ลำดับตอนที่ #46
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น วี้~~
อบราซัสตื่นขึ้นมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเขาตื่นก็เพราะคนข้างๆนี่แหละเตียงมันนอนได้ตั้งสองคนเธอเล่นนอนเบียดเขาจนจะตกเตียงอยู่แล้วทำไมนะหรอก็เธอเล่นเอาขาขึ้นมาพาดบนตัวของเขาส่วนมือก็รัดคอเขาไว้ถ้าเกิดว่าเขาไม่ตื่นก่อนคงได้ม่องเท่งแน่ๆ เขาเลยตัดสินใจตื่นขึ้นมาอาบน้า แต่ก่อนจะลุกไปอาบน้ำต้องแกะมือเหนียวๆนี่ออกก่อน กว่าจะเอาออกได้เล่นเอาเขาเสียอาการเพราะยิ่งแกะมือหน้าเธอก็ยิ่งเข้ามาใกล้จนเธอหอมแก้มเขาไปหลายที
ฉันตื่นขึ้นมาฟ้าก็เกือบสว่างแล้วแต่ว่านะห้องมันแปลกๆไปห้องฉันเป็นสีดำหรอ เอิ่ม..ฉันว่าไม่ใช่ล่ะนี่มันเหมือนห้องผู้ชายมากกว่าเมื่อคืนฉันหลับไปตอนนั่งอยู่กับจอมมารไม่ใช่แค่ฉันจอมมารก็หลับแล้วฉันถูกเขาเอามาปล่อยไว้ไหนเนี่ย! ฉันนั่งเกาหัวอยู่บนเตียงสักพักจนมีคนเดินออกมาจากห้องๆนึงฉันตาโตทันทีที่เห็นเขา
"ตื่นแล้วหรอไปอาบน้ำสิ" อบราซัสบอกคนบนเตียงเขาออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว
"อะ.อะ..เอ่อ ฉะ.ฉันอยู่ที่ไหนหรอคะ" ฉันถามเขาพร้อมกับไม่พยายามมองซิกแพคกับกล้ามสวยๆนั่นแต่ไม่สำเร็จสุดท้ายก็มองอยู่ดี
"ห้องนอนฉันเองจอมมารเอาเธอมาฝากไว้ที่นี่เมื่อคืน" เขาบอกเธอ
"อ๋ออออ" ฉันพูดพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออื้มซิกแพคก้าวใจมากแม่
"รีบไปอาบน้ำเถอะชุดเธออยู่นั่นใช้ของในห้องน้ำฉันได้เลย" เขาบอกเธอพร้อมกับเริ่มแต่งตัว
ฉันที่ได้ยินเขาบอกก็รีบเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำทันที กว่าจะตั้งสติไม่ให้คิดถึงซิกแพคของเขาได้ยืนบิดแปดสิบแปดท่าก่อนจะเริ่มอาบน้ำ
"เขาใช้สบู่เหลวยี่ห้อดังซะด้วย" ฉันพูดก่อนจะถูสบู่ทั่วตัว
"แชมพูนี้หรอที่เขาเป็นพรีเซ็นเตอร์ไม่ใช่ล่ะ" ฉันเล่นมุกออกมาก่อนจะเริ่มสระผม กลิ่นหอมดีจัง
"สระแล้วผมนุ่มจริงด้วยรัก(ลัก)เลยแบบนี้" ฉันพูดก่อนจะเช็ดตัวให้แห้งแล้วใส่เสื้อผ้าในห้องน้า ใส่มันในนี้นี่แหละกระโปงมันสั้นเลยเข่าขึ้นมานิดหน่อยเอ่อ...ก็ไม่นิดนะมันสั้นจนเกือบเห็นขาอ่อนแต่ดีที่มีเสื้อคลุมปิดอยู่
ฉันออกมาจากห้องพร้อมเอาผ้าม้วนผมไว้ฉันออกมาก็เห็นเขานั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่อแป้ง
"เสร็จแล้วหรอมานั่งสิฉันจะทำผมให้เธอ" อบราซัสบอกเธอพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อให้เธอนั่ง เขารู้ว่าส่วนมากพี่สาวของเธอจะทำผมให้เธอตลอดเขาสังเกตุเธอตลอดถ้าเธอมัดผมเองจะมัดแค่หางม้าแต่ถ้าพี่เธอมัดให้จะถักเปียให้ก่อนจะมัดหางม้าหรือมัดผมแกะ
ฉันมานั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งตามที่เขาบอกเขารู้ได้ไงว่าฉันทำผมไม่เป็นบริการดีมากได้ทั้งห้องพักได้ทั้งคนทำผมให้มันเริ่ดนะหึหึ
"แค่มัดหางม้าก็พอค่ะ" ฉันบอกเขา
"โอเคร เธอชอบแชมพูฉันรึเปล่าหรือว่ามันเหม็นไป" เขาถามเธอ
"ชอบค่ะมันหอมดีรู้สึกว่าผมนุ่มขึ้นด้วย" ฉันบอกเขา
