ดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อไงคะทีนี้ศาสตราจารย์รู้หรือยัง" ฉันบอกเขา ก่อนเขาจะคิดสักพักหลังจากนั้นก็เริ่มหน้าแดง
"เธอ.." อบราซัสพูดไม่ออก
"ไม่ต้องเขินมันคือความจริงค่ะ" ฉันบอก ก็บอกให้พูดความจริงเอง
"จะเอาเท่าไรบอกแด็ดมา" อบราซัสพูด
คุณพระ!! เขาพูดอะไรออกมามันไม่จริงใช่มั้ยเขาสู้แต่ฉันสู้กว่า!
"แด็ดให้อะไรหนูเอาหมด" ฉันสู้เขากลับ
"งั้นเอาเป็นหัวใจแด็ดได้มั้ย" อบราซัสพูดเขาไม่คิดว่าเธอจะเล่นด้วย
ฮึก!หัวใจฉันมันกำลังโดนตกไม่นะโดนเขาสู้กลับไปไม่เป็นของจริงเลยรอบนี้แต่เรามันเลือดนักสู้!ต้องสู้สิว่ะอิหญิง!
"งั้นแด็ดก็เอาหัวใจหนูไปนะคะ" ฉันตั้งหลักสู้อีกครั้ง
อบราซัสยิ้มทันทีที่ได้ยินไม่ยอมซะด้วยเธอไม่ยอมเขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน
"งั้นแด็ดเอาทั้งตัวแล้วก็หัวใจหนูเลยได้มั้ยคะ" เขาพูดก่อนจะเดินไปใกล้เธอ
เอาไปเลยค่ะ!เอาไปเลย!ยอมแล้ว เล่นอย่างนี้ฉันก็ตายนะสิเขินไปหมดแล้ว
"ยอมแล้ว!" ฉันพูดออกมาด้วยความเขินก่อนที่จะวิ่งหนีเขา
"ยอมไวจังฉันพูดจริงนะ!" เขาตะโกนไล่หลังเธอก่อนจะเดินยิ้มออกไป
"งื้อ~ให้ตายสิหัวใจฉัน" ฉันพูดก่อนจะจับไปที่หัวใจตัวเอง มันเต้นเร็วจนนึกว่าจะออกมาเต้นข้างนอก
ฉันเดินกลับหอมาด้วยอาการเขินอย่างรุนแรง
อย่าเล่นอย่างนี้อีกนะถ้ามีอีกรอบฉันตุยเย่แน่ๆ
"เป็นอะไรเดินบิดมาเชียว" ลิลลี่ทักน้องสาวเธอที่หายไปไหนมาก็ไม่รู้
"เปล่าไม่ได้เขิน" ฉันพูดก่อนจะเดินเข้าห้อง
"ก่อนจะบอกไม่ได้เขินช่วยหยุดบิดตัวก่อน" ลิลลี่พูด เธอยังไม่ได้ถามเลยสักคำว่าเขินอะไร
"มันหยุดไม่อยู่" ฉันบอกก่อนจะนอนลงบนเตียง
"ไปเขินอะไรมาขอความจริง" ลิลลี่ถาม
"เขินผู้ชาย" ฉันตอบความจริงแค่พูดไม่หมดก็เท่านั้น
"ให้มันน้อยๆหน่อยคุณน้อง" ลิลลี่พูด
"มันติดเป็นนิสัยไปแล้ว" ฉันบอก ขาดผู้ชายเหมือนขาดใจ
"ให้ตายสิน้องฉัน" ลิลลี่พูดพรางมองน้องสาวตัวเองที่นอนบิดไปมาบนเตียง
ฉันนอนบิดบนเตียงจนเผลอหลับไปตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ลิลลี่บอกว่าให้เตรียมตัวไปงานเลี้ยงที่ห้องโถง
