ลำดับตอนที่ #45
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : ลวนลามผู้ชายตอนหลับ(หนูไม่รู้)
นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วตั้งแต่ที่ฉันโดนรุ่นพี่ลูเซียสแกล้งในห้องโถงวันนั้นและก็ยังคงโดนเรื่อยมาจนจะปิดเทอมแล้ว แต่หลังๆไม่ใช่แค่รุ่นพี่ลูเซียสแค่คนเดียวทั้งเซฟทั้งซีเรียสเหมือนรวมมือกันแกล้งฉันคนเดียว
"ประทานโทษนะพวกนายจะเดินเบียดฉันเพื่อ!" ฉันพูดขึ้นหลังจากโดนทั้งสองเดินเบียดจนนึกว่าปลากระป๋องตราสามแม่ครัวในซอสมะเขือเทศ
"คนมันเยอะเห็นมั้ย" ซีเรียสพูด ฉันมองโถงทางเดินที่ไม่มีใครนอกจากพวกเรา
"นายเอาหัวนิ้วโป้งตีนดูรึไงก็เห็นๆอยู่ว่ามันไม่มีใครสักคน" ฉันพูด มันจะมีคนได้ไงนี่มันเที่ยงคืนโว้ยย
"เดินใกล้ๆกันนี่และอุ่นดี" ซีเรียสพูด
"กรุณาขยับออกไป! แล้วไปเดินอยู่ข้างหลัง" ฉันบอก
ทั้งสองที่ได้ยินก็รีบขยับออกแล้วก้าวไปด้านหลังคนละก้าวโดยที่ซีเรียสอยู่ด้านซ้ายเซเวอร์รัสอยู่ด้านขวาแล้วให้ไคลีย์เดินนำ ที่พวกเขาเบียดเธอไม่ใช่อะไรหรอกแค่แข่งกันเอาใจ
ไคลีย์ก็เท่านั้น
"ดีมากทีนี้ฉันจะเดินได้สะดวกๆ" ฉันพูดก่อนที่จะสะบัดผ้าคลุมแล้วเดินไปเรียนดาราศาสตร์
ฉันเดินขึ้นหอดูดาวด้วยความยากลำบากโคตรเหนื่อยเลยพักหลังกินขนมเยอะไปหน่อยน้ำเลยหนักขึ้นคิดแล้วอนาถตัวเอง
"ไหวมั้นเนี่ยไคลีย์" ซีเรียสถามไคลีย์ที่ตอนนี้นั่งหอบอยู่ขั้นบันได
"นั้นสิไหวมั้ย" เซฟเวอร์รัสถามไคลีย์เช่นกันขึ้นมาแค่ครึ่งทางก็นั่งพักซะแล้ว
"ยะ.ยะ..ยังไหวอยู่~" ฉันพูดไปหอบไป ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินขึ้นบันไดต่อ
ในที่สุดก็ถึงสักที!หอบเป็นหมาเลยฉันนี่ไม่ติดว่ามีดาวตกจ้างให้ก็ไม่มา
"มาแล้วหรอทำไมสภาพน้องเป็นแบบนั้นล่ะ" ลิลลี่ถามน้องสาวตัวเองที่หอบไม่หยุด
"แค่เหนื่อยเฉยๆค่ะพี่" ฉันบอกลิลลี่
"ไหวป่ะเนี่ย" คริสติน่าถาม
"ไหวสบายมาก" ฉันพูดแต่ก็ยังคงหอบอยู่
"โอ..เคร ไหวก็ไหว" คริสติน่าพูด
หลังจากนั้นศาสตราจารย์ก็เข้ามาสอนเรื่องดาวชื่อของดาวจะว่าไปวันนี้มีดาวเยอะมากมันทำให้บนท้องฟ้ามีแสงวิบวับโคตรสวย
ฉันส่องดูดาวสวยๆพวกนั้นศาสตราจารย์บอกว่าวันนี้อาจมีดาวตกถ้าอยากดูก็ให้อยู่ดึกกว่านี้ เพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนานๆเกิดขึ้นทีเรื่องนี้ฉันรู้
"น้องจะดูมั้ย" ลิลลี่ถามน้องสาว
"ดูสิพี่หนูคิดว่ามันคงสวยมากแน่ๆ" ฉันพูด