อบราซัสยิ้มออกมาเขาไม่คิดว่าเธอจะชอบมันเขาคงต้องไปเหมามาแล้วล่ะ เขาทำให้ผมเธอแห้งก่อนจะค่อยๆหวีผมให้เธอ เขาพึ่งรู้นะเนี่ยว่าผมเธอเวลาแห้งแล้วมันเป็นลอนเองเขาคิดว่าเธอทำมันขึ้นมาเองซะอีก
"เสร็จแล้ว" เขาพูดก่อนจะจัดผมให้เธอ
"ขอบคุณค่ะ" ฉันบอกเขา
"เธอไปห้องโถงเถอะส่วนเสื้อผ้าพวกนี้ค่อยมาเอา" เขาบอกเธอ
"งั้นฝากด้วยนะคะหนูไปก่อน" ฉันตั้งใจพูดหนูออกเพื่อเป็นการขอบคุณเขา
อบราซัสเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่างทันทีที่ได้ยินคำว่าหนูจากปากเธอคนอะไรน่ารักจนเจ็บใจ
ฉันออกจากห้องทำงานของเขาและเดินมาที่ห้องโถงระหว่างเดินมาที่ห้องโถงฉันก็ถูกสะกิดไหล่จากด้านหลัง ฉันจึวหันไปมองคนที่มาสะกิด
"อรุณสวัสดิ์ค่ะรุ่นพี่มัลฟอย" ฉันทักเขา
"อืม อรุณสวัสดิ์" เขาพูดก่อนจะมาเดินข้างๆฉัน
"เธอไปทำอะไรที่ห้องทำงานของพ่อฉัน" เขาถามเธอที่เขาถามเพราะเขาเห็นเธอออกมาจากห้องทำงานของพ่อเขาที่มีห้องพักด้านใน
"เอ่อ...ส่งงานค่ะ" ฉันพูดออกไป
"แน่ใจว่าส่งงาน" เขาถามเธอพร้อมกับดึกให้เธอหยุดเดิน
"ส่งงานจริงจริ๊งงงนะ" ฉันบอกเขาทันทีเพราะว่าเขาดึงให้ฉันหยุดเดินเพื่อให้ตอบเขา
"แน่ใจ" เขาถามย้ำก่อนจะก้มหน้าไปใกล้ๆเธอ
"นะ.นะ..แน่ใจค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับถอยหลังออกมา
"ฉันจะลองไปถามพ่อฉันดู" เขาบอกเธอก่อนจะขยับเข้าไปใกล้อีก
"หมาบิน!" เธอตะโกนบอกเขาพร้อมกับชี้ไปด้านข้าง ลูเซียสหันตามที่เธอชี้ให้เขาดูหมาบินแต่พอหันไปแล้วไม่เห็นเขาก็หันกลับมาหาเธอแต่พอหันมาเธอกลับไม่อยู่แล้ว
[ไคลีย์ : หายตัว!]
"เด็กแสบอย่างนี้ต้องโดนลงโทษ" เขาพูดก่อนจะเดินไปห้องโถง
ฉันวิ่งหนีเขามาในห้องโถงทันทีที่ตะโกนว่าหมาบิน
"เกือบซวยแล้วเรา" ฉันเข้ามานั่งที่โต๊ะประจำบ้านตอนนี้มีไม่ถึงสิบคนฉันนั่งหันหลังให้บ้านสลิธิรีนเพราะไม่อยากเห็นหน้าของคนที่ฉันพึ่งหลอกเขามา ฉันนั่งกินอาหารเช้าอย่างสบายใจ
"ไคลียยยย์" ลิลลี่เรียกน้องสาวสุดเสียง
"แคร่ก!ๆ" ฉันสำลักข้าวเช้าทันทีที่ได้ยินเสียงพี่สาวตัวเอง
"น้องหายไปไหนมาทำไมมั้ยเมื่อเช้าไม่เห็น เห็นแค่กระเป๋าของน้อง" ลิลลี่ถาม
"ไปส่งงานมาค่ะ" ฉันพูดหลังจากกินน้ำแก้สำลัก
"แล้วทำไมไปส่งตั้งแต่เช้ามืด" ลิลลี่ถาม
"กะ.ก็ก่อนส่งมันยังไม่เสร็จหนูเลยไปขอใช้ห้องสมุดค่ะ" ฉันพูด
ลิลลี่มองฉันแบบไม่เชื่อส่วนฉันก็กินขนมปังเพื่อไม่ให้ไปสบตากับเธอเดี๋ยวโป๊ะแตก
"ไงสาวๆมีอะไรกัน" คริสติน่าถามเพื่อนสาวทั้งสอง
"ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่ถามไคลีย์เรื่องที่ฉันตื่นแล้วไม่เห็นเธอ" ลิลลี่พูด
"แล้วเธอไปไหน" คริสติน่าถาม
"ไปส่งงานนะสิแต่มันยังไม่เสร็จก็เลยไปขอทำที่ห้องสมุด" ฉันพูด
"เอาน่าๆน้องสาวเธอแค่ไปส่งงานเอง" คริสติน่าบอกลิลลี่
"ก็ได้ๆ อ่ะนี่กระเป๋าน้อง" ลิลลี่พูดพร้อมกับยื่นมันมาให้
หลังจากที่กินข้าวเสร็จพวกเราเลยไปนั่งเล่นที่สนามควิดดิชเพราะตอนเช้ามีเรียนตอนสิบโมงยังมีเวลาไปดูนักกีฬาเขาซ้อมควิดดิชกัน