"เขินจนหลับเลยเรา" ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะไปล้างหน้าและลงไปที่ห้องโถง
"ไงค่ะรุ่นพี่ลูเซียส" ฉันทักเขาหลังจากเห็นเขามารอที่หน้าประตูหอถึงว่าลิลลี่ทิ้งฉัน
"พึ่งตื่นงั้นสิ" ลูเซียสถามเธอ
"ใช่ค่ะเผลอหลับตอนหัวค่ำก็เลยเป็นสภาพนี้" ฉันบอกเขา
"ก็ยังดูดีเหมือนเดิม" เขาพูด ดูดียังไงหัวฉันฟูขนาดนี้
"ขอบคุณค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับยิ้มไปให้เข้า
"กระโปงเธอมันสั้นไปรึเปล่า แล้วเสื้อคลุมไปไหน" เขาถาม ฉันมองดูกระโปงตัวเอง ตัวอื่นเก็บใส่กระเป๋าหมดแล้วเหลือแค่ของคุณจอมมารก็เลยหยิบมาใส่แต่ลืมหยิบเสื้อคลุมมาด้วยนี่สิ สมองฉันนี่ขี้ลืมยิ่งกว่าปลาทองอีกให้ตาย
"ลืมเสื้อคลุมเดี๋ยวฉันขึ้นไปเอาก่อนนะคะ" ฉันพูดก่อนจะเตรียมเดินกลับเข้าหอ
"ไม่ต้องเอาเสื้อคลุมฉันไปก่อน" ลูเซียสพูดพร้อมกับเกี่ยวคอเสื้อเธอไว้
"ดะ.ได้ค่ะ" ฉันพูด ถ้าเดินเร็วกว่านี้คงได้ขาดใจตายพอดีเกี่ยวซะแน่นเลย
ฉันเอาเสื้อคลุมบ้านสลิธิรีนมาใส่ก่อนที่พวกเราจะเดินไปที่ห้องโถง ลากพื้นกันเลยทีเดียวเสื้อคลุมเขาได้เดินจับเป็นเจ้าหญิงเลยบอกให้ทำให้มันสั้นเท่าหัวเขาหน่อยก็ไม่ยอมทำให้บอกให้ใส่อย่างนี้แหละสั้นกว่านี้ไม่ได้ ฉันทำปากขมุบขมิบบ่นเขา
"เลิกบ่นฉันในใจสักทีคุณหญิง" เขาพูด
"รู้ได้ไง!มีญาณทิพย์หรอคะ " ฉันพูด
"ณาญทิพย์อะไรกันก็เธอเล่นขมุบขมิบปากซะขนาดนั้น" ลูเซียสพูดพร้อมกับดีดหน้าผากเธอไปหนึ่งที
"โอ้ย! เจ็บนะคะ" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บดีดมาได้หัวยิ่งเหมือนลานจอดเครื่องบินอยู่
"ขาสั้นๆก็เดินเร็วๆหน่อย" เขาพูดพร้อมกับเดินหนีด้วยความเร็ว
"จี้ปมกันเกินไปแล้ว!" ฉันบอกก่อนที่จะหอบเสื้อคลุมวิ่งตามเขาแล้วกระโดดขึ้นหลังทันทีที่อยู่ใกล้
"เดี๋ยวก็ล้มหรอก" เขาพูดหลังจากที่เธอกระโดดขึ้นหลังเขา
"จี้ปมกันดีนักก็แบกฉันไปด้วยเลย" ฉันบอกเขา
"แค่นี้สบายๆ" เขาพูดก่อนจะอุ้มเธอไปที่ห้องโถง
ฉันสนิทกับเขาขนาดนี้เลยหรอใจง่ายเกินไปรึเปล่าเนี่ยแต่ก็คงง่ายจริงยอมรับแค่นี้ก็คุ้มไม่ไหว เมื่อไรพวกนั้นจะกล้ามาขอจีบสักทีรออยู่นะอุตส่าห์ทำเป็นไม่รู้เพื่อให้มาจีบแต่ก็ไม่จีบสักที มีแค่คนนี้แหละที่ขอคนแรกและฉันก็ยอมให้จีบเพราะกล้าขอก็กล้าให้แถมไม่ติดด้วยที่ฉันจะสร้างฮาเร็มเป็นของตัวเองดีดี้ หึหึหึ
