[fic Harry Potter]เมื่อได้เกิดใหม่เป็นน้องสาวฝาแฝดของลิลลี่ เอฟเวนส์

ลำดับตอนที่ #42 : โทษทีพอดีผู้ชายเข้าข้างฉัน

ฉันที่ตอนนี้กำลังนั่งจ้องตากับยัยเซลวินนั่นอยู่ก็โดนคนมาปิดตาทำให้ฉันมองไม่เห็นยายนั่นจนฉันต้องหันไปวีนใส่คนที่มาปิดตาฉัน

"นายจะปิดตาฉันทำไม" ฉันหันไปวีนใส่ซีเรียส

"เลิกจ้องยัยนั่นเถอะขอร้อง" เขาพูด

"ยัยนั่นมองฉันก่อนนะ" ฉันบอกเขา

"รอให้ยัยนั่นมาหาเรื่องเธออีกครั้งก่อนค่อยจัดเต็ม" เขาบอก

"ก็ได้ๆไม่มองก็ได้" ฉันพูดก่อนจะเริ่มอ่านหนังสือ ตอนนี้พวกเรามาอ่านหนังสือกันที่ห้องสมุดพวกยัยเซลวินก็มานางนั่งโต๊ะตรงข้ามฉันทำให้ฉันกับยัยนั่นมองเห็นกันชัดเลย

"เอานี่ไปกินฉันรู้ว่าเธอกำลังคันไม้คันมือ" เจมส์พูด

"ขอบใจนายรู้ใจฉันมากใกล้ผ่านแล้ว" ฉันบอกเขา ใกล้ผ่านก็คือผ่านไปจีบพี่ของฉันแค่จีบไม่ได้ให้เป็นแฟนหรอกนะ

"ผ่านอะไร?" ลิลลี่ถาม

"เปล่าพี่ไม่อะไรเนอะไอ้แว่น" ฉันมองไปที่เจมส์ที่นั่งข้างลิลลี่พร้อมกับพยักหน้าไปให้้

"ใช่ไม่มีอะไรหรอกลิลลี่ฉันกับยัยหนวดแค่เล่นเกมส์กันเฉยๆ" เจมส์พูด

ลิลลี่เลิกสนใจพวกฉันและเริ่มอ่านหนังสือต่อบรรยากาศในเงียบมีแค่กลุ่มพสกฉันกับกลุ่มย้ยเซลวินมีเเค่รุ่นพี่บ้านสลิธิรีนที่ฉันรู้จักไม่กี่คน ฉันอ่านหนังสือไปสักพักก็เริ่มรู้สึกเปียกที่หัวเหมือนโดนเท่น้ำใส่ และใช่ยัยเซลวินเป็นคนทำ

"อุ๊บ! โทษทีน้ำหก" นางนั่นพูดพร้อมกับหัวเราะ

"เกินไปแล้วนะยัยบ้า มันหกข้ามโต๊ะเลยรึไง" ซีเรียสถาม

"เกินไปอะไรฉันแค่ทำน้ำหกเอง" นางพูด

"อ๋อแค่น้ำหกอย่างนั้นหรอ" ฉันพูดก่อนจะเดินไปหายัยนั่นที่โต๊ะ

"ก็ใช่ไง ฮ่าๆ" นางพูดพร้อมกับหันไปหัวเราะกับเพื่อน

"งั้นก็.....อุ๊บ!โทษทีฉันรื่น" ฉันพูดหลังจากเสกเค้กช็อกโกแลตออกมาแล้วเอาไปอัดหน้านาง

"อร้ายยย! ยัยบ้าแกทำอะไรของแก" นางเซลวินร้องเสียงดัง

"ก็คนมันรื่นทำไงได้" ฉันพูดพร้อมตีหน้าเศร้า

"ฉันจะไปฟ้องศาสตราจารย์มัลฟอย" นางพูด

"ไหนหลักฐานไม่มีนิ" ฉันพูด แล้วทำไมต้องไปฟ้องเขาด้วยว่ะงง

นางหันไปหารุ่นพี่บ้านสลิธิรีนที่มองมาทางนี้และเดินเข้าไปหา

"นี่ไง รุ่นพี่บ้านฉันรุ่นพี่เห็นใช่มั้ยคะ" นางพูด

"เห็นอะไรหรอ เห็นว่าเธอเอาเค้กไปโปะหน้าตัวเองนะหรอ" รุ่นพี่บ้านสลิธิรีนพูด

"เป็นไปได้ยังไงกัน! นายก็นั่งอยู่ตรงนี้นายก็ต้องเห็นสิ!" นางพูดด้วยอารมณ์ที่เริ่มโกรธ