"แกรุ่นพี่มัลฟอยลงสนามด้วย!" ผู้หญิงข้างๆฉันพูด
"ใช่หล่อมาก" อีกคนตอบ
"แกเขาเดินมาทางนี้ด้วย"
ฉันมองรุ่นพี่ลูเซียสเดินมาทางนี้ด้วยหัวที่เต้นจนนึกว่าแผนดินไหว
"พี่เดี๋ยวน้องมานะ" ฉันหันไปบอกลิลลี่ก่อนที่จะลุกขึ้นไปอีกทางแต่ไม่ทันได้เดินกลับมีด้ามไม้มาขวางไว้ก่อน
"เดี๋ยวก่อน" ลูเซียสเอาด้ามไม้กวาดขวางทางเธอไว้
"มีอะไรค่ะ" ฉันถามเขา
"ฉันมีอะไรจะพูดกับเธอ" ลูเซียสพูดพร้อมกับเอาด้ามไม้กวาดดันท้องเธอให้นั่งลงเบาๆ
ฉันนั่งลงเพราะโดนเขาเอาด้ามไม้กวาดดันท้องให้ฉันนั่งลง ก่อนที่เขาจะเข้ามากระซิบข้างหู
"ฉันรู้แล้วว่าเธอเข้าไปทำอะไรในห้องทำงานพ่อฉัน" เขากระซิบข้างหูเธอ
"รู้แล้วหรอคะไวจัง แหะ" ฉันพูดพร้อมกับขำแห้ง
"ไม่ต้องมาขำ ร้ายนักนะ" เขาพูด
"ไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าไปนอนนะคะ" ฉันกระซิบบอกเขา
"ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าเธอเข้าไปทำไม" ลูเซียสบอกเธอถึงเขาจะรู้แล้วแต่เมื่อเธอพูดออกมาเองแสดงว่าเป็นเรื่องจริงนะสิ
"อุ๊ย! โป๊ะแตก" ฉันเอามือขึ้นมาอุดปากตัวเองทันที
"พ่อฉันบอกว่าเธอลวนลามเขาจริงมั้ย" เขาถามเธอ ตอนเขาถามเรื่องนี้กับพ่อของเขาพ่อบอกว่าโดนไคลีย์ลูบตัวทั้งคืนไม่รู้ว่าพ่อเขาจะบอกเขาทำไมแต่ที่แน่ๆมันเจ็บใจ!
"บ้า ฉันเปล่าลวนลามนะ" ฉันพูด เมื่อคืนฉันคิดว่าเป็นเจ้าพีกัสก็เลยลูบขนมันเพราะฉันทำประจำแต่พอตื่นขึ้นมากับเป็นคุณอบราซัสซะงั้น....อย่าบอกนะว่าฉันลูบเขาจริง!ๆ น่าอายชิบหายเลย
"มั่นใจ" เขาถามย้ำ
"จริงๆก็คงใช่ แค่ละเมอนึกว่าเจาคือเจ้าพีกัสเอง" ฉันบอกเขา
"พีกัสคือใคร" เขาถามเธอ
"น้องหมาฉันเองค่ะ" ฉันบอกเขา
ลูเซียสยิ้มขำในใจทันทีที่ได้คำตอบนี้เธอนึกว่าพ่อเขาเป็นหมาของเธองั้นหรอ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จะลงโทษเธออยู่ดี
"ฉันยืมตัวไคลีย์แป็บนึงนะ" เขาหันไปบอกพี่สาวเธอ
"คะ.ค่ะ!" ลิลลี่ตอบทันที
"อ้าวพี่! นี่น้องเอง" ฉันหันขวับไปมองพี่สาวทันที
ที่ได้คำตอบเธอ
"ขอบใจ" ลูเซียสพูดพร้อมกับอุ้มไคลีย์มานั้งบนไม้กวาดเขาเอาเธอนั่งด้านหน้าจากนั้นเขาก็พาเธอบนขึ้นทันที
"อ๊ากกกกกกก" เสียงร้องที่ดูสิ้นหวังดังออกมาจากปากของเด็กสาว
"ฮ่าฮ่าๆ" ลูเซียสหัวเราะชอบใจทันทีที่ได้ยินเสียงของไคลีย์
"อย่ามาหัวเราะกันนะ!" ฉันบอกเขา
"มันอดไม่ไหวจริงขอโทษนะแต่เสียงร้องเธอมันดูสิ่นหวังมาก" เขาพูดออกไป
"แล้วจะพาขึ้นมาทำไมเล่า!" ฉันถามเขาพร้อมกับจับไม้แน่น
"ฉันกำลังลงโทษเธออยู่ไง" เขาบอกเธอและพาเธอขึ้นไปสูงอีก
"ลงโทษอะไรของพี่" ฉันถามเขา
"นี่ไม่รู้ตัวหรอว่าฉันทำไปทำไม" เขาถามเธอ
"ไม่รู้ ต้นไม้! ต้นไมมมม๊" ฉันตะโกนบอกเขาสุดเสียง
"ไม่โดนหรอก" เขาแกล้งพาเธอขี่เข้าใกล้ต้นไม้
"จะบอกได้รึยังว่าพี่ลงโทษฉันทำไม" ฉันถามเขา
"ก็เพราะฉันหึงเธอไงล่ะ" เขาพูดออกไป
"ห้ะ! หะ.หึงอะไรของพี่" ฉันถามเขาแบบติดขัด
"ก็ที่ผ่านมา...ฉันกำลังจีบเธออยู่ไง.."เขาพูดมันออกไปแล้ว!ให้ตายสิ!