"หัวเราะอะไรของเธอ" ลูเซียสถามคนที่อยู่บนหลังอยู่ไปก็หัวเราะออกมา
"เปล่าค่ะเดินต่อไปเลย" ฉันบอกเขา
พวกเรามาถึงห้องโถงที่ตอนนี้กำลังจัดงานเลี้ยงกันอย่างสนุกสนานฉันรีบกระโดดลงจากหลังของรุ่นพี่ก่อนจะไปแจมด้วย
"มาแล้วหรอหวานกันมาเชียว" เจสสิก้าถ้ามรุ่นน้องที่ได้เป็นลูกสาวตัวเองกับเพื่อน
"เป็นแฟนกันรึยังหวานกันขนาดนี้" เมเบลถามลูกสาวในบ้านตัวเอง
"ยังไม่เป็นรอไปก่อนค่ะแม่" ฉันบอก
"ไม่เต้นท่ากวนๆแล้วหรอ" เจสสิก้าถามลูกสาว
"ขอนั่งอยู่เฉยๆดีกว่าค่ะ" ฉันบอก เข็ดแล้วจ้าพอแล้วนั่งกินของว่างบนโต๊ะไปด้วยมองคนอื่นเต้นรำไปด้วยดีแล้วฉันเต้นรำแบบนั้นไม่เป็นหรอกถ้าไม่ใช่หมอลำ
"เพลงนี้สนุกมาเต้นกัน!" ฉันโดนพี่สาวตัวเองลากไปเต้นด้วย กะว่าจะทำเป็นคนเรียบร้อยเต้นไม่เป็นสักหน่อยแต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วโว้ยย ก็พาคนทั้งห้องโถงเต้นแอโรบิคไปเลยสิคะ!พร้อมกับท่าของหางเครื่องหมอลำไม่เป็นแล้วนักเรียนที่ฮอกวอตส์พากันไปเป็นหางเครื่องดีกว่าไปค่ะยาวไป ฉันพาพวกเขาเต้นจนงานเลี้ยงเลิกเต้นเสร็จรับงานต่อ
"ไคลีย์คนบ้านสลิธิรีนมาหาเธออีกแล้ว!" เพื่อนในบ้านตะโกนบอกฉันที่นั่งเล่นอยู่บนโซฟาในหอกริฟฟินดอร์
"มาอีกแล้วหรอ" เจมส์พูดขึ้น มาจนพวกเขาชินกันหมดแล้ว
"นี่ๆ ฉันสังเกตมาหลายวันแล้วพวกเธอจีบกันอยู่รึไง" คริสติน่าถาม
"แล้วพวกเธอคิดว่าไงล่ะ" ฉันถาม
"ก็คิดว่ากำลังจีบกันอยู่" ลิลลี่บอกน้องสาว
"จริงรึเปล่าไคลีย์" ซีเรียสถามด้วยความจริงจัง
"ให้ทาย" ฉันพูด
"อย่าบอกนะว่า..." เจมส์ลากเสียงยาว
"จีบกันจริงๆสินะ" คริสติน่าพูด
"ได้ยังไงกัน!" ซีเรียสพูดพร้อมกับเขย่าตัวไคลีย์
"ใจเย็นๆพ่อหนุ่มเลือดร้อน" เจมส์ห้ามเพื่อน
"เขาขอจีบฉันเอง" ฉันพูด
"เธอก็เลยให้เขาจีบหรอ" คริสติน่าถาม
"ผู้ใหญ่บอกว่ามีของมาให้ก็ต้องรับไว้สิ" ฉันพูดออกไปก่อนจะวิ่งหนี
"หนีไปแล้ว" ลิลลี่พูด
"แต่ก่อนจะไปเรื่องของไคลีย์ นายซีเรียสทำไมนายถึงดูหงุดหงิดเรื่องของไคลีย์ที่มีคนมาจีบ" ลิลลี่หันไปพูดกับซีเรียส
