[fic Harry Potter]เมื่อได้เกิดใหม่เป็นน้องสาวฝาแฝดของลิลลี่ เอฟเวนส์

ลำดับตอนที่ #40 : เยี่ยมคนป่วย

ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยอาการคอแห้งพร้อมกับเจ็บที่ชายโครงด้านซ้ายขยับทีเหมือนจะได้ขึ้นสวรรค์

"ไคลีย์น้องเป็นยังไงบ้าง" ลิลลี่ถามหลังเห็นน้องสาวเธอลืมตาพร้อมกับเริ่มขยับตัว

"ขอน้ำหน่อยค่ะ" ฉันพูดด้วยเสียงแหบแห้ง

ลิลลี่ที่ได้ยินก็รีบเอาน้ำใส่แก้วมาให้น้องเธอค่อยๆ ประคองให้น้องเธอนั่งเพื่อที่จะกินน้ำได้สะดวกขึ้น

"เป็นยังไงบ้าง" ลิลลี่ถามน้องสาว

"รู้สึกคอเเห้ง แล้วก็เจ็บที่ชายโครงด้านซ้ายมากเลยค่ะ" ฉันตอบลิลลี่

"ที่รู้สึกคอแห้งก็ไม่แปลกหรอกน้องหลับไปเพราะฤทธิ์ยาตั้งสองวัน" ลิลลี่บอกน้องสาวเธอพร้อมกับเอาผ้าชุบน้ำที่บิดหมาดๆมาเช็ดหน้าน้องเธออย่างเบามือ

"ว่าแต่ยัยเซลวินนั่นโดนทำโทษรึเปล่าคะ" ฉันถามระหว่างที่ให้ลิลลี่เช็ดหน้าให้

"ยัยนั่นโดนสั่งให้ทำความสะอาดห้องน้ำจนหมดเทอม" ลิลลี่ตอบน้องสาว

"โทษแค่นี้เองหรอเบาจัง" ฉันพูด

"พี่ก็คิดอย่างนั้นแหละ แต่ไม่ต้องห่วงพวกเจมส์คอยไปป่วนพวกนางให้แล้ว เห็นว่าตอนโดนลงโทษยังทำลอยหน้าลอยตาอยู่เลย" ลิลลี่บอกน้องสาวตัวเองที่ตอนนี้ดูจากสีหน้าเหมือนกับผิดหวัง

"ว่าเเต่พี่ไม่มีเรียนหรอคะ?" ฉันถามลิลลี่

"ก็มีเเต่พี่อยากมาเฝ้าน้องนี่นา" ลิลลี่บอกน้องสาวหลังจากเช็ดหน้าให้น้องเสร็จ

"ไปเรียนเถอะค่ะหนูอยู่คนเดียวได้" ฉันบอกลิลลี่

"แต่พี่..." เธอยังพูดไม่จบน้องเธอก็พูดขึ้นมาซะก่อน

"ไม่มีแต่ พี่ต้องไปเรียนนะอย่าขาดเรียนเลยให้หนูขาดคนเดียวก็พอค่ะ" น้องสาวเธอพูดพร้อมกับยิ้มอ่อนๆมาให้

"ก็ได้พี่ไปเรียนก็ได้ เเต่ก่อนไป พ่อกับแม่เป็นห่วงน้องมากเลยนะแต่ไม่สามารถมาหาได้พ่อกับแม่เขียนจดหมายมาให้พี่เพื่อให้มาบอกกับน้อง" เธอบอกกับน้อง

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรู้อยู่แล้วว่าทุกคนเป็นห่วงหนู" ฉันพูด ลิลลี่ยิ้มมาให้ก่อนที่จะขอตัวไปเรียนคาบบ่าย



ด้านอบราซัส

ตั้งเเต่ได้ยินข่าวว่าไคลีย์ได้รับอุบัติเหตุจากการตกจากไม้กวาดเขาก็รู้สึกไม่ดีเอาเสียเลยเขาไม่คิดว่าเด็กจากตระกูลเซลวินนั่นจะกล้าทำถึงขนาดนั้น เขาไปเยื่ยมเธอตลอดเเค่ไปตอนที่ไม่มีคน ไปทีไรเด็กนั่นก็ไม่เคยตื่นสักที ตอนนี้เขาเองก็กำลังไปเยื่ยมเธอที่ห้องพยาบาลอีกครั้ง ก่อนถึงห้องพยาบาลเขาเห็นแฝดของไคลีย์เดินออกมาจากห้องพยาบาลพอดี

"สวัสดีค่ะศาสตราจารย์มัลฟอย" เธอพูด

"สวัสดี น้องสาวเธอเป็นอย่างยังไงบ้าง" เขาถามเธอ

"ไคลีย์รู้สึกตัวเเล้วค่ะศาสตราจารย์" เธอพูด

"ก็ดีเธอไปเรียนได้เเล้ว" เขาพูด เขาแยกจากแฝดของไคลีย์และตรงไปที่ห้องพยาบาลเพื่อไปหาไคลีย์


หลังจากที่ลิลลี่ออกไปฉันก็เอาหนังสือที่อยู่ตรงโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาอ่านแก้เบื่อ เเต่จู่ๆประตูห้องพยาบาลก็เปิดอีกครั้ง ลิลลี่กลับมาทำไมหรือว่าลืมอะไรรึเปล่า?