ฉันอึ้งที่ได้ยินอย่างนั้น โอ้.มาย.ก๊อด ฉันกำลังมีผัว.แคร่กๆ ไม่ใช่โว้ย! ฉันกำลังมีคนจีบหรอโคตรเขินเลย
"เธอเงียบทำไม" เขาถามเธอหลังจากที่เขาพูดไปเธอก็เงียบทันที
"จีบฉันจริงหรอ" ฉันถามเขา ต้องสู้อย่าไปเขิน!
"ฉันไม่เคยพูดเล่น" เขาบอกเธอพร้อมกับก้มหน้าไปใกล้เธอ
"กะ.กะ..ก็ไม่ติดนะแต่ฉันไม่ได้มีแค่พี่คนเดียวนะ" ฉันบอกเขา เกิดใหม่ทั้งทีขอมีฮาเร็มเป็นของตัวเองหน่อยเถอะชาติที่แล้วมันอาภัพรัก!
"ฉันก็ไม่ติดเธอจะมีกี่คนก็ได้ยังไงฉันก็ยังรักเธออยู่ดี" เขาบอกเธอเขาไม่ติดหรอกเรื่องแค่นี้ในโลกนี้ยังมีคนที่มีสามีมีภรรยาเยอะเลย
"เอาจริงดิพี่" ฉันถามเขา ไม่ค้านหน่อยหรอ
"ใช่แล้วเธอจะให้ฉันจีบรึเปล่า" เขาพูด
"แน่นอนถ้าพี่กล้าจีบฉันต่อหน้าคนอื่น" ฉันบอกเขา
"ทำไมจะไม่กล้า แต่ตอนนี้ขอลงโทษเธอก่อน" เขาพูดก่อนจะพาเธอขี่เร็วขึ้นไปอีกและไม่ลืมที่จะจับเอวเธอไว้ด้วย
"อ๊ากกก!พ่อจ้าแม่จ้าช่วยลูกด้วยยย!" เสียงร้องของเด็กสาวดังไปทั่วสนามควิดดิช
"นั่นเสียงใครแล้วไคลีย์ไปไหน" เซเวอร์รัสถามลิลลี่ที่มองขึ้นบนท้องฟ้า
"คนที่นายถามหาอยู่บนนู้นนน" ลิลลี่ชี้บอกเขา
"ห้ะ! ได้ยังไง" เขาพูดด้วยความตกใจ
"รุ่นพี่มัลฟอยพาขึ้นไป" ลิลลี่บอก
"มีอะไรกันว่าแต่เสียงใครทำไมดูสิ้นหวังจัง" ซีเรียสถามระหว่างกินน้ำไปด้วย
"นั้นสิเสียงดูสิ้นหวังมาก" เจมส์พูด
"ก็เสียงไคลีย์ไง" เซเวอร์รัสบอก
"พรวดดด ได้ยังไงกัน" ซีเรียสพ่นน้ำออกพร้อมกับถาม
"ซีเรียสมันโดนฉัน!" รีมัสพูด พ่นไปทางอื่นก็ไม่ได้ทำไมต้องพ่นใส่หน้าเขาด้วยเนี่ย
"โทษที แต่ทำไมไคลีย์ถึงไปร้องอยู่บนนั้น" ซีเรียสพูด
"ไม่รู้สิอยู่ๆรุ่นพี่มัลฟอยก็พาไปไคลีย์ขึ้นไป" ลิลลี่พูด
ทุกคนได้แต่ฟังเสียงร้องของไคลีย์ด้วยความว่างเปล่าจนรุ่นพี่พาเธอลงมา
ลูเซียสเอาแขนขวาของไคลีย์คล้องคอเขาไว้ก่อนจะเอามือซ้ายของเขากอดเอวเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอล้มลงกับพื้น แต่เธอลอยเพราะเธอเตี้ยกว่าเขา
"สวรรค์!" ฉันพูดทันทีที่เขาพาลงพื้นเล่นเอาขาอ่อนเลยขนาดเจาช่วยพยุงขายังไม่ถึงพื้นเลย!