"ยังไงๆ" คริสติน่าพูด
"โอเครๆ ฉันชอบไคลีย์แต่ไม่ใช่ฉันคนเดียวสักหน่อยสเนปก็,ชอบเหมือนกัน" ซีเรียสยอมรับว่าตัวเองชอบไคลีย์
"น้องสาวฉันเสน่ห์แรงจริงๆ" ลิลลี่พูด รู้สึกภูมิใจแต่ก็หวง
"เจ้าตัวจะรู้รึเปล่าว่ามีคนชอบเยอะขนาดนี้" คริสติน่าพูด
"ยัยหนวดคงรู้บ้างแหละว่ามีคนแอบชอบ ยัยนี่เจ้าเล่ห์จะตาย" เจมส์พูด
"ก็จริง" ลิลลี่เห็นด้วย น้องสาวเธอต้องรู้บ้างแหละว่ามีคนแอบชอบขนาดวันวาเลนไทน์น้องเธอยังได้จดหมายสารภาพรักเป็นกองเลย
"เอาเถอะเจ้าตัวคงรู้อยู่หรอกน่า ตอนนี้เราไปกินข้าวกันเถอะ" คริสติน่าบอกก่อนที่ทุกคนจะลุกไปกินข้าวเที่ยงกัน
(อีกด้าน)
ลูเซียสเดินมารับไคลีย์ที่หอกริฟฟินดอร์เขาทำแบบนี้ตั้งแต่ที่เขาขอเธอจีบ เขาจะคอยมารับเธอไปกินข้าวตลอดไม่ว่าจะเช้าเที่ยงเย็นเธออยู่ไหนเขาก็ไปรับเธอแรกๆเธอก็เขินแต่หลังๆนี่สนิทกับทุกคนในบ้านเขาเรียบร้อยที่สนิทกันเป็นเพราะเขาพาเธอมากินที่โต๊ะบ่อยๆอาจมีบ้างที่แยกกัน
"คิดอะไรอยู่คะ" ฉันพูดก่อนจะกระโดดเพื่อเอาไหล่ไปกระแทกเขา
"เธอกระแทกฉันแบบนี้คิดว่าฉันจะเซหรอ" เขาถามเธอ
"เซให้หน่อยสิคะ" ฉันพูด
"ลองอีกทีสิ" เขาบอก ก่อนที่ฉันจะลองอีกครั้ง
ลูเซียสทำท่าเซทันทีที่เธอกระแทกไหล่เขาอีกครั้ง
"ตัวนิดเดียวเองทำไมแรงเยอะจังเลย" เขาแกล้งพูด
"โอ้ย เวอร์มากฮ่าฮ่าๆ" ฉันพูดก่อนจะหัวเราะออกมา
ทั้งคู่หวานกันโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าพากันหวานกันขนาดไหนจนกลุ่มที่อยู่ข้างหลังรู้สึกว่าพวกเขากำลังดูอะไรอยู่
"ใจเย็นๆซีเรียส" เจมส์ตบไหล่เพื่อนตัวเอง พวกเขาไม่น่ามาเดินด้านหลังของสองคนนี้เลย
"นี่เรากำลังดูอ่ะไรกันอยู่" คริสติน่าพูด
"ดูคนเขาจีบกันไง" ลิลลี่พูด
"นายไม่ลองจีบดูล่ะ" เจมส์กระซิบบอกเพื่อน
"นายคิดว่าเธอจะให้ฉันจับหรอ" ซีเรียสกระซิบถาม
"ไม่ลองไม่รู้" เจมส์ตอบ
"กระซิบอะไรกัน" คริสติน่าถามหลังจากที่เห็นทั้งสองกระซิบกระซาบกันอยู่ด้านหลัง
"เปล่าไม่มีอะไร" ซีเรียสพูด
"งั้นหรอช่างมันเถอะ ว่าแต่รีมัสไปไหน" คริสติน่าพูด
"นั่นสิ ทั้งรีมัสทั้งปีเตอร์" ลิลลี่พูด
"ปีเตอร์อยู่ที่ห้องน้ำแต่รีมัสไม่รู้" เจมส์บอก