"พี่ลืมอะไรรึเปล่าคะ?" ฉันถามออกไปแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง ไม่มีเสียงตอบกลับจนทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

"เป็นยังไงบ้าง" อบราซัสถามหลังจากที่เห็นไคลีย์เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ

หลังจากที่ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองทีแรกฉันก็คิดว่าเป็นลิลลี่แต่พอเห็นคนที่เข้ามาไม่ใช่ไคลีย์แต่เป็นคนที่ฉันคาดไม่ถึงว่าเขาจะมาเยี่ยมฉันด้วย

"ก็ดีมั้งคะ" ฉันพูด

"ฉันไม่คิดว่าเซลวินจะทำกับเธอแบบนี้" เขาพูด

"ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันค่ะว่าแค่ปากกาขนนกอันเดียวจะทำให้ยัยนั่นทำถึงขนาดนี้" ฉันพูด

อบราซัสเงียบไปสักพักเขาไม่คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับไคลีย์จะเกิดขึ้นเพราะปากกาขนนกเด็กจากตระกูลเซลวินนี่เป็นบ้ารึไงกัน

"ฉันเขียนจดหมายไปหาตระกูลเซลวินให้แล้วพวกนั้นขอจ่ายค่าเสียหายให้เธอพันเกลเลียน" เขาพูด ระหว่างที่ไคลีย์นอนไม่ได้สติเขาได้เขียนจดหมายเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นไปให้
ตระกลูเซลวินพวกนั้นบอกว่าจะจ่ายค่าเสียหายให้

"เงินแค่พันเกลเลียนเอาไปบริจาคเถอะค่ะฉันไม่ต้องการ" ฉันพูด เงินแค่นั้นฉันไม่เอาก็ได้

"ถ้าเป็นสิ่งที่เธอต้องการฉันจะทำให้" เขาพูด

"ขอบคุณค่ะ แต่ฉันมีเรื่องสงสัยอยู่อย่างหนึ่งทำไมยัยนั่นถึงโดนโทษเบาจังคะ" ฉันถาม

"เรื่องนั้นดัมเบิ้ลดอร์เป็นคนสั่ง" เขาบอก

ดัมเบิ้ลดอร์ก็นะ คราวหน้าถ้าฉันโดนพวกนั้นเล่นงานอีกแล้วพวกนั้นโดนลงโทษเเค่นี้ต่อไปฉันจะจัดการเองจะเอาให้พวกนั้นกลัวไปเลย

"ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ฉันเองก็คิดว่ามันไม่ยุติธรรมเลยสักนิดแต่ถ้าเธอจะเอาคืนพวกนั้นอย่าทำให้ถึงตายก็พอ" เขาพูดเขาไม่เห็นด้วยที่ดัมเบิ้ลดอร์ลงโทษพวกนั้นเเค่นี้

"ก็ลองให้พวกนั้นมาหาเรื่องฉันอีกครั้งสิคะ
คราวนี้เเหละได้เห็นดีกันเเน่" ฉันพูด

"ฉันจะทำเป็นว่าไม่เห็นก็แล้วกัน เอาล่ะพักผ่อนเถอะ" เขาพูดพร้อมกับลูบหัวฉันก่อนจะเดินออกไป

"นี่เขาลูบหัวฉันงั้นหรออะไรของเขาเนี่ย" ฉันพูดพร้อมกับเอามือขึ้นมากุมแก้มทั้งสองข้างไว้เเพ้คนลูบหัวโว้ย!ถึงเเม้จะเจ็บเเต่ขอเขินก่อนนะ
ฉันได้เเต่นอนคลุมโปงเเก้ความเขินจนหลับไปเพราะยังคงมีฤทธิ์ของยาอยู่ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ค่ำแล้ว