"ไคลีย์!" เซเวอร์รัสวิ่งไปหาเธอ
"งะ.งะ..ไงเซฟ" ฉันทักเขา
"ฉันลงโทษเธอแค่นี้ไปก่อนนะ" เขาพูดกับเธอหลังจากที่เธอเริ่มยืนได้ก่อนไปเขาขยี้ผมเธอก่อนถึงจะเดินออกไป
"อ้า!ผมฉัน" ฉันพูดก่อนจะจัดผมให้เขาที่
"เขาลงโทษเธอเรื่องอะไรน่ะ" ซีเรียสถาม
"ไม่มีอะไรหรอกเขาแค่แกล้งเล่นนายก็รู้ว่าเขาชอบแกล้งฉัน" ฉันบอกเขา
"แกล้งแรงมาก" ลิลลี่พูด
"แค่นี้สบายๆ เราไปกันเถอะ" ฉันพูดก่อนจะเดินเซออกไป
"สบายมาแม่คุณ" เซฟพูดก่อนจะหิ้วปีกฉันเพื่อให้เดินตรงๆ
"มาฉันช่วย" ซีเรียสเขามาหิ้วปีกฉันอีกข้างกลาย เป็นว่าฉันลอยไปไม่ได้เดินเองพวกนายจะสูงไปไหน กันเนี่ย
ฉันตื่นขึ้นมาฟ้าก็เกือบสว่างแล้วแต่ว่านะห้องมันแปลกๆไปห้องฉันเป็นสีดำหรอ เอิ่ม..ฉันว่าไม่ใช่ล่ะนี่มันเหมือนห้องผู้ชายมากกว่าเมื่อคืนฉันหลับไปตอนนั่งอยู่กับจอมมารไม่ใช่แค่ฉันจอมมารก็หลับแล้วฉันถูกเขาเอามาปล่อยไว้ไหนเนี่ย! ฉันนั่งเกาหัวอยู่บนเตียงสักพักจนมีคนเดินออกมาจากห้องๆนึงฉันตาโตทันทีที่เห็นเขา
"ตื่นแล้วหรอไปอาบน้ำสิ" อบราซัสบอกคนบนเตียงเขาออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว
"อะ.อะ..เอ่อ ฉะ.ฉันอยู่ที่ไหนหรอคะ" ฉันถามเขาพร้อมกับไม่พยายามมองซิกแพคกับกล้ามสวยๆนั่นแต่ไม่สำเร็จสุดท้ายก็มองอยู่ดี
"ห้องนอนฉันเองจอมมารเอาเธอมาฝากไว้ที่นี่เมื่อคืน" เขาบอกเธอ
"อ๋ออออ" ฉันพูดพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออื้มซิกแพคก้าวใจมากแม่
"รีบไปอาบน้ำเถอะชุดเธออยู่นั่นใช้ของในห้องน้ำฉันได้เลย" เขาบอกเธอพร้อมกับเริ่มแต่งตัว
ฉันที่ได้ยินเขาบอกก็รีบเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำทันที กว่าจะตั้งสติไม่ให้คิดถึงซิกแพคของเขาได้ยืนบิดแปดสิบแปดท่าก่อนจะเริ่มอาบน้ำ
"เขาใช้สบู่เหลวยี่ห้อดังซะด้วย" ฉันพูดก่อนจะถูสบู่ทั่วตัว
"แชมพูนี้หรอที่เขาเป็นพรีเซ็นเตอร์ไม่ใช่ล่ะ" ฉันเล่นมุกออกมาก่อนจะเริ่มสระผม กลิ่นหอมดีจัง
"สระแล้วผมนุ่มจริงด้วยรัก(ลัก)เลยแบบนี้" ฉันพูดก่อนจะเช็ดตัวให้แห้งแล้วใส่เสื้อผ้าในห้องน้า ใส่มันในนี้นี่แหละกระโปงมันสั้นเลยเข่าขึ้นมานิดหน่อยเอ่อ...ก็ไม่นิดนะมันสั้นจนเกือบเห็นขาอ่อนแต่ดีที่มีเสื้อคลุมปิดอยู่
ฉันออกมาจากห้องพร้อมเอาผ้าม้วนผมไว้ฉันออกมาก็เห็นเขานั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่อแป้ง
"เสร็จแล้วหรอมานั่งสิฉันจะทำผมให้เธอ" อบราซัสบอกเธอพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อให้เธอนั่ง เขารู้ว่าส่วนมากพี่สาวของเธอจะทำผมให้เธอตลอดเขาสังเกตุเธอตลอดถ้าเธอมัดผมเองจะมัดแค่หางม้าแต่ถ้าพี่เธอมัดให้จะถักเปียให้ก่อนจะมัดหางม้าหรือมัดผมแกะ
ฉันมานั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งตามที่เขาบอกเขารู้ได้ไงว่าฉันทำผมไม่เป็นบริการดีมากได้ทั้งห้องพักได้ทั้งคนทำผมให้มันเริ่ดนะหึหึ
"แค่มัดหางม้าก็พอค่ะ" ฉันบอกเขา
"โอเคร เธอชอบแชมพูฉันรึเปล่าหรือว่ามันเหม็นไป" เขาถามเธอ