"เขาคงอยู่ที่ห้องโถงแล้วมั้ง" ซีเรียสพูด ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินไปที่ห้องโถงโดยมีคนสองคนสวีท กันอยู่ด้านหน้า
"เธอจะนั่งไหน" ลูเซียสถามไคลีย์
"นั่งกับรุ่นพี่ก็ได้แต่ขอไปหาลิลลี่ก่อนนะคะ" ฉันตอบเขา
"โอเครเดี๋ยวรอ" เขาพูด ฉันพยักหน้าให้เขาก่อนที่จะเดินไปหาลิลลี่ที่เดินตามหลังเข้ามา
"พี่เหมือนเดิม" ฉันพูด
"ทิ้งกันเก่ง" ลิลลี่พูดหยอกน้องสาว
"ไม่ได้ทิ้งนะพี่จะไปด้วยมั้ย" ฉันบอก
"ไปเถอะพี่ไปบ่อยแล้ว" ลิลลี่พูด ใช่เธอไปบ่อยก็เพราะโดนน้องสาวลากไปด้วยนี่แหละ
"งั้นเจอกันนะคะ" ฉันบอกลิลลี่ก่อนจะไปกินข้าวที่โต๊ะบ้านสลิธิรีนพร้อมกับรุ่นพี่ลูเซียส ไม่ได้เห็นผู้ชายดีกว่าพี่สาวเลยนะก็เขาชวนจะปฎิเสธได้ยังไงกัน
"มาแล้วนึกว่าเธอจะไปกินที่โต๊ะบ้านตัวเองซะอีก" รุ่นพี่ผู้หญิงบ้านสลิธิรีนพูด
"คิดถึงกันล่ะสิ" ฉันพูดก่อนจะนั่งลงตรงกลางระหว่างรุ่นพี่ลูเซียสและเซฟ
"มาบ่อยนะ" เซเวอร์รัสถามเธอ
"มากินข้าเป็นเพื่อนนายไง" ฉันบอกเขา
"ทำไมแรกๆไม่เห็นมาเลย" เขาถาม
"แรกๆมันไม่กล้าแต่ตอนนี้กล้าแล้ว" ฉันบอก
"ก็บอกไปสิว่ามากับลูเซียส" เพื่อนของลูเซียสพูด
"วู้ววว" ทุกคนในโต๊ะที่ได้ยินร้องแซว
"ไม่ปฎิเสธ แต่ก็มาหาเซฟด้วย" ฉันพูดพร้อมกับกลั้นความเขินไว้ด้วย
"หึ กินข้าวเถอะ" ลูเซียสบอกเธอ
"จริงสิตอนเย็นมีงานเลี้ยงปิดเทอมคงจะมีดนตรีสนุกๆแน่" ใครสักคนในบ้านสลิธิรีนพูดขึ้น
"จริงหรอคะ ฉันนึกว่าแค่กินเลี้ยงเฉยๆซะอีก" ฉันถาม
"แต่ก่อนนะใช่แต่ปีนี้ขอวงดนตรีเพิ่ม" ลูเซียสตอบไคลีย์
"อย่างนี้ก็สวยสิค้าบ" ฉันพูดออกไปเป็นภาษาไทย
"ภาษาอะไรน่ะ" เซเวอร์รัสถาม
"อ๋อ ภาษาไทย" ฉันตอบเขา
"เธอไปเรียนมาจากไหน" เขาถาม
"ในหนังสือฉันเรียนเอง" ฉันบอกเขา นายคงไม่รู้ฉันมันลูกพระเจ้าตากเลยนะถึงจะโง่ภาษาไทย(อันนี้หมายถึงไรท์)จนสุนทรภู่กำหมัดก็เถอะ
"เก่งจังฉันนึกว่าสมองน้อยๆของเธอจะคิดแต่เรื่องกินกับนอนไม่ก็เล่นซนซะอีก" ลูเซียสพูด
"มีอีกเรื่องที่พี่ไม่รู้" ฉันบอกเขา
"เรื่องอะไร" เขาถาม ฉันกวักมือให้เขาขยับเขามาใกล้ๆ ก่อนจะกระซิบบอกเขา
"เรื่องผู้ชายค่ะ ฮึๆ" ฉันกระซิบบอกเขาก่อนจะเอามือขึ้นมาปิดปากขำ