ทุกคนที่รู้ว่าไคลีย์ฟื้นแล้วจากลิลลี่ก็รีบมาที่ห้องพยาบาลทันทีหลังจากเรียนเสร็จ

"เป็นไงบ้างคะลูกสาว" เมเบลถามกับไคลีย์

"นั้นสิตอนแม่ได้ยินข่าวแม่เป็นห่วงหนูมาเลยนะ" เจสสิก้าพูดต่อ

"ไม่เป็นไรแล้วค่ะเเต่คงต้องอยู่ที่ห้องพยาบาลจนกว่าจะหายดีค่ะ" ฉันพูด

"เธอไม่อยู่ฉันไม่มีคนให้กวนนะยัยหนวด" เจมส์พูด

"ก็ไปกวนคนอื่นรอสิ" ฉันบอก

"ขอเถอะไคลีย์เจมส์กวนทุกคนตลอดนั่นแหละโดยเฉพาะพวกยัยเซลวินเล่นเอาพวกนั้นถึงกับเหนื่อยเลยทีเดียว" ซีเรียสพูด

"ใช่เวลาที่ยัยพวกนั้นไปทำความสะอาดนะเจมส์ก็คอยไปกวนพวกนั้นจนพวกนั้นหัวเสียเลยล่ะ" รีมัสพูดต่อซีเรียส

"ฉันไม่ผิดนะก็ยัยพวกนั้นมาทำเพื่อนพวกเราก่อนฉันก็แค่เอาคืนนี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ" เจมส์พูด

"ขอบใจมากไอ้แว่น" ฉันพูด

"แค่นี้จิ๊บๆ" เจมส์ตอบ

"พี่เอาซุปมาให้ด้วย" ลิลลี่พูดพร้อมกับเอาซุปวางไว้โต๊ะ

"งั้นพวกเราไม่กวนเธอแล้วนะ ไปเถอะพวกเรา"
เจสสิก้าบอกกับทุกคนก่อนจะเดินออกไปเหลือแต่ลิลลี่ที่อยู่กับน้องสาว

"เอาอะไรเพิ่มอีกมั้ยพี่จะไปเอามาให้" ลิลลี่ถามน้องสาว

"พอเเล้วพี่เเค่นี้ก็อิ่มแล้ว" ฉันตอบ

"ว่าเเต่เซฟไปไหนหรอคะ?" ฉันถามลิลลี่

"อ๋อเซฟช่วยศาสตราจารย์มัลฟอยอยู่น่ะมีอะไรรึเปล่า" ลิลลี่ตอบพร้อมกับถามน้องสาวเธอ

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะเเค่ไม่เห็นเซฟก็เลยถาม" ฉันบอกเธอ

"เซฟมาเยี่ยมน้องตลอดเลยนะ แล้วก็รุ่นพี่มัลฟอยด้วย" ลิลลี่พูด

"รุ่นพี่มัลฟอยก็มาหรอคะ?" ฉันถาม

"ใช่จ้ะเขามาเยี่ยมน้องตลอดแต่เขาไม่ให้พี่ไปบอกใครนะ" ลิลลี่บอก

"งั้นหรอ เเต่หนูยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย" ฉันพูด

"เดี๋ยวรุ่นพี่มัลฟอยก็คงมาเยี่ยม เเต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจก็คือหลังจากเหตุการณ์นี้รุ่นพี่มัลฟอยดูจะไม่ชอบขี้หน้าเซลวินเอามากๆเลย" ลิลลี่บอก

"ทำไมหรอคะ" ฉันได้แต่สงสัยยัยนั่นไปทำอะไรรุ่นพี่มัลฟอยกัน

"ก็เวลาที่เซลวินพูดเรื่องน้องทีไรก็จะโดนเขาหักคะแนนบ้านตลอดแม้ว่าเขาจะอยู่บ้านเดียวกันกับเซลวินก็ตาม" ลิลลี่ตอบ

รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกไม่คิดว่าลูเซียส มัลฟอยที่เขาว่าหยิ่งจะทำถึงขนาดนี้

"พี่ไม่ไปกินข้าวหรอ" ฉันถามลิลลี่

"พี่มีขนมติดตัวอยู่ไม่ต้องห่วง" ลิลลี่ตอบ

"ตามใจพี่ก็แล้วกัน" ฉันบอกเธอ

"งั้นพี่จะอยู่เป็นเพื่อนนะ" ลิลลี่บอกกับน้องสาวก่อนจะนั่งอ่านหนังสือพร้อมกับพูดกับน้องไปด้วย ผ่านไปพักใหญ่ๆน้องเธอก็หลับเธอจัดผ้าห่มให้น้องก่อนจะออกจากห้องพยาบาลเพื่อกลับไปที่หอ

หลังจากที่ลิลลี่ออกไปได้ไม่นานก็ก็มีคนปรากฏตัวขึ้นข้างเตียงของไคลีย์เขาคนนั้นก็คือ 'ทอม ริดเดิ้ล' ทอมรู้เรื่องของไคลีย์จาก นากินีที่เขาส่งให้มาดูเธอที่ฮอกวอตส์นากินีมา บอกเขาว่าไคลีย์ตกจากไม้กวาดเพราะโดนคนในตระกลูเซลวินนั้นแกล้ง วันนี้เขารู้ว่าเธอฟื้นแล้วก็เลยมาเยี่ยมเเถมเขายังซื้อขนมมาฝากเธอด้วยปกติเขาไม่ทำแบบนี้กับใครหรอกนะเขาทำให้แค่เธอคนเดียวเท่านั้นแหละ