"ชอบค่ะมันหอมดีรู้สึกว่าผมนุ่มขึ้นด้วย" ฉันบอกเขา
อบราซัสยิ้มออกมาเขาไม่คิดว่าเธอจะชอบมันเขาคงต้องไปเหมามาแล้วล่ะ เขาทำให้ผมเธอแห้งก่อนจะค่อยๆหวีผมให้เธอ เขาพึ่งรู้นะเนี่ยว่าผมเธอเวลาแห้งแล้วมันเป็นลอนเองเขาคิดว่าเธอทำมันขึ้นมาเองซะอีก
"เสร็จแล้ว" เขาพูดก่อนจะจัดผมให้เธอ
"ขอบคุณค่ะ" ฉันบอกเขา
"เธอไปห้องโถงเถอะส่วนเสื้อผ้าพวกนี้ค่อยมาเอา" เขาบอกเธอ
"งั้นฝากด้วยนะคะหนูไปก่อน" ฉันตั้งใจพูดหนูออกเพื่อเป็นการขอบคุณเขา
อบราซัสเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่างทันทีที่ได้ยินคำว่าหนูจากปากเธอคนอะไรน่ารักจนเจ็บใจ
ฉันออกจากห้องทำงานของเขาและเดินมาที่ห้องโถงระหว่างเดินมาที่ห้องโถงฉันก็ถูกสะกิดไหล่จากด้านหลัง ฉันจึวหันไปมองคนที่มาสะกิด
"อรุณสวัสดิ์ค่ะรุ่นพี่มัลฟอย" ฉันทักเขา
"อืม อรุณสวัสดิ์" เขาพูดก่อนจะมาเดินข้างๆฉัน
"เธอไปทำอะไรที่ห้องทำงานของพ่อฉัน" เขาถามเธอที่เขาถามเพราะเขาเห็นเธอออกมาจากห้องทำงานของพ่อเขาที่มีห้องพักด้านใน
"เอ่อ...ส่งงานค่ะ" ฉันพูดออกไป
"แน่ใจว่าส่งงาน" เขาถามเธอพร้อมกับดึกให้เธอหยุดเดิน
"ส่งงานจริงจริ๊งงงนะ" ฉันบอกเขาทันทีเพราะว่าเขาดึงให้ฉันหยุดเดินเพื่อให้ตอบเขา
"แน่ใจ" เขาถามย้ำก่อนจะก้มหน้าไปใกล้ๆเธอ
"นะ.นะ..แน่ใจค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับถอยหลังออกมา
"ฉันจะลองไปถามพ่อฉันดู" เขาบอกเธอก่อนจะขยับเข้าไปใกล้อีก
"หมาบิน!" เธอตะโกนบอกเขาพร้อมกับชี้ไปด้านข้าง ลูเซียสหันตามที่เธอชี้ให้เขาดูหมาบินแต่พอหันไปแล้วไม่เห็นเขาก็หันกลับมาหาเธอแต่พอหันมาเธอกลับไม่อยู่แล้ว
[ไคลีย์ : หายตัว!]
"เด็กแสบอย่างนี้ต้องโดนลงโทษ" เขาพูดก่อนจะเดินไปห้องโถง
ฉันวิ่งหนีเขามาในห้องโถงทันทีที่ตะโกนว่าหมาบิน
"เกือบซวยแล้วเรา" ฉันเข้ามานั่งที่โต๊ะประจำบ้านตอนนี้มีไม่ถึงสิบคนฉันนั่งหันหลังให้บ้านสลิธิรีนเพราะไม่อยากเห็นหน้าของคนที่ฉันพึ่งหลอกเขามา ฉันนั่งกินอาหารเช้าอย่างสบายใจ
"ไคลียยยย์" ลิลลี่เรียกน้องสาวสุดเสียง
"แคร่ก!ๆ" ฉันสำลักข้าวเช้าทันทีที่ได้ยินเสียงพี่สาวตัวเอง
"น้องหายไปไหนมาทำไมมั้ยเมื่อเช้าไม่เห็น เห็นแค่กระเป๋าของน้อง" ลิลลี่ถาม
"ไปส่งงานมาค่ะ" ฉันพูดหลังจากกินน้ำแก้สำลัก
"แล้วทำไมไปส่งตั้งแต่เช้ามืด" ลิลลี่ถาม
"กะ.ก็ก่อนส่งมันยังไม่เสร็จหนูเลยไปขอใช้ห้องสมุดค่ะ" ฉันพูด
ลิลลี่มองฉันแบบไม่เชื่อส่วนฉันก็กินขนมปังเพื่อไม่ให้ไปสบตากับเธอเดี๋ยวโป๊ะแตก
"ไงสาวๆมีอะไรกัน" คริสติน่าถามเพื่อนสาวทั้งสอง
"ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่ถามไคลีย์เรื่องที่ฉันตื่นแล้วไม่เห็นเธอ" ลิลลี่พูด
"แล้วเธอไปไหน" คริสติน่าถาม
"ไปส่งงานนะสิแต่มันยังไม่เสร็จก็เลยไปขอทำที่ห้องสมุด" ฉันพูด
"เอาน่าๆน้องสาวเธอแค่ไปส่งงานเอง" คริสติน่าบอกลิลลี่
"ก็ได้ๆ อ่ะนี่กระเป๋าน้อง" ลิลลี่พูดพร้อมกับยื่นมันมาให้
หลังจากที่กินข้าวเสร็จพวกเราเลยไปนั่งเล่นที่สนามควิดดิชเพราะตอนเช้ามีเรียนตอนสิบโมงยังมีเวลาไปดูนักกีฬาเขาซ้อมควิดดิชกัน