"ให้มันน้อยๆหน่อย" ลูเซียสบอกเธอหลังจากที่ได้ยิน ให้ตายสิร้ายลึกจริงๆเด็กคนนี้
พอฉันกินข้าวเสร็จก็ออกจากห้องโถงไปส่องผู้ชายที่สนามควิดดิชครั้งนี้ฉายเดี่ยวมาคนเดียวโดยไม่บอกคนอื่นสิ่งเดียวที่ฉันเสียใจตอนจะปิดเทอมก็คือฉันจะไม่ได้เห็นหนุ่มๆมาซ้อมควิดดิชจนกว่าจะเปิดเรียนเสียใจอ่ะ ไว้ค่อยให้พ่อพาไปดูผู้ชายหล่อๆที่อื่นก็ได้ ตอนนี้ขอแอบดูก่อนให้หนำใจก่อน
"ทำอะไร" เสียงดังขึ้นจากด้านหลัง
"ส่องผู้อยู่ค่ะ" ฉันตอบโดยไม่สนใจว่าจะเป็นใคร
"พวกนั้นหล่อมั้ยล่ะ" เขาถาม
"งานดีมากกก" ฉันตอบก่อนจะเริ่มเอะใจ เสียงนี้มันคุ้นๆหวังว่าคงไม่ใช่หรอกมั้ง ฉันคิดก่อนจะหันตัวไปมอง
"งานดีมากเลยสินะ" อบราซัสพูด
"อุ้ย ศาสตราจารย์มัลฟอย" ฉันพูดหลังจากเห็นเขา สุดท้ายก็ใช่
"ไม่ต้องมาอุ้ย ฉันพึ่งรู้ว่าเธอชอบส่องผู้ชายด้วย" เขาพูด
"มากๆ เฮ้ย!ไม่ใช่ค่ะไม่ได้ชอบเลย" ฉันพูด เกือบแล้วมั้ยล่ะแล้วทำไมต้องกลัวด้วยว่ะเนี่ย
"แล้วฉันในสายตาเธอล่ะดูเป็นยังไง" เขาถาม
เอาจริงดิอะไรของเขา
"เอาความจริงใช่มั้ยคะ" ฉันถามเพื่อความแน่ใจ
"ความจริงสิ" เขาบอกฉัน
"ในสายตาหนูศาสตราจารย์ดูเหมือนแด็ดดี้มากค่ะ" ฉันพูดความจริงออกไปก็ทรงเขามันได้
"แด็ดดี้ เหมือนพ่อเธองั้นหรอ" เขาถาม
"ให้ตายสิ ศาสตราจารย์ไม่รู้จริงๆหรือแค่แกล้งคะ" ฉันถามเขา แกล้งกันเล่นป่ะเนี่ยแด็ดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อไงปวดหัวจริงๆ
"แล้วมันคืออะไร" เขาถามกลับดเวยสีหน้างงๆ
"แด็ดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อไงคะทีนี้ศาสตราจารย์รู้หรือยัง" ฉันบอกเขา ก่อนเขาจะคิดสักพักหลังจากนั้นก็เริ่มหน้าแดง
"เธอ.." อบราซัสพูดไม่ออก
"ไม่ต้องเขินมันคือความจริงค่ะ" ฉันบอก ก็บอกให้พูดความจริงเอง
"จะเอาเท่าไรบอกแด็ดมา" อบราซัสพูด
คุณพระ!! เขาพูดอะไรออกมามันไม่จริงใช่มั้ยเขาสู้แต่ฉันสู้กว่า!
"แด็ดให้อะไรหนูเอาหมด" ฉันสู้เขากลับ
"งั้นเอาเป็นหัวใจแด็ดได้มั้ย" อบราซัสพูดเขาไม่คิดว่าเธอจะเล่นด้วย
ฮึก!หัวใจฉันมันกำลังโดนตกไม่นะโดนเขาสู้กลับไปไม่เป็นของจริงเลยรอบนี้แต่เรามันเลือดนักสู้!ต้องสู้สิว่ะอิหญิง!