ฉันที่นอนอยู่บนเตียงก็รู้สึกได้ว่ามีคนมานั่งที่ปลายเตียงจนทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ

"อ๊ากกก! ตกใจหมดเลย!" ฉันร้องออกมาเสียงดังเพราะเห็นคนนั่งอยู่ปลายเตียงจริงๆ

"ฉันเอง" เขาพูด ทอมสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากได้ยินเสียงร้องของไคลีย์

"คุณเขามาที่ได้ยังไงเนี่ย" ฉันถามเขา

"เรื่องของฉันเถอะ" เขาบอก

"ว่าเเต่คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่ห้องพยาบาล" ฉันถามเขาอีกครั้ง

"ก็ฉันเคยบอกเธอเเล้วไงว่าฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ" เขาพูด

ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไปเเต่มองไปที่ตักของเขาเพราะว่ามันมีขนมอยู่วางอยู่ เขาเอาขนมมาทำไมเอามากินงั้นหรอก็ไหนบอกว่าไม่ชอบขนมไง

"คุณกินขนมตั้งเเต่เมื่อไรกัน" ฉันถามด้วยความสงสัยพรางยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง

ทอมที่เห็นหน้าตาสงสัยของไคลีย์ก็ได้ทำการยกมือขึ้นมาดีดหน้าผากเธอไปหนึ่งที คนอะไรสงสัยได้กวนตีนมาก

"โอ้ย! ดีดหน้าผากฉันทำไมเนี่ย" ฉันเอามือขึ้นมากุมหน้าผากด้วยความเจฺ็บ

"นี่มันขนมของเธอดูไม่ออกรึไงว่าฉันมาเยี่ยม" เขาพูด ฉันที่ได้ยิ้มก็ยิ้มออกมาด้วยความเขิน

"แหม่~ฉันเขินนะเนี่ย" ฉันพูด

ทอมไม่ได้พูดอะไรกับไคลีย์เขาหอบขนมกองโตมาวางไว้โต๊ะข้างเตียงของเธอ

"ว่าเเต่อาการเธอเป็นยังไง" เขาถามเธอ

"เจ็บมาก ตอนที่ตกถึงพื้นมันทรมานมากแถมพวกนั้นยังโดนลงโทษเบาอีก" ฉันบอกเขา เขาเงียบไม่พูดอะไรเเต่ทำหน้าตาเหมือนกำลังโกรธอย่างนั้นแหละ

"เอานี่ไปกินสิ" เขาพูดพร้อมกับยื่นขวดยามาให้

"ยาอะไรหรอ" ฉันถามเขา ฉันหยิมมา

"มันจะช่วยทำให้เธอไม่เจ็บ ฉันเป็นคนปรุงมันขึ้นมาเอง" เขาบอกฉันเอายาจากเขามากินหลังจากกินเข้าไปแล้วข้างในร่างกายฉันมันร้สึกเย็นไม่ได้รู้สึกร้อนเหมือนตอนกินยาที่มาดาม พรอมฟรีย์ให้กิน

"ไม่เจ็บแผลจริงๆด้วย" ฉันพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นและดีใจ

"ถึงมันจะไม่เจ็บแต่ใช่ว่าแผลเธอจะหาย" เขาบอกเธอ

"ก็ยังดีกว่าตอนเเรกนะ" ฉันพูด

"อืม ฉันไปแล้วเธอก็อย่าลืมกินขนมที่ฉันอุตส่าห์ไปซื้อมาจากมักเกิ้ลด้วยล่ะ" เขาบอก

"กินเเน่นอน เเต่ขนมที่ฉันไปไถเงินคุณให้ซื้อให้มันยังไม่หมดเลยนะ" ฉันบอกเขา

"ถือว่าเรียกขวัญเธอก็แล้วกัน" เขาพูด

"งั้นก็ขอบคุณนะ" ฉันบอกเขา เขาพยักหน้ามาให้ก่อนจะหายตัวออกไปจากที่นี่ ฉันหันไปมองกองขนมที่เขาซื้อมาให้จนล้นโต๊ะพร้อมกับถามตัวเองว่าถ้ากินหมดนี้จะเป็นเบาหวานมั้ยว่ะ หรือไขมันอุดตัน

*ไม่ตรวจคำผิด*

 ทอม : "หอบขนมไปให้สาวก่อน"

ไคลีย์ : "พี่พอเถอะค่ะถือว่าหนูขอ"