"แกรุ่นพี่มัลฟอยลงสนามด้วย!" ผู้หญิงข้างๆฉันพูด
"ใช่หล่อมาก" อีกคนตอบ
"แกเขาเดินมาทางนี้ด้วย"
ฉันมองรุ่นพี่ลูเซียสเดินมาทางนี้ด้วยหัวที่เต้นจนนึกว่าแผนดินไหว
"พี่เดี๋ยวน้องมานะ" ฉันหันไปบอกลิลลี่ก่อนที่จะลุกขึ้นไปอีกทางแต่ไม่ทันได้เดินกลับมีด้ามไม้มาขวางไว้ก่อน
"เดี๋ยวก่อน" ลูเซียสเอาด้ามไม้กวาดขวางทางเธอไว้
"มีอะไรค่ะ" ฉันถามเขา
"ฉันมีอะไรจะพูดกับเธอ" ลูเซียสพูดพร้อมกับเอาด้ามไม้กวาดดันท้องเธอให้นั่งลงเบาๆ
ฉันนั่งลงเพราะโดนเขาเอาด้ามไม้กวาดดันท้องให้ฉันนั่งลง ก่อนที่เขาจะเข้ามากระซิบข้างหู
"ฉันรู้แล้วว่าเธอเข้าไปทำอะไรในห้องทำงานพ่อฉัน" เขากระซิบข้างหูเธอ
"รู้แล้วหรอคะไวจัง แหะ" ฉันพูดพร้อมกับขำแห้ง
"ไม่ต้องมาขำ ร้ายนักนะ" เขาพูด
"ไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าไปนอนนะคะ" ฉันกระซิบบอกเขา
"ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าเธอเข้าไปทำไม" ลูเซียสบอกเธอถึงเขาจะรู้แล้วแต่เมื่อเธอพูดออกมาเองแสดงว่าเป็นเรื่องจริงนะสิ
"อุ๊ย! โป๊ะแตก" ฉันเอามือขึ้นมาอุดปากตัวเองทันที
"พ่อฉันบอกว่าเธอลวนลามเขาจริงมั้ย" เขาถามเธอ ตอนเขาถามเรื่องนี้กับพ่อของเขาพ่อบอกว่าโดนไคลีย์ลูบตัวทั้งคืนไม่รู้ว่าพ่อเขาจะบอกเขาทำไมแต่ที่แน่ๆมันเจ็บใจ!
"บ้า ฉันเปล่าลวนลามนะ" ฉันพูด เมื่อคืนฉันคิดว่าเป็นเจ้าพีกัสก็เลยลูบขนมันเพราะฉันทำประจำแต่พอตื่นขึ้นมากับเป็นคุณอบราซัสซะงั้น....อย่าบอกนะว่าฉันลูบเขาจริง!ๆ น่าอายชิบหายเลย
"มั่นใจ" เขาถามย้ำ
"จริงๆก็คงใช่ แค่ละเมอนึกว่าเจาคือเจ้าพีกัสเอง" ฉันบอกเขา
"พีกัสคือใคร" เขาถามเธอ
"น้องหมาฉันเองค่ะ" ฉันบอกเขา
ลูเซียสยิ้มขำในใจทันทีที่ได้คำตอบนี้เธอนึกว่าพ่อเขาเป็นหมาของเธองั้นหรอ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จะลงโทษเธออยู่ดี
"ฉันยืมตัวไคลีย์แป็บนึงนะ" เขาหันไปบอกพี่สาวเธอ
"คะ.ค่ะ!" ลิลลี่ตอบทันที
"อ้าวพี่! นี่น้องเอง" ฉันหันขวับไปมองพี่สาวทันที
ที่ได้คำตอบเธอ
"ขอบใจ" ลูเซียสพูดพร้อมกับอุ้มไคลีย์มานั้งบนไม้กวาดเขาเอาเธอนั่งด้านหน้าจากนั้นเขาก็พาเธอบนขึ้นทันที
"อ๊ากกกกกกก" เสียงร้องที่ดูสิ้นหวังดังออกมาจากปากของเด็กสาว
"ฮ่าฮ่าๆ" ลูเซียสหัวเราะชอบใจทันทีที่ได้ยินเสียงของไคลีย์
"อย่ามาหัวเราะกันนะ!" ฉันบอกเขา
"มันอดไม่ไหวจริงขอโทษนะแต่เสียงร้องเธอมันดูสิ่นหวังมาก" เขาพูดออกไป
"แล้วจะพาขึ้นมาทำไมเล่า!" ฉันถามเขาพร้อมกับจับไม้แน่น
"ฉันกำลังลงโทษเธออยู่ไง" เขาบอกเธอและพาเธอขึ้นไปสูงอีก
"ลงโทษอะไรของพี่" ฉันถามเขา
"นี่ไม่รู้ตัวหรอว่าฉันทำไปทำไม" เขาถามเธอ
"ไม่รู้ ต้นไม้! ต้นไมมมม๊" ฉันตะโกนบอกเขาสุดเสียง
"ไม่โดนหรอก" เขาแกล้งพาเธอขี่เข้าใกล้ต้นไม้
"จะบอกได้รึยังว่าพี่ลงโทษฉันทำไม" ฉันถามเขา
"ก็เพราะฉันหึงเธอไงล่ะ" เขาพูดออกไป
"ห้ะ! หะ.หึงอะไรของพี่" ฉันถามเขาแบบติดขัด
"ก็ที่ผ่านมา...ฉันกำลังจีบเธออยู่ไง.."เขาพูดมันออกไปแล้ว!ให้ตายสิ!