"งั้นแด็ดก็เอาหัวใจหนูไปนะคะ" ฉันตั้งหลักสู้อีกครั้ง
อบราซัสยิ้มทันทีที่ได้ยินไม่ยอมซะด้วยเธอไม่ยอมเขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน
"งั้นแด็ดเอาทั้งตัวแล้วก็หัวใจหนูเลยได้มั้ยคะ" เขาพูดก่อนจะเดินไปใกล้เธอ
เอาไปเลยค่ะ!เอาไปเลย!ยอมแล้ว เล่นอย่างนี้ฉันก็ตายนะสิเขินไปหมดแล้ว
"ยอมแล้ว!" ฉันพูดออกมาด้วยความเขินก่อนที่จะวิ่งหนีเขา
"ยอมไวจังฉันพูดจริงนะ!" เขาตะโกนไล่หลังเธอก่อนจะเดินยิ้มออกไป
"งื้อ~ให้ตายสิหัวใจฉัน" ฉันพูดก่อนจะจับไปที่หัวใจตัวเอง มันเต้นเร็วจนนึกว่าจะออกมาเต้นข้างนอก
ฉันเดินกลับหอมาด้วยอาการเขินอย่างรุนแรง
อย่าเล่นอย่างนี้อีกนะถ้ามีอีกรอบฉันตุยเย่แน่ๆ
"เป็นอะไรเดินบิดมาเชียว" ลิลลี่ทักน้องสาวเธอที่หายไปไหนมาก็ไม่รู้
"เปล่าไม่ได้เขิน" ฉันพูดก่อนจะเดินเข้าห้อง
"ก่อนจะบอกไม่ได้เขินช่วยหยุดบิดตัวก่อน" ลิลลี่พูด เธอยังไม่ได้ถามเลยสักคำว่าเขินอะไร
"มันหยุดไม่อยู่" ฉันบอกก่อนจะนอนลงบนเตียง
"ไปเขินอะไรมาขอความจริง" ลิลลี่ถาม
"เขินผู้ชาย" ฉันตอบความจริงแค่พูดไม่หมดก็เท่านั้น
"ให้มันน้อยๆหน่อยคุณน้อง" ลิลลี่พูด
"มันติดเป็นนิสัยไปแล้ว" ฉันบอก ขาดผู้ชายเหมือนขาดใจ
"ให้ตายสิน้องฉัน" ลิลลี่พูดพรางมองน้องสาวตัวเองที่นอนบิดไปมาบนเตียง
ฉันนอนบิดบนเตียงจนเผลอหลับไปตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ลิลลี่บอกว่าให้เตรียมตัวไปงานเลี้ยงที่ห้องโถง
"เขินจนหลับเลยเรา" ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะไปล้างหน้าและลงไปที่ห้องโถง
"ไงค่ะรุ่นพี่ลูเซียส" ฉันทักเขาหลังจากเห็นเขามารอที่หน้าประตูหอถึงว่าลิลลี่ทิ้งฉัน
"พึ่งตื่นงั้นสิ" ลูเซียสถามเธอ
"ใช่ค่ะเผลอหลับตอนหัวค่ำก็เลยเป็นสภาพนี้" ฉันบอกเขา
"ก็ยังดูดีเหมือนเดิม" เขาพูด ดูดียังไงหัวฉันฟูขนาดนี้
"ขอบคุณค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับยิ้มไปให้เข้า
"กระโปงเธอมันสั้นไปรึเปล่า แล้วเสื้อคลุมไปไหน" เขาถาม ฉันมองดูกระโปงตัวเอง ตัวอื่นเก็บใส่กระเป๋าหมดแล้วเหลือแค่ของคุณจอมมารก็เลยหยิบมาใส่แต่ลืมหยิบเสื้อคลุมมาด้วยนี่สิ สมองฉันนี่ขี้ลืมยิ่งกว่าปลาทองอีกให้ตาย
"ลืมเสื้อคลุมเดี๋ยวฉันขึ้นไปเอาก่อนนะคะ" ฉันพูดก่อนจะเตรียมเดินกลับเข้าหอ
"ไม่ต้องเอาเสื้อคลุมฉันไปก่อน" ลูเซียสพูดพร้อมกับเกี่ยวคอเสื้อเธอไว้
"ดะ.ได้ค่ะ" ฉันพูด ถ้าเดินเร็วกว่านี้คงได้ขาดใจตายพอดีเกี่ยวซะแน่นเลย
ฉันเอาเสื้อคลุมบ้านสลิธิรีนมาใส่ก่อนที่พวกเราจะเดินไปที่ห้องโถง ลากพื้นกันเลยทีเดียวเสื้อคลุมเขาได้เดินจับเป็นเจ้าหญิงเลยบอกให้ทำให้มันสั้นเท่าหัวเขาหน่อยก็ไม่ยอมทำให้บอกให้ใส่อย่างนี้แหละสั้นกว่านี้ไม่ได้ ฉันทำปากขมุบขมิบบ่นเขา