"แต่พี่ขอไปนอนก่อนนะ" ลิลลี่บอกน้องสาว เธออยู่ดูไม่ไหวแล้วง่วงมากแม้จะแอบเสียดายแต่เธอฝืนไม่ไหว
"ได้สิพี่" ฉันบอกลิลลี่ก่อนจะนั่งดูดาวต่อเพื่อรอดูดาวตก
"ฉันไม่ได้อยากจะทิ้งเธอนะแต่ฉันเริ่มง่วงแล้วเหมือกัน" ซีเรียสพูด อยู่ๆเขาก็ง่วงนอนขึ้นมาซะงั้นทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังเฉยๆอยู่เลย
"ไปนอนเถอะซีเรียสฉันไม่คิดว่านายทิ้งฉันหรอกน่า" ฉันบอกเขา เขาพยักหน้าให้ก่อนจะเดินลงจากหอดูดาว วันนี้รีมัสไม่สบายก็เลยไม่ได้มาเจมส์ก็เลยอยู่เฝ้าเขา
"เธอไม่ง่วงหรอทำไมฉันรู้สึกง่วงแปลกๆ"
เซเวอร์รัสถามไคลีย์
"ไม่นะแต่ถ้านายง่วงก็ไปนอนเถอะฉันอยู่ได้คนอื่นก็อยู่ด้วย" ฉันบอกเขา
"ฉันไม่อยากให้เธออยู่คนเดียว" เซเวอร์รัสพูด
"ไปเถอะ ฉันอยู่คนเดียวที่ไหนคนอื่นก็อยู่" ฉันบอกเขา
"งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้เช้านะ" เขาพูด
"โอเครจ้า ฝันดี" ฉันบอกเขา
ฉันเปลี่ยนไปนั่งขอบหน้าต่างแทนมันสูงพอสมควร ผ่านไปสักพักทุกคนก็บอกง่วงแล้วก็ขอตัวไปนอนทำให้ฉันต้องนั่งอยู่คนเดียว
ทีแรกคนก็เยอะหรอกไหนกลายเป็นว่าฉันได้อยู่คนเดียวละเนี่ย
"อะไรกันอยู่ๆก็ง่วงพร้อมกันซะงั้น" ฉันพูดขึ้นก่อนพิงขอบหน้าต่างแล้วรอดูดาวตกต่อคนมันชอบดาวรองลงมาจากผู้ชาย
อยู่ๆก็มีเสียงเดินมาจากด้านหลังนั้นทำให้ฉันต้องหันไปมอง
"คุณมาได้ไงเนี่ย!" ฉันพูดด้วยความตกใจ
"หายตัวมา" จอมมารพูด ใช่คนที่เดินมาคือจอมมารมากี่ทีต้องทำให้ฉันหลอนตลอดเลย
"แล้วมาทำไม" ฉันถามอย่างสงสัย
"มาดูดาวตกเป็นเพื่อนเธอไง" เขาพูดก่อนจะเดินมาใกล้ๆ
"รู้ได้ยังไงกันว่าฉันรอดูดาวตก" ฉันถามเขา
"เธอไม่สังเกตุหรอว่าทำไมทุกคนถึงง่วงพร้อมกัน" เขาพูด ฉันคิดตามที่เขาบอก หรือว่าเขาเป็นคนทำกัน
"คุณเป็นคนทำงั้นหรอ" ฉันถาม
"ใช่ฉันทำเองแหละเพื่อที่จะได้มาดูดาวตกกับเธอไง" เขาพูด
"ให้ตายสิ" ฉัดพูดออกมา
"มาสิฉันจะพาไปดูตรงอื่นที่สวยกว่านี้" ทอมพูดก่อนจะเข้าไปอุ้มเธอลงจากขอบหน้าต่างไม่เจอกันนานหนักขึ้นนะมันลงแก้มเธอหมดเลยสิท่า
ฉันที่จู่ๆก็โดนอุ้มลงก็สะดุ้งตกใจไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาอุ้มฉันลงใจหายไปหมดนึกว่าจะงายหลังซะแล้ว
ทอมพาเธอหายตัวมาที่ทุ่งดอกไม้ที่นี่ไม่มีใครรู้จักนอกจากเขาคนเดียวตอนที่เขาเรียนอยู่ที่นี่เขาเจมันโดยบังเอิญเขาไม่เคยพาใครมาก่อนเธอเป็นคนแรกและคนเดียวที่เขาจะพามา