ฉันอึ้งที่ได้ยินอย่างนั้น โอ้.มาย.ก๊อด ฉันกำลังมีผัว.แคร่กๆ ไม่ใช่โว้ย! ฉันกำลังมีคนจีบหรอโคตรเขินเลย
"เธอเงียบทำไม" เขาถามเธอหลังจากที่เขาพูดไปเธอก็เงียบทันที
"จีบฉันจริงหรอ" ฉันถามเขา ต้องสู้อย่าไปเขิน!
"ฉันไม่เคยพูดเล่น" เขาบอกเธอพร้อมกับก้มหน้าไปใกล้เธอ
"กะ.กะ..ก็ไม่ติดนะแต่ฉันไม่ได้มีแค่พี่คนเดียวนะ" ฉันบอกเขา เกิดใหม่ทั้งทีขอมีฮาเร็มเป็นของตัวเองหน่อยเถอะชาติที่แล้วมันอาภัพรัก!
"ฉันก็ไม่ติดเธอจะมีกี่คนก็ได้ยังไงฉันก็ยังรักเธออยู่ดี" เขาบอกเธอเขาไม่ติดหรอกเรื่องแค่นี้ในโลกนี้ยังมีคนที่มีสามีมีภรรยาเยอะเลย
"เอาจริงดิพี่" ฉันถามเขา ไม่ค้านหน่อยหรอ
"ใช่แล้วเธอจะให้ฉันจีบรึเปล่า" เขาพูด
"แน่นอนถ้าพี่กล้าจีบฉันต่อหน้าคนอื่น" ฉันบอกเขา
"ทำไมจะไม่กล้า แต่ตอนนี้ขอลงโทษเธอก่อน" เขาพูดก่อนจะพาเธอขี่เร็วขึ้นไปอีกและไม่ลืมที่จะจับเอวเธอไว้ด้วย
"อ๊ากกก!พ่อจ้าแม่จ้าช่วยลูกด้วยยย!" เสียงร้องของเด็กสาวดังไปทั่วสนามควิดดิช
"นั่นเสียงใครแล้วไคลีย์ไปไหน" เซเวอร์รัสถามลิลลี่ที่มองขึ้นบนท้องฟ้า
"คนที่นายถามหาอยู่บนนู้นนน" ลิลลี่ชี้บอกเขา
"ห้ะ! ได้ยังไง" เขาพูดด้วยความตกใจ
"รุ่นพี่มัลฟอยพาขึ้นไป" ลิลลี่บอก
"มีอะไรกันว่าแต่เสียงใครทำไมดูสิ้นหวังจัง" ซีเรียสถามระหว่างกินน้ำไปด้วย
"นั้นสิเสียงดูสิ้นหวังมาก" เจมส์พูด
"ก็เสียงไคลีย์ไง" เซเวอร์รัสบอก
"พรวดดด ได้ยังไงกัน" ซีเรียสพ่นน้ำออกพร้อมกับถาม
"ซีเรียสมันโดนฉัน!" รีมัสพูด พ่นไปทางอื่นก็ไม่ได้ทำไมต้องพ่นใส่หน้าเขาด้วยเนี่ย
"โทษที แต่ทำไมไคลีย์ถึงไปร้องอยู่บนนั้น" ซีเรียสพูด
"ไม่รู้สิอยู่ๆรุ่นพี่มัลฟอยก็พาไปไคลีย์ขึ้นไป" ลิลลี่พูด
ทุกคนได้แต่ฟังเสียงร้องของไคลีย์ด้วยความว่างเปล่าจนรุ่นพี่พาเธอลงมา
ลูเซียสเอาแขนขวาของไคลีย์คล้องคอเขาไว้ก่อนจะเอามือซ้ายของเขากอดเอวเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอล้มลงกับพื้น แต่เธอลอยเพราะเธอเตี้ยกว่าเขา
"สวรรค์!" ฉันพูดทันทีที่เขาพาลงพื้นเล่นเอาขาอ่อนเลยขนาดเจาช่วยพยุงขายังไม่ถึงพื้นเลย!
"ไคลีย์!" เซเวอร์รัสวิ่งไปหาเธอ
"งะ.งะ..ไงเซฟ" ฉันทักเขา
"ฉันลงโทษเธอแค่นี้ไปก่อนนะ" เขาพูดกับเธอหลังจากที่เธอเริ่มยืนได้ก่อนไปเขาขยี้ผมเธอก่อนถึงจะเดินออกไป
"อ้า!ผมฉัน" ฉันพูดก่อนจะจัดผมให้เขาที่
"เขาลงโทษเธอเรื่องอะไรน่ะ" ซีเรียสถาม
"ไม่มีอะไรหรอกเขาแค่แกล้งเล่นนายก็รู้ว่าเขาชอบแกล้งฉัน" ฉันบอกเขา
"แกล้งแรงมาก" ลิลลี่พูด
"แค่นี้สบายๆ เราไปกันเถอะ" ฉันพูดก่อนจะเดินเซออกไป
"สบายมาแม่คุณ" เซฟพูดก่อนจะหิ้วปีกฉันเพื่อให้เดินตรงๆ
"มาฉันช่วย" ซีเรียสเขามาหิ้วปีกฉันอีกข้างกลาย เป็นว่าฉันลอยไปไม่ได้เดินเองพวกนายจะสูงไปไหน กันเนี่ย
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
คิดดีๆ
พี่คิดดีแล้วใช่มั้ยที่จะมาเป็นหนึ่งในฮาเร็มของหนู!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น