"ฉันไม่เห็นนะฉันเห็นแต่เธอเอาเค้กโปะหน้าตัวเอง" รุ่นพี่อีกคนพูด

"พวกแกโกหก!" นางเซลวินพูด

"มีเรื่องอะไรกัน" รุ่นพี่มัลฟอนเดินเข้ามาพอดี

"รุ่นพี่ลูเซียสคะยัยเลือดสีโคลนนั่นมันเอาเค้กมาปาใส่หน้าฉันค่ะ รุ่นพี่จัดการให้ฉันหน่อยนะคะ" นางพูดพรางจับมือของเขาไว้

"กรุณาเอามือออกไป และอย่าได้เรียกชื่อของฉันโดยที่ฉันไม่อนุญาต" ลูเซียสพูดเสียงเเข็งใส่ยัยเซลวิน ยัยนั่นรีบเอามือออกก่อนที่จะฟ้องเขาอีกรอบ

"รุ่นพี่ลู..มัลฟอยต้องจัดการยัยเลือดสีโคลนนี่นะคะ" นางบอกเขาพร้อมกับชี้นิ้วมาที่ฉัน

"สุภาพหน่อยคนในบ้านฉันไม่มีใครพูดถ่อยๆแบบนี้" เขาพูด อุ๊ยเจ็บแทนปากคอเราะร้ายมาก ยัยนั่นถึงกับไปไม่เป็นเลย

"เธอทำจริงรึเปล่า" เขาถามไคลีย์ ถึงแม้เขาจะรู้อยู่แล้วแต่เขาก็จะปล่อยผ่านไป

"เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนทำ" ฉันพูดพร้อมกับแกล้งทำเสียงเศร้า

"ฉันเชื่อเธอ" เขาบอก

"ห้ะ รุ่นพี่ลูเซียสคะแต่ยัย.." ยัยนั่นยังพูดไม่ทันจบลูเซียสก็พูดแทรกขึ้นก่อน

"ต้องให้ฉันบอกเธอกี่ครั้งว่าห้ามเรียกชื่อฉันโดยที่ฉันไม่อนุญาตและหยุดหาเรื่องคนอื่นสักที" เขาพูด

"แต่..." นางพยายามพูดแต่โดนขัด

"ไม่มีแต่ไปทำความสะอาดซะ  ส่วนเธอไม่อ่านหนังสือต่อเถอะ" เขาพูดเสียงแข็งใส่ยัยเซลวินแต่หันมาพูดเสียงอ่อนใส่ฉัน เป็นยังไงล่ะผู้ชายเขาเลือกฉันจ้าสาว

"ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่ลูเซียส" ฉันพูดชื่อเขาออกไป

"ไปเถอะเดี๋ยวอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง" เขาบอก ฉันพร้อมกับเสกให้เสื้อฉันเเห้งฉันหันไปยิ้มใส่ยัยเซลวิน อย่างผู้ชนะ

"ทำไมยัยนั่นถึงเรียกชื่อรุ่นพี่ได้แต่ทำไมฉันถึงเรียกไม่ได้" นางถามเขา

"ฉันอนุญาตไคลีย์เองส่วนเธอไม่มีสิทธิ์ อย่าลืมทำความสะอาดด้วย" เขาบอกก่อนจะเดินออกไป

"ไปสนิทกับรุ่นพี่มัลฟอนตอนไหนเนี่ย" คริสติน่า ถาม

"ก็เมื่อกี้ไง ฉันแค่ลองเรียกดูเล่นๆแต่เขาอนุญาตเอง" ฉันบอกก่อนจะเดินไปแท็กมือกับรุ่นพี่เรนใช่