"เลิกบ่นฉันในใจสักทีคุณหญิง" เขาพูด
"รู้ได้ไง!มีญาณทิพย์หรอคะ " ฉันพูด
"ณาญทิพย์อะไรกันก็เธอเล่นขมุบขมิบปากซะขนาดนั้น" ลูเซียสพูดพร้อมกับดีดหน้าผากเธอไปหนึ่งที
"โอ้ย! เจ็บนะคะ" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บดีดมาได้หัวยิ่งเหมือนลานจอดเครื่องบินอยู่
"ขาสั้นๆก็เดินเร็วๆหน่อย" เขาพูดพร้อมกับเดินหนีด้วยความเร็ว
"จี้ปมกันเกินไปแล้ว!" ฉันบอกก่อนที่จะหอบเสื้อคลุมวิ่งตามเขาแล้วกระโดดขึ้นหลังทันทีที่อยู่ใกล้
"เดี๋ยวก็ล้มหรอก" เขาพูดหลังจากที่เธอกระโดดขึ้นหลังเขา
"จี้ปมกันดีนักก็แบกฉันไปด้วยเลย" ฉันบอกเขา
"แค่นี้สบายๆ" เขาพูดก่อนจะอุ้มเธอไปที่ห้องโถง
ฉันสนิทกับเขาขนาดนี้เลยหรอใจง่ายเกินไปรึเปล่าเนี่ยแต่ก็คงง่ายจริงยอมรับแค่นี้ก็คุ้มไม่ไหว เมื่อไรพวกนั้นจะกล้ามาขอจีบสักทีรออยู่นะอุตส่าห์ทำเป็นไม่รู้เพื่อให้มาจีบแต่ก็ไม่จีบสักที มีแค่คนนี้แหละที่ขอคนแรกและฉันก็ยอมให้จีบเพราะกล้าขอก็กล้าให้แถมไม่ติดด้วยที่ฉันจะสร้างฮาเร็มเป็นของตัวเองดีดี้ หึหึหึ
"หัวเราะอะไรของเธอ" ลูเซียสถามคนที่อยู่บนหลังอยู่ไปก็หัวเราะออกมา
"เปล่าค่ะเดินต่อไปเลย" ฉันบอกเขา
พวกเรามาถึงห้องโถงที่ตอนนี้กำลังจัดงานเลี้ยงกันอย่างสนุกสนานฉันรีบกระโดดลงจากหลังของรุ่นพี่ก่อนจะไปแจมด้วย
"มาแล้วหรอหวานกันมาเชียว" เจสสิก้าถ้ามรุ่นน้องที่ได้เป็นลูกสาวตัวเองกับเพื่อน
"เป็นแฟนกันรึยังหวานกันขนาดนี้" เมเบลถามลูกสาวในบ้านตัวเอง
"ยังไม่เป็นรอไปก่อนค่ะแม่" ฉันบอก
"ไม่เต้นท่ากวนๆแล้วหรอ" เจสสิก้าถามลูกสาว
"ขอนั่งอยู่เฉยๆดีกว่าค่ะ" ฉันบอก เข็ดแล้วจ้าพอแล้วนั่งกินของว่างบนโต๊ะไปด้วยมองคนอื่นเต้นรำไปด้วยดีแล้วฉันเต้นรำแบบนั้นไม่เป็นหรอกถ้าไม่ใช่หมอลำ
"เพลงนี้สนุกมาเต้นกัน!" ฉันโดนพี่สาวตัวเองลากไปเต้นด้วย กะว่าจะทำเป็นคนเรียบร้อยเต้นไม่เป็นสักหน่อยแต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วโว้ยย ก็พาคนทั้งห้องโถงเต้นแอโรบิคไปเลยสิคะ!พร้อมกับท่าของหางเครื่องหมอลำไม่เป็นแล้วนักเรียนที่ฮอกวอตส์พากันไปเป็นหางเครื่องดีกว่าไปค่ะยาวไป ฉันพาพวกเขาเต้นจนงานเลี้ยงเลิกเต้นเสร็จรับงานต่อ
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
รีบมาจีบเถอะจ้ะหนุ่มๆฉันรออยู่
มาน้อยแต่มานะจ๊ะขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ในเนื้อเรื่องบางส่วนไรท์ก็ไปเอามาจากคอมเมนต์นั่นแหละ55555 ถือว่าช่วยกันแต่ง555ไม่ว่ากันนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น