ฉันที่หายตัวครั้งแรกก็รู้สึกอยากจะอวกชิบหายเลยแต่ติดตรงที่มีผู้ชายอยู่ด้วยมันต้องกั้นไว้ถ้าอวกออกไปเดี๋ยวไม่สวย
"สวยรึเปล่า" ทอมถามไคลีย์ เขายังไม่เลิกอุ้มเธอ
"สวยมากไม่เคยมาก่อนเลยว่ามีที่นี่ด้วย" ฉันตอบเขาหลังจากพยายามไม่ให้ตัวเองอวก
"งั้นก็เดินดูก่อนสิ" เขาพูด
"คุณก็วางฉันลงสิ" ฉันบอกเขา ให้เดินดูแต่ไม่วางฉันลงจะให้เดินยังไงเนี่ย
"ไม่ต้องเดี๋ยวฉันพาเดินเองเดี๋ยวเธอโดนพวกแมลงมีพิษกัด" เขาพูด
"ตามใจอุ้มให้ไหวก็พอ" ฉันบอกเขา ถ้าไม่หนักก็อุ้มไป
"ตัวแค่นี้ทำไมฉันจะอุ้มไหว สูงเลยเอวฉันนิดเดียวเอง" เขาพูด จี้ความสูงฉันมากนะ
"คุณสูงเองเถอะ" ฉันบอกเขา
เขาพาฉันเดินดูดอกไม้ ไม่ว่าจะให้พาไปทางไหนเขาก็พาฉันไป ถึงจะมืดแต่เขาก็เสกไฟเป็นลูกวงกลมแล้วให้พวกมันกระจายบนพื้นทำมันยิ่งทำให้สวยขึ้นไปอีก
"อยากนั่งแล้วอ่ะ" ฉันบอกเขา เขาไม่พูดอะไรแต่กับเสกม้านั่งที่มีพนักพิงขึ้นมาก่อนจะวางฉันให้นั่งลง
"ดูสิดาวตกพอดี" เขาพูด ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมอง มันสวยมากตกเยอะซะด้วยเเละมีบางอันเป็นสีแดงด้วยทีแรกคิดว่าอุกกาบาตแต่ไม่ใชามันคือดาวตกเล่นเอาซะเสียขวัญเลย
"สวยจัง" ฉันพูดออกมาก่อนที่จะรู้สึกว่ามีอะไรลื่นๆยาวๆอยู่บนตักฉันจับมันสักพักก่อนจะก้มลงไปดู เอิ่ม....ฉันกำลังนั่งจับงูอยู่!
"อ๊ากกก งูๆๆ คุณช่วยเอามันออกไปที!" ฉันบอกเขา
'เธอจะกลัวฉันทำไมกัน' งูพูด
"ไม่ต้องกลัวมันคืองูฉันเองชื่อนากินี" ทอมบอกไคลีย์
ฉันหันไปมองเขาก่อนที่จะตกใจอีกรอบไม่ให้ตกใจได้ไงก็เขากลายเป็นจอมมารเวอร์ชั่นที่ไม่มีจมูก
"ว้ายย ตกใจหมดเลยขวัญเอยขวัญมา" ฉันรูปอกปลอมใจตัวเอง
"เธอกลัวฉันงั้นหรอ" เขาถาม
"เปล่าแค่ตกใจทำไมคุณอยู่ร่างนี้ล่ะ" ฉันถามเขา
"ขี้เกียจกินน้ำยาสพรรส เธอไม่ชอบหรอ" เขาพูด
"เปล่าแค่ตกใจฉันเจอคุณร่างนี้ครั้งที่สองเองนะ" ฉันบอกเขา
"เธอไม่รังเกียจรึไง" เขาถาม
"ไม่รังเกียจหรอกน่าคิดมาก" ฉันบอกเขา มันไม่ได้รังเกียจแค่ตกใจก็คนมันยังไม่ชินนิ
"เธอนี่แปลกคนดีนะปกติมีแต่คนกลัวแต่เธอกลับไม่กลัว" เขาพูด
"ก็นั่นมันคนอื่นไม่ใช่ฉัน" ฉันบอกเขาก่อนจะยิ้มและยักคิ้วไปให้ไม่วายตกใจงูบนตัก
ฉันนั่งดูดาวตกกับเขาพร้อมกับที่มีงูนอนอยู่บนตักถึงจะฟังภาษาสัตว์ออกก็ใช่ว่าจะไม่กลัวนะโว้ย พวกเรานั่งอยู่ด้วยกันจนดาวตกมันเริ่มไม่มี