รุ่นพี่ที่ยัยเซลวินพูด เขาก็คือรุ่นพี่เรนเเละเพื่อนของเขา

"สุดยอดมากไคลีย์" รุ่นพี่เรนพูด

"แสบมากฮ่าๆ" รุ่นพี่อีกคนพูดพร้อมกับแท็กมือฉัน

"อยู่แล้ว แต่รุ่นพี่นี่สิเล่นเนียนมาก" ฉันพูด

"แน่นอนต้องได้ตุ๊กตาทองแล้วป่ะ" เขาพูด

"จริ๊งงง งั้นขอตัวไปอ่านหนังสือต่อนะ" ฉันบอกก่อนจะเดินออกมานั่งทีืโต๊ะ

"อย่าบอกว่านั่นก็สนิท" เจมส์ถาม

"นายจำรุ่นพี่ข้างเตียงฉันไม่ได้รึไง" ฉันบอก

"อ๋อจำได้ สนิทกับทุกคนจริงๆ" เจมส์พูด

"อยู่แล้วจ้า" ฉันตอบ

"แต่เมื่อกี้โคตรเท่เลยเสกเค้กออกมายังไงฉันไม่เห็นเธอพูดเลย" ปีเตอร์พูด

"ก็แค่พูดเบาๆก็เท่านั้นเอง" ฉันบอกเขาเเต่ที่จริงแล้วฉันใช้เวทมนตร์ของฉันต่างหาก

"เธอเก่งมากไคลีย์" รีม้สพูด

"น้องสาวฉันเก่งอยู่แล้ว" ลิลลี่พูดพร้อมกับยิ้มภูมิใจ

"เราไปกินข้าวกันเถอะ" เซเวอร์รัสพูดเพราะว่าตอนนี้มันเที่ยงแล้ว

"ก็ดีเริ่มหิวแล้ว" ฉันบอก

"กินเค้กมั้ย" เจมส์ถาม

"ไม่จ้าขอผ่านดีกว่ากินไม่ลง" ฉันพูดจากนั้นฉันกับเจมส์ก็หัวเราะออกมา

พวกฉันเดินมาที่ห้องโถงระหว่างเดินมาก็เห็นยัยเซลวินนั่นยืนอยู่กับศาสตราจารย์มัลฟอยจะหาเรื่องฉันให้ได้เลยว่างั้น

"หยุดก่อนยัยเลือดสีโคลน" ยัยนั่นเดินมาดักหน้าฉันไว้

"อะไร" ฉันถาม

"ดูสิคะมันทำหนูขนาดนี้ยังทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยค่ะ" นางหันไปบอกเขา

"แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าไคลีย์เป็นคนทำ" เขาถาม

"เพื่อนหนูค่ะเพื่อนหนูเป็นพยานให้ได้" นางพูด

"จริงค่ะพวกเราเห็นยัยนี่เอาเค้กมาใส่หน้าของลีน่า" พวกนั่นพูด ชื่อลีน่าอย่างนั้นหรอ ลีน่าจังละสิไม่ว่า

"เธอพูดอย่างนั้นเธอก็พูดได้งั้นฉันก็จะพูดเหมือนกันว่าฉันก็มีพยานเหมือนกันว่าฉันไม่ได้ทำ" ฉันพูด

"งั้นเธอก็ขอโทษไคลีย์ซะคุณเซลวิน" อบราซัสพูด

"แต่มันเป็นคนทำจริงๆนะคะ" นางยังพูดต่อ

"ไม่มีหลักฐานเป็นฉันฉันก็พูดอย่างไคลีย์" เขาบอก

"รีบขอโทษฉันสิฉันจะได้ไปกินข้าวสักที" ฉันพูด

"รีบขอโทษซะสิคุณเซลวิน" ศาสตราจารย์ มัลฟอยพูด

"ขอโทษ" นางพูด

"ไม่เป็นไรฉันไม่ถือแต่เธอควรรีบไปทำความสะอาดนะ" ฉันบอก

นางเดินกระทืบเท้าออกไปด้วยความโกรธฉันหันไปหาคุณอิบราซีสที่ยืนมองฉันอยู่ก่อนแล้วก่อนที่ฉันจะโค้งขอบคุณให้เขาเเต่ติดอยู่อย่างหนึ่งฉันไม่สามารถดึงตัวกลับมาได้เพราะยังรู้สึกเสียวที่ชายโครงอยู่

"เซฟช่วยดึงฉันกลับที่ที" ฉันบอกเซฟ เซฟดึงฉันกลับก่อนที่ฉันจะหลุดขำออกมา

"ขอโทษค่ะมันกลับเองไม่ได้" ฉันพูดพรางกั้นขำตัวเอง เหมือนเขาก็กั้นขำเหมือนกัน

"ไม่เป็นไรหรอกฉันเข้าใจ" เขาพูดก่อนจะเดินออกไปไม่วายได้ยินเสียงขำของเขาหลังจากที่เดินออกไป

"เราไปกันเถอะ เธอก็อย่าหาไปโค้งตัวที่ไหนอีกล่ะ" เจมส์พูด

"โอเครฮ่าๆๆ" ฉันตอบเขา ก่อนที่ทุกคนจะเดินไปหัวเราะไปใครที่เห็นพวกเราก็ต้องคิดว่าเติมกันมาเเน่ๆ

*ยังไม่ตรวจคำผิด*

ทำไม่ได้ล่ะสิผู้ชายเขาเลือกฉัน