"ฉันว่า.."ฉันเลิกมองดาวตกแล้วหันไปหาจอมมารเพื่อที่จะบอกเขาว่าให้พากลับแต่สิ่งที่เห็นคือเขานั่งหลับคอตกอยู่ข้างฉัน
'ทอมไม่เคยได้หลับแบบจริงจังแบบนี้มานานแล้วนะ' นากินดีพูด
"ปกติเขาไม่ค่อยได้หลัยหรอ" ฉันถาม
'หลับแต่ไม่สนิทขนาดนี้ขอให้เขาหลับอีกสักหน่อยเถอะนะ' นากินีพูด
"กะ.กะ..ก็ได้" ฉันบอกนากินีด้วยความลังเลนิดหน่อยเเต่ก็ยอม
ฉันค่อยๆเอามือไปดึงคอเสื้อเขาเพื่อให้หัวเขาเอนมาอยู่ไหล่ฉันทั้งที่ความเป็นจริงคือเอนใส่หัว น้อยใจในความเตี้ยตัวเองยิ่งนักฉันปล่อยให้เขานอนเอาหัวพิงฉันอยู่อย่างนั้นจนฉันเองก็หลับไปด้วย
ทอมลืมตาด้วยความตกใจที่จู่ก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรตกเขาไม่คิดว่าตัวเองจะเผลอหลับปกติเขาหลับยากอาจเพราะอยู่กับคนที่สบาย ใจก็เลยหลับง่าย
ทอมหันไปมองไคลีย์ปรากฎว่าเธอไม่อยู่บนม้านั่งแล้วแต่กับนอนนอนแอ้งเม้งอยู่กับพื้นโดยที่มีนากินีรองรับอยู่ด้านล่าง
'รีบอุ้มเธออกไปหน่อยหนัก' นากินีบอกเขา เขาค่อยๆอุ้มเธอขึ้นมาโดยที่มีนากินีบ่นตามมาด้วย
'ถ้าฉันรับเธอไม่ทันหัวแตกแน่' นากินีพูดก่อนจะบ่นยาว
เขานั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับให้เธอนั่งตักแล้วเอาหัวเธอซบอกเขาไว้ เขากอดเธอไว้เพื่อให้ความอุ่นกับเธอ
"ทำไมไคลีย์ถึงไม่นอนอยู่บนพื้น" เขาถามนากินี
'ตอนนายหลับเธอพยายามเอาหัวนายมาซบไหล่แต่มันได้แค่หัวเพราะนายสูงไปจากนั้นเธอก็หลับยาวจนคอเธอตกแต่คงตกแรงไปหน่อยเลยลงไปนอนบนพื้นดีที่ฉันเข้าไปรับไว้ทัน' นากินดีพูดยาว
ทอมมองคนที่นั่งซบอกเขาหลับเขาไม่คิดว่าเธอจะกล้าให้เขานอนซบไหล่เธอแต่สิ่งที่เขารู้สึกเอ็นดูเธอก็คือพยายามให้เขาซบไหล่แต่ได้แค่หัวตัวเอง
เขาค่อยๆอุ้มเธออีกครั้งก่อนที่จะพาเธอหายตัวเข้ามาในปราสาทและมาที่หน้าห้องพักที่อยู่ในห้องทำงานของศาสตราจารย์ประจำบ้านสลิธิรีน เขาใช้ 'เท้า' เคาะประตูสักพักก่อนที่เจ้าของห้องจะมาเปิดประตู
อบราซัสลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องพักออกไปที่ห้องทำงานเพื่อจะไปเปิดประตูห้องพักกับห้องทำงานเขามันอยู่ด้วยกันทำให้ได้ยิน เขาคิดว่าเด็กที่ไหนมาเคาะห้องทำงานเขาตอนกลางคืนแต่พอเปิดออกไปถึงกับอึ้งไปสักพัก เพราะคนที่เคาะประตูห้องคือจอมมารพร้อมกับอุ้มคนมาด้วย
"นายท่าน" เขาพูดก่อนจะให้เขาเข้ามา
ทอมเดินตรงผ่านห้องทำงานมาในห้องนอนของอบราซัสก่อนจะวางเธอลงบนเตียงเบาๆพอเธอถึงเตียงเขาก็เดินออกมาหาเจ้าของห้องทันที
"ฉันฝากเธอไว้หน่อย" เขาพูด
"ครับนายท่าน" อบราซัสตอบ เขามองเห็นไม่ชัดว่าคนที่จอมมารอุ้มมาคือได้แต่พูดรับไว้ก่อนปฎิเสธได้ที่ไหนกัน
"เอานี่ให้เธอตอนเธอตื่น" เขาพูดก่อนจะเสกเอาชุดประบ้านกริฟฟินดอร์หญิงขึ้นมา
อบรสซัสรับไว้พร้อมกับคิดว่าจอมมารจะเอาชุดนักเรียนหญิงบ้านกริฟฟินดอร์มาให้เขาทำไมกันหรือคนที่เขาอุ้มมาคือนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ อบราซัสได้แต่คิดอยู่ในใจ
"ครับนายท่าน" เขาพูดก่อนที่จอมมารจะหาย ตัวไป เขารีบเดินเข้ามาในห้องที่มีคนมายึดเตียงเขาไปเรียบร้อยแล้วอบราซัสเดินไปดูหน้าเธอใกล้ๆก่อนจะตกใจอีกรอบ
"ไคลีย์!" เขาพูดออกมาด้วยความตกใจแต่พูดด้วยเสียงเบาๆเพราะกลัวเธอตื่น คนที่จอมมาร อุ้มมาคือเธองั้นหรอเขาไม่คิดว่าจะสนิทกันขนาดนี้แม้จะรู้ว่าจอมมารมาหาเธอบ่อยก็เถอะ
แต่สิ่งที่เขาควรคิดต่อไปก็คือเขาต้องไปนอนไหนเพราะอยู่ๆก็มีคนมาแย่งเตียงของเขา ช่วยไม่ได้เขาไม่ไปนอนข้างนอกหรอกนะนอนมันบนเตียงนี่แหละเตียงมันใหญ่พอที่จะนอนได้ตั้งสองคน
พอเขานอนลงได้สักพักก็ถูกคนข้างๆหันมากอดเขาเต็มแรง
"พีกัสแกมาแล้วหรอหืม.." เธอพึมพำออกมาเขาได้แต่คิดว่าพีกัสคือใครในฮอกวอตส์ไม่มีใครชื่อพีกัสนะ
"ใครกัน" เขาพูดออกมาพร้อมกับคิดไปด้วยว่าคือใคร
"นายนั่นแหละว่าแต่ขนแกสั้นจัง" เธอตอบออกมาพร้อมกับลูบแขนของเขา เขารู้แล้วว่าคือใครก็หมาไงล่ะเขาเคยเจอเธออุ้มมันอยู่ตอนปีใหม่
"ขนแกยาวมากเลยตรงนี้" เธอพูดพร้อมกับลูบหัวแลัวจับผมของเขา เขาว่าเริ่มไม่ใช่แล้วเธอต้องละเมอแล้วคิดว่าเขาคือหมาแน่ๆ
"นอนได้แล้ว" เขาลองพูดกับเธอเผื่อเธอจะฟังและเธอก็ฟังเขาจริงด้วย เขาพยายามข่มตาหลับแต่มันกับไม่หลับให้เขาเพราะว่ามือของไคลีย์ลูบเขาไม่หยุดเลย พยายามแกะมือเท่าไรก็แกะไม่ออกเล่นเอาเขาทำตัวไม่ถูกไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเข้าใกล้ผูู้แต่นี่มันไคลีย์เขาเลยรู้สึกประหม่านิดหน่อย ให้ตายสิเขาจะหลับลงมั้ยเนี่ยมือเธออยู่ไม่สุขเลยเธอคงคิดว่าเขาคือหมาของเธอแน่ๆที่ลูบตัวเขาแบบนี้ จะลูบตรงไหนก็ได้ที่ไม่ให้โดนมังกรยักษ์ของเขาถ้าโดนเดี๋ยวมันตื่นเอาทีนี้แหละเป็นเรื่อง
*ยังไม่ตรวจคำผิด*
อรุ่มเจ๊าะ
อาตมาไม่ใช่ล่ะเดี๋ยวบาป5555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น